Κυνηγώντας μια Φλόγα.

Μέσα στην τρέλα των τελευταίων εβδομάδων και τη γλυκιά παλαβομάρα του καιρού, με τον κόσμο να σκοτώνεται στο facebook για τον Αλέξη και την τηλεόραση να βουίζει ολη μέρα με μαλακίες, τις οποίες φυσικά και κάποιες φορές παρακολουθώ, σκεφτήκαμε να πάμε με τον σύζυγο, τον W. και μία φίλη ξεκάλτσωτη, στο Παναθηναϊκό στάδιο.
Για την τελετή παράδοσης της Ολυμπιακής Φλόγας που λόγω των παραπάνω ήταν το τέταρτο ή πέμπτο θέμα στις βραδινές ειδήσεις της ΝΕΤ, μετά φυσικά την ανάλυση για το πού, πώς και γιατί ορκίστηκαν οι βουλευτές και την υποβάθμιση των δεκαέξι Ισπανικών τραπεζών από τον οίκο Moody's.
Δεν με νοιάζουν αυτά, ούτε ποτέ μπήκα στον κόπο να ψυχαναλυθώ γιατί με συγκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το πόσο οι χορηγοί τους έχουν εμπορευματοποιήσει, αν είμαι νοσταλγός του δωδεκάθεου, μήπως λοξοκοιτάω τους εθνικιστές, πατριώτες, φασίστες whatever ή του απλού "εδώ ο κόσμος χάνεται και εμείς κυνηγάμε από πίσω μια φλόγα".
Μετά από καθυστερημένη αναχώρηση από το γραφείο, γύρισα σπίτι, έκανα ένα σύντομο μπρίφινγκ στον W. για το τί περίπου πρόκειται να δούμε και έβγαλα τις ομπρέλες από την ντουλάπα.
Ο γιος μου, συνεπής στις αρχές του δικού του styling έβαλε γαλότσες, μπλε σκούρο καπέλο καβουράκι και κασκόλ του Ολυμπιακού.  'Ακουσε στάδιο, Ολυμπιακοί Αγώνες και έβγαλε αυτό το συμπέρασμα - λογικό μου ακούγεται.
Την τελετή την προλάβαμε μισή, και μόλις περίπου αποφασίσαμε πού θα κάτσουμε σταμάτησε και η βροχή.  Το Καλλιμάρμαρο ήταν μισοάδειο, ο W. στεναχωριόταν γιατί τα μπαλόνια που φεύγουν στον ουρανό χάνονται - τον πείσαμε όμως ότι αυτά θα πάνε μέχρι το Λονδίνο - ο Ντέιβιντ Μπέκαμ πήρε περισσότερο χειροκρότημα από τον Σπύρο Καπράλο και τον Κάρολο Παπούλια μαζί και εμείς χαιρόμασταν που τελικά δεν κάτσαμε σπίτι, παρά τις κραυγές του Κωστάλα "Ελλάδα Μπορείς" που ήταν σε φάσεις λίγο υπερβολικές και φάλτσες.
Εκτός λοιπόν από την προσωπική συγκίνηση του συζύγου, της ξεκάλτσωτης φίλης και εμού, το πώς χορεύαμε όλοι στο ρυθμό των τυμπάνων, του Κακλαμανάκη και των ξετρελαμένων παιδιών από τα Παιδικά Χωριά SOS, χάρηκα βαθιά και γιά έναν ακόμη λόγο.
Χάρηκα που η Ελλάδα, έστω και για λίγο, έγινε θέμα στα παγκόσμια δίκτυα και οι δημοσιογράφοι ξε-ξύνισαν λίγο τα μούτρα τους και αφοσιώθηκαν στο θρόισμα των υπέροχων μπεζ, πλισέ χιτώνων, στην ιστορία μιας υπέροχης ιδέας, μιας -κάποτε- σπουδαίας χώρας που παλεύει τώρα να μη γίνει τριτοκοσμική, ενός λαού που κουβαλάει μια τεράστια βαλίτσα με ιδανικά, κι ας του την παίρνει καμια φορά το κύμα, μιας Φλόγας που γυρίζει τον κόσμο συμβολίζοντας την ευγενή άμιλλα και το αθλητικό ιδεώδες . 
Θα ήθελα ιδανικά το Παναθηναϊκό στάδιο να ήταν γεμάτο κόσμο που έβαλε για λίγο στην άκρη την πολιτική μουρμούρα και βγήκε με τον αέρα του νικητή να γίνει συμμέτοχος στη γιορτή, αλλά η βροχή νομίζω, περισσότερο από όλα, μας τα χάλασε.
Θα φταίει αυτή η γρουσούζα η Μέρκελ ή ο Σύριζα, ό,τι σας βολεύει.