Χριστούγεννα είναι. Και δεν είναι.

Και αρχίζει το ντιμπέιτ.
Ντιμπέιτ έχει γίνει βέβαια στις μέρες μας, που όλοι την έχουμε ακούσει λίγο πιο εναλλακτικά, λίγο πιο αποστασιοποιημένα, λίγο πιο καταθλιπτικά-από-άποψη, λίγο κόντρα στο ρεύμα γιατί μπορώ.
Μπορείς ή δεν μπορείς τα Χριστούγεννα?
Την παλεύεις με την ιστορία του Άγιου Βασίλη και τα έλκυθρα που τον σέρνουν σε όλο τον κόσμο in no time ή σε ενοχλεί διανοητικά το απίστευτο του παραμυθιού?
Σου φαίνεται δόκιμος ό όρος "μαγικά" δίπλα από τα Χριστούγεννα ή μήπως κολλάει καλύτερα το "μικροαστικά" όπως ο Άγιος Βαλεντίνος, ας πούμε.  Ή η Μιμή Ντενίση.
Oh, well, εμένα μου αρέσουν τα Χριστούγεννα (και δε μου είχε αρέσει ο Κυνόδοντας, να το πούμε κι αυτό).  Τα λάτρευα ως παιδάκι, τα τερμάτιζα ως single, τα υποστηρίζω στο φουλ και τώρα που είμαι μαμά.  'Ολο το σετ. 
Χριστούγεννα για 'μενα είναι uplifting mood, αρκεί να μην τσιρίξει στο αυτί μου η Βανδή από κανα ηχείο. 
Το μεγάλο στεφάνι στην πόρτα -φέτος πήραμε ένα από fleece, φουσκωτό, εντελώς αστείο- το δέντρο μούμια από την στρατιά των (όχι πολύχρωμων) φώτων, το γράμμα προς τον ένα και μοναδικό παραλήπτη που δε θα το διαβάσει ποτέ.
Οι αφορμές για βόλτες που είναι αστείρευτες - στα μαγαζιά με jingle bells, στα σπίτια φίλων για να στολίσουμε (και καλά), για να φτιάξουμε κουλουράκια με τα παιδιά (και καλά x2, για να φάμε τα αγοραστά μελομακάρονα επί της ουσίας), για να υψώσουμε τα κολωνάτα ποτήρια, να σκουπιστούμε με τις κατακόκκινες χαρτοπετσέτες, να φτιάξουμε κανα μαλλί με σίδερο.
Τα δώρα, τα μικρά, τα οικονομικά, τα επαναλαμβανόμενα, δεν έχει σημασία, αρκεί να είναι τυλιγμένα στην έκπληξη.  Ο θόρυβος που κάνει το χαρτί όταν το σκίζεις, τα μάτια τα παιδικά -πλέον- που στραφταλίζουν με έξαψη, το χαμόγελο που τραβιέται μέχρι τα αυτιά, οι αγκαλιές που σφίγγουν σαν βόες, τα μάτια τα δικά μου που βουρκώνουν.
Τόση πολλή αγάπη, σε τόσες λίγες μέρες είναι υποκριτική?  Μπορεί.  Σημασία έχει ότι μέσα σε αυτό τον τυφώνα της υποκρισίας συμπαρασύρονται και κάποιοι που τον έχουν ανάγκη, που ίσως ξεχάστηκαν, ή δεν προσπάθησαν ή δεν ήταν τυχεροί.  Το αποτέλεσμα μετράει, στη συνέχεια παίζεις μπάλα μόνος σου.  Αν έδωσες μια φορά, πίστεψέ με, θα ξαναδώσεις.
Και μέσα σε όλο αυτό το γκλίτερ τη βλέπω και τη σπίθα της μελαγχολίας.  Και την κατανοώ, από ανθρώπους που έχουν χάσει ή δε βρίσκονται κοντά σε πρόσωπα αγαπημένα.  Όλο αυτό το πάρτυ έχει νόημα αν έρθουν όλοι σου οι καλεσμένοι, δεν έχω καμία ένσταση εκεί και το σιχτίρι για τις γιορτές το δέχομαι άνευ όρων.
Επειδή είμαι στην προνομιούχα θέση να τους έχω όλους γύρω μου καλά, θα μπλεχτώ μέσα σε αυτή την παραισθησιογόνα ζάλη ξανά.  Με δυσκολότερα τα οικονομικά, με αβέβαια τα επαγγελματικά, με σκοτεινό το μέλλον.  Και επειδή τα περσινά Χριστούγεννα ήμουν η κατάθλιψη προσωποποιημένη σε λεχώνα, θα το πληρώσουν τα φετεινά.
Και από Γενάρη βλέπουμε.