Ο χειρότερος και ο "καλύτερος" μπαμπάς του κόσμου.

Στο σημερινό ποστ έχω κι άλλο guest.
Τον Βαγγέλη, aka Provato, έναν ακόμα πρώην συνάδελφο από εκείνα τα ωραία χρόνια, νυν δεν ξέρω, τα λέμε πάντως συχνά και νομίζω τον πρώτο μπλόγκερ που γνώρισα στην αληθινή ζωή.  Έβερ.
Του ζήτησα λοιπόν να γράψει κι εκείνος για το παρακάτω θέμα που με καίει, έξυσε το κεφάλι του, μου είπε ότι συμφωνεί με την γνώμη μου και άρα θα είμαστε σαν δύο γραφικές κωλόγριες που τα βρίζουν όλα, καταλήξαμε στο ότι δικό μου είναι το μπλογκ και άρα ό,τι θέλουμε κάνουμε και μετά γράψαμε αυτά.

(πες Μπεεε)

Ο πατέρας μου μαλώνει συνέχεια με την μητέρα μου γιατί όταν είναι η σειρά της να μαγειρέψει μιλάει στο τηλέφωνο ή δουλεύει μπροστά στο κομπιούτερ και όλo ξεχνάει να βάλει αλάτι στο φαΐ ή το καίει.  Και μετά ο πατέρας μου τρώει ανάλατα φαγητά ή καμμένα και όσο μασουλάει κάνει φάτσες αηδίας, βογκάει και βήχει σαν να είναι ήρωας σε καρτούν και λέει την μητέρα μου άμυαλη και αφηρημένη.  Αλλά ξέρω ότι κάνει πλάκα γιατί τα μάτια του είναι γελαστά και όταν η μητέρα μου δεν κοιτάει μου ρίχνει συνωμοτικά βλέμματα και κρυφογελάει...
Του πατέρα μου του αρέσει να έρχεται μαζί μου στο κρεβάτι για να μου διαβάσει αλλά κάθε φορά τον παίρνει ο ύπνος πριν καν φτάσει στο τέλος της πρώτης παραγράφου.  Τότε σηκώνομαι, τον σκεπάζω και τον αφήνω να κοιμάται στο κρεβάτι μου.  Και εγώ πηγαίνω στην κρεβατοκάμαρά του, στην μητέρα μου, η οποία κάνει λίγο στην άκρη, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι από το μεταχειρισμένο βιβλίο που διαβάζει και μου τραβάει το πάπλωμα για να ξαπλώσω δίπλα της.  
Ο πατέρας μου όποτε του ζητάω να με βοηθήσει στην αριθμητική με κοιτάζει με τρομαγμένο ύφος, δεν ξέρει τίποτε από προσθέσεις και αφαιρέσεις - και αν ακούσει για πολλαπλασιασμό κοκκινίζει από αγωνία.  Εγώ επιμένω να με βοηθήσει και ας τον βλέπω πόσο δυσκολεύεται να παλεύει με αριθμούς και σύμβολα που δεν καταλαβαίνει... φυσάει, ξεφυσάει, τηλεφωνεί σε ένα φίλο του μαθηματικό... εγώ όλη αυτήν την ώρα κάθομαι δίπλα του, χαίρομαι και προσπαθώ να σκεφτώ ένα άλλο κόλπο για να τον έχω να κάθεται στη διπλανή καρέκλα όταν κάνω τα μαθήματά μου.  
Ο πατέρας μου όταν έχασε μαζί μου ένα στοίχημα έβαλε την γραβάτα του ανάποδα για να πάει στο γραφείο και μου έδειξε φωτογραφίες να είναι με την ανάποδη γραβάτα δίπλα στους συναδέλφους του. Και όταν έχασα εγώ ένα στοίχημα μαζί του, χρησιμοποίησε το διάλειμμά του στην δουλειά και ήρθε στο σχολείο για να δει ότι φορούσα μία κόκκινη και μία πράσινη κάλτσα.
Ο πατέρας μου δεν δουλεύει εδώ και πολλούς μήνες.  Στεναχωριέμαι γιατί είναι λυπημένος αλλά όταν ξαναβρεί δουλειά θα μου λείπει που δεν θα είναι στο σπίτι όταν γυρνάω από το σχολείο.
Ο πατέρας μου φέτος μου έκανε δώρο μία επιταγή που είχε φτιάξει μόνος του.  Ήταν επιταγή εξαργύρωσης αταξίας που θα πει ότι αν κάνω κάποια αταξία και τον εκνευρίσω θα του δώσω την επιταγή και θα κάνει σαν να μην συνέβη τίποτε.  Στην αδελφή μου πήρε μία επιταγή "επιστροφής αργά στο σπίτι Σάββατο βράδυ".
Ο πατέρας μου είναι ο χειρότερος στον κόσμο.

Hey, έμαθες τα νέα;

Ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου ξοδεύει τα λεφτά του στο Πλαίσιο.
Αγοράζει δώρα για το παιδί του, για την γκόμενα, δώρα για την αδερφή, τον μπατζανάκη και τη γυναίκα του από το Πλαίσιο, και βασικά με αυτόν τον άμεσα μετρήσιμο τρόπο γίνεται ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου.
Εξαγοράζει συναισθήματα, σχέσεις, στιγμές, τρυφερότητα, ουσία, με μια μεγάλη σακούλα από κάποιο κατάστημα, τους την πετάει στα μούτρα και ξαπλώνει να διαβάσει εφημερίδα πετώντας τις κάλτσες στον αέρα, έτσι για το χάι.  Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτ' άλλο.  Έχει κάνει τόσα.  Έχει ξοδέψει άλλα τόσα.
Πραγματικά, από τις λίγες καμπάνιες που μ'έχουν τόσο ενοχλήσει τον τελευταίο καιρό.
Όχι, περίμενε, δεν με έχουν ενοχλήσει, με έχουν προσβάλλει και με έχουν στεναχωρήσει.  Με έχουν κάνει να σκεφτώ τον μπαμπά που σκίζεται στη δουλειά από τα ξημερώματα για λιγοστά λεφτά και ακουμπάει την πλάτη του στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο.  Κουτουλάει από την νύστα και από την κούραση γιατί το προηγούμενο βράδυ γύρισε αργά το απόγευμα και δε στάθηκε ούτε λεπτό, για να παίξει με τα παιδιά του.  Και στέκεται στη στάση παγωμένος, με φόντο την επιδεικτική, υπεροπτική, εκτός τόπου και χρόνου ατάκα που πούλησε κάποιος διαφημιστής στον πελάτη του:
"Γίνε ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου".
Με ένα iPad, ένα smartphone, ένα laptop, να, τώρα μπορείς και εσύ.  Σε αυτή την εποχή που αγωνιζόμαστε με δυσκολία να αποτινάξουμε από πάνω μας την ταμπέλα του επιφανειακού υλιστή μαλάκα έρχεται μία χαρούμενη, χριστουγεννιάτικη καμπάνια να μας θυμήσει πόσο σαπουνόφουσκες είμαστε ακόμα που αντέχουμε να βγαίνουν στον αέρα τέτοια καμια φορά σαχλά, καμια φορά επικίνδυνα μηνύματα.
Μπορώ να το κάνω πολύ μελό.  Πολύ μελό, σου λέω.  Να μπλέξω μέσα παιδάκια με βουρκωμένα μάτια γιατί δεν πήραν κανένα δώρο, ανεργία και μπαμπάδες στα νοσοκομεία, διαζύγια και άδειες κούνιες που τρίζουν στις παιδικές χαρές, Νίκο Ξανθόπουλο και καμαρούλα μια σταλιά και όπου υπάρχει αγάπη υπάρχει ευτυχία και όλα αυτά σαλάτα, αλλά θα μείνω στο προφανές, στο αδιανόητο και το ανεξήγητο.
Με ποιο σκεπτικό, τέτοια εποχή, με τόσα πρόβληματα, τόση στεναχώρια, τόση απ'όλους υπεράνθρωπη προσπάθεια, βγαίνει μία εταιρεία να βροντοφωνάξει με προστακτική σιγουριά πως όλα αυτά λύνονται.  Ακυρώνονται.  Ανταλάσσονται.  Διαγράφονται.  Με ένα gadget.
Και έτσι μαγικά, αυτόματα γίνεσαι αυτό που με τόσο κόπο χρόνια προσπαθείς να χτίσεις.  Γίνεσαι μια γλυκιά (όχι καλύτερη, σκέψου αν αξίζει ο τίτλος πριν ξοδευτείς για το laptop) μαμά, η γυναίκα της ζωής του, ο αγαπημένος θείος, όλα εξαγοράσιμα, όλα εύκολα, όλα τόσο αναίσθητα.
Μετά από πολλή (όχι και τόσο δηλαδή) σκέψη αποφάσισα να παραμείνω μια μετριότητα.  Ούτε πολύ γλυκιά, ούτε τόσο επιθυμητή, υπέροχη, αγαπητή, πανέμορφη, πανέξυπνη, οβερόλ γαμάτη και σίγουρα ποτέ, μα ποτέ, η καλύτερη.  Είναι το κόστος που δέχομαι να πληρώσω για να μην ξαναψωνίσω στο Πλαίσιο.