Όκει, τα επόμενα θα τα σπάνε.

Άργησα πολύ να γράψω, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν κολλάει καθόλου το καλό πράγμα αργεί, μπλα μπλα μπλα...
Έπηξα.  Έπηξα big time.
Έπηξα και αντικειμενικά, και από επιλογή και από άποψη.
Αντικειμενικά, γιατί με δύο παιδιά στα πόδια σου στο φουλ η πολυτέλεια που λέγεται προσωπικός χρόνος αποτελεί την μεγαλύτερη ευχή για το 2011.  Μεγαλύτερη από την παγκόσμια ειρήνη και την εξάλειψη της πείνας στην Αφρικανική ήπειρο.
Από επιλογή γιατί την είδα θηλασμός φανάτικ αυτή την φορά και κατέληξα να θηλάζω συνέχεια, κάποιες μέρες να τα καταφέρνω και κάποιες όχι, να στρεσάρομαι απίστευτα, να ζορίζομαι, να στεναχωριέμαι, και να μετράω τα ml σαν να είναι λίρες Αγγλίας μετά από ληστεία σε τράπεζα.
Από άποψη γιατί την θέλω λίγο την γκοθίλα και την μιζέρια μου αυτές τις μέρες.  Δεν προσπάθησα καθόλου να είμαι αισιόδοξη και χαμογελαστή, ενώ αντίθετα το παραμικρό που γινόταν κόντρα με τις επιθυμίες ή με τα όρια μου, με έθλιβε απεριόριστα.
Έτσι λοιπόν, ξεπερνάω δύο κλισέ, αλλά απόλυτα ορθές θεωρίες (όχι, δεν είναι ειρωνικό) που διακηρύττουν πως:
1. Tα παιδιά είναι ολοκλήρωση και ευτυχία για ένα αγαπημένο ζευγάρι, και
2. Σοβαρά προβλήματα είναι μόνο αυτά της υγείας ή του βίαιου χαμού ενός αγαπημένου προσώπου,
για να δηλώσω πως όχι, αυτά δεν είναι τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής μου. 
Στην θεωρία ναι, γιατί ήρθε στον κόσμο το παιδί μου, αλλά στην πράξη σόρι, νομίζω ότι του χρόνου που το παιδί μου θα είναι ενός και θα συνεννοούμαστε λίγο καλύτερα, τα Χριστούγεννά μας θα έχουν πολύ περισσότερη πλάκα και πολύ λιγότερα δάκρυα.
Φέτος κλείστηκα μέσα και όπως κορυφαία το έθεσε ένα Γαλλάκι που αποκλείστηκε στο Charles de Gaulle λόγω κακοκαιρίας, αυτό που του λείπει είναι... ένα ποτήρι champagne και λίγο fois gras!  Είναι θεοί οι Γάλλοι.  Οι τουρίστες έβριζαν θεούς και δαίμονες στο αερόδρομιο του Παρισιού και εκείνων βούρκωναν τα μάτια γιατί δεν μπορούσαν να απολαύσουν ένα πραγματικά γκουρμέ Χριστουγεννιάτικο δείπνο.  Εγώ εντάξει, χωρίς το fois gras να την παλέψω, αλλά η σαμπάνια θα μου λείψει λίγο να πω την αλήθεια.
Οι Χριστουγεννιάτικες μέρες και ώρες μου περνάνε προσπαθώντας να θηλάσω αποκλειστικά.  Δεν είναι πολύ σέξι θέαμα, μην τρελαίνεστε.  Πέρασα φάσεις που δεν τα κατάφερνα όπως θα ήθελα, βρίζοντας τον εαυτό μου που δεν ενημερώθηκα σωστά πολύ νωρίτερα, που δεν κατέφυγα σε σύμβουλο θηλασμού και που μάλλον είμαι όχι μόνο ηλίθια μάνα, αλλά και άχρηστη, αφού δεν καταφέρνω να το προκαλέσω και να το απολαύσω όπως οι άλλες ταμένες μανάδες που διαβάζω στο internet.
Έχασα κάτι από την γκλαμουριά των Χριστουγέννων κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, μην παίρνοντας απόφαση ότι θα επανέλθω σύντομα, ότι είμαι μαμά δύο παιδιών, ότι η οικογένεια μου με αγαπάει και με γουστάρει ό,τι και αν γίνει.  Σιχάθηκα - σιχαίνομαι τις πυζάμες, τις φόρμες, το περιβόητο loungewear-μη-χέσω που έχει νόημα μόνο αν υπάρχει το businesswear και το clubwear, γιατί αλλιώς 29 μέρες σερί σε στέλνει χαλαρά για ψυχανάλυση.
Μου έλειψαν τα δώρα σαν διαδικασία.  Αυτό που γυρνάς σπίτι με εκατοντάδων ειδών σακούλες, για τον γιο, για την γιαγιά, για την κολλητή, για τη διπλανή στο γραφείο, για το παιδάκι του από κάτω, για την κοπέλα που βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού.  Που παίρνεις καινούργια στολίδια για το υπερφορτωμένο δέντρο, κεριά με άρωμα σοκολάτα γάλακτος και μελομακάρονα από την Δέσποινα.  Φέτος βέβαια όλα αυτά θα είχαν μειωθεί στο μισό, αλλά εγώ το παράκανα.  Ούτε συνταξιούχος του δημοσίου μετά μνημονίου εποχή να ήμουνα.
Ξέρω ρε guys, θα με χαρακτηρίσετε ως μία αχάριστη, κοντόφθαλμη γουρούνα, και ίσως και να είμαι σε αυτή την φάση της ζωής μου.  Γιατί έχω μεγάλη βοήθεια στο σπίτι και δύο παιδιά λαχταριστά σαν λουκουμάδες με νουτέλα.  Και είμαι και απαράδεκτη, γιατί το έχω ξαναπεράσει και ξέρω πως στην πραγματικότητα τα καλύτερα έρχονται.  Και αυτά τα καλύτερα εγώ προσωπικά, δεν θα τα αντάλλαζα με τίποτα στον κόσμο.  Γιατί αν δεν γούσταρα, στην διαδικασία του δεύτερου παιδιού δεν θα έμπαινα ποτέ.
Αλλά να, με τρελαίνει που ήθελα να κάτσω να γράψω και η έμπνευση μου είχε (έχει) στερέψει, γιατί δεν βλέπω εικόνες, λόγια, συναισθήματα, στιγμές. 

Τώρα μόλις που έγραψα αυτή την φράση κατάλαβα πραγματικά πόσο αχάριστη είμαι.
"Δεν βλέπω εικόνες, λόγια, συναισθήματα, στιγμές".  Και βλέπω τόσο πολλά μέσα στο σπίτι μου, μέσα σε ένα δωμάτιο με γκρι τοίχους και ροζ κούνια και ένα φορητό κρεβάτι που με φιλοξενεί αυτές τις μέρες.  Βλέπω πως κοιμάμαι και ξυπνάω μαζί με το θαύμα που φιλοξενούσα, όχι το φιλοξενούσα δεν είναι η σωστή λέξη, που μεγάλωνα μέσα μου για εννιά ολόκληρους μήνες και πως εξαρτάται απόλυτα από το δικό μου χάδι και από τη δική μου ανάσα για να είναι καλά.
Θα το δουλέψω αυτό το θεματάκι με το μέσα μου.  Και αν για τους δικούς μου, μπορεί ασήμαντους λόγους τα φετεινά Χριστούγεννα να απομυθοποιήθηκαν, αλήθεια σας λέω είμαι απόλυτα βέβαιη πως τα επόμενα θα τα σπάνε.
Σε εσάς που είστε λοιπόν με ηθικό ακμαιότατο, Καλή Χρονιά και Ένα Ζουμερό Φιλί.
Να πιείτε, ένα βράδυ είναι (λέμε τώρα).  

Εκούσιος Εγκλεισμός.

Αν αυτή η εγκυμοσύνη μου άφησε κάποιο κατάλοιπο - εκτός από τα προφανέστατα, για να μην επανέρχομαι - είναι η κοσμοφοβία.
Σήμερα συμπληρώνω την 16η μέρα εγκλεισμού στο σπίτι (μαιευτηρίου συμπεριλαμβανομένου), από επιλογή.
Είναι πολύ περίεργο αυτό που μου συμβαίνει.
Με διακατέχει μία τεράστια άρνηση επαφής και επικοινωνίας με τον έξω κόσμο (όχι διαδικτυακά, προσωπικά), τόσο τρομακτική άρνηση, που πρέπει να ομολογήσω ότι ούτε στην βεράντα δεν έχω βγει για να αναπνεύσω λίγο παγωμένο, αναζωογονητικό αέρα.
Δεν έχω αισθανθεί Χριστούγεννα εκτός από την ημέρα που φτιάξαμε το δέντρο, δεν έχω ψωνίσει για τους αγαπημένους μου, δεν έχω εκστασιαστεί μπροστά από καμία βιτρίνα, δεν έχω πάει με τον γιο μου σε κανένα Χριστουγεννιάτικο event που χαζεύεις τον Άγιο Βασίλη, ακούς παραμύθια και στροβιλίζεσαι στο καρουσέλ με τα χρυσά άλογα και τα πολύχρωμα λαμπιόνια.
Δεν έχω νιώσει στα κόκκαλά μου το κρύο του Δεκεμβρίου, δεν έχω κάνει ούτε μία μικρή βόλτα χωρίς την μεγάλη μου κοιλιά, δεν έχω αγοράσει κανένα από τα αγαπημένα μου περιοδικά από το περίπτερο στην πλατεία και δεν έχω κρέμα νυκτός.  Μου τελείωσε προχθές.
Κάτι με φοβίζει εκεί έξω.  Κάτι με απωθεί από το να πάω να ανακατευτώ με όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν γενναία να μπουν στο εορταστικό spirit μέσα σε όλα αυτά τα σκατά που συμβαίνουν, με την εμφάνιση που πιστεύω ότι έχω και την ψυχολογία που σίγουρα κουβαλάω.
Ποτέ δεν είχα υπάρξει τόσο αμέτοχη. Τόσο μουδιασμένη και τόσο ακούνητη.
Τόσο μοναχική και τόσο σιωπηλή.
Και ποτέ τόσο μελαγχολική.  'Οχι τόσο, όχι τα Χριστούγεννα.
Το ξέρω, είναι έτσι όπως μου τα γράψατε, μου τα είπατε και όπως τα ξαναέζησα, είναι οι παλιοορμόνες που στήνουν τρελό χορό, αλλά πότε τελειώνει αυτό το πάρτι? 
Το ρεβεγιόν θα το προλάβουμε?  Να ραφτώ ;-) ?
(Δεν άντεχα να τελειώσω με μιζέρια......)

πι.ες: Αν έβγαινα για κάτι, θα ήταν γι'αυτό.
πι.ες 2: Σας αφιερώνω ότι πιο γλυκό, τρυφερό και συγκινητικό έχω δει τον τελευταίο καιρό, που μου έστειλε μια φίλη στο fb μετά από ανάρτηση στάτους με sad χαρακτήρα, εκτός από το πρόσωπο της κόρης μου την ώρα που γεννήθηκε.
A! Και το φιλί που της δίνει ο γιος μου για καληνύχτα.

The missing piece meets the big O

Πρώτες εικόνες.

Γυρίσαμε από το μαιευτήριο με ένα αυτοκίνητο γεμάτο μπαλόνια, λουλούδια, δώρα, κάρτες, λουλούδια... Καλά, για να είμαι ειλικρινής, έχουμε μικρό αυτοκίνητο, μην φανταστείτε ότι κοντράραμε και την Αναστασία Ζυγούλη-Ρουβά στα μπουκέτα.
Α! Και ένα μωρό.
Ένα καινούργιο μωρό. 
Ένα μικροσκοπικό μωρό, από αυτά που το δέρμα τους είναι σαν τσιγαρόχαρτο, οι πατούσες τους γεμάτες ζάρες και τα μάτια τους συνέχεια βουρκωμένα, όπως τα νεογέννητα γατάκια.
Στο σπίτι μας περίμενε ο Βάλτερ, μας έκανε μία υπέροχη, τρυφερή υποδοχή, δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς έλαμψαν τα μάτια του όταν χώθηκε στην αγκαλιά μου μετά από τέσσερις μέρες.
Και μετά, φυσικά, με γείωσε.
- Μαμά, γιατί είναι ακόμα μεγάλη η κοιλιά σου? Θα κάνεις και αγοράκι?
Σκατά να φας, σκέφτηκα.  Και καλά να πάθεις με όλα αυτά τα σκατά που έτρωγες για 9 μήνες.
Cut.

Είναι πολύ καλό μωρό αυτό το μωρό.
Όχι, αλήθεια, είναι συμπαθητικό, είναι καλόβολο.  Δεν γκρινιάζει πολύ, δεν κλαίει πολύ, κοιμάται πάρα πολύ και μου μεταδίδει μία γαλήνη και μία ηρεμία.
Την κοιτάμε με τον Dario και συμφωνούμε πως αν δεν είχαμε τον Walter δεν θα ζοριζόμασταν ούτε στο ελάχιστο.  Επίσης, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί είχαμε φρικάρει τόσο, μα τόσο πολύ με το πρώτο μωρό.
Η αλήθεια είναι πως οι συνθήκες τότε ήταν λίγο περίεργες, και εγώ πολύ πιο μελαγχολική, αλλά και το νο1 μωρό πολύ πιο ιδιότροπο - από τις πρώτες κιόλας ώρες.
Αλλά, είμασταν και εμείς αλλιώς. 
Δεν είμασταν προπονημένοι, δεν είχαμε μάθει να θυσιαζόμαστε, να καταπιεζόμαστε, να μαθαίνουμε και να διδάσκουμε, να αναπνέουμε βαθιά για να αντλήσουμε υπομονή και να μασάμε τον θυμό μας μέχρι να βαρυστομαχιάσουμε.  Βγαίναμε, πίναμε και κοιμόμασταν λίγο τις καθημερινές και ατελείωτα τα σαββατοκύριακα.  Όπως και να το κάνεις, ήταν μεγάλο το gap.
Cut.

Με πιάνει που και που ένας πανικός.
Ο γιος μου δεν ζηλεύει φανερά και είναι τόσο στοργικός, που είναι συγκινητικό.
Μέχρι που σε κάποιες φάσεις γίνεται περίεργα αντιδραστικός και εγώ νευριάζω.  Τον μαλώνω και μετά στεναχωριέμαι και κλαίω.  Και όμως ό,τι κάνει το παιδάκι μου είναι απόλυτα φυσιολογικό, είναι η καλύτερη αντίδραση που θα μπορούσε να έχει και εγώ τρομάζω που ακόμα αυτό το ορμονικό πάρτι καθοδηγεί τις αντιδράσεις μου.
Και γεμίζω τύψεις. 
Τότε έρχεται κοντά μου, λίγο διστακτικά στην αρχή και με χαϊδεύει με το μικρό του χεράκι.
- Μαμά, είσαι στεναχωρημένη?
Δεν θα τον ξαναμαλώσω ποτέ.  Ας θέλει να την ξυπνήσει, να ξαπλώσει μαζί της, να ταρακουνήσει το καλάθι της, να πιπιλίσει την πιπίλα της.  Ποτέ.
Cut. 

Ο γιος μου είναι στο πάρκο και η κόρη μου κοιμάται στον καναπέ, τυλιγμένη στα ροζ. 
Μου αρέσουν τα ροζ στα πολύ μωρά, όπως μου άρεσαν και τα σιελ.  Μετά τους τα κόβω.  Γινόμαστε πιο εναλλακτικοί.
Είμαι μπροστά από το laptop, ρουφώντας στιγμές ησυχίας και απομόνωσης, ανοικτά παράθυρα στο facebook, twitter, gmail, blogger και το ηλεκτρονικό θήλαστρο κολλημένο στο στήθος.  Το τσεκάρω κάθε 10 δευτερόλεπτα, έχω γίνει εμμονική γιατί τα έχω καταφέρει τόσο καλά, τόσο καλύτερα από την πρώτη φορά, επειδή το πίστεψα, δεν αγχώθηκα, δεν έκλαψα και ενημερώθηκα περισσότερο.
'Οποιος κράζει τα social media, λέει μαλακίες.
Εγώ αισθάνομαι κοντά σε όσους θέλω, διαβάζω ωραία πράγματα και παίρνω ωραία μηνύματα.
Αισθάνομαι ... connected. Ανεβάζω την φωτογραφία της κόρης μου στο προφίλ μου και λαμβάνω τόσες ευχές που με γεμίζουν με απίστευτη χαρά... 
Τόσο απίστευτη που ξεχνάω ότι είμαι χοντρή με άβαφο μαλλί.
Cut.

Φτιάξαμε το δέντρο σήμερα.  Βάλαμε και ένα cd με Χριστουγεννιάτικα τραγούδια που είχαμε αγοράσει νομίζω πέρυσι κατά την διάρκεια μιας κρίσης αμερικλανιάς, από το Starbucks.
Ωραία ήταν, ζήσαμε αυτές τις στιγμές της mainstream οικογενειακής ευτυχίας, μόνο που εγώ δεν είχα ψήσει κουλουράκια με κανέλλα στο φούρνο.
Μέχρι που είδα τις φωτογραφίες μου στην μηχανή, τις έσβησα όλες και μελαγχόλησα.
Αλλά, τράβηξα βίντεο - τράβηξα εγώ, για να μην φαίνομαι! 
Πόσο πιο mainstream mum?  Να χέσω τα τατουάζ και τα ξενύχτια τα άγρια.
Cut.

Σήμερα φούσκωσα από υπερηφάνια.
Χωρίς τσίτες, βρήκα την μαγική φόρμουλα και κοίμησα και τα δύο μέχρι τις 9.30'.
Είναι σημαντικό αυτό για εμένα, γιατί το είχα άγχος, επειδή είναι το task ΜΟΥ, και επειδή ποτέ δεν εκπαίδευσα τον γιο μου να κοιμάται μόνος του, αλλά να αράζει μαζί μου με το γάλα του στον καναπέ, πίστευα ότι τα βράδια θα γίνεται το μεγάλο σπλάτερ.  Δεν θα μπορούμε να συντονιστούμε, δεν θα γίνεται η ηρεμία που θέλω εγώ να υπάρχει λίγο πριν την ώρα του ύπνου, αν πάρουμε και το μωρό στον καναπέ ο Βάλτερ θα ξεσηκώνεται, θα θέλει να κάνει καραγκιοζιλίκια, θα ζητάει το μπιπερόν του...
Έγιναν όλα αυτά αυτές τις μέρες σε κάποιον βαθμό, αλλά σήμερα κάπως συντονιστήκαμε οικογενειακώς και αποχαιρέτησα τον άντρα μου με ένα μεγάλο φιλί και αυτοπεποίθηση ότι το'χω.
Στις δέκα παρά, ήταν όλοι στα κρεβάτια τους.  Στα καθαρά, μοσχομυριστά σκεπασματάκια τους, με τα γλυκά φωτάκια νυχτός τους, τα κουλαριστά δωματιάκια τους, τα πολύχρωμα όνειρα και τα φιλιά της μαμάς κολλημένα στα μαγουλάκια τους.
Τέτοια ήταν η ευτυχία μου, που έκατσα και έβαψα τα νύχια μου με το αγαπημένο μου όλων των εποχών, Black Satin της Chanel.
Αισθάνθηκα λίγο καλύτερα, και ας είμαι και χοντρούλα.
Cut.
And... cut.

Με λίγα λόγια...

Βγήκε. 
Με έπαιξε στα δάχτυλα του ενός χεριού, μου έκλεισε ικανοποιημένη το μάτι που με ψάρωσε τόσο πολύ, και τελικά.... βγήκε.
Μόνη της. 
Όταν πια όλα τα στοιχήματα είχαν κλείσει και όλες οι προθεσμίες μου είχαν γυρίσει την πλάτη, εκείνη μου έβγαλε κοροϊδευτικά την γλώσσα και... βγήκε.
Τρίτη, όπως ο αδελφός της.
30, όπως ο μπαμπάς της.
Νοέμβριο, όπως ο nonno της.
Τοξότης, σαν τον παππού της.
Και κούκλα.  Σαν την μαμά της ;-)
(αυτό το τελευταίο δεν το λέω μόνη μου ε.)
Έγιναν όλα σχεδόν όπως τα ήθελα.  Και λέω σχεδόν, γιατί μάλλον έγιναν όλα πολύ καλύτερα.
Ξύπνησα το πρωί με ένα γλυκό συναίσθημα, με μία αδιόρατη διαίσθηση και μία περίεργη σιγουριά ότι αυτό το πρωινό είναι το δικό μας.
Πήγα στο Λητώ ήρεμη, για να κάνω ένα NST test λόγω του ότι είχα κλείσει πια τον 9ο, αλλά μόνο εγώ ήξερα ότι πήγα στο Λητώ για να γεννήσω.  Ήταν ωραία μέρα και ωραία ώρα για να γεννήσεις.  Ηλιόλουστη, φωτεινή και ανέφελη, εντελώς εκτός εποχής, αλλά εμένα με πλημμύριζε με χαρά.  Πρέπει να ήμουν η μόνη που δεν σιχτίριζε για την ζέστη 25 μέρες πριν τα Χριστούγεννα.
Όλα προχώρησαν πολύ γρήγορα.  Με είχε ταλαιπωρήσει αρκετά ψυχολογικά αυτή η εγκυμοσύνη, αλλά τώρα η κόρη μου μού το χρωστούσε.  Δεν θα με ζόριζε άλλο.
12.30' περίπου κάναμε εισαγωγή τελικά, δεν υπήρχε άλλωστε ούτε χρόνος, ούτε λόγος για κάτι διαφορετικό, και στις 3 θήλαζε στην αγκαλιά μου μέσα στο χειρουργείο - κάποιου το τυχερό νούμερο είναι αδιαμφισβήτητα το 3!

Καλώς ήρθες μικρή μας. 

Και σ'ευχαριστώ για μια υπέροχη εμπειρία.
Μόνο τον decaf lungo δεν πρόλαβα να πιω, αλλά δεν πειράζει, τον ήπιαμε σπίτι.