Έτσι την είδα φέτος.

Είναι παραμονή Χριστουγέννων βράδυ και δεν φοράω καν ολοκαίνουργιες πυζάμες.
'Εχω κάνει μάσκα βαθιάς ενυδάτωσης και λάμψης, το laptop και το δέντρο φωτίζουν το σαλόνι, μπροστά μου είναι ανοιχτά 2-3 περιοδικά ενώ διαβάζω λίγο από βιβλίο που δε σας λέω ποιό για να μην μου πείτε χέσε μας και καλά, και ακούω χαλί λίγο Love lies, λίγο Born to die, λίγο δεν θυμάμαι, λίγο δεν προσέχω.
Ξαναλέω.  Είναι παραμονή Χριστουγέννων.  Ο άντρας μου δουλεύει, είμαι μόνη στην ησυχία της νύχτας, ξαναλέω, φοράω πυζάμες και φιλάω στα κλεφτά παιδιά που κοιμούνται.  Και είμαι καλά.
Δεν έχω φτιάξει μαλλί, δεν έχω ξεθάψει τα δωδεκάποντα και δεν κρατάω στο χέρι ποτήρι με αλκοόλι.
Και νυστάζω και είμαι κουρασμένη και η μόνη χριστουγεννιάτικη ευχή είναι αυτό το βράδυ να μην ξυπνήσει η Χλόη γιατί με πονάει ο αυχένας μου και γιατί ο μεγάλος αδερφός θα πεταχτεί το πρωί με ελατήριο να ανοίξει τα δώρα.
Την επόμενη το μεσημέρι γιορτάζει πολύ ο μπαμπάς μου και λίγο η κόρη μου και θα φάμε στο σπίτι των γονιών μου.  Φοράω μουσταρδί, πλισέ φόρεμα και κατακόκκινο κραγιόν.  Κουβαλάμε δώρα και αγοράζουμε από τον Πετρίδη ένα to die for χριστουγεννιάτικο μπουκέτο.  Είναι μάλλον η πρώτη φορά που πηγαίνω σε αυτό το γεύμα καλοντυμένη και όχι ρετάλι από το προηγούμενο βράδυ.
Τρώμε συγκλονιστικά.  Εντάξει, κάποια φαγητά η μαμά μου τα απογειώνει, να το πούμε αυτό - μαμά διάβασε και καμια φορά το μπλογκ που όλο παράπονα είσαι, δεν βλάπτει.
Χοιρινό με δαμάσκηνα και καστανό ρύζι με κουκουνάρι και σταφίδες, μικρές πατάτες φούρνου που δεν έχεις ξαναφάει, τυριά τύφλα να 'χει το ψυγείο του Βασιλόπουλου και τούρτες με καφέ και κρεμ πατισερί, πόσο πολύ ξαναπεινάω τώρα.
Στο τέλος της ημέρας οι γονείς την ακούνε με Χούλιο Ιγκλέσιας στο cd και εγώ χορεύω.  Μόνη μου.  Μπροστά από την τραπεζαρία.  Με μουσταρδί φόρεμα (ακούγεται κάπως, αλλά μα το θεό μου πήγαινε τρελά), κατακόκκινο κραγιόν και Χούλιο Ιγκλέσιας.  Κάνω όλο στροφές καλύτερα από δερβίση γιατί ο Βάλτερ ξεκαρδίζεται, πίνουμε Asti, φωτογραφίζουμε τα παιδιά με τους παππούδες σε όλες τις πιθανές πόζες, γυρνάμε σπίτι στις επτά και μισή, κοιμούνται, βλέπουμε dvd, είμαι για κάποιο λόγο πάρα, μα πάρα, πολύ χαρούμενη.
Παραμονή Χριστουγέννων και ανήμερα.
Μάλλον λίγο μεγάλωσα, λίγο βαρέθηκα, λίγο έγινα μαμά, λίγο έβαλα τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.  Και όλα αυτά μαζί.
Αυτό είναι το τελευταίο πόστ για το 11.  Και τόσο αυθόρμητα, συνοψίζει όλη μου τη χρονιά.  Γλυκιά, ήπια, αγαπησιάρικη, τίποτα δραματικό, καμία εξτραβαγκάντσα, τα παιδιά κυρίαρχα, η μαμά with a twist.

Το πόσταρε η Πόπη στο fb.
Αυτό ακριβώς.
Take it easy και να περάσετε μέσα σας με μεγάλη χαρά.  'Οπως γουστάρετε δηλαδή.

Σας φιλώ.