Τρείς μέρες πριν τη βάφτιση μου έρχεται η επιφοίτηση να πάω να σετάρω την σούπερ, ψηλόμεση φούστα που θα βάλω ως μάνα που σέβεται και θυμάται τον πάλαι ποτέ σικ, fashionista εαυτό της, με μπλουζάκι αφενός trendy από την μία, αφετέρου μαγκιά από την άλλη (λόγω saving money και καλά) από το λατρεμένο Zara. Πριν συνεχίσω, να σημειώσω ότι η μαγκιά τελικά δε μου βγήκε. Άλλο ένα μηνιάτικο ΟΑΕΔ έδωσα για να σετάρω την φούστα. Χαλάλι.
Είμαι λοιπόν στο ταμείο του ορόφου με τα αντρικά, που ως συνήθως είναι άδειο, φορτωμένη με ένα κάρο μαλακίες - όπως το χιλιοστό πεντηκοστό όγδοο μαύρο tshirt, όταν γυρίζω αδιάφορα ελαφρώς προς τα πίσω να χαζέψω μέχρι να βγάλει τα αντικλεπτικά η τύπισσα και να βάλει το χιλιοστό πεντηκοστό όγδοο και άλλα παρόμοια, στη σακούλα μου.
Στο κάδρο μου έχω τρείς ανθρώπους. Μία πωλήτρια που κρατάει ένα ριγέ μπλουζάκι τύπου μαρινιέρα, μία μάνα με ντένιμ συνολάκι, κοντό, κορακί μαλλί και γυαλιά τύπου δυναμική κι έτσι, και ένα γιο που θα έπρεπε να έχει ξυρίσει το μουστάκι τέσσερα χρόνια πριν, τύπου βλαμμένο ή καημένο, δε ξέρω, αμφιταλαντεύομαι.
Η μάνα μιλάει με σθένος. Κουνάει τα χέρια, παίρνει αρκετές φορές το μπλουζάκι, το κολλάει πάνω στον κανακάρη της, τον γυρίζει προς τον καθρέφτη, στραβώνει τα μούτρα της, τον ξαναγυρίζει προς την πωλήτρια. Την ακούω να λέει ότι δεν είναι αυτό ακριβώς που θέλει, ότι είχε δει ένα άλλο που της άρεσε πιο πολύ στο Zara στην Ομόνοια, ότι του κανακάρη δεν του πάνε οι χοντρές ρίγες, ότι δεν του πάει αυτή η λαιμόκοψη, και ολοκληρώνει με το απίθανο: E, μίλα και εσύ, τί στέκεσαι εκεί σαν αγγούρι, δεν πιστεύω να σου αρέσει αυτό που μας έφερε η κυρία.
Αυτός κοιτάει διαρκώς τα παπούτσια του. Είναι σαφώς άβουλος και άσχημος - τί άλλο θα μπορούσε να είναι αφού δεν διακατέχεται από την λάμψη της προσωπικότητας. Πρέπει να είναι γύρω στα είκοσι με styling περίπου δώδεκα. Το χειρότερο είναι ότι τον παρατηρώ επίμονα, τον καρφώνω τόσο έντονα ελπίζοντας ότι θα τσιρίξει "άντε και στο διάολο και βάλτο εκεί που ξέρεις το μπλουζάκι επιτέλους", και δε γυρνάει ούτε κατά λάθος να με κοιτάξει. Στέκεται εκεί και υπομένει την αυταρχικότητα, τον εξευτελισμό από τη μάνα του, γιατί έτσι έχει μάθει και πολύ επιφανειακά την ευγνωμονεί κιόλας που τον φροντίζει. Και φτιάχνει και ωραία σουτζουκάκια και του σιδερώνει και τα σώβρακα και ας τον μειώνει και λίγο.
Είμαι έξαλλη. Θέλω να πάω και να πω στη μάνα να σκάσει, στην πραγματικότητα μάλλον θέλω να τη χαστουκίσω, θέλω να ταρακουνήσω τον σε νιρβάνα γιο μέχρι να ξυπνήσει μέσα του η ανεξαρτησία και η αξιοπρέπεια - έννοιες που δεν πρέπει να χρησιμοποιεί ούτε στον προφορικό λόγο.
Με ποιο δικαίωμα μία μάνα καταστρέφει και ταπεινώνει τόσο απροκάλυπτα τον γιο της και με ποιο δικαίωμα θεωρεί ότι είναι κτήμα και υποχείριο της? Τί σκατά και τί χαστούκια έχει φάει σε αυτή τη ζωή που την οδηγούν να χρησιμοποιεί το ίδιο της το παιδί για δούλο, καταδικάζοντάς το σε μία ψυχολογική σκλαβιά με απρόβλεπτα αποτελέσματα?
Δε ξέρω, με έπιασε μιζέρια και κατάθλιψη με αυτή τη σκηνή. Και σκέφτηκα πόσες πολλές μαμάδες έχουν/έχουμε θέμα με τους γιους. Κάπου όμως πρέπει να σταματήσει αυτό. Δεν είναι καθόλου αστείο.
Μη χαίρεστε αν γουστάρουν για πάντα τα γεμιστά σας, ούτε αν βρουν γυναίκα που τους σιδερώνει κολαριστά τα πουκάμισα. Και αν στα 18 προτιμήσουν να πάνε εσάς super market αντί για χαμούρεμα την γκόμενα στο Λυκαβηττό, να ανησυχήσετε. Αφήστε τους να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν και τότε θα έρθει η τέλεια ισορροπία, η μεγάλη αγκαλιά που θα χωράει μέσα της εσάς ειλικρινά και αβίαστα και τις άλλες γυναίκες της ζωής του, ισοδύναμα, αλλά από το άλλο χέρι - if you know what I mean. Είναι που είναι μαμούχαλα από τη φύση τους, αν το ενισχύσετε θα δημιουργήσετε Σεχίδηδες (ok, τραβηγμένο, αλλά σκεφτείτε το). Ή στην καλή περίπτωση drag queens στο Berlin gay pride, το οποίο και εύχομαι ολόψυχα στην μάνα του Zara γιατί η συγκεκριμένη θα προτιμούσε το Σεχίδη.
Αλλά δυστυχώς τον γιο δεν τον κόβω τόσο γαμάτο για να το κάνει.
Mummy dearest... Έτσι γίνονται οι serial killers.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα φαντάσου την ίδια μητέρα με κόρη μεγαλύτερη σε ηλικία και έγκυο....
χαχαχαχα (για το παραπάνω σχόλιο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να προσθέσω κι εγώ πως αυτή η συμπεριφορά δεν ανήκει μόνο σε μαμάδες με γιους αλλά αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία μαμάδων (ασχέτως φύλου και ηλικίας του τέκνου)
Μπρρρρρρρρρρρρρρρρ, ανατρίχιασα. Το χειρότερο είναι πως δεν το καταλαβαίνουν καν. Τώρα βέβαια αυτό που είπα με έκανε να ανησυχήσω λίγο, αν ήμουν έτσι δηλαδή δεν θα το έβλεπα; δηλαδή μπορεί και να είμαι; Τζίζας, τρέχω να πιώ κάτι να ξεχαστώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή(άνοιξες τεράστιο θέμα)
Συγχαρητήρια για το όμορφο και καλογραμμένο όπως πάντα κείμενο, στο οποίο όμως διακρίνω μία οργή για το νεαρό (όχι μόνο για τη μαμά του στην οποία αρμόζει κάθε κακός χαρακτηρισμός), με την οποία διαφωνώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο συγκεκριμένο παλικάρι μόνο απαξίωση δεν του αναλογεί καθώς πρόκειται πιθανότατα για παιδί κακοποιημένο από πολύ μικρό (δεν εννοώ μόνο τη σωματική κακοποίηση), που κατέληξε άβουλος ενήλικας και ποιος ξέρει τι άλλο... (serial killer πιθανώς όπως λέει και η Μαριάννα)
Αντίθετα και κατά την ταπεινή μου γνώμη, η πολλή αγάπη ποτέ κανέναν δεν έβλαψε και γι' αυτό καμιά μαμά δεν πιστεύω πως πρέπει να την τσιγγουνεύεται προκειμένου να κάνει το παιδί της "ανεξάρτητο". Όταν αρχίζουμε και βάζουμε τέτοιους προβληματισμούς τόσο σε εμάς όσο και στα παιδιά μας, μπορεί να κάνουμε τελικά ανεξάρτητους (κατά μία έννοια) ανθρώπους, οι οποίοι όμως θα διακατέχονται από ανασφάλειες.
Προτείνω και προτιμώ την αγάπη που δίνεται χωρίς μέτρο, όρους και υστεροβουλία και η οποία θα οδηγήσει στην πραγματική ανεξαρτησία και αυτοβουλία, που όταν έρθει η ώρα με το καλό θα εκδηλωθούν με το να προτιμήσουν να χαμουρευτούν στο Λυκαβηττό με τη γκόμενα από το να πάνε με τη μαμά στο supermakret, γιατί αυτό άλλωστε επιτάσσει η ανάγκη ενός ανθρώπου ολοκληρωμένου (που ολοκληρώθηκε όμως μέσα από μία αβίαστη διαδικασία).
Από την άλλη δε, αν κάποια στιγμή που η μητέρα του ή όποιος άλλος (για να μη μένουμε στα στεγανά του μαμάκια) χρειαστεί τη βοήθειά του, θα τη δώσει αβίαστα, χωρίς να νιώθει ενοχές ότι θα χαρακτηριστεί μαμάκιας.
Γνωρίζω πως οι ισορροπίες στο μεγάλωμα ενός παιδιού είναι πολύ ευαίσθητες και η προσωπική μου εμπειρία (μόνο 4.5 χρόνων) είναι περιορισμένη.
Σε καμία περίπτωση όμως δε νιώθω ότι πρέπει να αρχίσω τις εκπτώσεις στην αγάπη και στη φροντίδα των παιδιών μου με σκοπό την ανεξαρτησία τους.
Αντίθετα θεωρώ πως η απεριόριστη αγάπη και φροντίδα θα τους προσφέρουν την αυτοπεποίθηση να ανοίξουν με σιγουριά τα φτερά τους όταν η ώρα έρθει.
Evita
ασχετο ...επειδη βαφτιζεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήτι (σκατα)μπομπονιερες πηρες?
ολο βλακειες εχουν...
φαιη
@womenspace,biberologio: όχι ρε παιδιά, δεν έχω δει τέτοιες εικόνες με κόρες πρωταγωνίστριες. ψέμματα. μόνο μία όταν πήγαινα σχολείο. μόνο αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφή@mamma: δεν το καταλαβαίνουν λες? δεν το πιστεύω. βάλε μου μια βότκα.
@evita: αρχικά σ'ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να γράψεις τόσο μεγάλο σχόλιο. η αλήθεια είναι ότι το πρώτο μου συναίσθημα για τον γιο ήταν πολύ κοντά στην οργή. ήταν για 'μενα τόσο ξεκάθαρο το τί έπρεπε να κάνει, που η υποταγή του, ναι, με εξόργιζε. μετά όμως σκέφτηκα κάποια πράγματα σε δεύτερο επίπεδο και πραγματικά, τον λυπήθηκα.
όσον αφορά στα υπόλοιπα, αν από το κείμενο μου έχεις καταλάβει ότι διακηρύττω την... λίγη αγάπη (υπάρχει τέτοιο πράγμα?),τότε σε διαβεβαιώνω πως όχι. αν επίσης κατάλαβες πως είμαι υπέρμαχος των συναισθηματικών εκπτώσεων, τότε πάλι μάλλον υπάρχει παρανόηση στον τρόπο που γράφω.
συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία σου φράση. το παιδί αυτό κατέληξε έτσι γιατί δεν αγαπήθηκε στη ζωή του ποτέ, παρά μόνο χρησιμοποιήθηκε.
@φαίη: από τη Μαργαρίτα,ένα εργαστήρι ειδικής αγωγής που απειλείται από το κόψιμο της κρατικής χρηματοδότησης. αν θες, σου δίνω περισσότερες λεπτομέρειες.