Ωραίες παρέες

'Οταν γεννήθηκα εγώ, ζούσα μαζί με τους γονείς μου σε ένα μεγάλο δωμάτιο.
Δούλευαν και οι δύο, οι δικοί τους δεν βρισκόντουσαν στην Αθήνα και οι γυναίκες που βοηθούσαν ήταν πάντα part time.  Με λίγα λόγια η μαμά μου διαλυόταν για να είναι όλα στην εντέλεια.
Όταν ήμουν εγώ μικρή, ήμουν το αξεσουάρ των γονιών μου σε όλες τις εξόδους τους.  Ο νονός μου - παιδίατρος να σημειώσω - με είχε από μωρό στον ώμο του ενώ κάπνιζε και έπαιζε κουμ καν, η Λέλια μου διάβαζε στοίβες παραμυθιών για να με κρατά απασχολημένη όσο έλειπε η μαμά μου και γέμιζε με φωτογραφίες μου το σαλόνι της, τα κομπινεζόν της Στέφης σε παλ χρώματα και οι πέρλες της ήταν τα αγαπημένα μου για ατελείωτες μεταμορφώσεις, και η νονά μου με άφηνε να μπουσουλάω στο ινστιτούτο ενώ έκανε καθαρισμό σε κάποια διάσημη πελάτισσά της.
Ήμουν παρούσα σε πάρτι, δείπνα, απογευματινά τσάι και ατελείωτα τηλεφωνήματα.  Περιτριγυρισμένη από φίλους των γονιών μου που με σκέπαζαν για πολλά χρόνια με απεριόριστη αγάπη και τρυφερότητα, που έκαναν τα πάντα για να είμαι χαρούμενη, που για κάποιους ήμουν ο λόγος να προχωρήσουν την σχέση τους και να κάνουν παιδί γνωρίζοντας μέσα από εμένα πόσο καψούρικο είναι να υπάρχει ένα παιδί στη ζωή τους.
Πολλοί από αυτούς τους φίλους δεν είναι πια στην ζωή και δεν έχω πει ούτε στους γονείς μου πόσο ταράχτηκε η ψυχή μου που δεν είχα ποτέ συνειδητοποιήσει πόσο πολύ τους αγαπώ.  Γιατί ήταν πάντα εκεί, γιατί θυσιάζονταν και εκείνοι με τον τρόπο τους για να βοηθούν τους γονείς μου να ξετυλίγουν αρμονικά τις μέρες τους.
Τότε τα πράγματα ήταν έτσι.  Οι παρέες ήταν ένα κουβάρι χωρίς σαφή προσδιορισμό, μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι αγαπιόντουσαν.  Τόσο απλά.
Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς.  Σαν να προσπαθούμε όλοι πολύ να μην ενοχλούμε οι μεν τους δε.  Να μην ανακατευόμαστε, για να μην κομπλεξαριστούμε.  Να μην υποχωρούμε, για να μην διαταράξουμε τον μικρόκοσμό μας - σαν να θέλουμε να τον κάνουμε ακόμα πιο μικρό.
'Οπου οι μεν αυτοί με παιδιά, και οι δε, αυτοί άνευ.  Και τούμπαλιν.
Την Κυριακή φάγαμε μαζί με άλλους 14 φίλους και άλλα 6 παιδιά, εκτός των δικών μας δύο.
Πρώτη φορά νομίζω γίναμε τόσο κουβάρια.  Στο τραπέζι ανακατεύτηκαν τα μπιμπερόν με τα σφηνάκια που ξεχείλιζαν grappa, οι καφέδες με τα ρυζάλευρα, η Vogue με την Kοκκινοσκουφίτσα και ο Mcqueen με τα i-phone.
Τις συζητήσεις για τον Κυνόδοντα και την Cheap Art διέκοπταν παιδικές γκρίνιες, ζωγραφιές με νερομπογιές και σπαρακτικές παρακλήσεις για ακόμα μία μπουκιά.
Ωραία ήταν.  Πρέπει όλοι να ξεκολλήσουμε λίγο.  Η ζωή προχωράει και εξελίσσεται και αυτά τα θορυβώδη, πανέξυπνα, mini ανθρωπάκια είναι όχι μόνο κομμάτι, αλλά και συνέχεια της.
Και ναι κουκλίτσα μου, μην χαμογελάς βαριεστημένα, θα σου διηγηθώ ότι τραβάω ζόρια με τον θηλασμό και τον μικρό ταλιμπάν που δεν πάει ακόμα παιδικό σταθμό, αλλά και εσύ μαμά ξερόλα πάψε για λίγο και απόλαυσε τις εικόνες που σου μεταφέρουν κάποιοι που κοινωνικοποιούνται αν όχι λίγο περισσότερο, σίγουρα πιο πολύπλευρα από εσένα.
Φύγαμε στις 8 παρά και ενώ τα μάτια του γιου μου ακόμα σπινθήριζαν και είχε μείνει το τελευταίο δίωρο μόνος με τους "μεγάλους".
Νομίζω ότι ήταν εκστασιασμένος όχι μόνο γιατί έπαιξε σαν να μην υπάρχει αύριο, ζωγράφισε, μουντζουρώθηκε και αγκάλιασε άλλα παιδάκια, αλλά γιατί τον αγκάλιασαν εξίσου και οι φίλοι της μαμάς και του μπαμπά, χωρίς ούτε ένα χασμουρητό ανίας.  Τον αντιμετώπισαν σαν ισότιμο και κατάφεραν να εξισορροπήσουν τον χρόνο τους, χωρίς να τον κάνουν λεπτό να αισθανθεί παραμελημένος ή... μικρός.
Κατάλαβα για λίγο πόσο ωραία περνούσα όταν ήμουν μικρή και γιατί παρότι και οι δύο γονείς μου δούλευαν ασταμάτητα δεν αισθάνθηκα ότι δεν τους είχα κοντά μου ούτε για ένα λεπτό.
Τότε που με κρατούσαν όλοι τους οι φίλοι επί ένα μήνα εναλλάξ για να τους βοηθήσουν να κάνουν οικονομία και να καταφέρουν να πάρουν πλυντήριο.

Με αφορμή τους πρωταγωνιστές.

Την προηγούμενη Κυριακή ήμουν σπίτι και έβλεπα τηλεόραση - ω, τί εκπληξη.
Μετά το καρακίτς υπερθέαμα του Just the 2 of us (παρεπιπτόντως ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί η χαζο Μπεκατώρου έχει γίνει σταρ σε αυτή την χώρα) ακουλουθούσε ο Σταύρος Θεοδωράκης και οι Πρωταγωνιστές του.
Γυναικείες φυλακές στον Ελεώνα της Θήβας.
Και το ρεπορτάζ του Θεοδωράκη, αντικειμενικό, περιεκτικό και ευτυχώς, καθόλου φλύαρο.  Η αλήθεια είναι ότι τον γουστάρω αυτόν τον δημοσιογράφο και αυτή την εκπομπή.  Είχαμε συνεργαστεί για ένα project στο παρελθόν και οι συναντήσεις μαζί του ήταν απόλαυση.  Μεστές και σπινθηροβόλες.  Έτσι ακριβώς είναι, όπως τον δείχνει τον γυαλί, δεν προσποιείται πουθενά και με κανέναν.  Και με μία συνεργάτιδα, την Λίνα, τρελή, κουλαριστή, φιλική και ψύχραιμη.
Η εκπομπή είχε πολλά highlights και ατάκες για ταινία, όπως αυτή της ισοβίτισσας που ρωτήθηκε ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνει όταν βγει.
"Θα κάτσω σε ένα παγκάκι και θα κοιτάω την ροή του κόσμου".  'Οχι, μην την συμπαθήσετε, αλλά ομολογήστε ότι ανατριχιάσατε για λίγα δεύτερα.  Πόσο μεγάλη, συγκλονιστική ατάκα είναι αυτή.
Εγώ όμως κόλλησα με την ενότητα που ήταν αφιερωμένη στην πτέρυγα με τις μητέρες - και επειδή μέχρι τώρα μάλλον με έχετε ψυχολογήσει, δεν χρειάζεται να πω ότι έκλαιγα από την αρχή μέχρι το τέλος.
Ένα αγοράκι 2,5 χρονών είναι κολλημένο στο στήθος της μαμάς του, την χαϊδεύει με το χεράκι του και εκείνη το φιλάει τρυφερά στο μέτωπο.  Σπαράζει η καρδιά μου, γίνεται χίλια κομμάτια και η σκέψη μου τρέχει, προσπαθώ να με τοποθετήσω εκεί μέσα και να καταλάβω αν εγώ θα έπαιρνα δύναμη από το μωρό μου ή εκείνο από εμένα.
Να καταλάβω πόσο μπορούν οι τοίχοι με τις παιδικές ζωγραφιές να το ξεγελάσουν, τα κάγκελα στα παράθυρα να το κάνουν να ονειρευτεί και οι καπνοί από τα τσιγάρα να θολώσουν τις αναμνήσεις του.
Μητέρες φυλακισμένες με παιδιά μέχρι 3 ετών, όσες έχουν πιο μεγάλα ας ελπίσουμε ότι έχουν ένα στήριγμα στον έξω κόσμο, ή με μεγαλύτερα, αν είναι λαθρομετανάστριες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, με μωρά στην κοιλιά που θα γεννήσουν με συνοπτικές διαδικασίες στον κοντινότερο νοσοκομείο και θα γυρίσουν να του γνωρίσουν τον κόσμο.  Τον κόσμο της φυλακής όμως. 
Άλλη φάση, φίλε.  'Ο,τι χρώμα και αν είναι ζωγραφισμένοι οι τοίχοι, όσα κουνέλια και αν ταΐζουν στην αυλή και όσες μουσικοχορευτικές επιδείξεις και αν γίνουν, θέλουν γερά νεύρα οι θάλαμοι με τα 12 ή 14 κρεβάτια.  Αγριεύεσαι.
Άκουσα μία φράση στο ρεπορτάζ που με έκανε να αναρωτηθώ.
Η επιστημονική κοινότητα -λέει- διχάζεται για το αν πρέπει τα παιδιά να μεγαλώνουν στην φυλακή μαζί με τις μαμάδες τους, γιατί δεν παίρνουν πολλά και τα κατάλληλα ερεθίσματα.
Αυτή η επιστημονική κοινότητα πρέπει να απαρτίζεται από άντρες μισογύνηδες.
Εννοείται ότι δεν παίρνουν πολλά και κατάλληλα ερεθίσματα.
Παίρνουν όμως την αγκαλιά της μαμάς τους, την πιο δυνατή αγκαλιά στον κόσμο, που στέκεται μπροστά τους θεώρατη, θωρακισμένη και απόλυτη, με δυνάμεις μαγικές που θα κάνουν το μωρό να ξεχάσει, να αφήσει πίσω του το κακό και να θυμάται μόνο ότι στην αρχή της ζωής του ήταν συνέχεια με την μανούλα του, χωμένο στα ρούχα και στην μυρωδιά της, σε ένα περίεργο κοινόβιο, με βραχνές φωνές και σκληραγωγημένες φάτσες.  Σε ένα θέατρο του παραλόγου, που όλοι έκαναν μικρά και ασήμαντα για να περνάει η κάθε μέρα καλά και όπου η μανούλα του, πρωταγωνίστρια, ζούσε μόνο για να το φροντίζει.
Το έγραψα κάπως ρομαντικά?  Δεν ψαρώνετε?
Η αλήθεια είναι ότι οι μάνες που φυλακίζονται στην απόλυτη πλειοψηφία τους δεν προέρχονται από ένα ιδανικό περιβάλλον, με στέρεες, ξεκάθαρες σχέσεις και μία οικογένεια προστατευμένη και αγαπημένη.  Το πιθανότερο είναι αν αφήσουν πίσω τα παιδιά τους, εκείνα να μεγαλώσουν με αδιάφορους πατεράδες φαντάσματα, θεόφτωχους, τσακισμένους παππούδες και έλλειψη στοργής.  Το πιθανότερο επίσης είναι να μεγαλώσουν σε κάποιο θάλαμο ιδρύματος μαζί με άλλα παιδιά κατατρεγμένα. 
Ναι, τα ιδρύματα έχουν παιδικές χαρές και ωθούν τα παιδιά σε δημιουργικές και κοινωνικές δραστηριότητες. 
Δεν έχουν όμως το φιλί της Μάνας.  Δεν έχουν όμως την πιο σίγουρη Αγκαλιά στον κόσμο.  Εκεί μέσα, που αν ο άνεμος έξω λυσσομανά, έχει μπουνάτσα.
Η κόρη μου είναι 50 ημερών και δεν κοιμάται αν δεν γίνει μία ζεστή μπαλίτσα που κουρνιάζει στο στέρνο ΜΟΥ και το κεφάλι της ακουμπάει στο μάγουλό ΜΟΥ. 
Και χέστηκε αν γύρω της έχει συρματοπλέγμα ή το πάρκο των Ιλισίων.
Η φυλακή είναι μέσα μας.  Το είπε μία τρόφιμος του Ελεώνα.

Δείτε εδώ την εκπομπή.

5 1/2 εβδομάδες.

Και καμία σχέση με τις 9 1/2.
Εδώ δεν υπάρχουν λευκά, μεταξωτά κομπινεζόν που διαγράφουν υπέροχα, sexy σώματα, ούτε  σιρόπια και μέλια που λειτουργούν αφροδισιακά για τον γκόμενο.  Και φυσικά δεν υπάρχει η Kim Basinger.
Στις 5 1/2 εβδομάδες πρωταγωνιστώ εγώ, τεντόπανα σουτιέν θηλασμού και ξαναζεσταμενο φαγητό στον φούρνο για τον μπαμπά.
Άλλα τα πράγματα έχουν γίνει λίγο πιο ανέφελα, πιο γλυκά και πιο απαλά, σε σχέση με την τελευταία φορά που έγραψα.  Αισθάνομαι πως και τα νεύρα μου έχουν λίγο χαλαρώσει, οι ορμόνες μου κάπως μαλακώσει και η διάθεσή μου αρχίζει δειλά να διαγράφει ανοδική πορεία.
Τώρα είμαστε λίγο πιο οικογένεια.  Δεν είμαστε δύο πανικόβλητοι γονείς που ψάχνουμε να βρούμε τους ρυθμούς μας, χαμένους μέσα σε τόνους αϋπνίας και απελπισίας.  Έχουμε πάρει απόφαση ότι δεν θα λειτουργούν όλα σαν αυτόματο Rolex, αλλά σαν απομίμηση Submariner αγορασμένο από έναν ψηλό Νιγηριανό λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια.  Τί να κάνουμε, έχουν λόγο ύπαρξης και οι μαϊμούδες σε αυτή την ζωή.  Είναι γι'αυτούς που δεν μπορούν να αγγίξουν το τέλειο.
Η συγκατοίκησή των τεσσάρων μας λοιπόν, γίνεται όλο και πιο γκλιτεράτη.  Ξεπερνώντας τις εμμονές μου με τον θηλασμό, επιμένω ακόμα σθεναρά απλά δεν κλαίω αν καμια φορά την ημέρα δεν τα καταφέρω, ξεμυτίσαμε και με το νιού μπέιμπι, αλλά και οι υπόλοιποι τρείς σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς.
Εγώ έβαψα τα μαλλιά μου, με Apivita αυτή τη φορά (καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά μου βγήκε πολύ σκούρο σε σχέση με αυτό που περίμενα γμτ), συμφιλιώθηκα προσωρινά με τα κιλά μου και πήρα έναν μούφα ορό της Kiehl's για να απλώνω το βράδυ στα μούτρα μου και να ξυπνάω όμορφη και λαμπερή (come again...?).
Όσο για την κόρη μου, έχει κάνει μαγουλάκια, είναι πολύ χαριτωμένη όταν γελάει, πολύ αστεία όταν αλληθωρίζει και είναι δυνατή σαν ταυράκι.  Έχουμε δεθεί τρομακτικά, λόγω των συνθηκών.  Ο μπαμπάς έχει αναλάβει τον γιο για να έχω εγώ χρόνο μαζί της, και παρόλο που σε κάποιες φάσεις με πνίγουν οι τύψεις, ξέρω ότι εκείνη σε αυτή την φάση της ζωής της με χρειάζεται περισσότερο.  Συν τοις άλλοις, δεν της δίνει και κανείς άλλος τόση σημασία όση έδιναν στον πρωτότοκο.  Άρα μένω εγώ να την αγκαλιάσω, να την νανουρίσω, να της τραγουδήσω, να την κάνω μπάνιο, να την ταΐσω, να την φιλήσω (την έχω λιώσει στα φιλιά, είναι ακαταμάχητη), να ξαπλώσω πλάι της, να την παρηγορήσω.  Φοβάμαι πως όταν μεγαλώσει λίγο θα είναι από εκείνα τα παιδιά που βλέπω στην Νταντά Άμεσου Δράσης στον Σκάι, που κρέμονται/σέρνονται από τα πόδια της μαμάς τους η οποία στην πραγματικότητα θα ήθελε να τους δώσει μία δυνατή κλωτσιά και να τα προσγειώσει κατευθείαν με πλυμένα δόντια, στο κρεβάτι τους.
Α, ναι!  Και τα αδέλφια είναι πολύ αγαπημένα - τί ανακούφιση.  Ο Βάλτερ απλά την λατρεύει.  Της μιλάει με τόση αληθινή τρυφερότητα που θα έκανε και παγωτό να λιώσει στην Γροιλανδία μέσα σε δύο δευτερόλεπτα.  Και ελέγχει πάντα ότι είναι καλά.  Αν δε κλάψει ελάχιστα, με μαλώνει που δεν την έχω πάρει ήδη αγκαλιά.  Χειρότερα από αυτόν μου φαίνεται ότι θα την μάθουμε...
Είμαι περήφανη για τον γιο μου, πραγματικά.  Είμαι περήφανη που είναι ένα τόσο εξαιρετικό και ευγενικό παιδί, και είμαι περήφανη και για εμάς, που του έχουμε δώσει τόση αγάπη, του έχουμε δείξει τόση εμπιστοσύνη και τον έχουμε στηρίξει τόσο ολοκληρωτικά σε όλες τις ανάγκες του, θωρακίζοντάς τον με αυτοπεποίθηση και σιγουριά απέναντι σε συναισθήματα όπως η ζήλια, η αμφιβολία και η απόρριψη.
Αυτά λοιπόν, λίγο καθυστερημένα από την περήφανη μάνα.
Στην πραγματικότητα ο τίτλος αυτού του ποστ έπρεπε να είναι 6 εβδομάδες (τις κλείνουμε αύριο), αλλά αφενός τον έγραψα πριν από κάποιες μέρες, και πάντα πάθαινε αυτό το πράγμα ο Δίας που δεν καταφέρνεις να πληκτρολογήσεις ούτε γραμμή, και αφετέρου δεν θα "έπαιζα" με τις 9 1/2 εβδομάδες έτσι, αλλά με το 6 feet under. 
Λίγο μακάβριο για μωροανάρτηση.