Είμαι σε μία φάση που κάνω μίνι διακοπές χωρίς το πλαίσιο που τις ορίζει ακριβώς.
Επειδή στο γραφείο συμβαίνουν αδιανόητα πράγματα που με κάνουν να αισθάνομαι πάλι λιγότερη από αυτό που πραγματικά είμαι, και πρακτικά και ουσιαστικά, μένω στο σπίτι.
Γυρίσαμε από τις άλλες, τις "κανονικές" διακοπές την Κυριακή και είδα παντού φωτογραφίες με μπρατσάκια, αναρτήσεις με χαμόγελα, βουτιές και πολύχρωμα φτυαράκια, χωνάκια σοκολάτα και βατραχοπέδιλα.
Σωστά όλα αυτά. Υπέροχα. Αν μη τι άλλο, σημαντικά. Ο γιος που κολυμπάει χωρίς καμία βοήθεια, η κόρη που ξετρελαίνεται να στροβιλίζεται στο νερό και περιμένει όλη η παραλία να χειροκροτήσει το χορευτικό της στο ντους, και οι δύο που χοροπηδάνε στην κοιλιά σου και τα μαλλιά τους ξανθαίνουν, τα ξυπόλητα πόδια τους παντού, τα πλεκτά βραχιολάκια χεροπόδαρα, οι μίνι φίλοι παραλίας, δυο παιδιά που ανθίζουν κάθε καλοκαίρι όλο και περισσότερο.
Αυτό είναι το ένα κομμάτι των διακοπών. Το άλλο, είναι οι γονείς οι ίδιοι.
Που συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν ούτε μία φωτογραφία της προκοπής γιατί οι 582 στο iPhone είναι τα παιδιά, που αντί να φεύγουν απ'το σπίτι με μια πετσέτα και ένα αντηλιακό στο χέρι κάνουν μετακόμιση, που κάποια στιγμή το μπουκάλι νερό και ένα κράκερ δεν αρκεί αλλά θέλουν ψυγειάκι, που το περιοδικό στην τσάντα παραλίας απλά πηγαινοέρχεται για να παίρνει τον αέρα του, που η έξοδος για ποτό το βράδυ γίνεται με χρονομέτρηση, που ο ύπνος... το πρωινό των διακοπών που στην πραγματικότητα είναι χαλαρό early - ή και late - μεσημεριανό απλά δεν υφίσταται σαν έννοια.
Παρότι βρισκόμασταν σε περιβάλλον κάτι παραπάνω από ιδανικό δεδομένων των συνθηκών, παρότι ποτέ δεν τηρήσαμε τα ωράρια ύπνου, ηλιοθεραπείας κουλουπού, παρότι πήγαμε σε παραλίες που είχαμε να επισκεφτούμε σχεδόν από singles και παρότι η παρέα που βρισκόμασταν δεν ήταν πάντα στην ίδια φάση με εμάς (που σημαίνει ενδιαφέρουσες συζητήσεις, duh), μάλλον βρίσκω πάντα χώρο για λίγη αναπόληση. Και λίγη γκρίνια.
Ξέρω ότι όλοι εσείς οι γονείς έχετε σκεφτεί και έχετε γράψει τα αυτονόητα. Τα "μαγικά". Επέλεξα να μην τα επαναλάβω, όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί αν οι διακοπές με παιδιά ήταν μόνο αυτό, θέλω να μου στείλετε contact detail να κανονίσω ντοκυμαντέρ με τη ζωή σας στο Mtv να παίρνει θάρρος η νέα γενιά γι'αυτά που έρχονται.
Θέλω πέντε μέρες να ξυπνάω μετά τις δώδεκα το μεσημέρι. Να πηγαίνω παραλία τρεις ώρες μετά γιατί θα κάθομαι στη βεράντα, θα ακούω μουσικές και θα κοιτάω τη θάλασσα. Στην παραλία θέλω να πίνω κάτι σε αλκοόλ, να διαβάζω βιβλίο και να ξανακοιτάω τη θάλασσα. Να επιστρέφω και να μην έχει ήλιο. Να μαγειρεύουμε για φίλους στο σπίτι που να παραμένουν και μετά τις 2 το πρωί γιατί φτιάχνουμε ωραία mojitos. Να συζητάμε χωρίς παρεμβολές. Να κάνουμε sex χωρίς παρεμβολές. Να μην έχουμε να σκεφτούμε κανένα φαγητό, ποτέ. Να γυρνάμε το ξημέρωμα και να παίρνουμε τηλέφωνο την κολλητή στο δίπλα νησί. Τα νησιά να γίνονται ένα. Να πετάγεσαι φραπ φρουπ από εδώ κι από εκεί με ένα tshirt. Να μην έχεις να κάνεις με πάνες. Βασικά να μη βλέπεις πάνες ούτε στον ύπνο σου. Nα καπνίζεις ξεδιάντροπα. Να βρίζεις ανελέητα.
Γραφείο που γαμιέσαι, σ'ευχαριστώ που με αφήνεις να κάνω και τέτοιες διακοπές τώρα.
Αγαπητοί γονείς, σας ευχαριστώ που έχετε πάρει τα παιδιά στο μαγευτικό Χωριό γιατί η κόρη σας είναι μια αχάριστη, μουλάρα Μάνα. Να είστε καλά.
