'Ελα σταμάτα, καλός είσαι.

'Εχω μαζέψει τα πόδια μου πάνω στον καναπέ και κοιτάω με μάτια ένα στάδιο πριν το βουρκωμένα το φάκελο, που δεν είναι ακριβώς φάκελος, κάτι σαν θήκη χειροποίητη με χοντρά εξώραφα και ένα ωραίο αυτοσχέδιο τσόχινο κουμπί, με τις ζωγραφιές του Walter που μας έδωσαν από το σχολείο.  Αυτά τα σχέδια που κάνει τώρα, σχεδόν καθόλου πια πρόσωπα, σπίτια ανοιχτά και το εσωτερικό τους, σκάλες, σωλήνες, καπνούς, παντού τα γράμματά του, ατελείωτη καθημερινή προσπάθεια να γράφει χωρίς να ρωτάει, όλες οι λέξεις χωρίς φωνήεντα παρά μόνο αν είναι στην αρχή και διαστημόπλοια, αστροναύτες, δρόμοι στα σύννεφα.

Μόλις βλέπει τί κάνω τρέχει δίπλα μου, πήραμε τις ζωγραφιές του την Παρασκευή το βράδυ μετά τη γιορτή στην αυλή του σχολείου και από τότε τις κοιτάει δυο τρεις φορές την ημέρα, παραμιλώντας.

Αρχίζει να μου εξηγεί την κάθε μία ξεχωριστά με εκνευριστικές λεπτομέρειες, θέλω να πάω παρακάτω, του λέω εκατό φορές "κατάλαβα Βάλτερ, πω πω κόλλημα που έχεις φάει", γελάμε.

Μετά με κοιτάει σοβαρός, πολύ σοβαρός.

- Μαμά.  Δεν μου αρέσει το πρόσωπό μου.

Ντιν Ντον Ντιν Ντον, γουατ δε φακ, τί λένε τώρα, πρέπει να μιλήσω σε ψυχολόγο, δεν πάει καλά το παιδί, τα κορίτσια με νευρική ανορεξία ίσως κάπως έτσι ξεκίνησαν, αν ανακαλύψω ποιο κωλόπαιδο του είπε καμια μαλακία το 'φαγα, σιγά τα δέντρα.

- Ο μπαμπάς σου σού αρέσει;

- Ναι.

- Ε άρα μην ανησυχείς, είστε ίδιοι.

Ξαναγελάει.  

- Ναι, αλλά εμένα το δικό μου δεν μου αρέσει.  Και δεν είμαστε και ολόιδιοι! Να, δεν έχουμε ίδια μάτια.

Ξεκινάει μια συζήτηση περί ομορφιάς.

Με ζωγραφιές σκόρπιες στο πάτωμα και ησυχία, γιατί η μικρή έχει βγει με τον μπαμπά της και δύο ποτήρια με χυμό απ'το σούπερ μάρκετ γιατί βαριέμαι να στίψω.

Καταλαβαίνω ότι αρχικά βρίσκει όμορφους τους περισσότερους που συμπαθεί πολύ, ότι του αρέσουν τα μακριά, ίσια μαλλιά στα κορίτσια και τα μεγάλα χαμόγελα στα αγόρια.  'Οτι μου μιλάει για αστείες φάτσες, για φίλους του που κάνουν γκριμάτσες, για τη σημασία που δίνει αφενός στη φωνή, προσποιείται διάφορες φωνές συμμαθητών του καταλήγοντας στο ότι "εκείνος δεν μου αρέσει γιατί μιλάει βραχνά και τσιριχτά" και αφετέρου στη μυρωδιά - α, ναι, μόλις προχθες με έκανε ρόμπα μέσα σε ένα ασανσέρ γιατί μου είπε υποτίθεται φιθυριστά ότι θέλει να κατέβει επειδή ο κύριος δίπλα μας μύριζε όπως η αποθήκη στο χωριό πριν τη φτιάξει ο παππούς.

Μου φαίνεται φανταστική η συζήτηση αυτή, κρύβει για εμένα τόσα πολλά συμπεράσματα και ανησυχίες.  Τον κοιτάω έτσι όπως μιλάει κουνώντας με ένταση τα χέρια και τον βλέπω πανέμορφο.  Πάρα πολλές φορές βέβαια μου έχει φανεί και χάλια, ότι έχει πεταχτά αυτιά, ότι δεν του πάει καθόλου αυτό το κούρεμα, ότι έχει μαύρους κύκλους, ότι από όλα που μπορούσε να κληρονομήσει από εμένα πήρε το απαίσιο χρώμα μου το εκρού, ότι είναι ένα μέτριο αγοράκι, ότι είναι ένα πολύ όμορφο αγοράκι, ότι ρε γαμώτο το αγοράκι μου θα μπορούσε να είναι και πιο ωραίο. Ξέρω γω, εμένα λογικά πράγματα μου φαίνονται όλα αυτά.

Και τα έχω σκεφτεί έτσι ακριβώς όπως τα σκέφτομαι και για τον εαυτό μου κάθε πρωί που ξυπνάω, κοιτάζομαι στον μεγάλο καθρέφτη του μπάνιου και με πιάνει συνήθως όλη η γκάμα του αρνητικού ανθρώπινου συναισθήματος μέχρι έστω, να βάλω κονσίλερ.  'Η να κοιταχτώ στον καθρέφτη του ασανσέρ με τον φωτισμό που κρύβει τις πολλές λεπτομέρειες και σε λίγο λοξή πόζα που δεν προδίδει ότι το ένα μάτι μου είναι μεγαλύτερο από το άλλο - μετά από δέκα λεπτά ανυποχώρητης πίεσης το παραδέχτηκε και ο μπαμπάς μου.

Αυτά, τα χαζά ή και όχι και τόσο.  

Αδιαμφισβήτητα με τo politically wrong επιφανειακό, ό,τι βλέπουμε σε αυτό τον αμείλικτο καθρέφτη του μπάνιου κάθε πρωί είναι κινητήριος δύναμη για τον τρόπο που βιώνουμε απολύτως όλες τις σχέσεις που δημιουργούμε ή εξελίσσουμε - καμία δεν είναι ολοκληρωμένη αν της λείπει η εικόνα, και άρα όσο και αν θες ή υποχρεούσαι να τη σνομπάρεις δεν γίνεται να μη σε αφορά, και μάλιστα αρκετά.

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο που μιλάμε για όλα αυτά με το γιο μου πάνω από τόσες πολλές δικές του ζωγραφιές, σαν να μου δείχνει τον τρόπο που παρατηρεί τον κόσμο όλο, τη σημασία που δίνει στη λεπτομέρεια, την αχαλίνωτη φαντασία, τα φαινομενικά αταίριαστα.  Δεν ξέρω κατά πόσο η δήλωση του περί ομορφιάς ήταν συνειδητή ή απλώς βαρύγδουπη, αν το χειρίστηκα σωστά που δεν ασχολήθηκα και τόσο, αν όλο αυτό ακούγεται υπερφίαλο ή πολύ ουσιαστικό.

Ξέρω πάντως ότι σε μια ματιά που του έριξα είδα πάθος, είδα εκφραστικότητα, είδα περιέργεια για  τους ανθρώπους, είδα μια διάθεση διερευνητική.  Σταμάτησα εκεί.

Για την ώρα θα προσπαθήσω να του βρω μέρες να ζωγραφίσει σκληρά από την αλμύρα βραχιολάκια, σανίδες που βαράνε στα κύματα και ολοκαίνουργια σημάδια από πατούσες στην άμμο.  Μένει να πετύχει το κούρεμα και ω, θα έχουμε ένα υπέροχο καλοκαίρι ;-)

Η Κόκκινη Πλατεία, ή να ρωτήσω τον καλλιτέχνη όταν γυρίσει.

Εγώ, ένα τεκνικολόρ ρομπότ.

School time και πόσα χρόνια ακόμα.

Τις τελευταίες μέρες έλαβα διάφορα email που αφορούσαν σε ένα θέμα που έχει σκάσει σε γονεϊκά φόρουμς και μπλογκς σχετικά με μία "διαμάχη" μεταξύ ενός ζευγαριού γονιών και ενός σχολείου προσχολικής εκπαίδευσης, χωρίς να δω κάπου αν το σχολείο έχει πάρει επίσημη θέση - περισσότερο γράφουν οι γονείς που στέλνουν εκεί τα παιδιά τους και προφανώς έχουν μείνει ευχαριστημένοι.
Δεν θα βάλω κανένα link γιατί όλη αυτή η "συζήτηση" (περισσότερο κατάθεση απόλυτων, παθιασμένων απόψεων χωρίς διάθεση διαπραγμάτευσης) είναι απλά για μενα η αφορμή να γράψω δυο τρεις σκέψεις για τα σχολεία των μικρών, μιας και η κόρη μου ξεκίνησε πριν από κανένα μήνα, παρότι έχω προσωπική γνώμη και για τους συγκεκριμένους γονείς και, τυχαία, και για το συγκεκριμένο σχολείο.
Επειδή είναι η περίοδος που πολλοί γονείς εμπλεκόμαστε σε σχολειοσυζήτηση - μέγκα άγχος, τί να λέμε, ένα δημοτικό αν μπορεί να ετοιμάσει το Dorothy Snot μέσα στον επόμενο χρόνο και εμείς θα γίνουμε μία πολύ χαρούμενη οικογένεια, σκέφτηκα λίγο πόσο πιο απλή μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας αν απομονώσουμε τα σημαντικά που ζητάμε από τις περικοκλάδες και κοιτάξουμε γύρω μας - με μάτια γουρλωμένα στις τάξεις, στην αυλή, στο γραφείο του ανθρώπου που μας υποδέχεται.
Τα σχολεία μιλάνε.  Οι ζωγραφιές στους τοίχους διηγούνται ιστορίες.  Τα κουρελάκια, τα κρυσταλλάκια που κρέμονται από τα ταβάνια, τα πολύχρωμα χαρτόνια που γίνονται θαυματουργές κατασκευές, τα παιχνίδια που τσιμπάνε την παιδική φαντασία κουβαριασμένη μέσα σε τόσα μυαλά, τα χέρια που ανοίγουν διάπλατα οι δασκάλες, οι φωτογραφίες με τις υπογραφές στους τοίχους, τα δεκάδες παιδικά βλέμματα που ακολουθούν τον επισκέπτη, ακόμα και τα χαμόγελα των γονιών που φέρνουν τους συμμαθητές το πρωί, είναι οι αδιαφιλονίκητοι μάρτυρες του αν το σχολείο αυτό είναι κατάλληλο για το συγκεκριμένο παιδί και την οικογένεια που το περιμένει να συνεχίσει την ημέρα του στο σπίτι.
Γιατί στην τελική, αυτή είναι μια μεγάλη ουσία.  Το παιδί να ζει με συνέπεια και συνέχεια τη ζωή του, μέσα σε ένα περιβάλλον που οι διαφορές δεν είναι απροσπέλαστες και δεν διαταράσσουν την ισορροπία του.
Εγώ έχω τρομάξει γιατί έχω επισκεφθεί σχολεία που βροντοφώναζαν σοκαριστική καθαριότητα και τάξη.  'Εχω πει όχι ευχαριστώ σε άλλα που μου ζητούσαν ο γιος μου να φοράει κάθε μέρα φόρμα για να αποφεύγει τα ατυχήματα στην τουαλέτα.  Έχω φύγει τρέχοντας από αλλού που χρησιμοποιήθηκε η έκφραση από εκπαιδευτικό "έλα μωρέ μικρά παιδιά είναι, τί να κάνουν εδώ, θα παίζουν".  Αντίστοιχα έχω φρικάρει με ανθυγιεινά (για τα δικά μου κριτήρια) προγράμματα διατροφής, με περιγραφές κανόνων πειθαρχίας, με συνέντευξη στον γονέα που δεν είναι και τόσο celeb, έχω γελάσει ειρωνικά όταν μου περιγράφηκε ότι τα παιδιά κατεβαίνουν τις σκάλες με τον κώλο για να μη χτυπήσουν.
ΕΓΩ όμως.  Εγώ, γιατί επισκέφθηκα πριν καταλήξω εφτά διαφορετικά σχολεία και σε δυο τρία επανήλθα με απειλητική, επαναληπτική επίσκεψη - με καινούργιες απορίες, με διάθεση για μεγαλύτερη παρατήρηση, με ερωτήσεις-παγίδες που σκεφτόμουν το προηγούμενο βράδυ η τρελή, ελπίζοντας για την κατάλληλη απάντηση.
Και αν με θεωρείτε υπερβολική είναι ίσως επειδή ναι, σε αυτές τις εύθραστες ηλικίες εκεί που πάμε σύμμαχοι να ατσαλώσουμε μυαλά και συμπεριφορές, για μενα που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αντιμετώπιζα πρόβλημα με όλους τους δασκαλοκαθηγητές που πέρασαν από τη ζωή μου, έψαξα με ζήλο να βρω αυτό που μας ταιριάζει.
Έψαξα να βρω ένα σχολείο που δεν φυλάει μόνο παιδιά με ασφάλεια, για μένα αυτό είναι προαπαιτούμενο, ούτε εκείνο που είναι δίπλα από το σπίτι μου.  Έψαξα να βρω ένα σχολείο που με έκανε μέλος του σε μικρές ή μεγάλες αποφάσεις, που αναγνώριζε τα λάθη του και που προχωρούσε τη χρονιά με ευελιξία, ακούγοντας πίσω από τα τραγούδια των παιδιών τις ζωές των οικογενειών τους.
Και αν δυο τρεις φορές ο γιος μου γυρίσει σπίτι με σημάδι από χτύπημα δεν θα αναρωτηθώ, αν γυρίσει όμως δυο τρεις φορές και μου πει "βαρέθηκα", θα σηκώσω το τηλέφωνο.