Ψιλοαγχώθηκα με τα σχολεία τώρα.

'Εχω κι εγώ τα κολλήματά μου σ'αυτή τη ζωή.
Άλλοι τραβάνε ζόρια με τους μπάτσους, άλλοι με τους δημοσίους υπαλλήλους, τους δημοσιογράφους, τους πολιτικούς, εμένα το κομπλεξικό από πολύ μικρή, μου βγαίνει με τους εκπαιδευτικούς.  Αυτό το αφοριστικό, το στερεοτυπικό, που τους βάζω όλους στο ίδο τσουβάλι και τους κοιτάω με αμφιβολία, κατατάσσοντάς τους σε εκείνη τη μικροαστική κατηγορία ανθρώπων που βαριούνται.
Ναι, αυτό.  Βαριούνται και κουβαλάνε.  Κουβαλάνε απωθημένα και καμία πηγή γνώσης, δημιουργικότητας, ευχαρίστησης, ανοιχτού μυαλού, ευελιξίας.  Αυτά λένε οι εμπειρίες μου, αυτά έχω συναντήσει στο περιβάλλον μου, και σαν μαθήτρια και κοινωνικά, αυτά πιστεύω και ας υπάρχουν εξαιρέσεις.
Σα μαθήτρια, οι αναμνήσεις μου είναι από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης αρχικά και Ψυχικού αργότερα.  Δεν ήμουν ποτέ άτακτη, δεν έκανα ευφάνταστα σκονάκια και δεν έβαζα ποτέ στην έδρα (άλλο κι αυτό, Η 'Εδρα) πλαστικές κουράδες.  Ένα θέμα είχα και θυμάμαι σχετικό πρόβλημα από την Δευτέρα δημοτικού.  Δεν μπορύσα να μου επιβάλλονται γιατί έτσι.  Γιατί πρέπει.  Γιατί εγώ είμαι η δασκάλα / καθηγήτρια και εσύ η μαθήτρια.  Γιατί δεν έχω κερδίσει το σεβασμό σου, απλά σε υποχρεώνω να με σεβαστείς.  Γιατί ενώ δεν ακούω τη γνώμη σου, όσο επαναστατική και αν είναι, σε υποχρεώνω να με ακούσεις.  Γιατί σε καθίζω σε άχαρα, άβολα, στρατιωτικά στοιχισμένα θρανία και σε αναγκάζω να με προσέξεις, χωρίς όμως να εμπλουτίζω με τίποτα ριζοσπαστικό την αποστήθιση, την παπαγαλία, τη βαρεμάρα που με κατατρέχει σαν εκπαιδευτικό, τα φαντάσματα που ξεπηδούν από το βιβλίο και με κυνηγάνε.
Εντάξει θα μου πείτε δεν είναι όλοι έτσι (προφανώς) και εγώ έχω προσωπική εμπειρία κάποιων δεκαετιών πριν.  Για κάποιο λόγο όμως, δεν είμαι απόλυτα πεποισμένη ότι όλα αυτά έχουν αλλάξει τόσο δραματικά.
Ακόμα κοιτάω /ακούω γύρω μου και βλέπω ανθρώπου να ενθουσιάζονται, να ευγνωμονούν το Θεό και την καλή τους τύχη που τα παιδιά τους έχουν πέσει στα χέρια κάποιου αξιόλογου εκπαιδευτικού που ενδιαφέρεται, που την ψάχνει, που θέλει να βρει τρόπους να απογειώσει τη μαθησιακή εμπειρία και να θεμελιώσει στους μαθητές του όχι τη γνώση, αλλά την αγάπη για τη γνώση, την εξατομικευμένη, εναλλακτική μορφή μάθησης και την ευαισθησία απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, την πολυπολιτισμικότητα και τη διαφορετικότητα του και απέναντι σε κάθε μορφή ζωής.
Ο γιος μου φέτος ξεκίνησε στο προ-προνήπιο και το έψαξα τόσο πολύ, που τερμάτισα την πίστα.  Συνάντησα δασκάλες με κότσους και γυαλιά που μου μιλούσαν για πειθαρχία, με κιτρινισμένα από το τσιγάρο δόντια που μου μιλούσαν για την εκμάθηση των ζώων μέχρι τα Χριστούγεννα, με άψογο γαλλικό μανικιούρ που μου αράδιαζαν τις περιοχές που έμεναν οι πιθανοί μελλοντικοί συμμαθητές μας, με μεγάλους κώλους που μου έλεγαν όλο περηφάνια πώς τα παιδιά χαίρονται γιατί τρώνε κάθε πρωί μερέντα, με βρώμικες μοκέττες κάτω από τα πόδια τους, με μονολεκτική απάντηση σχετικά με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα... "ε... παίζουνε" ή "απασχολούνται".  Τις τάραξα στις ερωτήσεις παγίδα, στις επισκέψεις, στο τέλος κατάλαβα ότι ενοχλούσα.
Και με λύπη μου διαπίστωσα ότι οι επιλογές μου δεν ήταν και τόσες πολλές τελικά και ας είχα ξεκινήσει με μεγάλη λίστα.
Επέλεξα να τον στείλω στο κέντρο κέντρο προσχολικής αγωγής Dorothy Snot με σήμα την κάμπια με τα κόκκινα τακούνια.
Προχθές πήγαμε με τον άντρα μου στην πρώτη συνάντηση των γονιών για ενημέρωση επί του προγράμματος και γνωριμία με τους εξωτερικούς συνεργάτες του σχολείου.  Ενώ φούσκωνα από χαρά ακούγοντας και παράλληλα νιώθοντας, πιστεύοντας τη φιλοσοφία αυτού του σχολείου, την ισότιμη αντιμετώπιση όλων των παιδιών, τις πραγματικά εναλλακτικές και πρωτοπόρες μεθόδους προσέγγισης τους, την προσπάθεια για να αγαπήσουν την τέχνη, τον πολιτισμό, την επιβράβευση της ατομικής έκφρασης με ρυθμούς που δεν εμπίπτουν σε κανένα κανόνα, παράλληλα αγχώθηκα.
Αγχώθηκα τρελά με το τί θα συναντήσει το παιδί μου στη συνέχεια, με το ποιο σχολείο θα βρω, αν υπάρχει, αν μπορώ να το αντέξω οικονομικά, αν θα το ανακαλύψω, αν θα διαλέξω σωστά, για να συνεχίσει την εκπαιδευτική του πορεία έτσι όπως εγώ την έχω ονειρευτεί, έτσι όπως εγώ θα ήθελα να την έχω βιώσει.
Σε τάξεις ανοιχτές, φωτεινές, με δασκάλες που γελάνε.  Με θρανιάκια κυκλικά, με πολύ συζήτηση, με μέτρημα ζαχαρωτών για να μάθουν αριθμητική, με αυτοσχέδιο θεατρικό για να αγαπήσουν την ιστορία, με επισκέψεις μεταναστών για να ενδιαφερθούν για τη γεωγραφία.  Εμπειρίες, βιώματα, δρώμενα, αυτός είναι για 'μενα ο τρόπος για να μάθεις.  'Οπως στη ζωή την κανονική.  Αγάπησες ποτέ γκόμενο αληθινά επειδή μόνο τον είδες να στέκεται σαν κούκλα σε βιτρίνα, χωρίς να μπορείς να τον αγγίξεις?
Θα το παίξω ξερόλας-μάνα-μπλόγκερ και θα δώσω και μια συμβουλή.
Ψάχτε το, και το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό.  Πολλοί δικοί μου φίλοι που στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσιο παιδικό σταθμό, έχουν κάνει τη διαφορά γιατί έχουν απαιτήσει, έχουν ζητήσει και πάνω απ'όλα έχουν προσφερθεί και οι ίδιοι να βοηθήσουν, ν'ανοίξουν δρόμους εκεί που φάνταζε ως μόνη επιλογή το αδιέξοδο.  Μην αρκείστε στο ότι μαθαίνουν τραγούδια, πλάθουν πλαστελίνες και περνάνε το χρόνο τους.  Τα παιδιά είναι μικροί Θεοί, με ένα τόσο δα ερέθισμα ταξιδεύουν στα σύννεφα, τώρα, περισσότερο από ποτέ πρέπει να ανοίξουν τα φτερά τους. 
Περιμένω με ανυπομονησία την Χριστουγεννιάτικη γιορτή για ένα και μόνο λόγο.
Γιατί στη συνάντηση προχθές αυτό που είπε η Μαρία μου κίνησε όσο τίποτα το ενδιαφέρον.  Αυτή η γιορτή δεν είναι για τους γονείς.  Δεν είναι για να τους παρουσιάσουν το Τέλειο, ούτε για να εκτελέσουν με ακρίβεια το νούμερό τους, σαν τους άμοιρους ελέφαντες στο τσίρκο.  Αυτή η γιορτή είναι μόνο για τα παιδιά.  Σκηνικά μπορεί να μην έχουν τελειοποιηθεί (θα τα ζωγραφίσουν μόνοι τους), τραγούδια μπορεί να μείνουν στη μέση, αλλά ο κάθε ένας από τους μικρους μαθητές θα κάνει αυτό που καταφέρνει και αυτό που μόνος του αποφάσισε ότι θέλει.  Και είμαι σίγουρη ότι θα ξεπεράσουν τους εαυτούς τους γιατί απλά, μπορούν.  'Οχι γιατί πιέστηκαν να μπορέσουν.

πι.ες: μη μου την πέσετε για την άποψή μου για τους εκπαιδευτικούς. είναι πολύ ξεκάθαρη. απλά στην πορεία αυτού εδώ του μπλογκ θα χαίρομαι να γράφω για τις εξαιρέσεις που δυστυχώς, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

πι.ες 2: διαβάστε στο blog Υπογραμμιστής, το Ημερολόγιο διδασκαλίας: Τα δύο άκρα και το Για σένα, που θα λέγεσαι Δάσκαλος.  Εξαιρετικά.