Φωτογραφίες που βγάζουν τα παιδιά τα πόδια τους, ένα πόμολο, κάτι κλαδιά, τον ήλιο πορτοκαλί. Εγώ τη μούρη μου για να καταλήξω στα 37 μου ποιο είναι το καλό προφίλ. Δεν έχω καταλήξει.
Οι γνωστές σε όλους ινσταγκραμιές, μια πόρτα σκουριασμένη, μια σφουγγαρίστρα πεταμένη, κάτι αξιοπερίεργα για το τουίτερ, μαθήματα χορού κοιλιάς για προνήπια π.χ, και βασικά τα παιδιά μου.
Τα παιδιά μου, παντού. Σε σχεδόν τρισήμιση γαμημένες χιλιάδες φωτογραφίες, στα πάρκα, στα μολς, όταν κοιμούνται, όταν τρώνε σοκολάτα, όταν αγκαλιάζονται, κάνουν φάτσες, φοράνε αστεία ρούχα, μεγάλα παπούτσια, ζωγραφίζουν, κλαίνε, χέζουν - λες να έχω και από όταν χέζουν; Μπορεί κιόλας.
Επιστρέφοντας ίσως από το ωραιότερο καλοκαίρι της μαμαδίστικης ζωής μου, μάλλον δεν έχει να κάνει μόνο με τα locations αυτό αλλά και με το ότι τώρα είναι τα παιδιά μου στην ηλικία τη σωστή, και χαριτωμένα, και ανεξάρτητα, εστιάζω σε αυτές του φετινού καλοκαιριού. Έχουν πάρει χρώμα, έχουν ξανθύνει, το καλοκαίρι δίνει ωραίο φόντο στα παιδιά να λάμψουν, θέλουν λίγο από την ανεμελιά των σκληρών από το αλάτι μαλλιών και ξυπόλητα πόδια, and there you go, έχεις θέμα μάνα ψώνιο-θύμα-κούκου, έχεις να κοιτάς και να χαμογελάς για όλο τον χειμώνα που έρχεται.
Εγώ βέβαια λείπω από τις φωτογραφίες. Θυμάμαι εκείνες τις διακοπές που στο γυρισμό το πρώτο που κάναμε ήταν να εμφανίζουμε τα φιλμ. Να τις βάζουμε κάτω και να τις ξετινάζουμε. Να κοιτάμε αν βγήκε ο γκόμενος από πίσω, αν φαίνεται καλά το υπεργαμάτο παπούτσι που συνδιάσαμε με το τόσο τέλειο νησιώτικο ντύσιμο, αν η κοιλιά πετάει, αν το γυαλί μας πάει, αν φαίνεται πάνω σε αυτά τα κομμάτια χαρτί πόσα πραγματικά ξεχωριστά και ανεπανάληπτα περάσαμε σε εκείνες τις ξέφρενες διακοπές στα 22 μας.
Πριν κάποια χρόνια είχε καεί ολοκληρωτικά το σπίτι της θείας μου και ακόμα με ακούω να ρωτάω την μαμά μου βουρκωμένη, και οι φωτογραφίες τους; κάηκαν όλες;
Eίχαν καεί. Όπως και οι πρώτες φωτογραφίες του γιου μου, από το λεπτό που γεννήθηκε μέχρι που έγινε δύο μηνών, καταστράφηκαν μαζί με τον σκληρό δίσκο του υπολογιστή. Όπως ξεθωριάζουν αυτές που κρατούσα μέσα σε ένα κουτί σαν πολύτιμο θησαυρό από τα χρόνια μου στην Αγγλία, τα θεωρώ από τα πιο σημαντικά γιατί φαντάσου, με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, και το κουτί δεν ξέρω καν πού βρίσκεται.
Το τηλέφωνο είναι εύκολο, το ανοίγω όπου και όποτε βαριέμαι και τις κοιτάω. Βασικά βλέπω τους δυο τους, εκείνη έχει αβίαστη φωτογένεια, εκείνος όχι και τόσο, τους τα έχω μάλλον πρήξει γιατί ποζάρουν εύκολα, εκείνος πάντα σοβαρός και εκείνη θεατρική. Πόσο καλοκαίρι μυρίζει το τηλέφωνό μου, πόσες άγραφες ατάκες, φαγητά που δεν φάγαμε, βουτιές που μας έπνιξαν, φωνές που βούηξαν στα αυτιά μας, ποτά που μας χύθηκαν, χέρια που μας έσφιξαν, δάκρυα που μας ξέφυγαν.
Mε resolution το επόμενο καλοκαίρι να είμαι περισσότερο παρούσα στις φωτογραφίες, έλα τώρα χωρίς πλάκα, μερικά χρόνια μετά δεν θα τους ενδιαφέρει να βλέπουν τις φάτσες τους, αλλά το "πώς ήταν η μαμά νέα" - OMG TΡΟΜΟΣ - με σιγουριά ότι έχω μετατοπίσει πια από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη μου προτεραιότητα, με ανασφάλεια για την καλή πόζα, με υπόσχεση να αλλάξει λίγο αυτό εδώ το blog γιατί φίλε μου κάπως, χμ, σαν να έχουμε κολλήσει, πατάω το κεντρικό κουμπί.
Μέχρι το επόμενο επιτυχημένο - κλικ, καλοκαίρι, κοκτέιλ με βότκα μανταρίνι, φιλί - καλή συνέχεια to all.
πι.ες: Η φώτο είναι του Βασίλη Ιωσήφ (κουμπαρούλης), οι πλάτες δικές μας και τα νερά του Μύρτου, εκεί που κοιτάς από ψηλά με δέος και για λίγο πείθεσαι ότι ζεις στην ωραιότερη χώρα του κόσμου.
