Το Εγκλωβιστάν.

Πάει κι αυτό το γενέθλιο λοιπόν.
Η γράφουσα μαμά άγγιξε αισίως τα 36, say it loud, ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΞΙ λέμε, με μία περίεργη ικανοποίηση μεγαλύτερη του 35, γιατί αυτά τα ακριβώς στη μέση, τα στρογγυλά, τα ισορροπημένα δε μου αρέσουν.
Η μέρα είχε μαγεία, είχε γλύκα κι αγκαλιές και ζωγραφιές και ένα τεράστιο συντριβάνι σοκολάτα, πουκάμισο Peppe jeans με διπλό γιακά για τον W., κάτι σε σάπιο μήλο η Κλο και λήξη των εορτασμών στις 8 το βράδυ.  Χωρίς σκοτούρες.  Το προηγούμενο σχετικό ποστ είχε υπόσχεση για φέτος που μάλλον δεν την τήρησα, αλλά επιφυλάσσομαι να τα σπάσω σε πολύ καινούργιο, ολόδικό μας χώρο.
Και εκεί λοιπόν που ατένιζα το μέλλον με αισιοδοξία η εβδομάδα που διανύουμε μου βγήκε κάπως αλλιώς.  Μέχρι την ημέρα που έπαθα το περιβόητο εγκλωβιστάν, την κατάσταση δηλαδή που βιώνουμε συχνά πυκνά στο υπό πτώχευση γραφείο με τη μονοδιάστατη (έτσι όπως εξελλίσσονται τα πράγματα προς το παρόν) απασχόληση.  Αλλά το έπαθα προσωπικά.
Εκεί που προσπαθούσα να συντονίσω εξόδους, βόλτες, αγαπημένες φίλες, πάντα κάτι γινόταν, κάποιος αρρώσταινε, κάποιος έκλαιγε στο τηλέφωνο και με ζητούσε, η γιαγιά πελάγωνε, ο σύζυγός μου δεν μπορούσε πραγματικά να είναι εκεί, έπεφταν όλα πάνω μου σαν χιονόμπαλα, σαν ανεμοστρόβιλος, σαν ασήκωτο βάρος και με πίεζαν, με στρίμωχναν, με φόρτιζαν.
Ακύρωνα πράγματα και έστηνα κόσμο για να ξεβουλώσω μύτες, να παρηγορήσω, να κρατήσω αγκαλιά και για κάποιο λόγο μου φαινόταν ότι όλη μου η ζωή έτσι θα συνεχίστει.  Με εμένα αποκλεισμένη.  Εγκλωβιστάν.
Χθες το απόγευμα, μετά από κρίση ασφυξίας, άφησα την ομάδα όλη πίσω μου, με τις ευχές και τις οδηγίες μου και με μια σακούλα γεμάτη τύψεις και ενοχές πήγα να ξαπλώσω στον καναπέ της 'Ερσης και να αγκαλιάσω ένα ποτήρι κρασί μέσα σε απόλυτη ησυχία.
- Θα έρθει και η Ζωή, σε πειράζει?
- 'Οποιος θέλει να έρθει, αρκεί να μην είναι πολύ χαρούμενος.
Μπίνγκο.
Η Ζωή σιχαίνεται τη δουλειά της.  Είναι χαρούμενη μόνο 15 και 30 που μπαίνουν τα λεφτά στην τράπεζα.  Δεν τη νοιάζει κανένας έπαινος, κανένα "μπράβο" και ας είναι καλή -η καλύτερη- και ας βασίζονται πάνω της τόσα διαφορετικά τμήματα.  Το μόνο που μιλάει στην καρδιά της είναι το μπόνους.  Και αυτό πλέον δε δίνεται.
Η Έρση θέλει να ξαναγίνει λίγο πιο έξαλλη.  Λίγο πιο ξέφρενη, ζαμανφουτίστρια, ώρες ώρες της τη βαράει ο χρόνος που περνάει από πάνω της και την αγγίζει, το γλυκό λάιφσταϊλ μέσα στο οποίο έχει φωλιάσει και της υπαγορεύει πρόγραμμα, η ίσια γραμμή.  Της λείπει το δράμα του παρελθόντος.  Ακούγεται πεζό, αλλά οτιδήποτε σε εγκλωβίζει από αυτό που θα ήθελες πραγματικά σε κάποια φάση της ζωής σου, όσο μικρή ή μεγάλη, και ας ξαναγύριζες μετά στο ασφαλές, το καθορισμένο, το σύνηθες, δημιουργεί μέσα σου δίνη.  Θέλει δύναμη για να ποδοπατήσεις τη δίνη.
Συζητάμε και για το δικό μου το μπλοκάρισμα και μου έρχονται ανεξήγητα δάκρυα στα μάτια, εκείνες βγαίνουν για τσιγάρα και εγώ χαζεύω βιντεάκια των παιδιών στο τηλέφωνο - δε θα ήθελα να είμαι σπίτι, αλλά θα ήθελα να είμαι ανάλαφρη.
4 ώρες μετά, μερικά ποτήρια κρασί και μία γίγας 'Ιον με ολόκληρο αμύγδαλο, αισθάνομαι ήδη καλύτερα που δεν είμαι μόνη στο Εγκλωβιστάν Μου.  Μαμάδες ή μη, όλες οι γυναίκες με τους πολυσυλλεκτικούς ρόλους και την πολύπλοκη προσωπικότητα, βιώνουν ενίοτε το δικό τους.
Πίσω στο σπίτι, η μικρή ταλαιπωρείται από βήχα και μπούκουμα και την κοιμίζω πάνω μου, στο κρεβάτι μας.  Χαϊδεύω τα μικρά δαχτυλάκια και νιώθω την παρουσία μου να την ανακουφίζει.
Όλο αυτό που με εγκλώβιζε, τώρα ξαφνικά με απελευθερώνει.  Εγώ έχω ΑΥΤΟ.  Ό,τι και να γίνει, ότι και να μου συμβεί, έχω ΑΥΤΟ.  Και είναι καθησυχαστικό.  Η μητρότητα πολλές φορές σε μπλοκάρει, σε δοκιμάζει, σε ταρακουνάει, αλλά τις περισσότερες σε γαληνεύει.  Είναι λίγο θάλασσα.  Δε θα διαρκέσει για πάντα η φουρτούνα.
Τόσο πολύ τα άφησα πίσω μου όλα τα μελαγχολικά σήμερα που κάνω και DJιλίκι από youtube στο γραφείο, να ξεσηκώσω και τους άλλους νταουνιασμένους.