Τα παιδιά, αυτά τα μοναδικά.

Συναρπαστική εβδομάδα για την οικογένεια, τα μηνύματα είναι αισιόδοξα, αν εξαιρέσεις το ότι η μικρή είχε ωτίτιδα - το αγνοούσα - και εγώ επέμενα να την κάνω κάθε βράδυ μπάνιο με ουρλιαχτά και ν'αναρωτιέμαι τί παραξενιές είναι αυτές τώρα.  Μόνο που το γράφω νιώθω την ανάγκη να αυτομουτζωθώ και να τραβήξω τις ανατριχιασμένες τρίχες μου.  Εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος.
Είμαστε σε φάση μεγάλης άνθησης δημιουργικότητας.  Ο σύζυγος μου άνοιξε καφέ και ξεθεώθηκα να γυρνάω όλη την Αθήνα για το κάθε τζιτζιμπριτζιλάκι, να ανεβοκατεβαίνω στο σπίτι για το κάθε παιδικό ρικουέστ ανά μισάωρο, να συντονίζω προγράμματα, καρότσια, βοήθεια κάθε μέρα, να μην προλαβαίνω να λιμάρω ούτε τον αριστερό δείκτη έτσι για το ξεκάρφωμα, να ξεφυσάω με απελπισία και λαχτάρα για την κάθε σελίδα του Living etc. που ξεφύλλιζα, αλλά και να βλέπω φίλους από τα παλιά, να χαίρομαι που χαίρονται, να πίνω καφέ με μανία, να δοκιμάζω μηλόπιττες και κρουασάν ολικής άλεσης.  Ναι, υπάρχουν και χειρότερα σε αυτή τη ζωή, και ειδικά μέσα σε αυτή την απαίσια, μαλακισμένη κρίση.  Δεν παραπονιέμαι, απολαμβάνω.  Και όχι μόνο.  Πάνω απ'όλα, ελπίζω.
Και ελπίζω ότι η δημιουργικότητα μπορεί να μας σώσει.  'Οτι τα παιδιά μας θα χτίσουν τη διαφορά.  Θα κάνουν τον κόσμο τούμπα και θα τον ξετινάξουν, τα δικά μας τα μυαλά θα φαντάζουν ανούσια και μικροαστικά μπροστά στις δικές τους πράξεις, στα όνειρα που έγιναν πραγματικότητα, στα παιχνίδια που έγιναν επαγγέλματα, στις ευχές που άγγιξαν πραγματικά τις ζωές και έγιναν καθημερινότητα.
Αρκεί να σπάσουν οι περιορισμοί, οι αυστηρές προτροπές, η ανεξέλεγκτη καθοδήγηση.
Πρέπει οπωσδήποτε εδώ να μοιραστώ ένα video που ανέβασε πριν από μερικές μέρες το σχολείο του W., το κέντρο προσχολικής αγωγής Dorothy Snot, στο facebook, με πρόλογο, "για οσους επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε την δημιουργικότητα των παιδιών με βάση τα δικά μας "ενήλικα", δογματικά, γεμάτα κόμπλεξ και περιορισμούς, κριτήρια. Δείτε το υπέροχο βιντεο και προβληματιστείτε."

Ισχύει.  Ισχύει πάρα πολύ.  Ισχύει απόλυτα.
'Οταν ο Walter ξεκίνησε να ζωγραφίζει σχήματα που ήταν αντιληπτά και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, ζωγράφιζε ανάποδα.  Η στέγη ήταν κάτω και η πόρτα στην κορυφή, το κεφάλι στο χώμα, τα πόδια στον ουρανό - έτσι ώστε να τα βλέπει "σωστά" εκείνος που καθόταν απέναντί του, ή ο ίδιος αν αναποδογύριζε το χαρτί του.  Εγώ σιωπούσα, λίγο αναρωτιόμουν, πιο πολύ χαιρόμουν.  Διάφοροι του έκαναν το σχόλιο, Γιατί είναι ανάποδα το σπιτάκι? και εκείνος τους κοιτούσε με απορία.  Τί στο διάολο θα πει ανάποδα?  Πώς το θέλεις δηλαδή μανδάμ το χάρτι?  Ή μάλλον, πώς πρέπει να είναι το χαρτί για να με πιάσεις με την μία?
Σιγά σιγά, και δε ξέρω τί τον οδήγησε σε αυτό, ούτε ασχολήθηκα περαιτέρω, εφόσον τσέκαρα ότι δεν πιέστηκε από πουθενά, άρχισε να ζωγραφίζει "ίσια".  Πάλι συγκλονιστικά, όπως κάνουν άλλωστε όλα τα παιδιά, και όχι μόνο το δικό μου, αλλά "ίσια", με βάση την κοινή αντίληψη.  Με βάση το πώς το βλέπει η μανδάμ το χαρτί, πώς αυτόματα καταλαβαίνει το σχέδιο.
Και από νωρίς σχετικά - όπως πάλι κάνουν όλα τα αδελφάκια - επειδή τον βλέπει όλη μέρα, έπιασε και η Κλο ξυλομπογιές, κηρομπογιές, μαρκαδόρους (δυστυχώς και IKEA που δε βγαίνουν με το νερό, μέγα #fail ), χαρτιά, μαυροπίνακες, ρολά στο πάτωμα και πίνακες μαγνητικούς και άρχισε να φτιάχνει τις δικές της "ζωγραφιές".
Μία μέρα που βρισκόμασταν όλοι σε αυτό το καλλιτεχνικό μουντ, πήγα να σβήσω από τον πίνακα μία δημιουργία της για να ξεκινήσει κάτι διαφορετικό.  Ο γιος μου με κοίταξε με απορία.
- Τί κάνεις μαμά?
- Σβήνω αυτό της Χλόης.
- Γιατί?
- Εεεε... γιατί δεν είναι και τίποτα, να φτιάξουμε κάτι άλλο.
- Είναι μία ζωγραφιά.
- Ε, ναι, απλά επειδή έκανε μία γραμμή και μία τελεία, μήπως θέλει να...
- Δεν είναι μία γραμμή και μία τελεία.  Έχει κάνει ένα δρόμο, και στο τέλος του δρόμου μία πέτρα τεράστια που εμποδίζει τους κακούς να μπούνε στα σπίτια των ανθρώπων.  Πάνω από το δρομό έχει πολλά σύννεφα και κάτω από την πέτρα χορτάρι που μυρίζει όταν βρέχει.  Δεν το βλέπεις?  Μην της το σβήσεις. 
Αυτό, είδε ο Walter.

Αυτό, έκανε η Χλόη.

Μα την παναγία, συγκινήθηκα.  Για άλλη μια φορά, και ας ακουστώ γραφική, και ας χαρακτηριστώ ρομαντική χαζομαμά, τα μικρά παιδιά με το τεράστιο μυαλό και με την αχαλίνωτη φαντασία, με συναρπάζουν όσο τίποτα στον κόσμο.