Δύσκολη πίστα.

Το Σαββατοκύριακο έμαθα για ένα ακόμα ζευγάρι που χωρίζει περίπου ένα χρόνο μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού.  Και λέω ακόμα ένα, γιατί για κάποιο λόγο τέτοιου τύπου νέα πλέον δε μου δημιουργούν καμία έκπληξη - είτε εγώ βρίσκομαι σε κοινωνικό κύκλο που δεν ωρίμασε ποτέ, είτε η κατάσταση αυτή πάει να γίνει trend τελευταία.
Λοιπόν, άκου να δεις, τόσο προσωπικά θα μιλήσω σήμερα, όλο αυτό δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη.
Τα παιδιά μέσα στο τωρινό lifestyle και όχι, δε φταίει ο Κωστόπουλος γι'αυτό, έχουν γίνει πολύ δύσκολη πίστα.  Ο χρόνος που τους διαθέτουν οι γονείς τους, χωρίς αυτό να αναιρεί το ότι είναι ποιοτικός, είναι ο μίνιμουμ, με αποτέλεσμα ο δικός τους, ο προσωπικός ή καλύτερα ο δυαδικός, να γίνεται απλά ανύπαρκτος.
Οι τωρινοί γονείς είμαστε ακόμα παιδιά.  Η 35αρα μαμά θεωρείται πλέον νέα - στα 34 βγαίνει για κόκτεϊλς με τις εργένισσες φίλες της, κάνει γιόγκα και δουλεύει σκληρά για την καταξίωση στην ιεραρχία και την οικονομική κλίμακα του γραφείου.
Ο αντίστοιχος μπαμπάς μαζεύει τους δικούς του για play station, ξεχνιέται στα after work μπαράκια, ξενυχτάει στο facebook, κανονίζει να πάει με την γκόμενα εκδρομή το τριήμερο και δουλεύει επίσης εξαντλητικά για να ανταπεξέλθει στο ρόλο του και στους λογαριασμούς της συγκατοίκησης.
Της συγκατοίκησης.  Εκεί που παιρνώ και μόνος μου καλά, αλλά αν είμαστε μαζί είναι ακόμα καλύτερα.  Εκεί που εσύ νυστάζεις και κοιμάσαι αγκαλιά με το βιβλίο, εγώ χαζεύω δίπλα σου στο pinterest.  Εσύ θέλεις να πας για μπίρες, εγώ θα έρθω να σε βρω μετά το σινεμά.  Χαλαρά.
Αγαπιόμαστε, ναι, αλλά έχουμε καταλάβει πόσο πολύ θα αλλάξουμε;  Πόσο πολύ όλα αυτά που κάναμε κάποτε επειδή απλά και μόνο μας έκαναν ευτυχισμένους θα γίνουν τρίτη, τέταρτη ή και πάτος-της-λίστας προτεραιότητα;  'Οχι.
Ναι εντάξει, η χαρά θα πλημμυρίσει το σπίτι, τα καινούργια ενδιαφέροντα και οι ρόλοι θα φουλάρουν το ρεζερβουάρ, όλα θα αποκτήσουν μια άλλη διάσταση πιο πραγματική, πιο γλυκιά, πιο ευαίσθητη, πιο τρυφερή... αλλά, άλλη.
Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά ακόμα και αν ο ερχομός του παιδιού σε ένα ζευγάρι είναι αδιαμφισβήτητα το πιο τρελό τριπ, θέλει υπομονή, θέλει αντοχές και πάνω απ'όλα θέλει γερή βάση για να καταφέρεις να ανταπεξέλθεις.  Εκεί λίγο, σε αυτή τη βάση που τις περισσότερες φορές τα θεμέλια είναι φτιαγμένα α λά τζένγκα, εκεί χάνεται η μπάλα.
Μελλοντικές μαμάδες που παντρεύτηκαν τους μελλοντικούς μπαμπάδες γιατί άρχισαν να μεγαλώνουν και να μην περνάει η μπογιά τους, γιατί ερωτεύτηκαν το προφίλ του ωραίου, μοιραίου και δυναμικού, γιατί πείστηκαν ότι αγαπάνε τα παιδιά αφού παίζουν μπάλα με τον πεντάχρονο ανηψιό ένα μισάωρο την εβδομάδα, γιατί προσπέρασαν τις αντιθέσεις αφού κάνουν καλό σεξ, γιατί έχουν λεφτά.  Άντρες που πήραν την απόφαση γιατί πίστεψαν ότι θα κάνουν καλή παρέα με το γιο τους, ότι το μωρό δε θα χρειάζεται και τόσο πολύ τον μπαμπά του, ότι είναι κουλ να είσαι μπαμπάς στις μέρες μας - bend it like beckham, ότι η γυναίκα που καψουρεύτηκαν θα συνεχίζει να είναι καταπληκτική σύντροφος και ερωμένη, ότι τα λεφτά φτάνουν.
Ένα τουβλάκι να τραβήξεις από όλο αυτό το τζένγκα και το οικοδόμημα σκάει σαν κλωτσιά σε κάστρο στην άμμο μπροστά στα μούτρα σου.
Εννοείται ότι δεν έχω συμβουλή γι'αυτό.  Εννοείται ότι δεν προτίθεμαι να δίνω συμβουλές, αφενός γιατί δεν είμαι αρμόδια, αφετέρου γιατί καλή η θεωρία και η ανασκόπηση στο παρελθόν όταν όλα έχουν τελειώσει αλλά αν είσαι μάγκας πήγαινε και σκάστο στη νύφη όταν διαλέγει το μπουκέτο της και επίσης για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είμαι από άλλο πλανήτη.  Και εγώ τσακώνομαι και εγώ αγανακτώ και εγώ ζορίζομαι.  Και Εμείς, δηλαδή.
Απλά να πω ότι το κατανοώ.  Και με αυτά που ακούω και ζω γύρω μου, καταλήγω στο ότι καλά κάνετε και χωρίζετε.  Αλήθεια.
Σπίτι με παιδιά και δυστυχία, φωνές και τσακωμούς είναι σχήμα οξύμωρο.
Αφού δεν έγιναν τα κουμάντα από την αρχή, ας εξασφαλιστεί ένα ήρεμο και πολιτισμένο περιβάλλον για το παιδί στο μέλλον, τα νέα είναι ότι μπορεί ένας ανθρωπάκος να μεγαλώσει εξαιρετικά και χωρίς να έχει τους δύο γονείς full time.
Μη σας πω τί γίνεται με την πίστα όταν τα παιδιά είναι δύο.  Game - resync.

πι.ες: να καταθέσω ότι έχω τρία χρόνια να δω λάιβ την τελετή απονομής των 'Οσκαρ. 'Οσοι με ξέρετε, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ.

 

Τα παιδιά, αυτά τα μοναδικά.

Συναρπαστική εβδομάδα για την οικογένεια, τα μηνύματα είναι αισιόδοξα, αν εξαιρέσεις το ότι η μικρή είχε ωτίτιδα - το αγνοούσα - και εγώ επέμενα να την κάνω κάθε βράδυ μπάνιο με ουρλιαχτά και ν'αναρωτιέμαι τί παραξενιές είναι αυτές τώρα.  Μόνο που το γράφω νιώθω την ανάγκη να αυτομουτζωθώ και να τραβήξω τις ανατριχιασμένες τρίχες μου.  Εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος.
Είμαστε σε φάση μεγάλης άνθησης δημιουργικότητας.  Ο σύζυγος μου άνοιξε καφέ και ξεθεώθηκα να γυρνάω όλη την Αθήνα για το κάθε τζιτζιμπριτζιλάκι, να ανεβοκατεβαίνω στο σπίτι για το κάθε παιδικό ρικουέστ ανά μισάωρο, να συντονίζω προγράμματα, καρότσια, βοήθεια κάθε μέρα, να μην προλαβαίνω να λιμάρω ούτε τον αριστερό δείκτη έτσι για το ξεκάρφωμα, να ξεφυσάω με απελπισία και λαχτάρα για την κάθε σελίδα του Living etc. που ξεφύλλιζα, αλλά και να βλέπω φίλους από τα παλιά, να χαίρομαι που χαίρονται, να πίνω καφέ με μανία, να δοκιμάζω μηλόπιττες και κρουασάν ολικής άλεσης.  Ναι, υπάρχουν και χειρότερα σε αυτή τη ζωή, και ειδικά μέσα σε αυτή την απαίσια, μαλακισμένη κρίση.  Δεν παραπονιέμαι, απολαμβάνω.  Και όχι μόνο.  Πάνω απ'όλα, ελπίζω.
Και ελπίζω ότι η δημιουργικότητα μπορεί να μας σώσει.  'Οτι τα παιδιά μας θα χτίσουν τη διαφορά.  Θα κάνουν τον κόσμο τούμπα και θα τον ξετινάξουν, τα δικά μας τα μυαλά θα φαντάζουν ανούσια και μικροαστικά μπροστά στις δικές τους πράξεις, στα όνειρα που έγιναν πραγματικότητα, στα παιχνίδια που έγιναν επαγγέλματα, στις ευχές που άγγιξαν πραγματικά τις ζωές και έγιναν καθημερινότητα.
Αρκεί να σπάσουν οι περιορισμοί, οι αυστηρές προτροπές, η ανεξέλεγκτη καθοδήγηση.
Πρέπει οπωσδήποτε εδώ να μοιραστώ ένα video που ανέβασε πριν από μερικές μέρες το σχολείο του W., το κέντρο προσχολικής αγωγής Dorothy Snot, στο facebook, με πρόλογο, "για οσους επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε την δημιουργικότητα των παιδιών με βάση τα δικά μας "ενήλικα", δογματικά, γεμάτα κόμπλεξ και περιορισμούς, κριτήρια. Δείτε το υπέροχο βιντεο και προβληματιστείτε."

Ισχύει.  Ισχύει πάρα πολύ.  Ισχύει απόλυτα.
'Οταν ο Walter ξεκίνησε να ζωγραφίζει σχήματα που ήταν αντιληπτά και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, ζωγράφιζε ανάποδα.  Η στέγη ήταν κάτω και η πόρτα στην κορυφή, το κεφάλι στο χώμα, τα πόδια στον ουρανό - έτσι ώστε να τα βλέπει "σωστά" εκείνος που καθόταν απέναντί του, ή ο ίδιος αν αναποδογύριζε το χαρτί του.  Εγώ σιωπούσα, λίγο αναρωτιόμουν, πιο πολύ χαιρόμουν.  Διάφοροι του έκαναν το σχόλιο, Γιατί είναι ανάποδα το σπιτάκι? και εκείνος τους κοιτούσε με απορία.  Τί στο διάολο θα πει ανάποδα?  Πώς το θέλεις δηλαδή μανδάμ το χάρτι?  Ή μάλλον, πώς πρέπει να είναι το χαρτί για να με πιάσεις με την μία?
Σιγά σιγά, και δε ξέρω τί τον οδήγησε σε αυτό, ούτε ασχολήθηκα περαιτέρω, εφόσον τσέκαρα ότι δεν πιέστηκε από πουθενά, άρχισε να ζωγραφίζει "ίσια".  Πάλι συγκλονιστικά, όπως κάνουν άλλωστε όλα τα παιδιά, και όχι μόνο το δικό μου, αλλά "ίσια", με βάση την κοινή αντίληψη.  Με βάση το πώς το βλέπει η μανδάμ το χαρτί, πώς αυτόματα καταλαβαίνει το σχέδιο.
Και από νωρίς σχετικά - όπως πάλι κάνουν όλα τα αδελφάκια - επειδή τον βλέπει όλη μέρα, έπιασε και η Κλο ξυλομπογιές, κηρομπογιές, μαρκαδόρους (δυστυχώς και IKEA που δε βγαίνουν με το νερό, μέγα #fail ), χαρτιά, μαυροπίνακες, ρολά στο πάτωμα και πίνακες μαγνητικούς και άρχισε να φτιάχνει τις δικές της "ζωγραφιές".
Μία μέρα που βρισκόμασταν όλοι σε αυτό το καλλιτεχνικό μουντ, πήγα να σβήσω από τον πίνακα μία δημιουργία της για να ξεκινήσει κάτι διαφορετικό.  Ο γιος μου με κοίταξε με απορία.
- Τί κάνεις μαμά?
- Σβήνω αυτό της Χλόης.
- Γιατί?
- Εεεε... γιατί δεν είναι και τίποτα, να φτιάξουμε κάτι άλλο.
- Είναι μία ζωγραφιά.
- Ε, ναι, απλά επειδή έκανε μία γραμμή και μία τελεία, μήπως θέλει να...
- Δεν είναι μία γραμμή και μία τελεία.  Έχει κάνει ένα δρόμο, και στο τέλος του δρόμου μία πέτρα τεράστια που εμποδίζει τους κακούς να μπούνε στα σπίτια των ανθρώπων.  Πάνω από το δρομό έχει πολλά σύννεφα και κάτω από την πέτρα χορτάρι που μυρίζει όταν βρέχει.  Δεν το βλέπεις?  Μην της το σβήσεις. 
Αυτό, είδε ο Walter.

Αυτό, έκανε η Χλόη.

Μα την παναγία, συγκινήθηκα.  Για άλλη μια φορά, και ας ακουστώ γραφική, και ας χαρακτηριστώ ρομαντική χαζομαμά, τα μικρά παιδιά με το τεράστιο μυαλό και με την αχαλίνωτη φαντασία, με συναρπάζουν όσο τίποτα στον κόσμο. 

Το Εγκλωβιστάν.

Πάει κι αυτό το γενέθλιο λοιπόν.
Η γράφουσα μαμά άγγιξε αισίως τα 36, say it loud, ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΞΙ λέμε, με μία περίεργη ικανοποίηση μεγαλύτερη του 35, γιατί αυτά τα ακριβώς στη μέση, τα στρογγυλά, τα ισορροπημένα δε μου αρέσουν.
Η μέρα είχε μαγεία, είχε γλύκα κι αγκαλιές και ζωγραφιές και ένα τεράστιο συντριβάνι σοκολάτα, πουκάμισο Peppe jeans με διπλό γιακά για τον W., κάτι σε σάπιο μήλο η Κλο και λήξη των εορτασμών στις 8 το βράδυ.  Χωρίς σκοτούρες.  Το προηγούμενο σχετικό ποστ είχε υπόσχεση για φέτος που μάλλον δεν την τήρησα, αλλά επιφυλάσσομαι να τα σπάσω σε πολύ καινούργιο, ολόδικό μας χώρο.
Και εκεί λοιπόν που ατένιζα το μέλλον με αισιοδοξία η εβδομάδα που διανύουμε μου βγήκε κάπως αλλιώς.  Μέχρι την ημέρα που έπαθα το περιβόητο εγκλωβιστάν, την κατάσταση δηλαδή που βιώνουμε συχνά πυκνά στο υπό πτώχευση γραφείο με τη μονοδιάστατη (έτσι όπως εξελλίσσονται τα πράγματα προς το παρόν) απασχόληση.  Αλλά το έπαθα προσωπικά.
Εκεί που προσπαθούσα να συντονίσω εξόδους, βόλτες, αγαπημένες φίλες, πάντα κάτι γινόταν, κάποιος αρρώσταινε, κάποιος έκλαιγε στο τηλέφωνο και με ζητούσε, η γιαγιά πελάγωνε, ο σύζυγός μου δεν μπορούσε πραγματικά να είναι εκεί, έπεφταν όλα πάνω μου σαν χιονόμπαλα, σαν ανεμοστρόβιλος, σαν ασήκωτο βάρος και με πίεζαν, με στρίμωχναν, με φόρτιζαν.
Ακύρωνα πράγματα και έστηνα κόσμο για να ξεβουλώσω μύτες, να παρηγορήσω, να κρατήσω αγκαλιά και για κάποιο λόγο μου φαινόταν ότι όλη μου η ζωή έτσι θα συνεχίστει.  Με εμένα αποκλεισμένη.  Εγκλωβιστάν.
Χθες το απόγευμα, μετά από κρίση ασφυξίας, άφησα την ομάδα όλη πίσω μου, με τις ευχές και τις οδηγίες μου και με μια σακούλα γεμάτη τύψεις και ενοχές πήγα να ξαπλώσω στον καναπέ της 'Ερσης και να αγκαλιάσω ένα ποτήρι κρασί μέσα σε απόλυτη ησυχία.
- Θα έρθει και η Ζωή, σε πειράζει?
- 'Οποιος θέλει να έρθει, αρκεί να μην είναι πολύ χαρούμενος.
Μπίνγκο.
Η Ζωή σιχαίνεται τη δουλειά της.  Είναι χαρούμενη μόνο 15 και 30 που μπαίνουν τα λεφτά στην τράπεζα.  Δεν τη νοιάζει κανένας έπαινος, κανένα "μπράβο" και ας είναι καλή -η καλύτερη- και ας βασίζονται πάνω της τόσα διαφορετικά τμήματα.  Το μόνο που μιλάει στην καρδιά της είναι το μπόνους.  Και αυτό πλέον δε δίνεται.
Η Έρση θέλει να ξαναγίνει λίγο πιο έξαλλη.  Λίγο πιο ξέφρενη, ζαμανφουτίστρια, ώρες ώρες της τη βαράει ο χρόνος που περνάει από πάνω της και την αγγίζει, το γλυκό λάιφσταϊλ μέσα στο οποίο έχει φωλιάσει και της υπαγορεύει πρόγραμμα, η ίσια γραμμή.  Της λείπει το δράμα του παρελθόντος.  Ακούγεται πεζό, αλλά οτιδήποτε σε εγκλωβίζει από αυτό που θα ήθελες πραγματικά σε κάποια φάση της ζωής σου, όσο μικρή ή μεγάλη, και ας ξαναγύριζες μετά στο ασφαλές, το καθορισμένο, το σύνηθες, δημιουργεί μέσα σου δίνη.  Θέλει δύναμη για να ποδοπατήσεις τη δίνη.
Συζητάμε και για το δικό μου το μπλοκάρισμα και μου έρχονται ανεξήγητα δάκρυα στα μάτια, εκείνες βγαίνουν για τσιγάρα και εγώ χαζεύω βιντεάκια των παιδιών στο τηλέφωνο - δε θα ήθελα να είμαι σπίτι, αλλά θα ήθελα να είμαι ανάλαφρη.
4 ώρες μετά, μερικά ποτήρια κρασί και μία γίγας 'Ιον με ολόκληρο αμύγδαλο, αισθάνομαι ήδη καλύτερα που δεν είμαι μόνη στο Εγκλωβιστάν Μου.  Μαμάδες ή μη, όλες οι γυναίκες με τους πολυσυλλεκτικούς ρόλους και την πολύπλοκη προσωπικότητα, βιώνουν ενίοτε το δικό τους.
Πίσω στο σπίτι, η μικρή ταλαιπωρείται από βήχα και μπούκουμα και την κοιμίζω πάνω μου, στο κρεβάτι μας.  Χαϊδεύω τα μικρά δαχτυλάκια και νιώθω την παρουσία μου να την ανακουφίζει.
Όλο αυτό που με εγκλώβιζε, τώρα ξαφνικά με απελευθερώνει.  Εγώ έχω ΑΥΤΟ.  Ό,τι και να γίνει, ότι και να μου συμβεί, έχω ΑΥΤΟ.  Και είναι καθησυχαστικό.  Η μητρότητα πολλές φορές σε μπλοκάρει, σε δοκιμάζει, σε ταρακουνάει, αλλά τις περισσότερες σε γαληνεύει.  Είναι λίγο θάλασσα.  Δε θα διαρκέσει για πάντα η φουρτούνα.
Τόσο πολύ τα άφησα πίσω μου όλα τα μελαγχολικά σήμερα που κάνω και DJιλίκι από youtube στο γραφείο, να ξεσηκώσω και τους άλλους νταουνιασμένους.

Οι Απόκριες και εγώ δεν συντονιζόμαστε.

Πολύ σίχαμα οι Απόκριες.
Ειδικά αν έχεις παιδιά.
Πόσο σίχαμα οι στολές που κατακλύζουν την αγορά από συνθετικά, βρωμερά υλικά, πανάθλια χρώματα, πλαστικά αξεσουάρ, τερατώδη για τα αγόρια, ξεκωλέ για τα κορίτσια. 
Και όλο το σετ συμπληρώνεται από σαχλοτράγουδα, πάρτυ σε πλαστικοπαιδότοπους με ιδρωμένα μικρά που πετάνε τις κάπες και μένουν με τα φανελλάκια, κοριτσάκια που καμαρώνουν με στέματα στα κεφάλια, αγοράκια που ανοίγουν κεφάλια με σπαθιά, γονείς που στη χειρότερη των περιπτώσεων έχουν ντυθεί ασορτί με τα τέκνα, στην καλύτερη κοιτάνε το ρολόι και αρνιούνται να χορέψουν lambada με Έλλη Κοκκίνου remix.
Πολύ άχρηστη νιώθω τις Απόκριες.
Αφενός δεν μπορώ καθόλου να μπω στο mood, αφετέρου είμαι τραγικά ελεεινή στο κομμάτι χειροτεχνία-φτιάξτο-μόνος-σου-το-κοστουμάκι-και-πάρτους-τα-σώβρακα.  Έχω μία κολλητή που είναι θεά σε αυτό, ό,τι έχει βάλει στα παιδιά της είναι πραγματικά εμπνευσμένο, αλλά έχει πέσει σε διαβολοκατάσταση αυτή την περίοδο και δε δωροδοκείται με τίποτα (ακούς, Αριάδνη?).  Έκανα και εγώ ένα μίνι ψάξιμο γιατί, καλώς ή κακώς, τα παιδιά γουστάρουν.  Και ως μαμά που σέβεται τον τίτλο της θα ξαναβάλω τα προσωπικά μου πιστεύω στην άκρη και θα θυσιαστώ.
Κοιτάω στο site της κυράτσας ολικής που έγινε ζάμπλουτη, Martha Stewart, εντάξει, κάποια από αυτά είναι πολύ κιούτ και τα βλέπω με συμπάθεια, αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΦΤΙΑΞΩ ΡΕ ΦΙΛΕ.
Ψάχνω στο google και βρίσκω κάτι άλλα λιγότερο φορτωμένα και πολύ easy-to-wear, (δες εκεί που λέει Pig Cape Costume έχει και άλλα ζωντανά) μία απλή κάπα, από κάτω τα ρούχα σου - πάντα βρίσκεις κάτι να κολλάει με ένα γουρούνι στο κεφάλι και έξω από το σπίτι, αλλά δυστυχώς συνειδητοποιώ ότι το πρώτο πάρτυ είναι αύριο, μήπως πάρω κανα τηλέφωνο την Πέπη απ'το Alice on board και με σώσει με μία ουρά και ένα αυτί, κάτι τελος πάντων...
Θα το λήξω εδώ, κατανοώντας στο μέγιστο την ανάγκη του ξεφαντώματος, της θεατρικότητας, της μεταμφίεσης, για τα παιδιά.  Της λατρείας του κρασιού και του ξεμπουρδελέματος για τους μεγάλους.
Αλλά λέω να ξεκινήσουμε να ηγούμαστε του κινήματος Κατά των Απόκρεων - θα υπάρχει, εδώ κάποιοι μισούν τα Χριστούγεννα που είναι σαφώς λιγότερο ενοχλητικά.  Και όποτε το παιδί γουστάρει να το στέλνουμε στον παιδικό ντυμένο Batman, Μπρόκολο ή Κατσαρίδα και ενίοτε να μαζευόμαστε στα σπίτια ντυμένοι Χαβανέζοι και Μπάτσοι και να λιώνουμε στα ποτά και στα παρελκόμενα και μη γράψω άλλα γιατί η μαμαδοκατάσταση δεν τα σηκώνει.