Οι μαμάδες (όχι, γιατί, και οι μπαμπάδες) είναι τρελές.

Προχθες νομίζω είδαμε λίγο καθυστερημένα το The kids are all right, με την all right Annette Bening και την εντελώς αχώνευτη Julianne Moore που ούτε στην αγαπημένη μου ταινία των τελευταίων ετών, A Simple Man, δεν κατάφερα να χωνέψω.  Θέλω όποτε την βλέπω να της δώσω να πιεί ένα ποτήρι νερό, με άλλη μία της λέξη και αισθάνομαι ότι το ξερό της στόμα θα κάνει ένα κρακ και θα σπάσει.  Και δεν βάφει ποτέ τα νύχια του ποδιού της.
Κατά τη διάρκεια αυτής της ταινίας λοιπόν, που δράμα δεν τη λες, εγώ κατάφερα να κλάψω.  Έχει παραγίνει η κατάστασή μου.
Οι gay μαμάδες λοιπόν πηγαίνουν την κόρη τους στο Κολλέγιο. Την πηγαίνουν για να την αφήσουν να ζήσει μόνη, για πρώτη φορά μακριά τους.  Eκεί λοιπόν οι μαμάδες συγκινούνται, σφίγγονται, βουρκώνουν... και εγώ μαζί τους.  Στο καπάκι το δάκρυ μου τρέχει κανονικά, δεν κάνω πλάκα, κοιτάω τον άντρα μου ο οποίος είναι έτοιμος να κοροϊδέψει στα μούτρα μου αλλά κρατιέται και του λέω με τρεμουλιαστή φωνή:
- Θα φύγουν σε 18 χρόνια... Δεν με νοιάζει, ας κοιμούνται μαζί μας όσο θέλουν...
Ο δικός μου δεν ξέρει τί να πει.  'Η μάλλον ξέρει, αλλά είναι αυτή η φάση που οι άντρες προσπαθούν να πουν αυτό που θέλει - ή που νομίζουν ότι θέλει - η γυναίκα.
- Σιγά μην φύγουν σε 18 χρόνια ρε αγάπη... Μπορεί να μείνουν εδώ και μέχρι τα 28 σίγουρα.
Βάζω λίγο τα γέλια.  Άσχετο το σε πόσα ακριβώς χρόνια θα φύγουν τα παιδιά από το σπίτι, αλλά το πόσο κουλή είναι η μαμά τους που το σκέφτεται καθισμένη οκλαδόν σε έναν φλάφι καφέ σκούρο καναπέ, βλέποντας ρομεντί με gay μαμάδες, τρώγοντας τοστ με τυρί και τόνο και ενώ - η βασικότερη πληροφορία - το ένα θα γίνει τριών χρονών σε δύο μήνες και το άλλο τριών μηνών σε μία εβδομάδα.
Τρόμος.
Έγινα ΜΑΜΑ.
Κανονική και με τον νόμο.  Ή μάλλον, υστερική και με βούλα.
Αρχίζω σιγά σιγά να κατανοώ τη σούπερ λατρεμένη κλισεδούρα φράση όλων των εποχών, "όταν γίνεις και εσύ μαμά, θα καταλάβεις".  Και αγαπητοί αναγνώστες, εναλλακτικοί ή μη, γονείς ή όχι, άντρες και γυναίκες, ελεύθεροι και ωραίοι... είναι αλήθεια.
Θα παρακολουθώ και εγώ τους γκόμενους τους όταν καβαλάνε όλοι μαζί μηχανάκια.
Θα μένω ξάγρυπνη μέχρι να γυρίσουν το ξημέρωμα και θα παραφιλάω να δω αν έχουν πιεί τον κώλο τους.
Θα κάνω κύρηγμα για τα ποτά και τα τσιγάρα και θα μυρίζω τα ρούχα τους.
Θα μισήσω τον μαλάκα/μαλακισμένη 15χρονο/χρονη που θα τους ρίξει χυλόπιττα και τα δικά μου θα κλαψουρίζουν με τους κολλητούς στη web cam - ή ό,τι στο διάολο θα υπάρχει τότε.
Θα προσφέρομαι να κάνω αδιανόητες ταριφιές.
Θα στεναχωριέμαι όταν δε θα τρώνε και όταν δε θα φοράνε μπουφάν στον παγετό.  Θα προσπαθώ να τα μπουκώνω με φρούτα.
Θα πάθω κατάθλιψη όταν θα πάνε για σπουδές στο εξωτερικό.  Θα γίνονται τα νεύρα μου τσατάλια αν είναι στο Άμστερνταμ και στις 3 το πρωί δεν απαντάνε στο κινητό - ή ό,τι στο διάολο θα υπάρχει τότε.
Και θα έχω ψήσει τον άντρα μου, έτσι είναι οι άντρες αν τους τα ζαλίσεις στο τέλος πείθονται όταν έχει να κάνει με τα παιδιά σας, και θα τραβάει τα ίδια ζόρια με εμένα.
Ελπίζω μόνο όλα αυτά να μην τα κάνω με μπικουτί, παντόφλα Alexis Colby με φουντάκι και βεραμάν νυχτικό με γατούλα μέχρι την μέση της γάμπας.