Μεγαλώνουμε.

Μια φορά κι έναν καιρό γνωριζόμασταν μέσα σε πλοία φορτωμένα με φοιτητικά όνειρα και λεφτά σε δραχμές, με προορισμό κάποιο κυκλαδίτικο νησί, κάποιο ψιλοάθλιο δωμάτιο που άνηκε στην κυρα-κάποια, ή το έλεγαν κάτι-beach.  Εκεί βγαίναμε ανελέητα όλα τα βράδια, δεν βλέπαμε ποτέ τον ήλιο και κάναμε πάντα ένα μεθύσι εφιάλτη to remember.
Πίσω στην Αθήνα κάποιοι έρωτες συνεχιζόντουσαν και κάποιοι όχι, και μερικοί από αυτούς που δε διαλύονταν προχωρούσαν σε κοινή ζωή μέσα σε σπίτια που είχαν κόκκινους διαδρόμους, κίτρινο σαλόνι και φωτιστικά από χαρτί, μέσα από διαδρομές που άλλοτε ακροβατούσαν στο χείλος του γκρεμού και άλλοτε ταξίδευαν στα αστέρια. 
Και κοινά πράγματα όριζαν αυτή την πορεία, υλικά ή άυλα, αναμνήσεις, μυρωδιές, συναισθήματα.
Όποτε μυρίζω την θρυλική Cool Water θυμάμαι μέχρι και τo tshirt που φορούσε την πρώτη φορά που αναγνώρισα το άρωμά του και όποτε το καράβι φτάνει στην Παροικιά το στόμα μου γεμίζει από παγωτό φράουλα - το πρώτο που φάγαμε όταν κατεβήκαμε. 
Κάπως έτσι θυμάμαι και όλα του (μας) τα αυτοκίνητα, αλλά πιο πολύ από όλα αγάπησα το πιο πρόσφατο.  Αρχικά το γούσταρα με τρέλα, είναι το μόνο αυτοκίνητο που μου αρέσει - φατσικά εννοείται γιατί για τα υπόλοιπα χέστηκα - και μετά νομίζω ότι ήταν το μόνο που μας πήγαινε - φατσικά πάλι, γιατί ένα βαθύ κάθισμα για να μπεις το έκανες.  Άσε που στις λακούβες έτρωγες και το στομάχι σου από το γκντουπ.  Ένιγουει.
Η πιο γαμάτη ανάμνηση ήταν το ταξίδι που κάναμε οδικώς στην Ιταλία για να πάμε να το πάρουμε.  Ανοίγω παρένθεση για να σημειώσω ότι μέσα στο πλοίο είχαμε κερδίσει στα φρουτάκια κάτι πολλά λεφτά (δεν θυμάμαι πόσα) και μετά είχαμε πάει στην ντέκα ντίσκο του πλοίου να πιούμε με λοιπούς νταλικιέρηδες που φορούσαν πλαστικά σαμπώ.  Και η ντίσκο είχε φωτορυθμικά και σε κάποια φάση έβαλε Κατερίνα Στανίση.  Κλείνω την παρένθεση.
Επίσης, αυτό το αυτοκίνητο το είχαμε βάλει μέχρι και στην πρόσκληση του γάμου μας. 
Και όταν έσκασε μύτη ο Dario εκεί, με AΥΤΟ το αυτοκίνητο και μόνο ένα λευκό μπουκέτο από αγριολούλουδα στον καθρέφτη του συνοδηγού, στο ξωκλήσι κάτω από το σπίτι στην άκρη του κόλπου και με αξιομνημόνευτο στάιλινγκ, είπα από μέσα μου "μαλάκα μου, μια χαρά το γκομενάκι που παντρεύτηκες τελικά".
Και αρχίσαμε να μεγαλώνουμε... και να κάνουμε παιδιά...
Και να στουμπώνουμε το Mini και αυτό να τα υπομένει όλα στωικά, τα παιδιά, τα καρότσια, την γκρίνια, τις κλωτσιές του Walter στην πλάτη του συνοδηγού, τις σακούλες από τον Βασιλόπουλο εκεί που έπρεπε να ξεκουράζονται οι γόβες μου μετά το clubbing, τα βιβλία με ήχους παπάκι και βατραχάκι εναλλάξ, τα ξεχασμένα καπάκια των μπιμπερόν αντί για πεταμένα αποτσίγαρα με αποτυπώματα.
Και εμείς αντέχαμε με άποψη.  Το μόνο κριτήριο για να αγοράσουμε καρότσι όταν πια ο γιος μας δεν χρειαζόταν αυτά τα ηλίθια καρότσια υπερπαραγωγές των μωρών, ήταν η έρευνα μου στο Google "strollers that fit in the Mini boot".  Και έτσι παραγγείλαμε από Αγγλία το Petite Star Zia - τα σπάει πάντως - παραμυθιάζοντάς τους εαυτούς μας ότι οι κουλ γονείς βρήκαν τη λύση και άντεξαν τον θανατηφόρο συνδιασμό κοψομεσιάσματος με βαθύ κάθισμα προκειμένου να προσεγγίσεις το καθισματάκι πίσω με το μωρό στα χέρια.  Τέλος να σημειώσω ότι στις διακοπές μας το παρκοκρέβατο το φορτώναμε σε άλλους.
Μέχρι που ήρθε το νο2.
Μετά τα πρώτα, τα γνωτά, τα μωρουδίστικα, κοιταχτήκαμε με τον άντρα μου με τρόμο και δυστυχία ταυτόχρονα.  Ήρθε η ώρα να σουτάρουμε το Mini.  Η αλήθεια είναι ότι δεν γκούγκλαρα την περίπτωση του να χωράνε δύο καρότσια στο πορτ παγκάζ του, αλλά αφενός το θεωρώ απίθανο και αφετέρου αυτό το βάλε βγάλε τον Walter από πίσω μας είχε τσακίσει τα κόκκαλα.
Έτσι απλά το αποχαιρετήσαμε, μαζί με τον μπαμπά μας που θα το πήγαινε πίσω από εκεί που το πήραμε, με μία φωτογραφία και έναν γιο κατενθουσιασμένο που θα παίρναμε αυτοκίνητο με πόρτα πίσω, δική του.
Το Mini θυσιάστηκε στον βωμό της οικογένειας και το απόλυτα δικό του british racing green χρώμα κλείστηκε στο κουτάκι των αναμνήσεων παρεά με την Cool Water.  Μεγαλώνουμε.
Τώρα γράφω με κλειστά τα φώτα και ένα μωρό 2,5 μηνών είναι ξαπλωμένο πλάι μου με τα χεράκια ενωμένα, και το πρόσωπο του τόσο γαλήνιο που το κοιτάω και λιώνω.  Κάποτε έγραφα και δίπλα μου είχα τασάκι με αποτσίγαρα και μουσική στη διαπασών.  Κάποτε έγραφα και ξημέρωνε και το ξεχνούσα.  Κάποτε έγραφα και μια χοντρή που βαριόταν μας έκανε μάθημα Αρχαία Ελληνικά. 
Φακ, μεγαλώνουμε. 
Είναι ωραία, είναι φυσιολογικά, αλλά δυστυχώς μεγαλώνουν και οι άλλοι μαζί μας.  Και κάποια στιγμή θα τους χάσουμε από αυτή την ζωή και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. 
Και πως πήγα εγώ από το Mini στο μελόδραμα δεν ξέρω, αλλά τώρα που μπήκα στο καινούργιο αυτοκίνητο με τα παιδιά, αισθάνθηκα πολύ μαμά. 
Ωραία μαμά όμως.  Κουλ.