Βγες ραντεβού με ένα κορίτσι, όπως έκανες στα είκοσι, τότε που την έβλεπες μέσα στο μπαρ με φόντο τους καπνούς και τον κόσμο που γύρω της θόλωνε και έψαχνες να βρεις τρόπους να την πλησιάσεις.
Βγες ραντεβού με ένα κορίτσι, χωρίς να το ψάξεις, χωρίς να ρωτήσεις τους κολλητούς σου, χωρίς να σε προβληματίσουν τα κοντά της μαλλιά. Μόνο γιατί ανάβει ωραία το τσιγάρο, γιατί τα μάτια της χαμογελάνε όταν λέει ευχαριστώ, γιατί η φωνή της θα μπορούσε να είναι ο ήχος από το ξυπνητήρι σου.
Βγες ραντεβού με ένα κορίτσι χωρίς να το ξέρεις, χωρίς να υπολογίσεις πόσο χρονών είναι, χωρίς να ψάξεις κοινούς γνωστούς για να την κατατάξεις στην κατηγορία της χειραφετημένης, της απεγνωσμένης για γάμο ή της εύκολης. Πλησίασέ τη επειδή θες να πάτε μαζί σινεμά, να φάτε ένα ανοιξιάτικο βράδυ σε μια πλατεία του κέντρου με φωτάκια στα δέντρα, να την κεράσεις ένα μοχίτο με καλαμάκι, να κάνετε έρωτα με μισάνοιχτο παράθυρο, επειδή θα ήθελες να της στείλεις μήνυμα στο κινητό μετά τα μεσάνυχτα και να σου απαντάει μέχρι το ξημέρωμα.
Μη σκεφτείς το μέλλον, σκέψου τη στιγμή. Τη στιγμή που θα νιώσεις ότι ερωτεύτηκες όσο μικρή και αν είναι, τη στιγμή που θα την κρύψεις στην αγκαλιά σου και θα αισθανθείς σίγουρος, τη στιγμή που θα θελήσεις να πετάξεις μαζί της στο Παρίσι, τα λουλούδια που θα ήθελες να της πάρεις για να γλυκάνει, το πράσινο χρώμα που θα αγαπήσεις επειδή την ομορφαίνει.
Πήγαινε σπίτι της για να σε φροντίσει, κάλεσέ τη στο δικό σου για να δείτε dvd, μην υπόσχεσαι, μην την παραμυθιάζεις, μην της φτιάχνεις το σκηνικό, μην της φτιάχνεις το αύριο. Δε θέλει πολλά τηλέφωνα, θέλει ωραίες μέρες, δε θέλει οικογένεια, θέλει σχέση για όσο κρατήσει με σεβασμό, δε θέλει πολυέξοδα βράδια, θέλει να είσαι εκεί.
Βγες ραντεβού με ένα κορίτσι, όπως παλιά. Δείξε ότι τη γουστάρεις μέσα από την κοριτσοπαρέα, τόλμησε να εκφράσεις χωρίς λόγια ότι αυτή θέλεις, τη μία και μοναδική, όχι εκείνη που θα σου κάτσει χωρίς να φας απόρριψη, τονώνοντας τον εγωισμό σου, κάνοντας τη ζωή σου πιο εύκολη.
Βγες ραντεβού με ένα κορίτσι, και όταν όλο τελειώσει, φύγε σαν ένας άντρας.
πι.ες: Τα πραγματικά ωραία και inspirational κείμενα, τα βρίσκετε στα παρακάτω links:
http://www.lifo.gr/team/bookroom/28663
http://www.lifo.gr/team/bookroom/30208
πι.ες2: "Ακόμα καλύτερα, βγες με ένα κορίτσι που γράφει". Τί επίλογος θεέ μου ;-)
24.4.12
Μέρσι μι.
Κάθε χρόνο έχουμε άλλα.
'Οπως όλοι προφανώς, αλλά όταν μεγαλώνεις μαζί με έναν άνθρωπο από το μηδέν, το μηδέν, καταλαβαίνεις, το σάκο, οι εκπλήξεις που σε περιμένουν είναι πολύ μεγαλύτερες, πολύ πιο αναπάντεχες, και πιο βαριές.
Αυτός ο άνθρωπος διαμορφώνει προσωπικότητα, χτίζει χαρακτήρα. Αποκτά φωνή, έχει δικαιώματα, απαιτεί, αντιδρά με πάθος, με τέτοιο πάθος που οι "ενήλικοι" κανόνες απαγορεύουν, και ξαφνικά γίνεται το αδιανότητο, εσύ, ο Ογκόλιθος, το Σημείο Αναφοράς, νιώθει ότι κονταίνεις, και τσουπ. Σε καβαλάει.
Εμείς περάσαμε ένα υπέροχο σαβαβτοκύριακο, μία party-all-the-time φάση, με όλο το σετ τούρτα, δώρα, φίλοι, δραστηριότητες, happenings, κι άλλα δώρα, χατήρια, φιλιά, ευχές, κι άλλα χατήρια, φωτογραφίες, γέλια, ευτυχία.
Ο γιος μου έγινε τεσσάρων.
Το περσινό αντίστοιχο ποστ ήταν αφιερωμένο και σε αυτό το γεγονός, αλλά με κυρίαρχα συναισθήματα που καθρέφτιζαν και μία σκιά πίκρας στη γωνία, μήπως λόγω της έλευσης του καινούργιου μωρού κάποιες φορές είχα παραφερθεί, ή φανεί λιγότερη, πιο ασήμαντη από την πυξίδα που "όφειλα" να είμαι.
Και φέτος αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι γιατί ένα μικρό αγόρι μπορεί να σφίγγει τις γροθιές του και να στρέφεται κατά πάνω μου με μανία, γιατί μία απλούστατη απαγόρευση μπορεί να του δημιουργήσει κρίσεις οργής, γιατί μια δικαιολογημένη άρνηση μέσα σε ένα χείμαρρο παροχών είναι ικανή να του διαλύσει την καλή διάθεση, γιατί ένα στραβοπάτημα από το πώς έχει φτιάξει εκείνος στο μυαλό του μια κατάσταση, τον κλονίζει τόσο πολύ από τον τελικό στόχο, που είναι να περάσει καλά. Να απολάυσει τη στιγμή, το παιχνίδι, τον κόσμο γύρω του που τού χαμογελάει.
Πάνω από όλα, και πάλι, θα αναρωτηθώ τί κάνω λάθος. Πού κάναμε τα όρια σφεντόνα και η πέτρα θα γυρίσει στα μούτρα μας και θα τα κάνει κρέας.
Αυτή είναι η μία περίπτωση. Η άλλη, η πιο μεγάλη εικόνα, είναι ότι όταν τα παιδιά φωτογραφίζουν συμπεριφορές και τις μεταφέρουν μπροστά στα μάτια τους, τις μεταφράζουν με απόλυτη καθαρότητα. Αγνά. Ειλικρινά. Χωρίς κανόνες, αναστολές, πρέπει, με πλήρη άγνοια κινδύνου και αδιαφορία για την κοινωνική αντίδραση. Άρα, κάνοντας την αυτοκριτική μου, το μεγάλο λάθος βρίσκεται εκεί. Στον καθρέφτη.
Ο Walter αδιαφορεί για το πότε και το γιατί "επιτρέπεται" να μουτρώσει, να φρικάρει, να θυμώσει, να απαιτήσει. Το έχει δει όμως να συμβαίνει, ίσως όχι με αυτή την ένταση, σίγουρα όχι με αυτόν τον τρόπο, και αυτόματα για εκείνον, είναι αποδεκτό. Και αυτό είναι το πιο σοκαριστικό για εμάς τους γονείς. Αυτός ο άνθρωπος δίπλα σου, αυτός ο σάκος που ξεπήδησε και έχει Φωνή, για να μεγαλώσει απαλλαγμένος από άγχη που θα τον προσδιορίσουν, πρώτα από όλα πρέπει να αλλάξεις ΕΣΥ. Φακ ιτ δηλαδή.
πι.ες: τί είναι αυτό το υπαρξιακό που με πιάνει σε όλες τις γενέθλιες αναρτήσεις και δεν ποστάρω μια ωραία τούρτα και ένα παιδικό πικ νικ στο γρασίδι να τελειώνουμε. ίσως επειδή η τούρτα μας ήταν ψιλοδράμα. αλλά πικ νικ κάναμε.
πι.ες2: βάζω μια φωτογραφία να αλλάξει το κλίμα. το καράβι ήταν πάνω στην τούρτα. Ξανα-φακ ιτ δηλαδή.
'Οπως όλοι προφανώς, αλλά όταν μεγαλώνεις μαζί με έναν άνθρωπο από το μηδέν, το μηδέν, καταλαβαίνεις, το σάκο, οι εκπλήξεις που σε περιμένουν είναι πολύ μεγαλύτερες, πολύ πιο αναπάντεχες, και πιο βαριές.
Αυτός ο άνθρωπος διαμορφώνει προσωπικότητα, χτίζει χαρακτήρα. Αποκτά φωνή, έχει δικαιώματα, απαιτεί, αντιδρά με πάθος, με τέτοιο πάθος που οι "ενήλικοι" κανόνες απαγορεύουν, και ξαφνικά γίνεται το αδιανότητο, εσύ, ο Ογκόλιθος, το Σημείο Αναφοράς, νιώθει ότι κονταίνεις, και τσουπ. Σε καβαλάει.
Εμείς περάσαμε ένα υπέροχο σαβαβτοκύριακο, μία party-all-the-time φάση, με όλο το σετ τούρτα, δώρα, φίλοι, δραστηριότητες, happenings, κι άλλα δώρα, χατήρια, φιλιά, ευχές, κι άλλα χατήρια, φωτογραφίες, γέλια, ευτυχία.
Ο γιος μου έγινε τεσσάρων.
Το περσινό αντίστοιχο ποστ ήταν αφιερωμένο και σε αυτό το γεγονός, αλλά με κυρίαρχα συναισθήματα που καθρέφτιζαν και μία σκιά πίκρας στη γωνία, μήπως λόγω της έλευσης του καινούργιου μωρού κάποιες φορές είχα παραφερθεί, ή φανεί λιγότερη, πιο ασήμαντη από την πυξίδα που "όφειλα" να είμαι.
Και φέτος αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι γιατί ένα μικρό αγόρι μπορεί να σφίγγει τις γροθιές του και να στρέφεται κατά πάνω μου με μανία, γιατί μία απλούστατη απαγόρευση μπορεί να του δημιουργήσει κρίσεις οργής, γιατί μια δικαιολογημένη άρνηση μέσα σε ένα χείμαρρο παροχών είναι ικανή να του διαλύσει την καλή διάθεση, γιατί ένα στραβοπάτημα από το πώς έχει φτιάξει εκείνος στο μυαλό του μια κατάσταση, τον κλονίζει τόσο πολύ από τον τελικό στόχο, που είναι να περάσει καλά. Να απολάυσει τη στιγμή, το παιχνίδι, τον κόσμο γύρω του που τού χαμογελάει.
Πάνω από όλα, και πάλι, θα αναρωτηθώ τί κάνω λάθος. Πού κάναμε τα όρια σφεντόνα και η πέτρα θα γυρίσει στα μούτρα μας και θα τα κάνει κρέας.
Αυτή είναι η μία περίπτωση. Η άλλη, η πιο μεγάλη εικόνα, είναι ότι όταν τα παιδιά φωτογραφίζουν συμπεριφορές και τις μεταφέρουν μπροστά στα μάτια τους, τις μεταφράζουν με απόλυτη καθαρότητα. Αγνά. Ειλικρινά. Χωρίς κανόνες, αναστολές, πρέπει, με πλήρη άγνοια κινδύνου και αδιαφορία για την κοινωνική αντίδραση. Άρα, κάνοντας την αυτοκριτική μου, το μεγάλο λάθος βρίσκεται εκεί. Στον καθρέφτη.
Ο Walter αδιαφορεί για το πότε και το γιατί "επιτρέπεται" να μουτρώσει, να φρικάρει, να θυμώσει, να απαιτήσει. Το έχει δει όμως να συμβαίνει, ίσως όχι με αυτή την ένταση, σίγουρα όχι με αυτόν τον τρόπο, και αυτόματα για εκείνον, είναι αποδεκτό. Και αυτό είναι το πιο σοκαριστικό για εμάς τους γονείς. Αυτός ο άνθρωπος δίπλα σου, αυτός ο σάκος που ξεπήδησε και έχει Φωνή, για να μεγαλώσει απαλλαγμένος από άγχη που θα τον προσδιορίσουν, πρώτα από όλα πρέπει να αλλάξεις ΕΣΥ. Φακ ιτ δηλαδή.
πι.ες: τί είναι αυτό το υπαρξιακό που με πιάνει σε όλες τις γενέθλιες αναρτήσεις και δεν ποστάρω μια ωραία τούρτα και ένα παιδικό πικ νικ στο γρασίδι να τελειώνουμε. ίσως επειδή η τούρτα μας ήταν ψιλοδράμα. αλλά πικ νικ κάναμε.
18.4.12
Ταξιδεύοντας.
Άργησα αρκετά να γράψω - πρώτα με τσάκισε μία εξουθενωτική ίωση, ήμουν το δεύτερο τουβλάκι του ντόμινο, έπειτα από εμένα έπεσαν και τα άλλα πιόνια, και μετά ήμουν πολύ κουρασμένη. Αυτό. Δεν ξέρω το γιατί, το πώς και το μήπως είμαι καλομαθημένη, αλλά κοιμόμουν νωρίς για τα δεδομένα μου, δεν άνοιγα καν το pc και κλεινόμουν κάπως αχτένιστη σπίτι. Με λες και φάση κάπως down δηλαδή.
Συνεπώς, έμπνευση μηδέν. Και ενώ γινόντουσαν πραγματάκια που θα μπορούσαν να αφορούν ένα μαμαδομπλόγκ, ή έστω, να τα κάνω εγώ να αφορούν, αρνιόμουν να χτυπήσω ακόμα και ένα πλήκτρο. Μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να συνομιλώ για εκλογές. Χμ.
Ευτυχώς, η συνάντηση με την Φραντζέσκα - εσείς την ξέρετε Φραγκίσκα, ή αλλιώς, Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη - μετά από τόσους μήνες, συνεννοήσεις και αναβολές, με έβγαλε από το λήθαργο. Τί με έβγαλε δηλαδή, με ξεσήκωσε, με ξετίναξε. Ήταν καλύτερα από αυτό που περίμενα.
Την Φραντζέσκα τη γνώρισα όταν εκείνη σχολίασε στο μπλογκ μου λέγοντας χαρακτηριστικά κάτι σαν (αρνούμαι να ψάξω τώρα να το βρω, μη με πιέζετε) "συνέχισε να μου κρατάς παρέα από τη μακρινή Ουγκάντα. Χωρίς πλάκα, από την Ουγκάντα σου γράφω". Προφανώς πάτησα το λινκ και τόσο εύκολα, το Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη, έγινε ένα από τα αγαπημένα μου μπλογκ. 'Οχι, κάτσε, θα έλεγα ότι έγινε ΤΟ αγαπημένο μου μπλογκ.
Δε θυμάμαι αν το έχω γράψει και αν ναι, το ξαναγράφω, για κάποιο λόγο, ίσως για το αξεπέραστο σοκ που είχαν δημιουργήσει μέσα μου όταν ήμουν μικρή οι εικόνες από τα εξαθλιωμένα παιδιά που έσβηναν από την πείνα και η αδυναμία μου να κατανοήσω το αδιανόητο της αιτίας, η Αφρική με στοιχειώνει. Έτσι ακριβώς. Είναι στη σκέψη μου, στην καρδιά μου, στη φούσκα που μέσα της κλείνει τα άγχη και τις αγωνίες μου για το μέλλον. Ακόμα οι απορίες μου για την Αφρικανική ήπειρο είναι μάλλον παιδικές, ακόμα, παρά τα χρόνια και τα δύο παιδιά, δεν μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει την απόλυτη μη αξία της ανθρώπινης ζωής, τη δυστυχία στα όρια της κατάρας που μαστίζει την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, το πόσο μπορούν, αντέχουν, αξίζει, επιτρέπεται, να υποφέρουν, να βασανίζονται, να πονάνε, να πεθαίνουν παιδιά για λόγους που εμείς οι πολιτισμένοι και αναπτυγμένοι χαρακτηρίζουμε γελοίους. Και είναι. 'Οπως μου επιβεβαίωσε και η Φραντζέσκα τα παιδιά εκεί πεθαίνουν γιατί μολύνονται από τα εργαλεία του υπαίθριου οδοντίατρου, γιατί τα χτυπάει κεραυνός ενώ παίζουν ανέμελα στη βροχή, γιατί τα τρυπάει τσουγκράνα ενώ κατεβαίνουν από τα δέντρα.
Η συνάντησή μας λοιπόν, ήταν για εμένα λυτρωτική. Τέσσερις ολόκληρες ώρες ήρθα κοντά στην Αφρική και τα προβλήματα της, χωρίς μεσάζοντες, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς γενικεύσεις. 'Ηρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τον προσωπικό μου στόχο, που δεν έχει σημασία να αναλύσω τώρα, εξοργίστηκα, συγκινήθηκα, χαμογέλασα, ονειρεύτηκα. Από αυτή τη συνάντηση και μετά, όσο βαρύγδουπο και αν ακουστεί αυτό, η ζωή μου αποκτά άλλο νόημα.
Βλέπω ακόμα μπροστά μου τη Φραντζέσκα να μιλά ασταμάτητα και παραστατικά για όλα τα απίστευτα, απίθανα που έχει ζήσει στην αξιοθαύμαστή της διαδρομή σε πολλές ταλαιπωρημένες γωνιές αυτού του πλανήτη - από παντού ιστορίες και δάκρυα, πολύχρωμες εικόνες και εμπόδια ανυπέρβλητα, και να κάνει παύσεις, να με κοιτά λέγοντάς μου ειλικρινά, "ε, όλο εγώ μιλάω, πες μου και για σενα τώρα" και ν'αναρωτιέμαι τί πραγματικά μπορώ να πω εγώ για εμένα που να είναι λίγο ιντριγκαδόρικο.
Για τη ζωή μου την προστατευμένη, για τη δουλειά μου την ηλίθια, για το μυαλό μου που σκορπάω ανούσια σε ανώνυμους μετόχους, για το νησί που θα διαλέξω να πάω διακοπές το καλοκαίρι.
Η ζωή μου, ένα απόγευμά της. Εντελώς όμως.
Αλλά αυτό αλλάζει. Εμπιστευτήκαμε η μία την άλλη και ελπίζω να βγει κάτι μετά από τη συνάντησή μας.
Ε, και μετά, ξέρεις, ρουφήξαμε το φρέντο μας και είπαμε για παιδιά. Ακόμα και με την ιστορία του τοκετού της με άφησε μαλάκα ρε γαμώτο. Και ας ήταν στη Δανία και όχι κάπου μυστήρια, επικίνδυνα ή εξωπραγματικά.
Συνεπώς, έμπνευση μηδέν. Και ενώ γινόντουσαν πραγματάκια που θα μπορούσαν να αφορούν ένα μαμαδομπλόγκ, ή έστω, να τα κάνω εγώ να αφορούν, αρνιόμουν να χτυπήσω ακόμα και ένα πλήκτρο. Μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να συνομιλώ για εκλογές. Χμ.
Ευτυχώς, η συνάντηση με την Φραντζέσκα - εσείς την ξέρετε Φραγκίσκα, ή αλλιώς, Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη - μετά από τόσους μήνες, συνεννοήσεις και αναβολές, με έβγαλε από το λήθαργο. Τί με έβγαλε δηλαδή, με ξεσήκωσε, με ξετίναξε. Ήταν καλύτερα από αυτό που περίμενα.
Την Φραντζέσκα τη γνώρισα όταν εκείνη σχολίασε στο μπλογκ μου λέγοντας χαρακτηριστικά κάτι σαν (αρνούμαι να ψάξω τώρα να το βρω, μη με πιέζετε) "συνέχισε να μου κρατάς παρέα από τη μακρινή Ουγκάντα. Χωρίς πλάκα, από την Ουγκάντα σου γράφω". Προφανώς πάτησα το λινκ και τόσο εύκολα, το Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη, έγινε ένα από τα αγαπημένα μου μπλογκ. 'Οχι, κάτσε, θα έλεγα ότι έγινε ΤΟ αγαπημένο μου μπλογκ.
Δε θυμάμαι αν το έχω γράψει και αν ναι, το ξαναγράφω, για κάποιο λόγο, ίσως για το αξεπέραστο σοκ που είχαν δημιουργήσει μέσα μου όταν ήμουν μικρή οι εικόνες από τα εξαθλιωμένα παιδιά που έσβηναν από την πείνα και η αδυναμία μου να κατανοήσω το αδιανόητο της αιτίας, η Αφρική με στοιχειώνει. Έτσι ακριβώς. Είναι στη σκέψη μου, στην καρδιά μου, στη φούσκα που μέσα της κλείνει τα άγχη και τις αγωνίες μου για το μέλλον. Ακόμα οι απορίες μου για την Αφρικανική ήπειρο είναι μάλλον παιδικές, ακόμα, παρά τα χρόνια και τα δύο παιδιά, δεν μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει την απόλυτη μη αξία της ανθρώπινης ζωής, τη δυστυχία στα όρια της κατάρας που μαστίζει την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, το πόσο μπορούν, αντέχουν, αξίζει, επιτρέπεται, να υποφέρουν, να βασανίζονται, να πονάνε, να πεθαίνουν παιδιά για λόγους που εμείς οι πολιτισμένοι και αναπτυγμένοι χαρακτηρίζουμε γελοίους. Και είναι. 'Οπως μου επιβεβαίωσε και η Φραντζέσκα τα παιδιά εκεί πεθαίνουν γιατί μολύνονται από τα εργαλεία του υπαίθριου οδοντίατρου, γιατί τα χτυπάει κεραυνός ενώ παίζουν ανέμελα στη βροχή, γιατί τα τρυπάει τσουγκράνα ενώ κατεβαίνουν από τα δέντρα.
Η συνάντησή μας λοιπόν, ήταν για εμένα λυτρωτική. Τέσσερις ολόκληρες ώρες ήρθα κοντά στην Αφρική και τα προβλήματα της, χωρίς μεσάζοντες, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς γενικεύσεις. 'Ηρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τον προσωπικό μου στόχο, που δεν έχει σημασία να αναλύσω τώρα, εξοργίστηκα, συγκινήθηκα, χαμογέλασα, ονειρεύτηκα. Από αυτή τη συνάντηση και μετά, όσο βαρύγδουπο και αν ακουστεί αυτό, η ζωή μου αποκτά άλλο νόημα.
Βλέπω ακόμα μπροστά μου τη Φραντζέσκα να μιλά ασταμάτητα και παραστατικά για όλα τα απίστευτα, απίθανα που έχει ζήσει στην αξιοθαύμαστή της διαδρομή σε πολλές ταλαιπωρημένες γωνιές αυτού του πλανήτη - από παντού ιστορίες και δάκρυα, πολύχρωμες εικόνες και εμπόδια ανυπέρβλητα, και να κάνει παύσεις, να με κοιτά λέγοντάς μου ειλικρινά, "ε, όλο εγώ μιλάω, πες μου και για σενα τώρα" και ν'αναρωτιέμαι τί πραγματικά μπορώ να πω εγώ για εμένα που να είναι λίγο ιντριγκαδόρικο.
Για τη ζωή μου την προστατευμένη, για τη δουλειά μου την ηλίθια, για το μυαλό μου που σκορπάω ανούσια σε ανώνυμους μετόχους, για το νησί που θα διαλέξω να πάω διακοπές το καλοκαίρι.
Η ζωή μου, ένα απόγευμά της. Εντελώς όμως.
Αλλά αυτό αλλάζει. Εμπιστευτήκαμε η μία την άλλη και ελπίζω να βγει κάτι μετά από τη συνάντησή μας.
Ε, και μετά, ξέρεις, ρουφήξαμε το φρέντο μας και είπαμε για παιδιά. Ακόμα και με την ιστορία του τοκετού της με άφησε μαλάκα ρε γαμώτο. Και ας ήταν στη Δανία και όχι κάπου μυστήρια, επικίνδυνα ή εξωπραγματικά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)