Στον Ακάλυπτο.

Μένω στο Κέντρο περίπου οχτώ χρόνια.
Πολύ μικρή, εννοώ μέχρι τα δύο μου δηλαδή, έμενα με τους γονείς μου στην Κυψέλη.  Από εκεί και μετά ανεβήκαμε πιο βόρεια και έτσι έμαθα ν'αγαπώ τις περιοχές που ήταν το σπίτι μου και να μην μπορώ καθόλου να συγχρονιστώ με το αντίπαλο δέος - τα Νου Που, δηλαδή.
Μένω στο Κέντρο λόγω του συζύγου και αν και μ'ενοχλούσε πάντα ο κύριος με τη σωβρακοφανέλλα στο απέναντι μπαλκόνι, home is where the heart is και τέτοια, και επίσης βολευτήκαμε με τα παιδιά με το άλσος στο ένα λεπτό με τα πόδια, τις κάβες και τα καφέ σε άλλο ένα, τα μπαρ και τα εστιατόρια στο δεκάλεπτο μαξ, μια χαρά δηλαδή.
Αλλά δε θα χωνέψω ποτέ τους ακάλυπτους.  Τις κουβέντες στους ακάλυπτους, τις μουσικές, τους τσακωμούς, σεξ δεν ακούω ποτέ παρά μόνο πιο παλιά από τον από πάνω.  Ο οποίος το έκοψε αιφνιδιαστικά, καταλήγω στο ότι απουσίαζε τότε η σχέση και έφερνε γκόμενα.
Το χειρότερό μου βέβαια είναι μία μάνα που λυσσάει κυρίως σε διακοπές - χριστουγέννων, πάσχα, καλοκαιριού, you name it, η μάνα αυτή δεν αντέχει να συγκατοικεί με τα παιδιά της ούτε λεπτό.
Βρίζονται ανελέητα.  Βρίζονται χυδαία, εκατέρωθεν (τα μικρά πρέπει να είναι το πολύ δώδεκα), το αγαπημένο της είναι "μαλακισμένο" και η απάντησή τους "άντε στο διάολο".
Με φρικάρει όλο αυτό.  Με τρελαίνουν τα κλάματα και οι φωνές τους, με τρελαίνει που κλείνω ερμητικά το παράθυρο του μπάνιου για να μην ακούω μια μητέρα να προσβάλλει έτσι μικρά παιδιά, τα δικά της μικρά παιδιά, και το χειρότερο είναι που έχω φτιάξει στο μυαλό μου μια ιστορία κακομεταχείρισης, δράματος, ότι και καλά δεν τα παίρνει ποτέ αγκαλιά, δεν τα φιλάει για καληνύχτα, δεν τους λέει ιστορίες και δεν γελάνε μαζί.  Να, από αυτό το παράθυρο του μπάνιου δεν πρέπει ποτέ να τους έχω ακούσει να γελάνε μαζί.
Σε άλλες φάσεις ξεκατινιάζεται με κάποια άλλη μπαλκονάτη, με τον σύζυγο βρίζονται ή είναι τελείως μουγκοί και ο απόηχος είναι ότι υποφέρει, δεν δουλεύει, δεν την ακούνε, δεν αντέχει.  Και ξεσπάει στα εύκολα.
Αυτό όλο είναι που έχει δημιουργηθεί στο δικό μου κεφάλι, ελπίζω τις πολλές φορές που δεν τους ακούω να έχουν βγει καμια βόλτα σαν οικογένεια, αλλά αυτή η μαμά μου φαίνεται τόσο θυμωμένη, τόσο τέρμα αγανακτισμένη που περιμένει πως και πως ν'ανοίξουν τα σχολεία, να τα φορτώσει σε κανα δάσκαλο και να κάνει ένα τσιγάρο μπροστά από την τηλεόραση νιώθωντας πραγματική ευτυχία.
Έχω και εγώ βρίσει τον W., αλήθεια σας λέω, αλλά από μέσα μου.  Έχω ξεστομίσει μια φορά τη λέξη "κακομαθημένο" και τον είδα να φουντώνει και να πληγώνεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά. 
Οι λέξεις είναι μαχαίρια και πληγώνουν τα μικρά παιδιά ανεπανόρθωτα.  Είναι φορτία που κουβαλάνε στις πλάτες τους για πάντα και χωρίς να το ξέρουν, αγωνίζονται όσο μεγαλώνουν για να επιβεβαιώσουν τον χαρακτηρισμό.  Ζούνε σε πλαίσια οικογενειακά που μόνος τρόπος για να επιβιώσουν είναι η κόντρα, ποιος θα φωνάξει δυνατότερα, ποιος θα πονέσει περισσότερο, ποιος θα προσβάλλει αποτελεσματικότερα.  Και μετά, που υποτίθεται πως κερδίζει ο "ισχυρότερος", ο γονέας δηλαδή, πέφτει και κανένα χαστούκι και όλοι μαζί περιμένουν με χαρά την επόμενη μέρα.
Αυτή τη μάνα την έχω εικόνα στο μυαλό μου.  Και περιμένω να τη δω στην ουρά του σούπερ μάρκετ με τσακισμένο βλέμμα και ρόμπα, να κουβαλάει μόνη της τα ψώνια της εβδομάδας, να ξέρει πόσα βήματα ακριβώς χρειάζεται για να φτάσει πάλι πίσω σε κάποιο διαμέρισμα στους κάτω ορόφους μιας πολυκατοικίας, που βλέπει στον ακάλυπτο.
Πραγματικά δεν ξέρω τί θα ήθελα να της πω.  Θα ήθελα όμως να της το ψιθυρίσω.

Πόσο μπαμπάς είσαι τελικά.

Ο Νίκος είναι 52 χρονών. 
'Εχει μία κόρη 19 και έναν γιο 14 χρονών, από δύο διαφορετικούς γάμους.
Σε μερικούς μήνες θα αποκτήσει άλλη μία κόρη και θα παντρευτεί μάλλον για τρίτη φορά την 37χρονη σύντροφό του.
Ο Νίκος είναι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά δεν τον λένε Νίκο, και δε με γνωρίζει, αλλά είναι φίλος μιας φίλης μου.  Επίσης δεν πρόκειται να διαβάσει ποτέ αυτό το ποστ, δυστυχώς - το δυστυχώς πάει στο ότι αυτό το μπλογκ δεν διασπείρεται και τόσο.
Λίγο με προβλημάτισε ο Νίκος.  Λίγο με έκαναν να σκεφτώ οι διάφοροι γάμοι που σαν κοινό στοιχείο έχουν τον γαμπρό αφενός και από ένα παιδί αφετέρου και πως αυτό συναντάται κυρίως για ευνόητους λόγους στην κοινότητα των αντρών, τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο.
Κατανοώ ότι όλα αυτά μπορούν να συμβούν σε μια ζωή - ο έρωτας να τελειώσει, οι όποιες σχέσεις να λήξουν, η καρδιά να σου δείξει άλλο δρόμο, η απόφαση τελικά να αποδειχτεί λανθασμένη.
Αλλά στο θέμα της "τεκνοποίησης" (κάπως αλλιώς ήθελα αν την πω αυτή την λέξη, δε μου βγήκε) από την πλευρά του μπαμπά που λίγο, βαθιά μέσα ίσως και να την αντιμετωπίζει ελαφρύτερα από τη μαμά, εκεί πιστεύω πρέπει να μπει ένα φρένο.
'Οχι γιατί το παιδί δεν θα μεγαλώσει σωστά, άλλωστε την άποψή μου για τα διαζύγια την έχω πει εδώ ξεκάθαρα, αλλά γιατί ο άντρας που αποκτά ένα παιδί, μετά ένα άλλο και στη συνέχεια ένα τρίτο, με διαφορετικές κάθε φορά συντρόφους, χάνει όλη την ουσία της πατρότητας την οποία θέλω να πιστεύω δεν την επέλεξε με το μαχαίρι στο λαιμό.
Δεν είναι και τόσο μπαμπάς, πια.  Μπλέκει τα σαββατοκύριακα, τις υποχρεώσεις, χάνει τις τάξεις στο σχολείο, τον αγώνα στο μπάσκετ, μπαίνει σε μια κατάσταση ανταγωνισμού και διεκδίκησης, φρικάρει με τα οικονομικά, ξεχωρίζει και προτιμάει παιδιά, είναι παρατηρητής του "κατηγορώ", είναι αμέτοχος.
Είναι απ'έξω.
Δεν καταλαβαίνω γιατί να γίνεται κάποιος πατέρας αν είναι να είναι στην απ'έξω.  Εγωιστικά προφανώς.  Για ν'αφήσει σ'αυτή τη Γη ένα βιολογικό διάδοχο.  Ούτως ή άλλως εκείνη το ήθελε σαν τρελή, εκείνος ήταν κουλ και στο κάτω κάτω θα έφευγε ανώδυνα.  Αυτή η φυγή όμως πρέπει να συνοδεύεται απέναντι στο παιδί που έμεινε πίσω με πατρική φροντίδα, με ειλικρινές ενδιαφέρον, με ουσιαστική παρουσία.  'Ολα αυτά δεν μπορούν να σπάσουν σε πολλά κομμάτια, όταν πρακτικά τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα δεν βρίσκονται όλα κάτω από την ίδια στέγη.
Ο Νίκος σε μία πολυγαμική κοινωνία - πόσοι άντρες φίλοι μου έχουν ξεδιπλώσει αυτό το όνειρο μπροστά στα μάτια μου - θα ήταν αρχηγός.  Θα τον έπαιρνε για άλλα είκοσι χρόνια να αραδιάζει παιδιά και να πηδάει νόμιμα άλλη γυναίκα κάθε βδομάδα, αλλά εδώ θα τα βρει λίγο σκούρα.
'Η μήπως όχι;  Δεν τον νοιάζει αν δεν είναι και πολύ μπαμπάς τελικά. 

πι.ες: θα εκτιμούσα σχόλιο από κανέναν μπαμπά ή μαμά που ζει με αυτό το μοντέλο. γιατί διαφορετικά εμείς απλά θα κάνουμε υποθέσεις.
πι.ες 2: μη βγάλουμε χολή.

Μια Μαμά και μία Κόρη και πολλές άλλες ακόμα.

Είμαι στο αυτοκίνητο με το aircon στο φουλ, χωρίς καμία ελπίδα επιβίωσης, καθώς οδηγώ ένα συμπαθητικό κουβαδάκι που μέχρι να καταφέρει να δροσίσει αγκομαχώντας εγώ έχω διανύσεις τις περισσότερες από τις πιθανές διαδρομές που κάνουμε παρέα.
Κατεβαίνω την Κηφισίας, την πιο πολυαγαπημένη λεωφόρο όλων των εποχών και ακούω ένα χαλί στο ραδιόφωνο που μάλλον είναι Bon Jovi γιατί το τελευταίο τρίμηνο έχω την εντύπωση ότι όποτε ανοίγω ραδιόφωνο ακούω Bon Jovi.  Απλά.
Σταματάω στο κόκκινο.  Κοιτάω αριστερά.
Μία μαμά κρατάει από το χέρι την κόρη της, περίπου 12 χρονών.  Κοιτάζονται συνωμοτικά, γελάνε σαν να κάνουν αταξία γιατί το φανάρι των πεζών απέναντι είναι κόκκινο και διασχίζουν το δρόμο τρέχοντας, πιασμένες χέρι με χέρι.
Έχουν και οι δύο σκούρα, ίσια μαλλιά πιασμένα ψηλά, είναι ψηλές με ολόιδιες ίσιες γάμπες και φοράνε αυτά τα φλούο μπλουζάκια που σιχαίνομαι, σε διαφορετικά χρώματα.  Η μικρή είναι προφανώς βελτιωμένο μοντέλο της μαμάς, που κάποτε είναι προφανέστατο ότι ήταν ίδια με την κόρη η οποία όταν την κοιτάει θα πρέπει να βλέπει το μέλλον της, σαν από κρυστάλλινη σφαίρα.
Το φανάρι μου ανάβει πράσινο.  Τους κάνω νόημα να περάσουν.
Μου χαμογελάνε με ίδο τρόπο, απλά το ένα χαμόγελο είναι πλαισιωμένο με ψιλές ρυτίδες, σηκώνουν το χέρι για ευχαριστώ παρόμοια, το ένα δάχτυλο φοράει βέρα.  Διασχίζουν το δρόμο αγκαλιά και χάνονται από τον καθρέφτη μου.
Μια συνηθισμένη εικόνα στο δρόμο της Αθήνας, αναρωτιέμαι γιατί κόλλησα, γιατί μέχρι να φτάσω στο σπίτι σκεφτόμουν τί σπουδαία σχέση είναι αυτή, της Μαμάς με την Κόρη της.
Στεναχωρήθηκα που εγώ δεν κρατάω τη δικιά μου από το χέρι και που με όλες τις αμέτρητες υποχρεώσεις δεν καταφέρνουμε να κάνουμε μια βόλτα στο δρόμο μαζί, οι δυο μας, θαύμασα το πόσο τελικά τους μοιάζουμε και ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, πόσο η αύρα της μαμάς μάς προσδιορίζει εξαλείφοντας χαρακτηριστικά που μπορεί να μας διαφοροποιούν. 
Μαγεία, ρε.  Αυτά τα ωραία, τα μαμαδίστικα, σε εκείνες τις συχνότητες που κανείς άλλος δεν πιάνει.
Τα λίγο παλ χρώματα, τα τρυφερά, που καμια φορά δεν θες να ομολογήσεις γιατί είσαι ούλτρα κουλ ούτως ή άλλως, αλλά κάθονται πάνω στην καρδιά σου και την παρενοχλούν όταν βρίσκουν έδαφος.
Έκατσαν στην καρδιά μου αυτή η μαμά με αυτή την κόρη. 
Σκέφτηκα τη δικιά μας αλυσίδα και μία φωτογραφία που έχουμε αγκαλιασμένες οι τρείς - γιαγιά, μαμά και κόρη, αναρωτήθηκα γιατί έχουμε μόνο μία, θέλω περισσότερες φωτογραφίες και με τη μαμά μου περισσότερες αγκαλιές.
Τα αυτονόητα δηλαδή.
(το ότι βούρκωνα μέχρι να φτάσω σπίτι επειδή απλά εκείνες οι δύο περνούσαν το δρόμο, δεν το λες και αυτονόητο πάντως).
   

Νύχια στο σπίτι.

Σιχαίνομαι τα κομμωτήρια.
Σιχαίνομαι τα nail studios, τα nail bars, τα all about nails.
Σιχαίνομαι όλα αυτά τα διαδικαστικά με τις ρόμπες, τα αλουμινόχαρτα στο κεφάλι, τον χρόνο, τον ατελείωτο χρόνο που πρέπει να αφιερώσεις εκεί μέσα και περισσότερο από όλα μου τη δίνει η πέτσα που κυκλοφορεί.
Η επίσκεψή μου σε όλα αυτά κατηγοριοποιείται κάτω από την ταμπέλα "Αναγκαίο Κακό / Minimum exposure" και εκείνες τις άλλες τις κακομοίρες που το βιώνουν έτσι τις ανακαλύπτω στο χώρο με την μία, ξεφυσάμε παρέα, είμαστε σιωπηλές και παίζουμε με το κινητό.
Υπάρχουν και οι άλλες περιπτώσεις βέβαια, οι πιο πολλές, που περνάνε την ώρα τους στα κομμωτήρια και την περνάνε "ευχάριστα", είτε κουτσομπολεύοντας τους γύρω τους, είτε μαθαίνοντας gossip για Ελληνίδες ψευτοσελέμπριτιες που βρίσκονται στον πάνω όροφο, βγάζοντας κραυγές ενθουσιασμού με μία μαλακία που είδαν στο Ok, κάνοντας κολλητιλίκια με την κοπέλα πιστολάκι που θα τις βάλει σφήνα σε ραντεβού Σάββατο πρωί, ξεφορτώνοντας τα προβλήματά τους στην άμοιρη που θα τους τρίψει την πατούσα.
To τελευταίο περιστατικό που τράκαρε πάνω μου ήταν μια κοπέλα γύρω στα τριάντα, ψηλή,  στυλιστικά αδιάφορη, φατσικά απαρατήρητη, με μακριά καστανά μαλλιά, μεγάλο στήθος και απαίτηση για τα πιο φλούο πορτοκαλί νύχια της οικουμένης να σετάρουν με μαύρο βραδυνό φόρεμα. (#fail)
Από την ώρα που έκατσε κοντά μου, μέχρι την ώρα που έφυγε από το μισοάδειο νυχάδικο, εξιστόρησε λεπτομερέστατα τα γεγονότα της σχέσης της με έναν 45χρονο χωρισμένο με δύο παιδιά.  Απεγνωσμένη να διηγηθεί, αποφασισμένη να έχει δίκιο, διψασμένη για συμπαράσταση, έβαλε με ευκολία στη συζήτηση δύο υπαλλήλους και μία πελάτισσα γύρω στα εβδομήντα, με τρία εγγόνια απ'ότι είπε η ίδια, και απόψεις του τύπου "ε, φύγε να ξεφαντώσεις διακοπές με τις φίλες σου το καλοκαίρι για να δεις αν θα σου ξαναφορτώσει παιδιά σαββατοκύριακο".
'Ενιωθα πάρα πολύ αμήχανα, πάρα πολύ άβολα, δεν με ενδιέφερε καθόλου η τόσο προσωπική εξιστόρηση μίας άγνωστης, δεν ήθελα να ακούω, να είμαι εκεί, να έχω ξεχάσει τα ακουστικά του κινητού στο αυτοκίνητο.  Κανένα τακτ, μόνο βρίσιμο για την πρώην που τα έχει κακομαθημένα, για τα παιδιά που δεν συμπεριφέρονται σωστά στη νυν, για εκείνον που δεν κάνει καμία προσπάθεια μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο, και όλα με ονόματα, με λεπτομέρειες, με διευθύνσεις, με εταιρείες.
Δεν το παίζω κουλτουριάρα και υπεράνω, αλλά δεν την καταλαβαίνω αυτή την ανάγκη.  Και όχι μόνο αυτό, με κάνει και έξαλλη.
Πολλές φορές στο παρελθόν έχω σκεφτεί ότι ήθελα να είμαι άντρας.  Να σκέφτομαι πιο απλά, όχι απλοϊκά, να εκτιμώ τους φίλους μου όχι επειδή κρατάνε τη σωστή τσάντα, να ξέρω από μπάλα σε βάθος, να κατανοώ το δεν με πήρε τηλέφωνο χωρίς τρίωρη ανάλυση και εφτά κοσμοπόλιταν, να ξεστομίζω δε γουστάρω να πηδήξω αντί του έχω πονοκέφαλο.
Να κουρεύομαι κάπου ρε αδελφέ και να λέω για πολιτική.  'Οχι για τους πρώην της γκόμενάς μου, για την μπλούζα του τύπου στο απέναντι γραφείο, για τον κολλητό μου που είναι φίδι και θα τον εκδικηθώ, για το after shave που κάνει σπυράκια και τί μεγάλο πρόβλημα που είναι αυτό.
Εκείνη την ημέρα, ζαλισμένη από το φλούο που έχει εισβάλλει στα νυχάδικα, από την αυθάδεια στην ακατάπαυστη πολυλογία, από την κατινιά της αυθεντίας, από τις στερεοτυπικές γενικεύσεις των πιο εξατομικευμένων περιστατικών, ήθελα πολύ να είμαι άντρας.
Σ'ένα μικρό μπαρμπέρικο, με μια κούπα καφέ, εφημερίδες να κρέμονται από το ξύλο και στη διπλανή καρέκλα τον Don Draper ;-)