Πρώτες εικόνες.

Γυρίσαμε από το μαιευτήριο με ένα αυτοκίνητο γεμάτο μπαλόνια, λουλούδια, δώρα, κάρτες, λουλούδια... Καλά, για να είμαι ειλικρινής, έχουμε μικρό αυτοκίνητο, μην φανταστείτε ότι κοντράραμε και την Αναστασία Ζυγούλη-Ρουβά στα μπουκέτα.
Α! Και ένα μωρό.
Ένα καινούργιο μωρό. 
Ένα μικροσκοπικό μωρό, από αυτά που το δέρμα τους είναι σαν τσιγαρόχαρτο, οι πατούσες τους γεμάτες ζάρες και τα μάτια τους συνέχεια βουρκωμένα, όπως τα νεογέννητα γατάκια.
Στο σπίτι μας περίμενε ο Βάλτερ, μας έκανε μία υπέροχη, τρυφερή υποδοχή, δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς έλαμψαν τα μάτια του όταν χώθηκε στην αγκαλιά μου μετά από τέσσερις μέρες.
Και μετά, φυσικά, με γείωσε.
- Μαμά, γιατί είναι ακόμα μεγάλη η κοιλιά σου? Θα κάνεις και αγοράκι?
Σκατά να φας, σκέφτηκα.  Και καλά να πάθεις με όλα αυτά τα σκατά που έτρωγες για 9 μήνες.
Cut.

Είναι πολύ καλό μωρό αυτό το μωρό.
Όχι, αλήθεια, είναι συμπαθητικό, είναι καλόβολο.  Δεν γκρινιάζει πολύ, δεν κλαίει πολύ, κοιμάται πάρα πολύ και μου μεταδίδει μία γαλήνη και μία ηρεμία.
Την κοιτάμε με τον Dario και συμφωνούμε πως αν δεν είχαμε τον Walter δεν θα ζοριζόμασταν ούτε στο ελάχιστο.  Επίσης, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί είχαμε φρικάρει τόσο, μα τόσο πολύ με το πρώτο μωρό.
Η αλήθεια είναι πως οι συνθήκες τότε ήταν λίγο περίεργες, και εγώ πολύ πιο μελαγχολική, αλλά και το νο1 μωρό πολύ πιο ιδιότροπο - από τις πρώτες κιόλας ώρες.
Αλλά, είμασταν και εμείς αλλιώς. 
Δεν είμασταν προπονημένοι, δεν είχαμε μάθει να θυσιαζόμαστε, να καταπιεζόμαστε, να μαθαίνουμε και να διδάσκουμε, να αναπνέουμε βαθιά για να αντλήσουμε υπομονή και να μασάμε τον θυμό μας μέχρι να βαρυστομαχιάσουμε.  Βγαίναμε, πίναμε και κοιμόμασταν λίγο τις καθημερινές και ατελείωτα τα σαββατοκύριακα.  Όπως και να το κάνεις, ήταν μεγάλο το gap.
Cut.

Με πιάνει που και που ένας πανικός.
Ο γιος μου δεν ζηλεύει φανερά και είναι τόσο στοργικός, που είναι συγκινητικό.
Μέχρι που σε κάποιες φάσεις γίνεται περίεργα αντιδραστικός και εγώ νευριάζω.  Τον μαλώνω και μετά στεναχωριέμαι και κλαίω.  Και όμως ό,τι κάνει το παιδάκι μου είναι απόλυτα φυσιολογικό, είναι η καλύτερη αντίδραση που θα μπορούσε να έχει και εγώ τρομάζω που ακόμα αυτό το ορμονικό πάρτι καθοδηγεί τις αντιδράσεις μου.
Και γεμίζω τύψεις. 
Τότε έρχεται κοντά μου, λίγο διστακτικά στην αρχή και με χαϊδεύει με το μικρό του χεράκι.
- Μαμά, είσαι στεναχωρημένη?
Δεν θα τον ξαναμαλώσω ποτέ.  Ας θέλει να την ξυπνήσει, να ξαπλώσει μαζί της, να ταρακουνήσει το καλάθι της, να πιπιλίσει την πιπίλα της.  Ποτέ.
Cut. 

Ο γιος μου είναι στο πάρκο και η κόρη μου κοιμάται στον καναπέ, τυλιγμένη στα ροζ. 
Μου αρέσουν τα ροζ στα πολύ μωρά, όπως μου άρεσαν και τα σιελ.  Μετά τους τα κόβω.  Γινόμαστε πιο εναλλακτικοί.
Είμαι μπροστά από το laptop, ρουφώντας στιγμές ησυχίας και απομόνωσης, ανοικτά παράθυρα στο facebook, twitter, gmail, blogger και το ηλεκτρονικό θήλαστρο κολλημένο στο στήθος.  Το τσεκάρω κάθε 10 δευτερόλεπτα, έχω γίνει εμμονική γιατί τα έχω καταφέρει τόσο καλά, τόσο καλύτερα από την πρώτη φορά, επειδή το πίστεψα, δεν αγχώθηκα, δεν έκλαψα και ενημερώθηκα περισσότερο.
'Οποιος κράζει τα social media, λέει μαλακίες.
Εγώ αισθάνομαι κοντά σε όσους θέλω, διαβάζω ωραία πράγματα και παίρνω ωραία μηνύματα.
Αισθάνομαι ... connected. Ανεβάζω την φωτογραφία της κόρης μου στο προφίλ μου και λαμβάνω τόσες ευχές που με γεμίζουν με απίστευτη χαρά... 
Τόσο απίστευτη που ξεχνάω ότι είμαι χοντρή με άβαφο μαλλί.
Cut.

Φτιάξαμε το δέντρο σήμερα.  Βάλαμε και ένα cd με Χριστουγεννιάτικα τραγούδια που είχαμε αγοράσει νομίζω πέρυσι κατά την διάρκεια μιας κρίσης αμερικλανιάς, από το Starbucks.
Ωραία ήταν, ζήσαμε αυτές τις στιγμές της mainstream οικογενειακής ευτυχίας, μόνο που εγώ δεν είχα ψήσει κουλουράκια με κανέλλα στο φούρνο.
Μέχρι που είδα τις φωτογραφίες μου στην μηχανή, τις έσβησα όλες και μελαγχόλησα.
Αλλά, τράβηξα βίντεο - τράβηξα εγώ, για να μην φαίνομαι! 
Πόσο πιο mainstream mum?  Να χέσω τα τατουάζ και τα ξενύχτια τα άγρια.
Cut.

Σήμερα φούσκωσα από υπερηφάνια.
Χωρίς τσίτες, βρήκα την μαγική φόρμουλα και κοίμησα και τα δύο μέχρι τις 9.30'.
Είναι σημαντικό αυτό για εμένα, γιατί το είχα άγχος, επειδή είναι το task ΜΟΥ, και επειδή ποτέ δεν εκπαίδευσα τον γιο μου να κοιμάται μόνος του, αλλά να αράζει μαζί μου με το γάλα του στον καναπέ, πίστευα ότι τα βράδια θα γίνεται το μεγάλο σπλάτερ.  Δεν θα μπορούμε να συντονιστούμε, δεν θα γίνεται η ηρεμία που θέλω εγώ να υπάρχει λίγο πριν την ώρα του ύπνου, αν πάρουμε και το μωρό στον καναπέ ο Βάλτερ θα ξεσηκώνεται, θα θέλει να κάνει καραγκιοζιλίκια, θα ζητάει το μπιπερόν του...
Έγιναν όλα αυτά αυτές τις μέρες σε κάποιον βαθμό, αλλά σήμερα κάπως συντονιστήκαμε οικογενειακώς και αποχαιρέτησα τον άντρα μου με ένα μεγάλο φιλί και αυτοπεποίθηση ότι το'χω.
Στις δέκα παρά, ήταν όλοι στα κρεβάτια τους.  Στα καθαρά, μοσχομυριστά σκεπασματάκια τους, με τα γλυκά φωτάκια νυχτός τους, τα κουλαριστά δωματιάκια τους, τα πολύχρωμα όνειρα και τα φιλιά της μαμάς κολλημένα στα μαγουλάκια τους.
Τέτοια ήταν η ευτυχία μου, που έκατσα και έβαψα τα νύχια μου με το αγαπημένο μου όλων των εποχών, Black Satin της Chanel.
Αισθάνθηκα λίγο καλύτερα, και ας είμαι και χοντρούλα.
Cut.
And... cut.