Αγάπη ρε.

Εγώ πάντως σήμερα ξύπνησα σκατά.
Αρχικά με τρελό φτέρνισμα - γαργαλητό μύτης, και για άλλη μια φορά ψιλοάυπνη, όχι, κάτσε, με λίγες ώρες ύπνου.
Γιατί τα δικά μου τα παιδιά, δεν συντονίζονται ποτέ σε αυτό το θέμα.  'Οταν ο ένας κοιμάται σερί όλο το βράδυ, σίγουρα ξυπνάει η άλλη, και όταν εκείνη αποφασίζει μία στο τόσο να κοιμηθεί γιατί επιτέλους θέσαμε σε λειτουργία τον ανεμιστήρα, ο αδελφός της παθαίνει όλα τα πιθανά ψυχοσωματικά που μπορεί να βγάλει κάποιος μέσα σ'ένα βράδυ.

Εντάξει δεν κλαίγομαι, δηλαδή ναι, σιχτιρίζω ενίοτε, αλλά λίγους γονείς ξέρω που στα πρώτα χρόνια των παιδιών τους απολαμβάνουν αδιάκοπο οκτάωρο ύπνο και ξυπνάνε το πρωί με ροζ μάγουλα, έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουν σε καμπάνια δημητριακών.  Δε σε νοιάζει πάντα τί κάνουν οι άλλοι, αλλά σ'αυτό το θέμα το ακούω επειδή με συμφέρει.  Αισθάνομαι ότι δεν κάνω και κανένα τραγικό λάθος δηλαδή, ή αλλιώς, shit happens, θα μάθουμε να ζούμε έτσι, άλλωστε η εκπαίδευση βραδινού ύπνου και η οικογένειά μου έχουμε τσακωθεί οριστικά και αμετάκλητα πριν από τέσσερα χρόνια.

Μ'αυτά και μ'αυτά ήρθα στο γραφείο ψιλομουντρούχα, αλλά σήμερα τα social media έπαιξαν μπάλα και με ανέβασαν λίγο.  Ενώ συνήθως ψιλομπουκώνουν από τραγικές ειδήσεις για την πορεία της χώρας και θέματα που σου δένουν το στομάχι κόμπο, ή εμένα ίσως με τραβάνε αυτά που και πάλι πρόβλημα το λες, έξι μέρες πριν "τις κρισιμότερες εκλογές από την Μεταπολίτευση" (έτσι λένε τα κανάλια, ή βαρέθηκαν να το λένε πια;), βομβαρδίστηκα από ωραίες εικόνες, χαμογελαστά στάτους, αστεία, πολύ αστεία τουίτς και όλα κάπως μέσα μου τούμπαραν.

Πρώτα με την εικόνα της Katherine Hepburn και του Spencer Tracy, μαζί με το στάτους του Βαγγέλη.

"...για τα ζευγάρια που περνάνε τις Κυριακές μαζί. Που κοιμούνται μαζί. Που ξυπνούν μαζί. Που μαλώνουν μαζί. Που χωρίζουν μαζί. Που τα ξαναβρίσκουν μαζί. Που ανακαλύπτουν μαζί. Που χάνονται μαζί. Που βρίσκονται μαζί. Που δεν καταλαβαίνονται μαζί. Που παρεξηγούνται μαζί. Που σιωπούν μαζί. Που ονειρεύονται μαζί. Που υπάρχουν μαζί... για τα ζευγάρια που μεγαλώνουν μαζί."

Τί ωραία που τα έγραψε, ταυτίστηκα κάπως.

Ηρέμησα για αρχή, χαμογέλασα στη συνέχεια.

Αγάπη.

Και μετά, ολοκλήρωσε η Λίνα την ψυχοθεραπεία μου, ανεβάζοντας αυτό το παντελώς γλυκανάλατο κολάζ (via Knowledge is Power που τα υπόλοιπα που ψιλοείδα είναι κάτι ανεβαστικά quotes που μου τη δίνουν στα νεύρα) και με έφτασε να ομολογήσω σε τούτο δω το μπλογκ ότι κάτι τρυφεροασπρομαυροσφιχταγκαλιές, μου αρέσουν.

Ναι ρε, αυτά τα καρέ, τόσο προβλέψιμα, τόσο αλυσιδωτά, τόσο χωρίς σκιά στεναχώριας, τόσο όμορφα και παθιασμένα, τα θέλω έτσι να έρχονται και να φεύγουν, να με ταξιδεύουν και να με παραμυθιάζουν για λίγο ότι η ζωή είναι στα απλά, στα αγαπησιάρικα.  Και αν τα βρεις αυτά να τα κρατάς πολύτιμα, έτσι όπως η πιο όμορφη γιαγιά με τον πιο γόη παππού, εκεί, κατω αριστερά.

Αγάπη.

Και εμείς γουστάραμε αυτό το σουκού.  Δεν είχαμε και τσακωμούς, δεν ξέρω αν σας το είπα.  Ακολουθώντας τη συμβουλή που άκουσα σε ένα σεμινάριο παιδοψυχολόγου στο σχολείο του W, να παρατηρούμε, να ακούμε το δικό μας παιδί και να μην αντιγράφουμε γνώσεις και μεθόδους από τα βιβλία ή το google γιατί θα αποτύχουμε και τελικά, πιθανόν να απογοητευτούμε, αντιμετωπίσαμε τις κάποιες μίνι εξάρσεις χαλαρά.  Η Χλόη ξεπέρασε τη σιχασιά με την άμμο και τη θάλασσα και βούτηξε τα μούτρα της στα κουβαδάκια με ολόσωμο μαγιό με βολάν και χθες σχεδόν ξεχάσαμε να γυρίσουμε από ένα πάρκο στο Π.Ψυχικό για να προλάβουν και οι ενήλικες ένα κοκτεϊλάκι στην πλατεία Καρύτση.

Αυτά. Απλά.

Να φτιάξω και εγώ ένα κολάζ να το κοιτάω όποτε μιζεριάζω.  Δε θέλει πολλά, την αρχή ενός χαμόγελου από τη σχολική γιορτή σ'έναν όμορφο κήπο του κέντρου και μια μεγάλη σακούλα ποπ κορν από το περίπτερο, ναι, αυτά τα ανθυγιεινά.

AΓΑΠΗ ΡΕ.

Καλή εβδομάδα.