Μαμάδες και διαφημιστικές - Μια εντελώς υποκειμενική προσέγγιση.

Ξέρεις, οι μαμάδες εργαζόμενες σε διαφημιστικές είναι είδος προς εξαφάνιση.
Για τους γνωστούς λόγους, ή μάλλον για τον εξής ένα: To Ωράριο.  They can't follow.  'Η έτσι λέγεται τέλος πάντων.
Εν μέρει, αν το δεις στεγνά, μεμονωμένα, ισχύει.  Οι μαμάδες δυσανασχετούν με τις συναντήσεις που ξεκινάνε στις εξίμιση το απόγευμα, με την πρωινή κωλοβάρα των υπολοίπων γιατί έχουν ξυπνήσει από το χάραμα, με την αδυναμία συμπόνοιας των συναδέλφων για τον αβάσταχτο πόνο της ωτίτιδας, με τον πελάτη που σε καλεί στο κινητό ενώ κοιμίζεις τα μωρά, με το μυαλό που ιδανικά δεν απαιτείται να έχει ζωή εκτός γραφείου, με τις διαδρομές που τις κρατάνε κολλημένες στην κίνηση αντί να είναι στο πάρκο, με τα after office drinks που τείνουν να γίνουν corporate culture.
'Ολο αυτό ή τις απομονώνει, ή τις μπλοκάρει.  Και τελικά, τους δείχνει την έξοδο.  Δεν είναι που απολύονται στερεοτυπικά οι μαμάδες από τις διαφημιστικές, εκείνες επιλέγουν να την κάνουν και με όσες έχω μιλήσει μετά την απόφαση αυτή, στην πλειοψηφία τους είναι ευτυχισμένες και πιο ήρεμες.
Αυτή είναι η μία πλευρά της ιστορίας, η πιο συνηθισμένη.
Η άλλη λέει ότι σε ορισμένους εργασιακούς κλάδους, πιο υποτίθεται ανοιχτόμυαλους, δημιουργικούς και ευέλικτους, η προσέγγιση απέναντι στους εργαζόμενους οφείλει να είναι εξατομικευμένη.  Σε κάποιους συγχωρούνται εν λευκώ οι αφίξεις στο γραφείο κατά τις δώδεκα, για ποιο λόγο να μην μπορεί αυτό να λειτουργήσει και τούμπαλιν?
Η προσωπική μου εμπειρία υπαγορεύει πως όχι, αυτό είναι αδύνατο.  Το βιογραφικό που αναφέρει παιδιά συνήθως απορρίπτεται πριν από τη συνέντευξη και ας έχουν υποπέσει οι υπεύθυνοι των HR σε μνημειώδεις λανθασμένες επιλογές - να, εμείς είχαμε μια τύπισσα ας πούμε που με το που καλοκαίριαζε εξαφανιζόταν για κανένα τρίωρο και όταν γυρνούσε μύριζε λάδι καρύδα.  'Οχι, δεν ήταν μάνα, αλλού ήταν, αλλά την προσλάβανε.
Πριν δυο τρείς μήνες πήγα λοιπόν για interview σε μία πολύ μεγάλη διαφημιστική, όχι επειδή ψάχτηκα, επειδή μου ήρθε ουρανοκατέβατο σε μήνυμα από άνθρωπο που εκτιμώ.  Πιο πολύ ήθελα να ξεμπλοκάρω από την τότε μελαγχολική φάση του υπό πτώχευση γραφείου μας (τώρα το διασκεδάζω, έχουμε προνόμια ανεκδιήγητα) , παρά να διαπραγματευτώ ή να "χτυπήσω" μία καλή θέση.  Αυτές είναι κατά τη γνώμη μου οι ιδανικές συνθήκες για μία συνέντευξη.  Χωρίς άγχος, χωρίς υπερπροσπάθεια, χωρίς συστατικές στα δόντια, χωρίς πρόβες.
Έβαλα ψηλόμεσο Levis' limited και μαύρο γεωμετρικό τοπ my-kind-of-power-suit, έκανα πολύ ευχάριστο τσατ στην είσοδο με φίλη και καπάκι μετά είχα κανονίσει να πάω για ντρινκς με κολλητή, όλα χαλαρά, όλα καλά.
Η συζήτησή με τους εκεί ανθρώπους κύλησε εξαιρετικά ευχάριστα.  Το βιογραφικό ήταν "σωστό" - η προϋπηρεσία εκτιμήθηκε με το παραπάνω, τα τυπικά προσόντα υπήρχαν, οι απαντήσεις τούς ικανοποιούσαν, περάσαμε και σε αστειάκια, και προς τιμή τους ασχολήθηκαν με το τουίτερ μου, με το μπλογκ, με το ότι δηλαδή γράφω, υπάρχω, την ψάχνω, ανακατεύομαι, δημιουργώ.  Δεν με ξεπέταξαν, μου αφιέρωσαν περίπου ένα μισάωρο και μετά από όλα, οικονομικά, τίτλους, ζώδια, έπεσε και η αμήχανη ερώτηση στο τραπέζι: Και από ωράρια? Με δύο παιδιά? 
'Ημουν πολύ ειλικρινής.  Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς το διατύπωσα, αλλά το νόημα είναι ότι έχω μπει σε άλλη διαδικασία από ότι συνέβαινε πέντε χρόνια πριν.  'Οτι ξέρω τί γίνεται στις διαφημιστικές, δεν είμαι ποτέ αμελής με τις προθεσμίες μου, αλλά έχω καταφέρει - και αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα για μενα, πιστέψτε με - να μανατζάρω έτσι τον χρόνο μου που να μην μένει κανείς παραπονεμένος.  Αλλά όχι, δεν κωλοβαράω για να φαίνεται.  Για να φαίνομαι.
Εκεί λίγο το εξαιρετικό κλίμα πάγωσε και τα χείλη σφίχτηκαν.  Του τύπου "κρίμα".
Μετά λοιπόν εγώ βγήκα για ποτά - ναι, το κάνουμε και αυτό οι μαμάδες - και απ'ότι θυμάμαι ασχολήθηκα με γκομενικό ζήτημα - ω,ναι, μιλάμε και για αυτά - και συνέχισα την ζωή μου κανονικότατα, σε υπό πτώχευση διαφημιστική, με δύο παιδιά, με μπριφς και παρουσιάσεις - κάνω και τέτοια ο ζογκλέρ - και μαμαδίστικα άγχη που δεν επηρεάζουν κανέναν εφόσον η δουλειά γίνεται και καλά κατά τα φαινόμενα.
'Ακουσα διάφορα σχόλια του τύπου γιατί το έπαιξες έτσι υπεράνω, γιατί είπες τί ώρα θες να γυρίζεις σπίτι, γιατί δεν ξεβρακώθηκες και μετά ας έβρισκαν εκείνοι τον τρόπο και διάφορα άλλα. 
Αρχικά, για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής, γιατί δεν είχα απεγνωσμένη ανάγκη για δουλειά.
Και μετά, κάνοντας μια βόλτα με το συννεφάκι του ιδανικού πάνω από τις Αθηναϊκές διαφημιστικές, γιατί δεν βρήκα το λόγο.  Εννιά χρόνια διαδρομής μετά έχω μάθει να πατάω στα πόδια μου.  Να γνωρίζω τις δυνατότητές μου και να πιστεύω στον εαυτό μου.  Να πιστεύω ακράδαντα ότι όποιος με θέλει αγοράζει όλο το πακέτο και όχι το περιτύλιγμα που του πούλησα.  Να υποστηρίζω ότι αυτή η ομαδοποίηση που γίνεται με βάση μόνο αυτό το προσωπικό χαρακτηριστικό είναι άδικη και αν μη τί άλλο, παλιομοδίτικη.  Παλιομοδίτικα κριτήρια σε διαφημιστικές εταιρείες - σχήμα οξύμωρο.
Σκάρτοι υπάλληλοι, αναποτελεσματικοί, κατώτεροι των περιστάσεων, στενόμυαλοι, χωρίς συνέπεια, χωρίς ταλέντο, ναι, υπάρχουν και αυτοί σε διαφημιστικές εταιρείες και ή τους έχουν ανεχτεί ή τους έχουν απολύσει.  Τόσο απλό.
Οι μαμάδες όμως δεν έχουν καν την ευκαιρία να δείξουν αν είναι αποτελεσματικές, ακόμα κι αν χρειαστεί να φεσωθούν δουλειά στο σπίτι, ακόμα και αν πρέπει να ξυπνήσουν με σκοτάδι για να στείλουν ένα περιβόητο email, ακόμα και αν διεκδικούν κάποιες ώρες δουλειάς εκτός γραφείου, ακόμα και αν με τη δύναμη της τεχνολογίας θα μπορούσαν να κάνουν πράγματα deliver από οπουδήποποτε, στον οποιονδήποτε και στην ώρα τους.  Και σωστά.
Θυμώνω λίγο με αυτά όταν σε κάποιους χώρους, μάλλον επειδή τους έχω υψηλά τοποθετημένους στη σκέψη μου, το νούμερο ένα κριτήριο θα έπρεπε να είναι το ταλέντο στο εκάστοτε τμήμα, ή ακόμα καλύτερα, σε πολλά μαζί.  Και αν το ταλέντο μεταφράζεται σε επικοινωνιακό χάρισμα, δημιουργική σκέψη ή στρατηγική τοποθέτηση, θυμώνω που αυτόματα θεωρείται ότι οι μαμάδες (τόσο γενικά και αόριστα) δεν το διαθέτουν.  Μόνο και μόνο γιατί το ωράριο που μεταφράζεται αυστηρά σε ώρα αναχώρησης από το γραφείο, κάποιες φορές τις κάνει να φαίνονται τόσο σχετικές με την εταιρεία όσο ο δρομέας μακρινών αποστάσεων μέσα σε μια ομάδα μπάσκετ.
Ελπίζω να είναι κατανοητό ότι αυτό που με ενοχλεί είναι πως στα πλαίσια ενός πολυσυλλεκτικού εργασιακού χώρου ο κάθε υπάλληλος δεν αντιμετωπίζεται σαν ξεχωριστή προσωπικότητα.  Ναι, έχω υπάρξει και εγώ με μαμάδες που μου τα σπάνε, αλλά πιστέψτε με έχω συνυπάρξει και με γκόμενες που ψάχνονται για όλους τους λάθους λόγους, ή με τύπους που προσβάλλουν την νοημοσύνη μου, ή, πιο απλά, με πανάσχετους που οι παρουσιάσεις τους πήγαιναν κατευθείαν στα σκουπίδια.  Εδώ κολλάει το "κρίμα".
Σε άλλη φάση, ήπια και ένα ευχάριστο καφέ γνωριμίας με σημαντικό άνθρωπο του χώρου που είδε κάτι σε 'μενα εκτός της μαμαδίστικης ιδιότητάς μου.  Και όταν με ρώτησε "πώς γίνεται με δύο παιδιά", του απάντησα απλά "τα καταφέρνω".  Και χαμογελάσαμε χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες.
Το barrier to trial ξεπεράστηκε.  Αυτό, κάποιες φορές, μου αρκεί.  Αν δε ήμουν και προϊόν, θα με απογείωνε.

Αγάπη ρε.

Εγώ πάντως σήμερα ξύπνησα σκατά.
Αρχικά με τρελό φτέρνισμα - γαργαλητό μύτης, και για άλλη μια φορά ψιλοάυπνη, όχι, κάτσε, με λίγες ώρες ύπνου.
Γιατί τα δικά μου τα παιδιά, δεν συντονίζονται ποτέ σε αυτό το θέμα.  'Οταν ο ένας κοιμάται σερί όλο το βράδυ, σίγουρα ξυπνάει η άλλη, και όταν εκείνη αποφασίζει μία στο τόσο να κοιμηθεί γιατί επιτέλους θέσαμε σε λειτουργία τον ανεμιστήρα, ο αδελφός της παθαίνει όλα τα πιθανά ψυχοσωματικά που μπορεί να βγάλει κάποιος μέσα σ'ένα βράδυ.

Εντάξει δεν κλαίγομαι, δηλαδή ναι, σιχτιρίζω ενίοτε, αλλά λίγους γονείς ξέρω που στα πρώτα χρόνια των παιδιών τους απολαμβάνουν αδιάκοπο οκτάωρο ύπνο και ξυπνάνε το πρωί με ροζ μάγουλα, έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουν σε καμπάνια δημητριακών.  Δε σε νοιάζει πάντα τί κάνουν οι άλλοι, αλλά σ'αυτό το θέμα το ακούω επειδή με συμφέρει.  Αισθάνομαι ότι δεν κάνω και κανένα τραγικό λάθος δηλαδή, ή αλλιώς, shit happens, θα μάθουμε να ζούμε έτσι, άλλωστε η εκπαίδευση βραδινού ύπνου και η οικογένειά μου έχουμε τσακωθεί οριστικά και αμετάκλητα πριν από τέσσερα χρόνια.

Μ'αυτά και μ'αυτά ήρθα στο γραφείο ψιλομουντρούχα, αλλά σήμερα τα social media έπαιξαν μπάλα και με ανέβασαν λίγο.  Ενώ συνήθως ψιλομπουκώνουν από τραγικές ειδήσεις για την πορεία της χώρας και θέματα που σου δένουν το στομάχι κόμπο, ή εμένα ίσως με τραβάνε αυτά που και πάλι πρόβλημα το λες, έξι μέρες πριν "τις κρισιμότερες εκλογές από την Μεταπολίτευση" (έτσι λένε τα κανάλια, ή βαρέθηκαν να το λένε πια;), βομβαρδίστηκα από ωραίες εικόνες, χαμογελαστά στάτους, αστεία, πολύ αστεία τουίτς και όλα κάπως μέσα μου τούμπαραν.

Πρώτα με την εικόνα της Katherine Hepburn και του Spencer Tracy, μαζί με το στάτους του Βαγγέλη.

"...για τα ζευγάρια που περνάνε τις Κυριακές μαζί. Που κοιμούνται μαζί. Που ξυπνούν μαζί. Που μαλώνουν μαζί. Που χωρίζουν μαζί. Που τα ξαναβρίσκουν μαζί. Που ανακαλύπτουν μαζί. Που χάνονται μαζί. Που βρίσκονται μαζί. Που δεν καταλαβαίνονται μαζί. Που παρεξηγούνται μαζί. Που σιωπούν μαζί. Που ονειρεύονται μαζί. Που υπάρχουν μαζί... για τα ζευγάρια που μεγαλώνουν μαζί."

Τί ωραία που τα έγραψε, ταυτίστηκα κάπως.

Ηρέμησα για αρχή, χαμογέλασα στη συνέχεια.

Αγάπη.

Και μετά, ολοκλήρωσε η Λίνα την ψυχοθεραπεία μου, ανεβάζοντας αυτό το παντελώς γλυκανάλατο κολάζ (via Knowledge is Power που τα υπόλοιπα που ψιλοείδα είναι κάτι ανεβαστικά quotes που μου τη δίνουν στα νεύρα) και με έφτασε να ομολογήσω σε τούτο δω το μπλογκ ότι κάτι τρυφεροασπρομαυροσφιχταγκαλιές, μου αρέσουν.

Ναι ρε, αυτά τα καρέ, τόσο προβλέψιμα, τόσο αλυσιδωτά, τόσο χωρίς σκιά στεναχώριας, τόσο όμορφα και παθιασμένα, τα θέλω έτσι να έρχονται και να φεύγουν, να με ταξιδεύουν και να με παραμυθιάζουν για λίγο ότι η ζωή είναι στα απλά, στα αγαπησιάρικα.  Και αν τα βρεις αυτά να τα κρατάς πολύτιμα, έτσι όπως η πιο όμορφη γιαγιά με τον πιο γόη παππού, εκεί, κατω αριστερά.

Αγάπη.

Και εμείς γουστάραμε αυτό το σουκού.  Δεν είχαμε και τσακωμούς, δεν ξέρω αν σας το είπα.  Ακολουθώντας τη συμβουλή που άκουσα σε ένα σεμινάριο παιδοψυχολόγου στο σχολείο του W, να παρατηρούμε, να ακούμε το δικό μας παιδί και να μην αντιγράφουμε γνώσεις και μεθόδους από τα βιβλία ή το google γιατί θα αποτύχουμε και τελικά, πιθανόν να απογοητευτούμε, αντιμετωπίσαμε τις κάποιες μίνι εξάρσεις χαλαρά.  Η Χλόη ξεπέρασε τη σιχασιά με την άμμο και τη θάλασσα και βούτηξε τα μούτρα της στα κουβαδάκια με ολόσωμο μαγιό με βολάν και χθες σχεδόν ξεχάσαμε να γυρίσουμε από ένα πάρκο στο Π.Ψυχικό για να προλάβουν και οι ενήλικες ένα κοκτεϊλάκι στην πλατεία Καρύτση.

Αυτά. Απλά.

Να φτιάξω και εγώ ένα κολάζ να το κοιτάω όποτε μιζεριάζω.  Δε θέλει πολλά, την αρχή ενός χαμόγελου από τη σχολική γιορτή σ'έναν όμορφο κήπο του κέντρου και μια μεγάλη σακούλα ποπ κορν από το περίπτερο, ναι, αυτά τα ανθυγιεινά.

AΓΑΠΗ ΡΕ.

Καλή εβδομάδα.

Χορεύουμε;

Το πρώτο σοβαρό μπλουζ που χόρεψα ήταν το "Love Bites" των Def Leppard στο χορό του σχολείου, όταν πήγαινα Α'γυμνασίου.  Ο τύπος δευτέρα λυκείου, καταλαβαίνεις, λόγος ικανός για να τον καψουρευτώ μέχρι να τελειώσω το γυμνάσιο τουλάχιστον, μυρωδιά Cool Water που είχε τότε πρωτολανσαριστεί και φορούσαν όλοι οι γκόμενοι και αγωνία πραγματική, τη θυμάμαι ακόμα, για το αν ακούει την καρδιά μου να βαράει πιο δυνατά και από τα φωνητικά του Joe Elliott στα ηχεία.
Με θυμάμαι ακόμα να χορεύω Πεντοζάλη, τον πιο υπέροχο, ξεσηκωτικό, δυναμικό παραδοσιακό χορό από όλους, και να κάνω πρόβες με συμμαθήτριες στα παρασκήνια για να δούμε ποια ελαφριά απόχρωση κραγιόν ταιριάζει με την μαντήλα με τα φλουριά και το νεαρό της ηλικίας, λίγο πριν τη μεγάλη παράσταση.
'Εχω και άλλα χορευτικά ενσταντανέ βεβαίως - ξημερώματα σε beach bars με λασπωμένο πεντικιούρ, αγκαλιά χοροπηδητή ασυνάρτητη με άγνωστους σε πάρτυ, με γόβα και αξιομνημόνευτη ισορροπία πάνω στα μπράτσα μιας καρέκλας, στην πρίζα και εν εξάλλω στο dressing room του Fabric, στα πατώματα χορευτική φιγούρα πυραμίδα στο γάμο της κολλητής, μετρώντας salsa βήματα με λατίνους συμφοιτητές, με λευκό μακρύ φόρεμα και λουλούδια στα μαλλιά στην αγκαλιά του άντρα μου, στριμωγμένη ξεσηκωτικά και βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο στη συναυλία του Moby στο Λυκαβηττό.
Χορευταρού δεν είμαι, με την έννοια ότι δεν πετάγομαι από το κάθισμα μπροστά στον κόσμο με το που θ'ακούσω νότα, ούτε θα είμαι εκείνη που θα σύρει την υπόλοιπη παρέα σε τρελό χορό, αλλά γενικώς, ok, χορεύω.  Δηλαδή κάπως έτσι όπως χορεύουμε όλοι τώρα.  Κουνιέμαι, συνήθως με τη βοήθεια κάποιου αλκοολούχου ποτού.
Το επόμενο αγαπημένο στάδιο αυτής της εξελικτικής διαδικασίας, είναι τα τετράχρονα στα παιδικά πάρτυ.  Χωρίς πλάκα, αυτό το ανελέητο ξεδώσιμο, headbanging, στροφιλίκι, κωλοτούμπα, είναι για εμένα το πιο απολαυστικό θέαμα, μετά τα χειροποίητα χοτντογκάκια με μπριός.
Τα παιδιά χορεύουν εκπληκτικά.  Απαλλαγμένα από καθωσπρεπισμούς και όρια, χωρίς ανάγκη καβαλιέρου, χωρίς ντροπή, με ξαναμμένα μάγουλα, πατικοποιημένα από τον ιδρώτα μαλλιά, με μάτια που λαμπυρίζουν από έξαψη, δίνουν στο χορό το ένα και μοναδικό του νόημα.  Την ανάγκη προσωπικής έκφρασης και ελευθερίας.
Είτε ακούνε το σιχαμένο το gummy bear, την εκάστοτε ψευτογκλαμουρομπουζουκόβια, το Push It από 2 Many Dj's ή τους Oasis (οι αδυναμίες της μαμάς δεν κρύβονται), χτυπιούνται, παραλληρούν και κυλιούνται στα πατώματα σαν την πιο αφοσιωμένη γκρούπι που πρέπει να αποδείξει πόσο ακράδαντα αξίζει την θέση δίπλα από τον μπασίστα στο tour bus.
Τα λατρεύω.  Με παρασέρνουν μαζί τους, χαμογελάω αθώα όταν τα κοιτάω και μέσα από αυτόν τον χορό καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο πόσο μαγικός, αδιαπραγμάτευτος, ξεκάθαρος και ιδανικός είναι ο κόσμος τους.  Και πόσο εμείς τον συμπιέζουμε με κανόνες και συμβουλές, καταπατώντας άθελά μας μορφές παιδικής δημιουργικότητας που περιμένουν ή να εξαφανιστούν ή ν'αλλάξουν τον δικό μας κόσμο.
Ραντεβού στο επόμενο παιδικό πάρτυ λοιπόν.  Θα κάνω εγώ την ντάμα του δικού μου για να πετάξω μερικές από πάνω μου ενοχές.

πι.ες: 'Ενα τανγκό ήθελα να ξέρω να χορεύω, αυτό το σωστό, το παθιασμένο, το ορίτζιναλ, όχι το γαμήλιο, το κουλό, που μετράς τα βήματα με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα.