Μέρσι μι.

Κάθε χρόνο έχουμε άλλα. 
'Οπως όλοι προφανώς, αλλά όταν μεγαλώνεις μαζί με έναν άνθρωπο από το μηδέν, το μηδέν, καταλαβαίνεις, το σάκο, οι εκπλήξεις που σε περιμένουν είναι πολύ μεγαλύτερες, πολύ πιο αναπάντεχες, και πιο βαριές.
Αυτός ο άνθρωπος διαμορφώνει προσωπικότητα, χτίζει χαρακτήρα.  Αποκτά φωνή, έχει δικαιώματα, απαιτεί, αντιδρά με πάθος, με τέτοιο πάθος που οι "ενήλικοι" κανόνες απαγορεύουν, και ξαφνικά γίνεται το αδιανότητο, εσύ, ο Ογκόλιθος, το Σημείο Αναφοράς, νιώθει ότι κονταίνεις, και τσουπ.  Σε καβαλάει.
Εμείς περάσαμε ένα υπέροχο σαβαβτοκύριακο, μία party-all-the-time φάση, με όλο το σετ τούρτα, δώρα, φίλοι, δραστηριότητες, happenings, κι άλλα δώρα, χατήρια, φιλιά, ευχές, κι άλλα  χατήρια, φωτογραφίες, γέλια, ευτυχία. 
Ο γιος μου έγινε τεσσάρων.
Το περσινό αντίστοιχο ποστ ήταν αφιερωμένο και σε αυτό το γεγονός, αλλά με κυρίαρχα συναισθήματα που καθρέφτιζαν και μία σκιά πίκρας στη γωνία, μήπως λόγω της έλευσης του καινούργιου μωρού κάποιες φορές είχα παραφερθεί, ή φανεί λιγότερη, πιο ασήμαντη από την πυξίδα που "όφειλα" να είμαι. 
Και φέτος αναρωτιέμαι.  Αναρωτιέμαι γιατί ένα μικρό αγόρι μπορεί να σφίγγει τις γροθιές του και να στρέφεται κατά πάνω μου με μανία, γιατί μία απλούστατη απαγόρευση μπορεί να του δημιουργήσει κρίσεις οργής, γιατί μια δικαιολογημένη άρνηση μέσα σε ένα χείμαρρο παροχών είναι ικανή να του διαλύσει την καλή διάθεση, γιατί ένα στραβοπάτημα από το πώς έχει φτιάξει εκείνος στο μυαλό του μια κατάσταση, τον κλονίζει τόσο πολύ από τον τελικό στόχο, που είναι να περάσει καλά.  Να απολάυσει τη στιγμή, το παιχνίδι, τον κόσμο γύρω του που τού χαμογελάει.
Πάνω από όλα, και πάλι, θα αναρωτηθώ τί κάνω λάθος.  Πού κάναμε τα όρια σφεντόνα και η πέτρα θα γυρίσει στα μούτρα μας και θα τα κάνει κρέας.
Αυτή είναι η μία περίπτωση.  Η άλλη, η πιο μεγάλη εικόνα, είναι ότι όταν τα παιδιά φωτογραφίζουν συμπεριφορές και τις μεταφέρουν μπροστά στα μάτια τους, τις μεταφράζουν με απόλυτη καθαρότητα.  Αγνά.  Ειλικρινά.  Χωρίς κανόνες, αναστολές, πρέπει, με πλήρη άγνοια κινδύνου και αδιαφορία για την κοινωνική αντίδραση.  Άρα, κάνοντας την αυτοκριτική μου, το μεγάλο λάθος βρίσκεται εκεί.  Στον καθρέφτη.
Ο Walter αδιαφορεί για το πότε και το γιατί "επιτρέπεται" να μουτρώσει, να φρικάρει, να θυμώσει, να απαιτήσει.  Το έχει δει όμως να συμβαίνει, ίσως όχι με αυτή την ένταση, σίγουρα όχι με αυτόν τον τρόπο, και αυτόματα για εκείνον, είναι αποδεκτό.  Και αυτό είναι το πιο σοκαριστικό για εμάς τους γονείς.  Αυτός ο άνθρωπος δίπλα σου, αυτός ο σάκος που ξεπήδησε και έχει Φωνή, για να μεγαλώσει απαλλαγμένος από άγχη που θα τον προσδιορίσουν, πρώτα από όλα πρέπει να αλλάξεις ΕΣΥ.  Φακ ιτ δηλαδή.

πι.ες: τί είναι αυτό το υπαρξιακό που με πιάνει σε όλες τις γενέθλιες αναρτήσεις και δεν ποστάρω μια ωραία τούρτα και ένα παιδικό πικ νικ στο γρασίδι να τελειώνουμε.  ίσως επειδή η τούρτα μας ήταν ψιλοδράμα.  αλλά πικ νικ κάναμε.

πι.ες2: βάζω μια φωτογραφία να αλλάξει το κλίμα.  το καράβι ήταν πάνω στην τούρτα.  Ξανα-φακ ιτ δηλαδή.