Απαγορεύεται η είσοδος.

Προφανώς οι περισσότεροι που διαβάζετε έχετε μεγάλη εμπειρία από μαιευτήρια, μάλλον πρώτη από όλες την δικιά σας, και δεν ξέρω πώς τη βιώσατε αυτή τη φάση, εγώ πάντως τελικά αποφαίνομαι, δύσκολα.
Την περασμένη εβδομάδα επισκέφθηκα το κολλητάρι Λήδα και το newborn κοριτσάκι της και σκεφτόμουν κάθε φορά που κατέβαινα προς την έξοδο τί σκατά άλλο μου φταίει εκτός από τις μαίες, που καρατσεκαρισμένο, έχουν όλες, για όλα, εντελώς διαφορετική και δική τους άποψη.
Τις μέρες του μαιευτηρίου θα τις ήθελα ρε παιδί μου, πριβέ.
Χάρντκορ πριβέ, με ταμπέλες δηλαδή έξω από το δωμάτια που θα γράφουν "Απαγορεύεται η είσοδος" και από κάτω κοντινή φώτο ενός ροτβάιλερ. Κατά προτίμηση και φωτεινή.
Δεν θα ήθελα να έρχεται κανείς, εκτός από τον σύζυγο, άντε και κανέναν γονέα για να μην πέσουν στα χάπια από τη στεναχώρια δηλαδή, και θα αποζητούσα μανιασμένα, όπως η γάτα την ξάπλα στη λιακάδα, ηρεμία.  Ησυχία.  'Οχι γνώμες, όχι άλλες γνώμες με εμπειρίες, με απολυτότητα, με γλώσσες ροδάνι και ακατάπαυστες φιλοφρονήσεις, με γέλια, με χειρονομίες, με μπαλόνια και συνθέσεις.
Πόσο κρίσιμες αυτές οι πρώτες μέρες κατά τη γνώμη μου για να αναλώνονται σε αδιάκοπες επισκέψεις συνήθως οποιαδήποτε ώρα βολευτεί ο καθένας - τόσο μουντρούχα εγώ που κάποιες φορές έκανα ότι κοιμόμουν ψεύτικα όταν ήμουν εντελώς εξουθενωμένη και είχα πια πειστεί ότι έχω το πιο όμορφο νεογέννητο του κόσμου, γιατί ξέρεις συνήθως "όλα τα νεογέννητα είναι μωρέ κάπως, αλλά το δικό σου ε, ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ".
Εντάξει τώρα θα πείτε ότι είμαι περίεργη και πάνω απ'όλα ξινή, και προφανώς ο κόσμος θέλει να δείξει την αγάπη του (δεν είπα το αντίθετο) και επειδή μας/σας αγαπάει ή έστω συμπαθεί, βλέπει και το μωρό μας/σας όμορφο, ναι, και αυτό ισχύει, αλλά σκεφτείτε ένα λεπτό.  'Ενα ήσυχο, καθαρό δωμάτιο που μυρίζει μόνο μωρό, και όχι ενίοτε τσιγαρίλα που φέρνουν τα τσουλούφια από τα μαλλιά, μια μαμά που δεν έχει να ανησυχεί γιατί πρέπει να χαμογελάει ενώ βγαίνει φωτογραφία προσπαθώντας να φαίνεται άνθρωπος με την γκρι φόρμα, με τον σύζυγό της δίπλα που δεν έχει να τσεκάρει αν τελείωσε το asti martini ή το ουίσκυ ή τί σκατά πίνατε εσείς τέλος πάντων, να παρατηρούν βαθιά αυτό το καινούργιο ανθρωπάκι που εισέβαλλε στη ζωή τους για να τη φέρει τούμπα.  Να το κοιτάνε με ουσία, πώς αναπνέει, τρώει και κοιμάται, και όχι να αγωνιούν πότε θα το πασάρουν πίσω γιατί ξαφνικά μπήκαν στο δωμάτιο οκτώ χαρούμενοι άνθρωποι που αποστειρώνουν τα χέρια τους με μανία και θέλουν να δουν "σε ποιον μοιάζει το μωρό."
Να μην ακούν τίποτα άλλο παρά μόνο το ένστικτό τους και τις οδηγίες που εκείνοι έχουν επιλέξει, να αφουγκράζονται αυτό το μικρό δικό τους χωρίς εξωτερικά παράσιτα, να προετοιμάζονται όπως μόνο εκείνοι ξέρουν και νιώθουν ότι μπορούν για τη μαγεία - μην γελάτε, υπάρχει και αυτή - των ημερών που θα ακολουθήσουν.
Καταλήγω στο ότι αυτός ο χείμαρρος μπαλονιών και βασικά συμβουλών δεν κάνει καλό.  Αρχικά πριν ανοίξουμε στόμα και πλημμυρίσουμε την νέα μαμά με αυτές, πρέπει να αναλογιστούμε το αυτονόητο.  Μας τις ζήτησε;  Και αν ναι, της τις ψιθυρίσαμε γλυκά με επίλογο πάντα, μην ανησυχείς, είστε όλοι καλά, θα τα καταφέρεις, ή τις ξεράσαμε σε bullet points με την σιγουριά της αυθεντίας φράου Χέλγκα μπουκώνοντας ταυτόχρονα ένα cup cake σε παστέλ αποχρώσεις.
Θα μου πεις εμείς ζήσαμε το hype κοπελιά και μας άρεσε, αισθανθήκαμε σταρ έστω και για λίγο, εσύ κυρία Παραξενίδου ας ηχογραφούσες κραυγές από αγριόσκυλα να ακούγονται από μέσα, άντε και παράτα μας.
Σεβαστό.  Σας λέω όμως μπουκώνοντας ένα τιραμισού, γιατί δεν μου βρίσκεται εδώ κερασματάκι μαιευτηρίου, με το φρύδι της Φράου σηκωμένο, ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα έτσι και η μετάβαση στην υποτιθέμενη ανώμαλη οικιακή προσγείωση, πολύ πιο γλυκιά.
Εγώ δηλαδή έσφαλα δύο φορές, ασυγχώρητη πραγματικά, τρίτο δεν θα κάνω, αλλά αν, ε και έρθει κανείς.  Θα του κόψω τα πόδια ;-)

πι.ες: Επειδή δεν ανεβάζω αναρτήσεις συχνά δυστυχώς (για εμένα), δεν λέω και νέα ρε σεις.  Γράφω και στο Ταλκ, ένα καθόλα νορμάλ free press για γονείς, καθόλου με το ζόρι.  Δείτε εδώ.

πι.ες: στο section νέα, που ευελπιστώ κάποια στιγμή να γίνει ρε παιδί μου, ξέρεις, SECTION, αναγνωρίζω στην Ήβη, εκτός από τους εξαιρετικούς χυμούς, ότι είναι και ένα brand με χιούμορ.  Για του λόγου το αληθές δείτε τί έστειλε σε εμένα, μεταξύ άλλων (χυμών και ανθρώπων) φυσικά.

  

Κορίτσια αντιλόπες.

Προχωράμε και οι τρεις χέρι χέρι, ο ένας δεξιά, η άλλη αριστερά, εκείνος με πυροβολεί με απορίες από την δημιουργία του σύμπαντος μέχρι τα μπετά της οικοδομής και εκείνη μάλλον τραγουδάει.
Συνήθως δηλαδή τραγουδάει, ή μιλάει θεατρικά, με γκριμάτσες και αλλαγές φωνών.
Δεν φοράει τίποτα στα μαλλιά, τα θέλει να είναι "κουνιστά" και αν ήταν απόλυτα στο χέρι της θα ντυνόταν με μωβ, γκλίτερ, κάπου, έστω στην κάλτσα, μια hello kitty, θα είχε πάνω της κρεμασμένη μία μεγάλη τσάντα με υφασμάτινα λουλούδια και δεν θα φορούσε παπούτσια.
Αυτά που μάλλον κάνουν όλα τα κοριτσάκια δηλαδή.
Δεν ξέρω αν είναι ιδιαίτερη, εμένα τα περισσότερα παιδάκια κοντά στα τρία χρόνια μου φαίνονται χαριτωμένα, έξυπνα και γοητευτικά, αν δε καταφέρνουν να γυρίζουν πίσω το μήνυμα, το χαμόγελο ή την ερώτηση, είναι μάλλον και αξιολάτρευτα.
Παρόλα αυτά οι αντιδράσεις του κόσμου γύρω μας δεν είναι οι ίδιες απέναντι στα κοριτσάκια και τα αγοράκια.  Θυμάμαι ο γιος μου σε αυτή την ηλικία κέρδιζε τους περισσότερους αν φορούσε ένα "ασυνήθιστα" αγορίστικο αξεσουάρ ή αν άνοιγε το στόμα του.
Η κόρη μου δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ.  Σκύβουν όλοι στο μέρος της, της χαϊδεύουν τα μαλλιά οι γιαγιάδες μέσα στα μαγαζιά, την χαιρετάνε οι μαμάδες στο φαρμακείο, την περιμένει υπομονετικά για να σκανάρει η ταμείας στο σούπερ μάρκετ, της βγάζουν γλώσσα οι οδηγοί από τα απέναντι αυτοκίνητα, της στέλνουν φιλάκια νεαρές κοπέλες και μετά σκουντάνε το μπράτσο του αγοριού τους να στείλει και εκείνος - τις πιο πολλές, τα αγόρια της χαρίζουν ένα απίστευτα γενναιόδωρο χαμόγελο.
Βλέπω τα βλέμματά τους στο δρόμο - κατευθείαν πέφτουν εκεί, στ'αριστερά μου, τόσο στοχευμένα που καμια φορά στεναχωριέμαι, και μετά κάτι ψιθυρίζουν.
Η κόρη μου δεν είναι καμία ανεπανάληπτη κουκλίτσα, ούτε κανένα girly girl πώς να το πω, δεν ξέρω καν αν είναι πιο ποζάτη από τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας της, βλέπω προσπαθώντας να είμαι "αντικειμενική" ότι είναι πολύ γελαστή, ναζιάρα και με άποψη.  'Οχι όμως extraordinary.
Κάθε παιδί είναι φυσικά ξεχωριστό, και η προσωπικότητά του ξεδιπλώνεται ανάλογα με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς οι ίδιοι την αντίληψη που έχουμε για τη ζωή του.  Όπως λέει ο dr. David Stein, καθηγητής Ψυχολογίας στο Virginia State University στο Petersburg, "υπάρχουν διαφορές στον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα αγόρια από τα κορίτσια και αυτό ξεκινάει ακόμα και από ίδιες τις μαίες την στιγμή της γέννησης.  Μιλάμε πιο γλυκά και απαλά στα κορίτσια, ενώ συνήθως πετάμε πιο εύκολα τα αγόρια στα βαθιά" (δεν είναι καμια τεράστια σοφία, αλλά αυτό με τις μαίες μου έκανε μια κάποια εντύπωση).
Και αν αντικειμενικά είναι πιο τρυφερή η εικόνα μιας μικρής που νανουρίζει μια κούκλα μωρό, από εκείνη του αδελφού της που εκτοξεύει με μανία το αυτοκινητάκι στους αστραγάλους της νονάς του, δεν καταλαβαίνω γιατί το λιώσιμο είναι τις πιο πολλές φορές μεγαλύτερο κοιτώντας την, όταν και τα δύο χορεύουν την αδιανόητη μαλακιάρα μέγκα παιδικό χιτ gangnam style ή οτιδήποτε παρεμφερές τέλος πάντων.
O κόσμος μοιάζει να είναι αγγελικά πλασμένος για τα μικρά κορίτσια.  Μοιάζει να είναι δημιουργικός, ανάλαφρος, συμπονετικός και με κατανόηση.  Σαν να μη χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ, περπατάνε ξυπόλητες στο Φισκάρδο με ένα μεγάλο καπέλο και ένα ημιδιάφανο φορεματάκι και όλοι βλέπουν μπροστά τους μία μελλοντική Μπε Μπε, λίγο ακόμα και θα ζητήσουν αυτόγραφο, ή, πιο ρεαλιστικά, θα βγάλουν μία φωτογραφία στα κλεφτά.
Και δυστυχώς κάποια από αυτά τα κοριτσάκια πολλές φορές μένουν πίσω μεγαλώνοντας, αυτός ο κόσμος τις μαθαίνει όντως να μην προσπαθήσουν πολύ. Προχωρούν μέσα στην καταιγίδα της ζωής τους και τις νοιάζει μόνο να μην βραχούν, ιδανικά ψάχνουν και κάποιον να τους κρατήσει την ομπρέλα, ενδυναμώνοντας το στερεότυπο της μικρής χαριτωμένης με το μαγιό όλο φρου φρου. Φοβούνται να κοιτάξουν μέσα στην καταιγίδα και να ψάξουν τον ήλιο.  Οι εξελίξεις τις γκρεμίζουν και οι κοινωνικές νόρμες τις φυλακίζουν, καθώς τα αγόρια πατάνε στα πόδια τους και δυναμώνουν, ισχυροποιώντας τη θέση τους σαν αγέρωχοι προστάτες και για εκείνες δεν αρκεί πια γαμώτο το ψάθινο καπέλο για να γίνουν αρεστές.
Αδιαφορούν πρωτίστως οι ίδιες - και συμφωνούν και οι γύρω τους για αυτό - για την εξέλιξη αυτής της έμφυτης χαριτωμενιάς, εγκλωβίζονται σε αυτό που λίγο αργότερα μετατρέπεται σε αστείρευτη σάχλα και εκεί που έπρεπε να κατακτούν τον κόσμο με ευκολία, κατακτώνται εύκολα όσο και αν καλπάσουν, σαν αντιλόπες από τα λιοντάρια και έτσι μάλλον τα λιοντάρια δεν γίνονται ποτέ χορτοφάγα και επέρχεται ισορροπία.
Σκέψου.  Θα ήταν μεγάλο, Κόσμε, το αβαντάζ.