Τούμπα.

Περίεργη εβδομάδα αυτή που πέρασε.
Δεν θέλω να την πω κακή, γιατί είχαμε πολύ ωραίες στιγμές - παίξαμε τρελά στη θάλασσα, πήγαμε μεγάλες βόλτες με τα καρότσια (ο W. θυμάται το μωρό που άφησε πίσω του τώρα που έχει μπει η αδελφή του στη ζωή μας), η μικρή Κλο έβγαλε το πρώτο της δοντάκι, πήραμε την αίτηση για το μεγάλο βήμα του Βάλτερ, τον παιδικό σταθμό, ήπιαμε ένα μπουκάλι παγωμένη μαστίχα με τις φίλες μου στη βεράντα...
Αλλά είχε και πολλά ζόρια.
Αυτά τα ζόρια που αν δεν είσαι μαμά και ειδικά αν είσαι λίγο σαν εμένα, ή μάλλον σαν αυτό που ήμουν εγώ πριν, δεν τα πολυκαταλαβαίνεις.  Εγώ είμαι πολύ ψύχραιμος άνθρωπος, εντυπωσιάζομαι δύσκολα και έχω εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μου.  Επίσης, βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο, θεωρώ ότι για όλα υπάρχουν λύσεις, τραγουδάω μέσα μου τρα-λα-λα τρα-λα-λο και ρουφάω με  μισό καλαμάκι ένα classic lime daiquiri.
'Ομως πολλά αλλάζουν όταν γίνεσαι μαμά. 
Και στους εφιάλτες του τύπου "θα χάσω την δουλειά μου" δε γίνεται να τινάξεις το μαλλί προς τα πίσω και να απαντήσεις με απόλυτη ειλικρίνεια ότι θα κάτσεις να χαζεύεις τα ταβάνια του σπιτιού πίνοντας μπίρες από το περίπτερο και λιώνοντας σοκολατάκια με το πιστολάκι α λα conn-x. 
Ξαφνικά, τα θεμέλια του παιδικού σταθμού του W. τρίζουν επικίνδυνα και η κοπέλα που λατρεύει να κρατάει την Κλο, δεν κουνιέται ρούπι από την Κυψέλη.
Και το σενάριο που εσύ μεταμορφώνεσαι σε δυναμική γυναίκα, με μεγάλες ιδέες, καλοχτενισμένα μαλλιά και καινούργια τζην παντελόνια που οδηγείς με τσίτα μουσικές προς τον Παράδεισο-call-me-εργασία-και-χαρά Αμαρουσίου για να ξεδιπλώσεις το ταλέντο σου και να πληρωθείς στο τέλος του μήνα, κλειδώνεται για πάντα στα συρτάρια της εταιρείας παραγωγής και το τρώει το σαράκι.
Η ζωή γυρνάει τούμπα.  Τα δάνεια, οι πιστωτικές κάρτες, οι βενζίνες και οι λογαριασμοί, μεταμορφώνονται σε αδυσώπητα πιράνχας που έρχονται να σου ροκανίσουν τα κόκκαλα, ενώ πιο παλιά ήταν κάτι ασήμαντα χαρτιά που απλά... μπορούσαν να περιμένουν.
Τώρα τίποτα δεν μπορεί να περιμένει.  Ούτε τα παιδιά, ούτε οι καθημερινές τους απαιτήσεις, ούτε η μόρφωση, ούτε η καλοπέρασή τους.
Ναι, οι εποχές είναι δύσκολες και ναι, όπως προφανώς καταλάβατε η εταιρεία που δουλεύω τα τελευταία 8 χρόνια μάλλον ετοιμάζεται να βυθιστεί για να βρει τον θησαυρό της χαμένης Ατλαντίδας μαζί με άλλα φαντάσματα του παρελθόντος. 
Θυμώνω γιατί της άξιζε πολύ πολύ καλύτερη τύχη.  Και θυμώνω γιατί περίμενα περισσότερα από κάποιους ανθρώπους, εκτός απ'το να δω τον καπνό του αυτοκινήτου τους την ώρα που φεύγουν από το πάρκινγκ.  Περίμενα ηθική υποστήριξη και ουσιαστική παρουσία, μαζί μας, και ας μην μπορούσαν να κάνουν πλέον τίποτα άλλο.  Ας είναι.  Ο Ντ'Αρντανιάν δεν είναι πολύ trendy στις μέρες μας.  'Οσο για 'μενα, η ιδιότητα της μαμάς μάλλον ανέσυρε απ'τα σκοτάδια εκτός από την ώριμη πλευρά του εαυτού μου, και την ρομαντική.
Picture that:  Είμαι στη βεράντα, γραφώ ό,τι μπορώ γιατί ήθελα να γράψω περισσότερα και ειλικρινέστερα, και το μωρό είναι κολλημένο πάνω μου στο ring sling, ενώ ψήνεται στον πυρετό.  Το πρώτο θύμα του ντόμινο της ίωσης με καύσωνα (γιακ), ο γιος μου, κοιμάται στο κρεβάτι του αποκαμωμένος από την αφαγία και εξαντλημένος από τα ξενύχτια των προηγούμενων ημερών.  Κι εγώ πίνω μοσχοφίλερο θυμωμένη, ενώ ήθελα να έχω πάει στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο το σαββατοκύριακο. 
Για μουσική υπόκρουση προτείνω το Ζαβαρακατρανέμια, αντί του Life is a flower. 
Είπαμε, ήταν μαλακισμένη η εβδομάδα.