To ΔέΜΑ.

Το σπίτι μας είναι ζεστό, παρόλο που έχουμε κεντρική θέρμανση στην πολυκατοικία και μονίμως ακατάστατο, παρόλο που έχουμε βοήθεια κάποιες φορές την εβδομάδα.
Νομίζω ότι όλα τα πράγματα που έχουμε είναι ζωντανά και μας κυνηγάνε.  Αυτό μπορεί να έχει και την πλάκα του αν πάρεις απόφαση ότι ζεις σε ένα σπίτι με ΖΩΝΤΑΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, αλλά από την άλλη είναι κουραστικό να ψάχνεις διαρκώς τρόπους για να τα εξαφανίσεις.  'Η να τα σκοτώσεις τελικά, έτσι ώστε να μην επαναστατούν ψάχνοντας να βρουν μια θέση, όσο και αν τα σπρώξεις μέσα στις ντουλάπες, αν τα πιέσεις σε μεγάλα κουτιά, αν τα χώσεις στα βάθη του μικρού παταριού, της προσωπικής σου κόλασης.
Εμένα με ακολουθούν κάλτσες στην κουζίνα, παιχνιδάκια πάνω στο κρεβάτι, βρίσκω ένα αριστερό παπούτσι απροσδιορίστου ηλικίας μέσα στο έπιπλο με τα dvd, ένα σκούφο με κοτσίδες στην τουαλέτα, ξεφυσάω, βαριαναστενάζω, τα κλωτσάω.
Χθες το βράδυ, έκαναν ένα ζεστό ντους - δεν έχουμε μπανιέρα, τα παιδιά, όχι τα πράγματα.  Τυλίχτηκαν σε φρέσκιες πετσέτες, έβαλαν καθαρές πυζάμες μετά από αγώνα σεταρίσματος μέσα από τις ντάνες των ρούχων, τους στέγνωσε ο μπαμπάς τους τα μαλλιά μετά από άλλου είδους αγώνα, και απλώθηκαν στις μαλακές μαξιλάρες του καναπέ με ένα ποτήρι ζεστό βιολογικό γάλα στο χέρι.  Γύρω τους κανα δυο παραμύθια, ένας καλτσοκούνελος, μερικοί μαρκαδόροι.
Χαμήλωσα τα φώτα, κοίταξα τα μαλακά χαρακτηριστικά στα πρόσωπά τους, τα αφράτα τους μαλλιά, τα κάτασπρα χαμόγελα.  Ευτυχία.  Θαλπωρή.  Τα αυτονόητα.
Τα αυτονόητα;
Για κάποιες οικογένειες ο καναπές, το γάλα και οι κάλτσες δεν είναι αυτονόητες.  Και αν συμβαίνει αυτό, μάλλον τους παγώνει και το αυτονόητο, αγαπησιάρικο, χριστουγεννιάτικο χαμόγελο.
Το ξέρω ότι για εσάς που διαβάζετε όλα αυτά είναι και μελό και δεδομένα.  'Οπως επίσης ξέρω ότι πολλοί - βάζω και τον εαυτό μου μέσα - έχετε διάθεση να βοηθήσετε αλλά σας τρώνε χρόνο οι διαδρομές, τα γραφεία και τα παιδικά πάρτυ.  Ξέρω ότι ξεκινάτε το ξεκαθάρισμα και μετά απλά ξανααποθηκεύετε κάπου όσα δεν σας είναι χρήσιμα, ξέρω ότι ιδανικά θέλετε να πετάξετε τα πάντα τη στιγμή που σας πιάνει η τρέλα και μετά σκέφτεστε ότι είναι αμαρτία και στο τέλος δεν κάνετε τίποτα.  Το ξέρω.
Η φίλη μου η Αλεξάνδρα, σκέφτηκε το ΔέΜΑ - θέλει έτσι να το γράφουμε και στο λογότυπο δεν είναι έτσι και εμένα με πιάνει μια επαγγελματική διαστροφή και μετά το ξεχνάω και συνεχίζω, και κάποιοι άλλοι αποφασίσαμε να την βοηθήσουμε με όσους περισσότερους τρόπους μπορούμε.  Αν είστε κάπου που βαριέστε θανάσιμα (στο κομμωτήριο ή στον οδοντίατρο), αν με συμπαθείτε έστω και λίγο, αν έχετε και εσείς ζωντανά πράγματα στο σπίτι που ένα βράδυ θα σας πνίξουν στον ύπνο σας και θα βρούμε μόνο τα κόκκαλα από το κεφάλι σας, αν σας πιάνει αυτό το χριστουγεννιάτικο τρυφερό λιώσιμο, μπείτε να διαβάσετε περισσότερα σε αυτό το blog  ή το facebook group.
Από Δευτέρα πρωί μαζεύουμε.
'Ολα αυτά τα αυτονόητα, τα ψυχαναγκαστικά, τα περιττά, τα δικά μας ζόμπι.
Θα τους φορέσουμε μια γιορτινή κορδέλα και θα τα πάμε κάπου για να αποκτήσουν επιτέλους μία κάποια αξία χωρίς να στοιχειώνουν κανενός τον ύπνο.
Ελάτε να απαλλαγούμε από τέτοιες τύψεις, να έχουμε όνειρα γλυκά και να περάσουμε καλές γιορτές.  Και μαζί μας και μερικοί ακόμα που δεν έχουν χρόνο να τα σκεφτούν αυτά, παλεύουν μόνο για τα βασικά.