Μαμάδες 2015 and counting.

Η ώρα είναι περίπου οκτώ όταν αρχίζω να κατευθύνομαι προς τον μεγάλο καθρέφτη της τουαλέτας με το πολύ μικρό τσαντάκι με τα τρία καλλυντικά - αυστηρά τρία γιατί είμαι ανίκανη να βάλω οτιδήποτε άλλο και μία μικρή χτένα που της λείπουν τα μισά δόντια.  Ετοιμάζομαι να φύγω από το γραφείο και να πάω να συναντήσω δύο φίλες μου για ποτό, χωρίς κανένα "σοβαρό" λόγο εκτός από το ότι έχω να βγω έξι μέρες και αυτό είναι μάλλον αρκετό.
Από κάπου από το βάθος ακούγεται αντρική φωνή με γέλιο:
- Πάλι θα βγεις; Τα παιδιά τί θα τα κάνεις, μόνα τους θα μείνουν βραδιάτικα; Mάνα είσαι εσύ;
Είναι ο φίλος μου ο Τάκης που με κοροϊδεύει.
Το γιατί με κοροϊδεύει όμως είναι το θέμα.
Παρόμοιες ατάκες μπορεί να έχω ακούσει πριν τρεις εβδομάδες, πριν τρεις μήνες, πριν τρία χρόνια *three is the magic number* από συναδέλφους, από γνωστούς, από παντελώς αγνώστους που αισθάνθηκαν την ανάγκη να πουν τη χαζομάρα τους για να σπάσει - υποτίθεται - ο πάγος.  Με τον Τάκη το έχουμε συζητήσει κάποιες φορές και αυτό που μας έχει απομείνει είναι να κάνουμε πλάκα.  Ως πότε όμως; Και πρέπει να κάνουμε πλάκα στην πραγματικότητα; Νομίζω πως με τους δικούς μου, ναι πρέπει, απλά και μόνο επειδή αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου παρόλο που γνωρίζω ότι στην πανελλήνια κλίμακα βαθμολόγησης της παναγίας και αδιαιρέτου μητρότητας, μάλλον δεν θα σκοράρω και πολύ ψηλά.
Για να πάρεις καλή βαθμολογία εκεί θεωρώ ότι τα πράγματα είναι πάνω κάτω συγκεκριμένα.  Θέλει περίτρανες αποδείξεις αφοσίωσης που κυρίως μετρώνται με τις ώρες και τρανταχτές θυσίες τύπου κοιμήθηκα μετά τα μεσάνυχτα για να βράσω μπρόκολο επειδή βοηθά να καθαρίσει τους πνεύμονες από βλαβερά βακτήρια (γκούγκλαρα), θέλει φωτογραφίες με καρδούλες, κορώνες, λουλούδια, αποστήθιση και αντιστοιχία όλων των παιδικών εμβολίων με τις αντίστοιχες ηλικίες - ασθένειες και εμφανή σημάδια κούρασης από την υπερπροσπάθεια τελειότητας στο σπίτι, στη δουλειά, στη συζυγική ζωή.  Για να μην παρεξηγηθώ, και επειδή παίζει να είμαι η μόνη που δεν έχω κοροϊδέψει τα γνωστά group μαμάδων στο facebook, η μομφή εδώ δεν είναι για τις μαμάδες που γουστάρουν τη ζωή τους έτσι ακριβώς όπως είναι, αλλά για όλους τους υπόλοιπους που το 2015 πιστεύουν ακόμα ότι καλή μαμά είναι μόνο η αφοσιωμένη και αφοσιωμένη είναι εκείνη που δεν πίνει, δεν ξενυχτάει, δεν βρίζει (μη γελάτε, έχω ακούσει σχόλια και για αυτό) και δεν πηγαίνει ταξίδια παρά μόνο αν έχει διασφαλίσει ότι το περιβάλλον θα είναι ευνοϊκό για τα παιδιά.  Που είναι πάντα μικρά και πάντα θα χρειάζονται ζακέτα, ας μην κοροϊδευόμαστε.
Αν νομίζετε ότι τσιτώνω τις καταστάσεις και σιγά μωρέ, ποιος σκέφτεται πια έτσι, και αυτό θα το δεχτώ για πέντε (πήγα να γράψω τρία) δευτερόλεπτα, με την προϋπόθεση ότι θα μπορέσετε και εσείς να βγείτε λίγο από τη φούσκα που λέγεται εκατό γνωστοί που βγαίνουν στο κέντρο της Αθήνας, φυσικά έχουν gay φίλους ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΝΑ ΦΙΛΙΟΥΝΤΑΙ και εννοείται ότι βαριούνται ακόμα και να συζητήσουν για την 30χρονη φίλη τους που βγαίνει και κάνει random sex επειδή το καταδιασκεδάζει.  Εκατό βαριά είναι, δεν είναι παραπάνω.
Έξω από αυτή τη φούσκα λοιπόν, οι μαμάδες ακόμα κρίνονται για τις επιλογές τους όταν αυτές δεν συμβαδίζουν με την εικόνα που έχει για εκείνες ο κάθε τυχάρπαστος που είτε έχει φτιάξει οικογένεια με το μοτίβο που διδάχθηκε από τους προγόνους του, ή δεν έχει φτιάξει τίποτα γιατί αναλώνει τη ζωή του στο να κριτικάρει όλους τους υπόλοιπους επειδή φοβάται ακόμα και τη σκιά του.
Με βάση αυτά τα αδιάσειστα κριτήρια λοιπόν, εγώ έχω κατηγορηθεί γιατί βγαίνω.  Γιατί βγαίνω με άντρες.  Γιατί πίνω.  Γιατί καμια φορά πίνω πολύ.  Γιατί γυρίζω αργά το βράδυ.  Γιατί βρίζω και λέω αρχίδια εκατό φορές την ημέρα.  Λέω και μουνί.  Γιατί δεν κοιμίζω τα παιδιά μου εφτά φορές την εβδομάδα.  Γιατί δεν μαγειρεύω.  Γιατί βαριέμαι τις συζητήσεις για παιδιά.  Γιατί δεν έχω πρήξει τα βυζιά της δασκάλας να της τα κάνω όσα της Ντόλυ Πάρτον.  Γιατί δεν διαβάζω τον γιο μου.  Γιατί ο γιος μου είναι τόσο έξυπνος με τόσο αδιάφορη μάνα.  Γιατί έχω γυναίκα να με βοηθάει δύο φορές την εβδομάδα.  Γιατί έχω σύζυγο που με στηρίζει τόσο πολύ και με αγαπάει κιόλας ο ηλίθιος.
Δεν θέλω κανείς να ασχοληθεί με το τί και αν κάνουμε κάτι καλά, αλλά ήρθε η ώρα να σταματήσετε να πυροβολείτε έτσι απερίσκεπτα κάθε γυναίκα που τρελαμένη μέσα στην καθημερινότητά της διεκδικεί πάνω από όλα, αρκετές φορές, να βάζει τον εαυτό της σε πρώτο πλάνο.
Την επόμενη φορά που θα θέλετε να πετάξετε μια πικρόχολη εξυπναδούλα προτείνω να τη φυλάξετε για τον άντρα/μπαμπά του γραφείου που θα βγει για ποτό μετά τη δουλειά.  Προτείνω να του πείτε εκείνου "πού πας τέτοια ώρα ρε μαλάκα, στα παιδιά σου ποιος θα διαβάσει παραμύθι πριν πάνε για ύπνο", να χαζογελάσετε σκεπτόμενοι πόσες θα πηδήξει και με ποιο τρόπο και αν δεν πνιγείτε σαν καπνιστής που ξυπνάει το πρωί μετά από κραιπάλη και δύο πακέτα τσιγάρα γιατί ο DJ έβαλε τραγούδι που του την θύμισε, το ξανασυζητάμε.
Τώρα, κάποιοι/ες μπορεί να έχετε συμπεράνει από αυτό το ποστ πως μητρότητα=αδιαφορία κ να έχετε χάσει όλο το θέμα, να έχετε απορήσει για την υπερβολή, να διαμαρτύρεστε μέσα σας για τα χοντροκομμένα σχόλια που μακάρι να τα σκεφτείτε δεύτερη φορά.

Αυτό είναι το καλό σενάριο, και όσο για το κακό, ξέρετε ότι πάντα θα βρουν χώρο οι ενοχές να ξεφορτώσουν.

πι.ες *οικουμενικό και για πάντα* LIVE AND LET LIVE.

Κακοί, κακοί γονείς.

Τις προηγούμενες μέρες έσκασε το ένα περιστατικό μετά το άλλο, ο φοιτητής που εξαφανίστηκε μετά από σειρά εξευτελιστικών επιθέσεων, το παιδάκι με αυτισμό που κανείς συμμαθητής δεν πήγε στο πάρτυ του, οι γονείς που καταδικάστηκαν σε ισόβια γιατί σκότωσαν το 2,5 χρονών μικρό τους με βραστό νερό έπειτα από χρόνια κακοποίηση, υποθέτω εκατοντάδες ακόμα υποθέσεις που χάνονται μέσα στη ροή των "κακών" νέων, στα αυτιά που κλείνουν πεισματικά μαζί με την αλλαγή της στενάχωρης είδησης στην τηλεόραση και στους αναστεναγμούς απογοήτευσης που χάνονται στις συνδέσεις του διαδικτύου.  Και ταυτόχρονα με όλα αυτά η βροντή αγανάκτησης για τις απαίδευτες κοινωνίες, για τη συνενοχή όλων, για την "νεοελληνική" κουλτούρα, για την έλευση του καινούργιου φασισμού, για τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, για τα μαύρα μας τα χάλια που όλοι βοηθάμε κάθε πρωί να σουλουπωθούν στον καθρέφτη και να κυκλοφορήσουν στο δρόμο.

Λοιπόν.  Βγάλτε με έξω από αυτό.  Εμένα, βγάλτε με έξω.  Βαρέθηκα (σας).

'Επαιξε μία συζήτηση εδώ στο γραφείο σχετικά με το αν οι άνθρωποι γεννιούνται αγκαλιά με ένα τέρας ή με ένα καλοκάγαθο λούτρινο αρκουδάκι που τους ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή.  Αν γεννιούνται κακοί και σκληροί και καμουφλάρονται ή κτηνοποιούνται για να επιβιώσουν ή αν γεννιούνται πραγματικά καλοί και παλεύουν όλη τους τη ζωή παρέα με το λούτρινο, με αμφίβολα αποτελέσματα.  Προφανώς και δεν είμαι ειδική να απαντήσω σε αυτό, δεν ξέρω, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι στην πορεία της ζωής τους οι άνθρωποι μπορούν σίγουρα να εξελίχθουν σε ζώα μοχθηρά και ανάλγητα.  Και ότι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει διαχρονικά, σε όλες τις κοινωνίες και σε όλα τα πολιτικά συστήματα, όπως αντίστοιχα θα υπάρχουν και αυτοί που προσπαθούν διαρκώς με πράξεις να το ξορκίσουν.
Δεν έχει νόημα να χτυπιόμαστε για αυτό, να ψάχνουμε τη ρίζα του κακού, να αφήνουμε αλαφροΐσκιωτα σχόλια κάτω από δακρύβρεχτα άρθρα, να προτείνουμε θανατικές ποινές και να απορούμε μα πώς είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια πράγματα στην εποχή μας, στην κοινωνία των καμουφλαρισμένα πολιτισμένων, στο newsfeed των χιλίων προοδευτικών.  Γίνονται.  Και θα γίνονται.
Μόνο που έτσι όπως είναι συγκεκριμένοι οι "κακοί", είναι και οι καλοί.  
Και οι καλοί δεν είναι αυτοί που το βουλώνουν και μόνο σοκάρονται, οργίζονται, ξεχνούν.
Αντίστοιχα, οι καλοί γονείς, αυτοί δηλαδή πάνω στους οποίους στηριζόμαστε για να δημιουργήσουν εκείνους που - με μία δόση ρομαντισμού - θα αλλάξουν τον κόσμο, δεν είναι αυτοί που όταν ο γιος τους παραπονιέται ότι τον χτυπάει ένα άλλο παιδί στο σχολείο η πρώτη τους απάντηση είναι αν του έριξε και εκείνος καμία. Καταλαβαίνω ότι κουδουνίζει το ανέφελο κεφάλι τους με την ήδη ξεθώριασμένη οργισμένη ανάμνηση της προηγούμενης εβδομάδας, αλλά η πρώτη σκέψη που θα έπρεπε να γίνει είναι αν το γλυκούλι τους έχει οδηγήσει τον συμμαθητή του σε περιθωριοποίηση και άρα σε αναζήτηση προσοχής και, πιθανά, σε επιθετική συμπεριφορά.
Οι καλοί γονείς δεν είναι αυτοί που όταν βγάζει η κόρη σου την κούκλα της βόλτα με το καροτσάκι στην παιδική χαρά της λένε χαζογελώντας "αχ τί όμορφη κουκλίτσα, γιατί είναι μαύρη;".  Επίσης δεν είναι αυτοί που λένε στο παιδί τους να πάει να πάρει ένα πακέτο χαρτομάντηλα "από τον Πακιστανό".  Δεν είναι αυτοί που γελάνε συγκαταβατικά και δεν θυμώνουν, δεν διορθώνουν, δεν εξηγούν, όταν το μικρό μέλος της οικογένειας τούς δηλώνει ότι δεν θέλω να παίξω με αυτή, "γιατί είναι χαζή".  Δεν μιλάνε μπροστά του για αδερφές (-σκατο), για γύφτους (-παλιο), για αλβανούς (-κωλο).  Και πάνω από όλα δεν αγωνίζονται διαρκώς και επιδεικτικά για να μετατρέψουν το παιδί τους στον αρχηγό της φυλής, στον πιο δυνατό, στην πιο έξυπνη, στον πιο πολλά υποσχόμενο, στην πιο ωραία.
Φυσικά οι καλοί γονείς, αφού, αλίμονο, δεν τα κάνουν όλα αυτά, δεν σωπαίνουν και δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους να κρύβονται.  Για εμένα όλοι αυτοί, που δεν είναι τροπικά πουλιά, είναι ανάμεσά μας σε κάθε πάρτυ, σε κάθε πάρκο και σε κάθε σχολική συγκέντρωση, και αντιλαμβάνομαι ότι δεν τοποθετούνται πλάι στον αδύναμο παρά μόνο παρακολουθούν τις καταστάσεις να συμβαίνουν χωρίς να παίρνουν καμία θέση, με την συνείδηση καθαρή επειδή οι ίδιοι ή τα παιδιά τους δεν έκαναν κάτι μεμπτό, είναι κάκιστοι γονείς. Είναι "κακοί" σαν αυτούς που στηλιτεύουν.
Δεν υπάρχει καμία άμεση ελπίδα και λύση σε όλο αυτό.  'Ομως η συνενοχή, οι εκφράσεις είμαστε όλοι υπαίτιοι και όλοι θύματα, δημιουργούν μια απάθεια.  Μια θαλπωρή φωλιάς πουλιών που τιτιβίζουν, μια εξίσωση αδράνειας που εκτονώνεται σε σοσιαλομιντικά "κατηγορώ" (όπως αυτό που κάνω εγώ τώρα δηλαδή), μια επισφαλή ασφάλεια παρεούλας που χαχανίζει επειδή ήπιε ένα τσιγαράκι σε κοπάνα την ώρα του μαθήματος.
Για αυτό θέλω να με βγάλετε έξω από αυτό.  Και μαζί με εμένα, με τον γνωστό κίνδυνο να σχολιαστεί η άποψη μου ως αλλαζονική, ή στο πιο μπανάλ, ποια νομίζει ότι είναι αυτή μωρέ, να βγουν και άλλοι γονείς από αυτή τη συναυτoυργία, γιατί δεν είμαστε εμείς αυτό.
Κάποιοι χάνουμε χρόνο λοιπόν, όχι μόνο για τα πιο ωραία γράμματα και την πιο δυνατή κλωτσιά, αλλά για να χτίσουμε σεβασμό και να διασφαλίσουμε ότι τα παιδιά αυτά δεν θα κάνουν κανένα ζωντανό ον να πονέσει.  Εμείς λοιπόν δεν είμαστε συνένοχοι σε τίποτα.
Εσείς που γενικά λουφάζετε και μόνο κράζετε και τόσο γρήγορα ξεχνάτε όταν το "διαφορετικό" σας χτυπήσει την πόρτα ή θρονιαστεί στο σαλόνι σας, είστε.  Να αλλάξετε αν δεν θέλετε να δείτε τα παιδιά σας να γκρεμοτσακίζονται χωρίς κανένα ηρωισμό, και να σέρνουν και άλλους μαζί τους, να, έτσι, σε μια στιγμή "αδυναμίας".
Θα βοήθησουμε κι εμείς ν'ανέβουν, αλλά πρέπει γαμώτο επιτέλους να σπρώξετε.


βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, στα πάρτυ, στα πάρκα και παντού. και αφιερωμένο.