People are strange (και εγώ χειρότερη)

Είναι μερικές φορές που ο κωλοπαιδισμός του γιου μου με ξεπερνά.

Που μέσα μου ξέρω ότι όποια μανούβρα και αν κάνω, θα τρακάρουμε.
Σε κάποιες φάσεις λοιπόν είμαι ανένδοτη, σε κάποιες υποχωρητική, εξαρτάται από τις περιστάσεις, το δημόσιο του χώρου, τα φύλλα που μασάω τί μου λένε - μέγα λάθος, αλλά δεν είπα ότι είμαι αλάνθαστη.
Είναι βράδυ, έχουμε γυρίσει από σούπερ φαν κατάσταση και ο κόσμος στο δρόμο είναι λιγοστός, σχεδόν ανύπαρκτος. Ο γιος μου μουλαρώνει μυστήρια, θέλει ποπ κορν, θέλει σοκολάτα, κάτι θέλει από την γωνιακή έβγα (που να σημειώσω ότι είναι τελείως τρισάθλια και είμαι σίγουρη ότι ακόμα και τα νερά είναι ληγμένα), η λογική, χαμηλόφωνη εξήγηση - αυτό το επιστημονικό που λυγίζεις για να είσαι στο ύψος του μπας και συνεννοηθείτε - δεν τον αφορά καθόλου, κάνει ψοφόκρυο, με πιάνει εκνευρισμός. Αποφασίζω ότι θα είμαι ανένδοτη, έχουμε φάει 7 κιλά μπούρδες όλο το απόγευμα και αυτό το θέλω-κάτι-και-το-θέλω-τώρα σαν συμπεριφορά μου ανακατεύει λίγο το στομάχι.
Παλεύουμε. Όχι κυριολεκτικά, εννοείται. Τσεκάρω τις δυνάμεις μου, τα όρια μου, του δίνω διορία μικρή να σταματήσει, με γράφει κανονικά.  Τον παίρνω αγκαλιά να ανεβούμε στο σπίτι, εκεί αρχίζει (αναμενόμενο) το μονόπρακτο δράμα, έχω την αίσθηση ότι πετιέται κόσμος στους δρόμους για να με τσεκάρει, να με αποδοκιμάσει, να συμπονέσει τον μικρούλι ομορφούλι που έπεσε στα χέρια αυτής της σκύλας.  Πρέπει να με ζώνουν οι παραισθήσεις, αλλά σου λέω μία κυρία βγήκε από το φαρμακείο, είμαι σίγουρη.
Φτάνοντας στο σπίτι, μία άλλη μαμά ανηφορίζει κρατώντας από το χέρι ένα φαινομενικά πανήσυχο 4χρονο αγοράκι.  Σκέφτομαι ότι αν μου πει εξυπναδούλα απλά θα της ρίξω κουτουλιά για να έχει περισσότερο ακόμα σασπένς η φάση.  Κοντοστέκεται.  Χαμογελάει γλυκά στον Βάλτερ και μου σφίγγει για ένα δευτερόλεπτο το μπράτσο, σαν να με χαϊδεύει, σαν να μου λέει σε καταλαβαίνω, κουράγιο, όλα καλά.  Πόσο με αποφόρτισε αυτή η χειρονομία.  Πόσο την έχω στο μυαλό μου, πόσο πολύ την εκτίμησα.
(κάτι τέτοιο είχε ποστάρει και η Στέλλα στο koilitsa.com, ισχύει).

Χθες το πρωί, πριν το γραφείο, έχω πάει με την κόρη μου σούπερ μάρκετ με καρότσι.  Αυτή ήταν η καλή πράξη του μήνα γιατί εκεί που λες ναι μωρέ, το 'χουμε, δυο πραγματάκια θα πάρω, σουλατσάρω λίγο περισσότερο στους διαδρόμους, γεμίζω με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις το καλάθι, πετάγομαι και λίγο απέναντι στα Βιολογικά και λίγο δίπλα στο φούρνο, φορτώνομαι αδικαιολόγητα για την περίσταση και γυρίζω φορτωμένη με ένα καρότσι που δε λέει για extreme sports.  Το έχει τερματίσει ο Βάλτερ και η μπροστινή ρόδα συνεργάζεται μόνο όταν εκείνη γουστάρει.  Τη συγκεκριμένη μέρα δεν είχε κέφια.
Για να μπω στο σπίτι έχει τρία μεγάλα σκαλιά και μέσα μία κανονική, μεγάλη σκάλα.  Αρχίζω να ξεφορτώνω το καρότσι, ανοίγει η πόρτα.  Βγαίνει ο από πάνω.  Φαντάσου τον μέχρι 40 χρονών, με ένα τεράστιο σκύλο που του κάνουμε πάντα χαρές (του σκύλου, εκείνη την ώρα δεν τον είχε μαζί του), με γκόμενα, με ύφος κάποιος είμαι αλλά θα σου πω άλλη στιγμή και με πρόβλημα στις φωνητικές χορδές.  Προφανώς, αφού δεν έχει πει ποτέ καλημέρα.  Ούτε κι εγώ.
Μου ρίχνει βλέφαρο για ένα δευτερόλεπτο, τραβάει την πόρτα πίσω του, κάνει διασκελισμό πάνω από το καρότσι και εξαφανίζεται νομίζοντας ότι είναι ο Ryan Gossling τουλάχιστον.
Ο κύριος που καθαρίζει την πολυκατοικία πετάει τη σφουγγαρίστρα έκπληκτος και μου κάνει όλη τη δουλειά - κουβαλάει σακούλες, με βοηθάει να σηκώσουμε την πριγκήπισσα της Ζαμούντα, είναι διακριτικός στις απαντήσεις του για το "πόσο μαλάκας είναι αυτός ο από πάνω."
Και αυτός με αποφορτίζει.  Αλλά με τον άλλο, δεν έχουμε τελειώσει ακόμα.  Τώρα που βγήκε υγρασία στο ταβάνι του σαλονιού φίλε, θα σε γονατίσω.  Θα πάρω και την κυρία Σούλα την από κάτω στην ομάδα μου, 75 χρονών, χήρα, καραφλή, θα της πασάρω το τηλέφωνό σου, θα την ψήσω ότι το πρόβλημα θα γιγαντωθεί οσονούπω και θα φτιάχνω ποπ κορν στο microwave για να παρακολουθώ τις εξελίξεις.  Άσε που απ'ότι ακούω δεν κάνεις και καλό sex.
Την καλημέρα μου.