Τοξικά σχολεία.

Ωραία, τώρα μάλλον έχουμε τακτοποιηθεί όλοι, έχουν πάει τα παιδιά στα σχολεία, έχουμε σκουπίσει τον ιδρώτα της αγωνίας και την συγκίνηση από το πρόσωπο, και ίσως ακόμη να μην έχουμε αγοράσει καινούργιες τσάντες.

Εγώ ας πούμε δεν αγόρασα.  Δεν μου τη ζήτησαν και είπα για μια φορά να μην είμαι μαλάκας, να σκάσουν μύτη με την περσινή και να κρατηθεί η τσάντα αν ζητηθεί ως καβάντζα δώρου σε άλλη περίσταση. (τί, όχι; θα το θυμηθούν; δεν ξεφεύγω με την καμία από την πριγκήπισσα που κρέμεται στο διπλανό γάντζο;)

Και αφού δηλαδή έχουν φανερωθεί περίπου όλες οι σχετικές αναρτήσεις που καλύπτουν την θεματολογία του γονιού που το ψάχνει διαδικτυακά για το ξεκίνημα/επιστροφή στα σχολεία ή αλλιώς, back to school που πολύ αγαπιέται, και έχουν δοθεί οι σχετικές απαντήσεις ή και συμβουλές, εγώ χοροπηδώντας πλέον ανάμεσα στον πολύ ελεύθερο χρόνο μου σκέφτομαι πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι για τα παιδιά ένα ξεκίνημα σε ένα σχολείο που αντιμετωπίζεται από τους γονείς με τον ζήλο που δείχνουν αντίστοιχα για ένα parking αυτοκινήτων.  Δεν ξέρω πώς οι γονείς παρκάρουν τα παιδιά τους στα σχολεία χωρίς καν να κοιτάνε τις φωτογραφίες στους τοίχους.  Σοβαρά τώρα.

Η τηλεπλάτη που μου μετέφερε την ιστορία είναι φίλη νοήμων, για ένα διάστημα πρώην δασκάλα σε υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθήνας, με ένα κοριτσάκι λίγο πιο μικρό από το δικό μου, που ήθελε να πάει σε ένα σχολείο κοντά στο σπίτι τους στο "δύσκολο" κέντρο, με μεγάλο κήπο, με πολλά ερεθίσματα, με αγγλικά, με μεγάλα παράθυρα και με γλυκές δασκάλες.

Ρώτησε, άκουσε, έμαθε, πέρασε απ'έξω, χάρηκε, το βρήκε.  Πριν το παρκάρει είπε να πάει με τον σύζυγο να τσεκάρουν αν σκαμπάζει τίποτα ο φύλακας - φτιάχτηκαν, ενθουσιάστηκαν, πήγαν.

Τί ωραία πρώτη ανάγνωση, παντού φωτογραφίες των παιδιών που έκαναν πραγματάκια, ήταν σε γιορτές, προφανώς έλεγαν ποιηματάκια, χοροπηδούσαν στον μεγάλο κήπο, χαμογελούσαν έτσι που να φαίνονται όλα τα δόντια.  Γιορτές, γιορτές, πολλές γιορτές.  Και τσολιαδάκια, κι άλλα τσολιαδάκια, αμαλίες, βοσκοπούλες, "ωχ κοίτα ρε συ, ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΑΜΑΛΙΕΣ".

Λίγο στρόφαρε το μυαλό τους περίεργα, αλλά είπαν έλα ρε φίλε πώς έχουμε γίνει έτσι και μας τα έχουν κάνει όλα να φαίνονται ύποπτα, τσολιαδάκια είναι τα παιδιά όχι μαϊμούδες καπουτσίνοι που ξεσκίζουν νεογνά κοτοπουλάκια στο κλουβί τους και προχώρησαν με βήμα αυτοπεποίθησης στο γραφείο της διεύθυντριας.

Δεν ήταν ακριβώς γραφείο, αλλά εικονοστάσι, και αυτό πάλι μπορεί να ενοχλεί κάποιους ανθρώπους και όχι όλους, οι δικοί μου ας πούμε ξαναζορίστηκαν, παρόλα αυτά νομίζω ότι αφενός ντρεπόντουσαν να φύγουν (πολύ ευγενικά παιδιά και τα δύο) και αφετέρου άφηναν το γνωστό benefit (και καλοί άνθρωποι).

Η διεύθυντρια άρχισε να τους περιγράφει το ημερήσιο πρόγραμμα, ακουγόταν εξαιρετικό και πλήρες, και εκείνη τόσο πειστική και άνετη, που είχαν αρχίσει να ξεχνάνε τον Αγ. Γεώργιο που καμάκωνε τον δράκο από πίσω της και να φαντάζονται την κόρη να κάνει γύρω γύρω όλοι μαζί με άλλα ευτυχισμένα παιδάκια στην αυλή, ενώ από πάνω τους θα πετούσε η Μαίρη Πόππινς.  Εντάξει όχι ακριβώς, γιατί αν είχαν υπνωτιστεί τελείως μάλλον θα την είχαν γράψει/παρκάρει και θα είχαν φύγει, και κάπου εκεί λοιπόν πετάγεται η φίλη μου από τον κόσμο του ιδανικού και κάνει την ερώτηση κόλαφο στη σατανική διευθύντρια:

- Αλήθεια έχω μια απορία, ξένους έχετε καθόλου στο σχολείο;

- Ξένους;  Tης Κυψέλης;

Ξαφνικά οι δράκοι βγάζουν φωτιές και οι τσολιάδες καριοφίλια.

- Συγγνώμη κυρία μου (λες να την είπε μαντάμ, χοχοχο, πλάκα θα είχε να την είπε μαντάμ), συνεχίζει η Διεύθυνση και αφού τελικά έχουν συνεννοηθεί για τους μη Έλληνες (εννοούν τους Βαρβάρους, ξεκάθαρα), δηλαδή τί μου λέτε τώρα;  'Οτι θέλετε το παιδί να γυρίσει στο σπίτι και να μιλάει αλβανικά;  Αλβανικά;;;;  Και φυσικά έχουμε ξένους.  Έχουμε Αμερικανούς και Άγγλους από όλες τις γωνιές της Αθήνας, έρχονται ειδικά στο σχολείο μας γιατί εμείς εδώ δεν παίρνουμε της κάθε καρυδιάς καρύδι.  Το ξέρετε ότι αυτά τα ξένα που μου λέτε εσείς δεν εμβολιάζονται; Είναι γεμάτα αρρώστιες, θέλετε κάθε σαββατοκύριακο να τρέχετε την κόρη σας στο Παίδων; Εμείς εδώ παλεύουμε για ένα επίπεδο, για έναν πολιτισμό τώρα που όλα αυτά καταρρέουν, και εσείς με ρωτάτε για ΞΕΝΟΥΣ;;; 

Οι δικοί μου άρχισαν να τρέχουν προς την έξοδο και από πίσω τους πόλεμος με τόξα και σφαίρες, η Διεύθυνση Βελζεβούλης, η Μαίρη Πόππινς καταγκρεμισμένη ψυχορραγούσε, τα παιδιά τραγουδούσαν "και ο πατερούλης διαμελισμένος / στέκεται ο καημένος / δε φωνάζει πια / κι εγώ χορεύω μόνος / γιατί είμαι ο δολοφόνος".

'Αντε περαστικά, καλή σχολική χρονιά να έχουμε.