Σήμερα πήγα να πάρω δώρο στο βαφτιστήρι μου - ένα πατίνι.
Παράλληλα παρασύρθηκα εννοείται, πήρα και κάτι για την Κλο να το βάλουμε στο δέντρο, δύο ζευγάρια καλσόν (πάλι για εκείνη εννοείται, i don't do dresses) το 20ο παζλ για τον W., μία άχρηστη μπούρδα για το σπίτι και δύο πηρούνια - ναι, τα παίρνουμε λίγα λίγα.
Κουβαλώντας, βαρύ το πατίνι αλλά έκανε μεγάλο εφέ χριστουγεννιάτικου ψώνιου, ανάμεσα σε θεατρικά δρώμενα, πολύχρωμα συντριβάνια, σπιτάκια με ξωτικά και γιρλάντες χρυσαφιές μου ήρθε ένα τίναγμα σαν από ηλεκτροσόκ, να δώσω μία δυνατή κλωτσιά στις σακούλες και να τις εξαφανίσω στο υπερπέραν. Και μετά να σκάψω και ένα λαγούμι να χωθώ μέχρι να ξεχάσω τα έξοδα που κάνω.
Είναι αυτές οι εικόνες των παιδιών που τα κοιμίζουν στα πεζοδρόμια ζητιανεύοντας, με τα μπιμπερόν γεμάτα με κάτι πολύχρωμα υγρά και την ανεμελιά να θολώνει στο μωρουδίστικο βλέμμα, που μου στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες. Και όχι μόνο τις γιορτινές.
Κάθε μέρα με κάτι το μυαλό μου θα φύγει. Θα δω, θα διαβάσω, θα ακούσω, δεν υπάρχει μέρα που ένα κομματάκι της καρδιάς μου να μην κάνει κρακ κρακ από μία αποτύπωση παιδικής δυστυχίας, κακοποίησης, κακοτυχίας, ταπείνωσης, παραλογισμού.
Και να 'μαι εγώ να περπατάω γρήγορα στην Ερμού για πολύ σοβαρό λόγο κυρίες και κύριοι, για να αγοράσω ένα γαμημένο μολύβι φρυδιών, και να είναι την ίδια ώρα και στιγμή στο πλάι μου η μάνα, κουρελιασμένη, εξαθλιωμένη, με το μωρό να κουλουριάζεται δίπλα της και να κουτρουβαλάει, με δάκρυα στεγνωμένα στα μάτια και μύξες, λεκέδες στο πρόσωπο και να αισθάνομαι ένας πολύ μικρός άνθρωπος.
Τόσος δα.
Σήμερα στο facebook είπαμε πολύ λίγα επί του θέματος, όχι άλλες δακρύβρεχτες ιστορίες, όχι μόνο τα Χριστούγεννα. Ναι, τώρα οι αντιθέσεις είναι πιο έντονες και τα οξύμωρα όσο ποτέ άλλοτε παρόντα, αλλά τώρα είναι απλά και μόνο η αφορμή για να γυρίσουμε πίσω κάτι από όλη αυτή την αφθονία που μας καταβροχθίζει. Ναι, εκείνη μας καταβροχθίζει, όχι το ανάποδο. Και κάνει την πέτσα μας χοντρή και το μυαλό μας να βρωμάει σαν κλούβιο αυγό.
Φίλε, ξαναλέω, δεν την παλεύω τώρα που έγινα μάνα. Εντάξει, ήμουν πολύ ευαίσθητη, αλλά έχω πάθει ζημιά.
Για πάμε να ξεκουνιόμαστε λίγο.
Να κάνουμε αυτά τα Χριστούγεννα την αρχή, και ας είναι τόσο ρομαντικό σαν σκέψη, που τερματίζει και την ιστορία του αιώνιου έρωτα του Ρωμαίου με την Ιουλιέτα.
Εγώ, πολύ ξεκάθαρα σας το λέω, το βρίσκω χυδαίο και αρρωστημένο να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια γιατί τα δικά μας τα παιδιά έχουν καθαρά ρούχα, καινούργια παιχνίδια και καλομαγειρεμένο φαγητό.
Είναι για κάτι ανθρωπάκια... να, τόσο δα μικρά. Διαλέξτε μέγεθος.
κλεμμένο από την Φραγκίσκα:
Three passions, simple but overwhelmingly strong, have governed my life: the longing for love, the search for knowledge, and unbearable pity for the suffering of mankind (Bertrand Russell).
το ίδιο ακριβώς, κλαίω σχεδόν κάθε μέρα και ντρέπομαι για το ζεστό μου σπίτι, για το ψυγείο που είναι σχεδόν γεμάτο, για τα ψώνια που κάνω και δεν είναι εντελώς απαραίτητα... ξεκίνησα κάτι μικρό πριν 15 μέρες, μαγειρεύω για ένα συσσίτιο άστεγων στο Πεδίο του Άρεως κάθε δεύτερη Πέμπτη. Ψάχνομαι να κάνω και κάτι ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτοιμαζόμουν να γράψω ποστ για το πόσο ντρέπομαι που έχω κουβαλήσει του κόσμου τα παιχνίδια στον Θανάση τις τελευταίες μέρες, και προχθές στη Δράμα ένα κοριτσάκι 6-7 χρονών μάζευε τα αποφάγια απο τα πιάτα στην ταβέρνα που τρώγαμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν πρωτοδουλεψα στην Αφρικη ντρεπομουν...καθε μπουκια που κατεβαζα ενιωθα πως θα μου κατσει στο λαιμο, οταν ψωνιζα στα σουπερ μαρκετ η στα κρεοπωλεια το εκανα σαν κλεφτης και κοιτουσα γυρω μου να δω αν με βλεπουν. Καμια φορα ειχα στο αυτοκινητο ψωμι κ σε καθε σταση μου χτυπουσαν τα τζαμια γυναικες με μωρα στην αγκαλια...Επειδη η κινηση ειναι απεριγραπτη στην Καμπαλα, μπορει να μεινεις και 3 ωρες ακινητοποιημενος..εκει ερχονταν ολοι, ειτε να πουλησουν ειτε να ζητιανεψουν..Καποιες φορες ειχα κ το 2χρονο γιο μου μαζι που ρωτουσε συνεχεια τι θελουν τα παιδακια η μέσα στην αφελεια του τα χαιρετουσε (τον χαιρετουσαν και εκεινα). Πριν την Ουγκαντα δουλευα στο Τσαντ, εκει στους καταυλισμους, καθε μερα μετρουσαμε και ποιος ειχε πεθανει..Καπως εκει το ειχα παρει αποφαση, δεν ξερω γιατι...Ειναι καποια πραγματα που δεν μπορεις να τα ελεγξεις. Γρηγορα καταλαβα πως η ντροπη μου ηταν ενα παρα πολυ αυτοκαταστροφικο συναισθημα. Δεν ειχα κατι να ντρεπομαι, δεν ειχα κανει κατι εγω να προκαλεσω την κατασταση, ηταν πανω απο τις δυναμεις μου. Δεν μπορω λοιπον να κριθω για αυτα που δεν μπορω να αλλαξω, αλλα μπορω να κριθω για αυτα που μπορω και δεν αλλαζω...Ειναι ελαχιστα...Ξεκινησα λοιπον απο τους ανθρωπους που ειναι κοντα μου...Μια ανυπαντρη μητερα με το παιδι της που κανονισα το σχολειο της, καποια ρουχα, φαγητα σε αλλους, καποια παιδια που βοηθησαμε να βρεθουν σε ασφαλες καταφυγιο..ελαχιστα πραγματα..Δεν ωφελει η στεναχωρια ουτε οι τυψεις. Εγω πλεον δεν νιωθω τυψεις ουτε στεναχωρια. Νιωθω απλα ευθυνη να μην αφηνω τν αδικια να εκτυλισσεται μπροστα μου και να μην ειμαι υπερβολικη σε τιποτα. Η δουλεια μου στην Αφρικη με βοηθησε να βιωσω την ταπεινοτητα και το μεγαλειο της ζωης και να μην παραπονιεμαι..Απλα να προσπαθω να εξελισσομαι..
ΑπάντησηΔιαγραφή