Τρείς μέρες πριν τη βάφτιση μου έρχεται η επιφοίτηση να πάω να σετάρω την σούπερ, ψηλόμεση φούστα που θα βάλω ως μάνα που σέβεται και θυμάται τον πάλαι ποτέ σικ, fashionista εαυτό της, με μπλουζάκι αφενός trendy από την μία, αφετέρου μαγκιά από την άλλη (λόγω saving money και καλά) από το λατρεμένο Zara. Πριν συνεχίσω, να σημειώσω ότι η μαγκιά τελικά δε μου βγήκε. Άλλο ένα μηνιάτικο ΟΑΕΔ έδωσα για να σετάρω την φούστα. Χαλάλι.
Είμαι λοιπόν στο ταμείο του ορόφου με τα αντρικά, που ως συνήθως είναι άδειο, φορτωμένη με ένα κάρο μαλακίες - όπως το χιλιοστό πεντηκοστό όγδοο μαύρο tshirt, όταν γυρίζω αδιάφορα ελαφρώς προς τα πίσω να χαζέψω μέχρι να βγάλει τα αντικλεπτικά η τύπισσα και να βάλει το χιλιοστό πεντηκοστό όγδοο και άλλα παρόμοια, στη σακούλα μου.
Στο κάδρο μου έχω τρείς ανθρώπους. Μία πωλήτρια που κρατάει ένα ριγέ μπλουζάκι τύπου μαρινιέρα, μία μάνα με ντένιμ συνολάκι, κοντό, κορακί μαλλί και γυαλιά τύπου δυναμική κι έτσι, και ένα γιο που θα έπρεπε να έχει ξυρίσει το μουστάκι τέσσερα χρόνια πριν, τύπου βλαμμένο ή καημένο, δε ξέρω, αμφιταλαντεύομαι.
Η μάνα μιλάει με σθένος. Κουνάει τα χέρια, παίρνει αρκετές φορές το μπλουζάκι, το κολλάει πάνω στον κανακάρη της, τον γυρίζει προς τον καθρέφτη, στραβώνει τα μούτρα της, τον ξαναγυρίζει προς την πωλήτρια. Την ακούω να λέει ότι δεν είναι αυτό ακριβώς που θέλει, ότι είχε δει ένα άλλο που της άρεσε πιο πολύ στο Zara στην Ομόνοια, ότι του κανακάρη δεν του πάνε οι χοντρές ρίγες, ότι δεν του πάει αυτή η λαιμόκοψη, και ολοκληρώνει με το απίθανο: E, μίλα και εσύ, τί στέκεσαι εκεί σαν αγγούρι, δεν πιστεύω να σου αρέσει αυτό που μας έφερε η κυρία.
Αυτός κοιτάει διαρκώς τα παπούτσια του. Είναι σαφώς άβουλος και άσχημος - τί άλλο θα μπορούσε να είναι αφού δεν διακατέχεται από την λάμψη της προσωπικότητας. Πρέπει να είναι γύρω στα είκοσι με styling περίπου δώδεκα. Το χειρότερο είναι ότι τον παρατηρώ επίμονα, τον καρφώνω τόσο έντονα ελπίζοντας ότι θα τσιρίξει "άντε και στο διάολο και βάλτο εκεί που ξέρεις το μπλουζάκι επιτέλους", και δε γυρνάει ούτε κατά λάθος να με κοιτάξει. Στέκεται εκεί και υπομένει την αυταρχικότητα, τον εξευτελισμό από τη μάνα του, γιατί έτσι έχει μάθει και πολύ επιφανειακά την ευγνωμονεί κιόλας που τον φροντίζει. Και φτιάχνει και ωραία σουτζουκάκια και του σιδερώνει και τα σώβρακα και ας τον μειώνει και λίγο.
Είμαι έξαλλη. Θέλω να πάω και να πω στη μάνα να σκάσει, στην πραγματικότητα μάλλον θέλω να τη χαστουκίσω, θέλω να ταρακουνήσω τον σε νιρβάνα γιο μέχρι να ξυπνήσει μέσα του η ανεξαρτησία και η αξιοπρέπεια - έννοιες που δεν πρέπει να χρησιμοποιεί ούτε στον προφορικό λόγο.
Με ποιο δικαίωμα μία μάνα καταστρέφει και ταπεινώνει τόσο απροκάλυπτα τον γιο της και με ποιο δικαίωμα θεωρεί ότι είναι κτήμα και υποχείριο της? Τί σκατά και τί χαστούκια έχει φάει σε αυτή τη ζωή που την οδηγούν να χρησιμοποιεί το ίδιο της το παιδί για δούλο, καταδικάζοντάς το σε μία ψυχολογική σκλαβιά με απρόβλεπτα αποτελέσματα?
Δε ξέρω, με έπιασε μιζέρια και κατάθλιψη με αυτή τη σκηνή. Και σκέφτηκα πόσες πολλές μαμάδες έχουν/έχουμε θέμα με τους γιους. Κάπου όμως πρέπει να σταματήσει αυτό. Δεν είναι καθόλου αστείο.
Μη χαίρεστε αν γουστάρουν για πάντα τα γεμιστά σας, ούτε αν βρουν γυναίκα που τους σιδερώνει κολαριστά τα πουκάμισα. Και αν στα 18 προτιμήσουν να πάνε εσάς super market αντί για χαμούρεμα την γκόμενα στο Λυκαβηττό, να ανησυχήσετε. Αφήστε τους να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν και τότε θα έρθει η τέλεια ισορροπία, η μεγάλη αγκαλιά που θα χωράει μέσα της εσάς ειλικρινά και αβίαστα και τις άλλες γυναίκες της ζωής του, ισοδύναμα, αλλά από το άλλο χέρι - if you know what I mean. Είναι που είναι μαμούχαλα από τη φύση τους, αν το ενισχύσετε θα δημιουργήσετε Σεχίδηδες (ok, τραβηγμένο, αλλά σκεφτείτε το). Ή στην καλή περίπτωση drag queens στο Berlin gay pride, το οποίο και εύχομαι ολόψυχα στην μάνα του Zara γιατί η συγκεκριμένη θα προτιμούσε το Σεχίδη.
Αλλά δυστυχώς τον γιο δεν τον κόβω τόσο γαμάτο για να το κάνει.
20.5.11
Κάτι να λέμε.
Πέρασαν δύο εβδομάδες γεμάτες χωρίς ούτε ένα ποστ.
Δύο εβδομάδες όμως τόσο δημιουργικά γεμάτες, που το βράδυ άφηνα τον εαυτό μου κουρέλι σε ένα καναπέ να χαζεύει κάτι τόσο αδιάφορα στην τηλεόραση που στο πεντάλεπτο είχε ξεχάσει τί, να ανοίγει τον υπολογιστή για να ασχοληθεί με παιχνιδάκια τύπου ντύστε την γκόμενα ή ταΐστε το ζώο, να μασουλάει κάτι ανυπόφορα παχυντικό και μη θρεπτικό, να ξεκινάει να κοιτάει ένα περιοδικό και να το παρατάει, ανήμπορος, ο εαυτός μου, στη μέση.
Έγιναν πολλά ωραία αυτές τις δύο εβδομάδες.
Καταρχήν το μωρό μου μεγάλωσε. Είναι - θα το φωνάζω, και θα το λέω - ένα υπέροχο, γλυκό μωρό, από αυτά που δε γκρινιάζουν παρά μόνο αν έχουν λόγο, χαμογελούν συνέχεια και έχουν χεράκι με φουσκωτό μαξιλαράκι - όπως ανθρωπάκι michelin. Mόνο μία κόμπλα παίζει με αυτό το παιδί. Το ντύσιμο. Δεν το έχω ακόμα με τα κοριτσάκια. Μία φορά επιχείρησα να την πάω κάπου χωρίς το γνωστό κολανοπαντελονάκι και tshirt και της έβαλα μία ολόσωμη, κλαρωτή φόρμα με σούρα στον αστράγαλο και λευκό καπέλο και μου φάνηκε ότι τη λατερνοποίησα. Κανένα στυλάκι αυτό το μωρό. Γροθιά στο στομάχι για 'μενα αυτό.
Επίσης, ένιωσα μούτσο σημαντική για ένα δεκάλεπτο. Με κάλεσαν η Μαριάννα (του womenspace) με την Στέλλα (του koilitsa.com) στο event του Deconstructing Mummy (ευχαριστώ και δημόσια, η τιμή ήταν μεγάλη. Θα τολμήσω να πω HUGE), όπου μαζεύτηκαν μαμάδες και μπαμπάδες και πολλά παιδιά που έτρεχαν έξαλλα στο γκαζόν, αναποδογύριζαν τσίγκινους κουβάδες με άμμο και πετούσαν νερά πάνω τους, την ώρα που εγώ μιλούσα σε ένα workshop με τίτλο "Work on the wild side" και κάποιες κυρίες καθόντουσαν και με άκουγαν. Με προσοχή, ω,ναι! Μάλιστα έγιναν και ερωτήσεις, και εγώ απαντούσα. Ω, ναι!
Χωρίς πλάκα τώρα, όλο αυτό ήταν μία ωραία φάση, πρώτα απ'όλα γιατί μοιραστήκαμε, έστω και αγγίζοντας την κορυφή του παγόβουνου για αρχή. Αλλιώς είναι να περνάς το ζόρι μόνη σου και αλλιώς είναι να ακούς ότι υπάρχουν και άλλες που το περνάνε έτσι, αλλά και χειρότερα από 'σενα. Αλλιώς είναι να τρώγεσαι με το θηλασμό μόνη σου και αλλιώς είναι να βλέπεις μαμά στην τουαλέτα με το δίχρονο αγκαλιά που θηλάζει από τη μία και χουφτώνει από την άλλη. Και άλλο εφέ μέσα σου έχει να ακούς την άλλη να ανακοινώνει σε μικρόφωνο ότι ο θηλασμός την αηδίαζε, έβγαζε το γάλα της και το πετούσε και μετά έλεγε ότι δεν έχει για να μπορεί να δίνει ανενόχλητη στο μωρό της συμπλήρωμα.
Είναι μυστήρια φάση η φυλή των μαμάδων. Μπορούν να τουμπάρουν από το πιο χαζό και βαρετό θέμα στο πιο μυστήριο, in no time. Σαν να κάνεις ζάπινγκ στη nova με ένα μεγάλο μπωλ καραμελωμένο ποπ κορν στα γόνατα.
Επίσης, βρεθήκαμε. Μαμαδομπλόγκερς που κάπως, κάπου, κάποτε γνωριζόμασταν, που τα γραπτά μας μας έφεραν τόσο κοντά που είχε πλάκα, χαιρετιόμασταν και φιλιόμασταν με τη μία και οι ερωτήσεις που ακολουθούσαν ήταν καθημερινές, όπως των φίλων των κανονικών. Και γνωριστήκαμε και με άλλες. Με προχώ, κουλ φάτσες, με ενδιαφέροντα και κανονικές ζωές, με ωραίες κουβέντες και μεγάλα χαμόγελα και προφίλ στο facebook. Μία ωραία ατμόσφαιρα. Αν εξαιρέσεις ότι ο γιος μου ζοχαδιάστηκε επειδή τον σύστησα από μακριά στο ακροατήριο, όλοι οι υπόλοιποι είμασταν χαμογελαστοί και ανάλαφροι, σα φτερά στον άνεμο.
Τέλος, τελευταία το σπίτι εκτός από χωνευτής τρυφερών αδελφικών φιλιών και τρομακτικών τάντρουμ, call me κάτι-σαν-αναπάντεχες-εκρήξεις-οργής-πιο-τρομακτικές-και-από-τον-βεζούβιο, έχει μετατραπεί αφενός σε εργαστήριο πομ πομ (επανέρχομαι, μ'έχει στοιχειώσει αυτό το θέμα / post), αφετέρου σε δοκιμαστήριο πολυκαταστήματος.
Πλησιάζει η βάφτιση ντε, γι'αυτό χάθηκα. (κλείσιμο ματιού, βγάλσιμο γλώσσας και ένα πεταχτό φιλί. από αυτά που θες κι άλλο).
πι.ες- τα pom pom από το etsy, έρχονται έτσι:
και εσύ τα κάνεις κάπως έτσι:
Δύο εβδομάδες όμως τόσο δημιουργικά γεμάτες, που το βράδυ άφηνα τον εαυτό μου κουρέλι σε ένα καναπέ να χαζεύει κάτι τόσο αδιάφορα στην τηλεόραση που στο πεντάλεπτο είχε ξεχάσει τί, να ανοίγει τον υπολογιστή για να ασχοληθεί με παιχνιδάκια τύπου ντύστε την γκόμενα ή ταΐστε το ζώο, να μασουλάει κάτι ανυπόφορα παχυντικό και μη θρεπτικό, να ξεκινάει να κοιτάει ένα περιοδικό και να το παρατάει, ανήμπορος, ο εαυτός μου, στη μέση.
Έγιναν πολλά ωραία αυτές τις δύο εβδομάδες.
Καταρχήν το μωρό μου μεγάλωσε. Είναι - θα το φωνάζω, και θα το λέω - ένα υπέροχο, γλυκό μωρό, από αυτά που δε γκρινιάζουν παρά μόνο αν έχουν λόγο, χαμογελούν συνέχεια και έχουν χεράκι με φουσκωτό μαξιλαράκι - όπως ανθρωπάκι michelin. Mόνο μία κόμπλα παίζει με αυτό το παιδί. Το ντύσιμο. Δεν το έχω ακόμα με τα κοριτσάκια. Μία φορά επιχείρησα να την πάω κάπου χωρίς το γνωστό κολανοπαντελονάκι και tshirt και της έβαλα μία ολόσωμη, κλαρωτή φόρμα με σούρα στον αστράγαλο και λευκό καπέλο και μου φάνηκε ότι τη λατερνοποίησα. Κανένα στυλάκι αυτό το μωρό. Γροθιά στο στομάχι για 'μενα αυτό.
Επίσης, ένιωσα μούτσο σημαντική για ένα δεκάλεπτο. Με κάλεσαν η Μαριάννα (του womenspace) με την Στέλλα (του koilitsa.com) στο event του Deconstructing Mummy (ευχαριστώ και δημόσια, η τιμή ήταν μεγάλη. Θα τολμήσω να πω HUGE), όπου μαζεύτηκαν μαμάδες και μπαμπάδες και πολλά παιδιά που έτρεχαν έξαλλα στο γκαζόν, αναποδογύριζαν τσίγκινους κουβάδες με άμμο και πετούσαν νερά πάνω τους, την ώρα που εγώ μιλούσα σε ένα workshop με τίτλο "Work on the wild side" και κάποιες κυρίες καθόντουσαν και με άκουγαν. Με προσοχή, ω,ναι! Μάλιστα έγιναν και ερωτήσεις, και εγώ απαντούσα. Ω, ναι!
Χωρίς πλάκα τώρα, όλο αυτό ήταν μία ωραία φάση, πρώτα απ'όλα γιατί μοιραστήκαμε, έστω και αγγίζοντας την κορυφή του παγόβουνου για αρχή. Αλλιώς είναι να περνάς το ζόρι μόνη σου και αλλιώς είναι να ακούς ότι υπάρχουν και άλλες που το περνάνε έτσι, αλλά και χειρότερα από 'σενα. Αλλιώς είναι να τρώγεσαι με το θηλασμό μόνη σου και αλλιώς είναι να βλέπεις μαμά στην τουαλέτα με το δίχρονο αγκαλιά που θηλάζει από τη μία και χουφτώνει από την άλλη. Και άλλο εφέ μέσα σου έχει να ακούς την άλλη να ανακοινώνει σε μικρόφωνο ότι ο θηλασμός την αηδίαζε, έβγαζε το γάλα της και το πετούσε και μετά έλεγε ότι δεν έχει για να μπορεί να δίνει ανενόχλητη στο μωρό της συμπλήρωμα.
Είναι μυστήρια φάση η φυλή των μαμάδων. Μπορούν να τουμπάρουν από το πιο χαζό και βαρετό θέμα στο πιο μυστήριο, in no time. Σαν να κάνεις ζάπινγκ στη nova με ένα μεγάλο μπωλ καραμελωμένο ποπ κορν στα γόνατα.
Επίσης, βρεθήκαμε. Μαμαδομπλόγκερς που κάπως, κάπου, κάποτε γνωριζόμασταν, που τα γραπτά μας μας έφεραν τόσο κοντά που είχε πλάκα, χαιρετιόμασταν και φιλιόμασταν με τη μία και οι ερωτήσεις που ακολουθούσαν ήταν καθημερινές, όπως των φίλων των κανονικών. Και γνωριστήκαμε και με άλλες. Με προχώ, κουλ φάτσες, με ενδιαφέροντα και κανονικές ζωές, με ωραίες κουβέντες και μεγάλα χαμόγελα και προφίλ στο facebook. Μία ωραία ατμόσφαιρα. Αν εξαιρέσεις ότι ο γιος μου ζοχαδιάστηκε επειδή τον σύστησα από μακριά στο ακροατήριο, όλοι οι υπόλοιποι είμασταν χαμογελαστοί και ανάλαφροι, σα φτερά στον άνεμο.
Τέλος, τελευταία το σπίτι εκτός από χωνευτής τρυφερών αδελφικών φιλιών και τρομακτικών τάντρουμ, call me κάτι-σαν-αναπάντεχες-εκρήξεις-οργής-πιο-τρομακτικές-και-από-τον-βεζούβιο, έχει μετατραπεί αφενός σε εργαστήριο πομ πομ (επανέρχομαι, μ'έχει στοιχειώσει αυτό το θέμα / post), αφετέρου σε δοκιμαστήριο πολυκαταστήματος.
Πλησιάζει η βάφτιση ντε, γι'αυτό χάθηκα. (κλείσιμο ματιού, βγάλσιμο γλώσσας και ένα πεταχτό φιλί. από αυτά που θες κι άλλο).
πι.ες- τα pom pom από το etsy, έρχονται έτσι:
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)