Poor παππούς.

Δεν θυμάμαι πώς ήρθε η συζήτηση χθες βράδυ, πάντως ο γιος μου στρώθηκε σοβαρός στον καναπέ και με ρώτησε πώς κατουράνε οι άνθρωποι που δεν βλέπουν.
Εκεί μπερδευτήκαμε μάλλον σε πάρα πολλά θέματα για τους τυφλούς εκ γενετής, για τα μπαστούνια, για εκείνους που τυφλώθηκαν στη διάρκεια της ζωής τους, για τους εκπαιδευμένους σκύλους, για την εξάσκηση, για την βοήθεια από τους άλλους, για πράγματα που ξεσήκωναν από πίσω τους ορυμαγδό ερωτήσεων από 5χρονο που δεν ήξερα όλες να απαντήσω και ολόσωστα, ή ίσως κατανοητά για την ηλικία του.
Συνέχεια είχαν οι κωφάλαλοι, όπου ενθουσιάστηκε με την επίτευξη συνεννόησης με τη νοηματική προσθέτοντάς τη με σιγουριά μέσα στις υπόλοιπες γλώσσες που πρέπει να μάθει στο μέλλον για να να κάνει φίλους από όλο τον κόσμο - αυτό έχει προκύψει γιατί ένας κολλητός του μετακόμισε στο Βελιγράδι και το είχε πολύ άγχος, για να προσθέσει μόνος του ότι υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που δεν έχουν καθόλου χέρια ή πόδια.  Του λέω ότι κατά τη γνώμη μου το χειρότερο είναι η επίκτητη τύφλωση, δεν πείθεται μάλλον, ξαναγυρίζει την συζήτηση στους ανθρώπους που δεν είναι αρτιμελείς.
- Ευτυχώς σε πολλές περιπτώσεις η επιστήμη μπορεί να τους βοηθήσει και να ζουν σαν να έχουν αυτό που τους λείπει.
- Τί εννοείς;
- Εννοώ ότι κατασκευάζονται τεχνητά χέρια ή πόδια και τοποθετούνται εκεί που πρέπει για να μπορούν να κάνουν βασικά πράγματα μέσα στην ημέρα τους.  Να, κοίτα. (ξεκινάω παντομίμα με άκαμπτα δάχτυλα δείχνοντας πώς μπορούν υποτίθεται να φάνε, να πιούνε ή να φορέσουν το παντελόνι τους).
- Δηλαδή, πλαστικά;
- Eεεε, σαν πλαστικά.  Και από άλλα υλικά.
- Μμμμ.  Δηλαδή ψεύτικα.
- Αυτό σου φαίνεται το χειρότερο; Τα ψεύτικα χέρια και πόδια.
- Ναι.  'Οχι, όχι περίμενε.  Το χειρότερο μου φαίνεται αυτό που έχει πάθει ο παππούς.
- Τί έχει πάθει ο παππούς;;;;
- Άστα.  Δεν το ξέρεις; ΕΧΕΙ ΨΕΥΤΙΚΑ ΔΟΝΤΙΑ.