Αντί προλόγου

Γράφω από πολύ παλιά, ίσως και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (πόσο σημαντικό ακούγεται αυτό?)
Από τότε που η μαμά και ο μπαμπάς μου αντιμετώπιζαν με θαυμασμό τα εικονογραφημένα παραμύθια μου-ιστορίες με πριγκιπόπουλα και όμορφες νεράιδες, εικονογραφημένες με άτσαλα σχέδια από χοντρούς, πολύχρωμους μαρκαδόρους και «δεμένα» με hello kitty σελοτέιπ.
Από τότε προσπαθώ να τελειώσω κάτι. Οτιδήποτε. Και βρίσκω όλο δικαιολογίες.
Η ζωή μου έχει γίνει μονότονη, η δουλειά μου δεν είναι δημιουργική, οι κουρτίνες μου έχουν ακόμα βολάν, τα τσιγάρα μου τελείωσαν, το κινητό μου δε χτυπάει, το κινητό μου χτυπάει διαρκώς, το χρώμα του τοίχου στο υπνοδωμάτιό μου είναι κίτρινο... Μα, κίτρινο?? ‘Η πιο απλά. Δεν έχω έμπνευση. ‘Όπως «δεν έχω ψιλά, φίλε» ή, «όχι,δεν έχω αναπτήρα. Δυστυχώς δεν καπνίζω».
Σημαντικές και ασήμαντες δικαιολογίες, πασπαλισμένες σα φράουλες με ζάχαρη αναβλητικότητας και τεμπελιάς.
Αλλά τώρα οι δικαιολογίες φαίνεται πως τελειώνουν. Και με λούζει κρύος ιδρώτας.
Αρχικά, υπάρχουν τα Blogs. Εύκολα, γρήγορα, no strings attached.
Kαι επίσης ξαναείμαι έγκυος. Η ζωή μου άρα μπορεί να είναι τα πάντα, αλλά όχι μονότονη. Δεν έχω χρόνο να με απασχολήσει η δημιουργικότητα της δουλειάς μου, οι κουρτίνες μου πλέον τα σπάνε (γκρι λινό) και ο τοίχος μου έχει κολλημένο ένα απόφθεγμα του Βολταίρου (ή τέλος πάντων έτσι έλεγε το internet). Και λόγω μωρών, όντως δεν καπνίζω.
Δεν έχω άλλα περιθώρια. Θα κοιμίζω τον γιο μου και θα γράφω, θα γράφω, θα γράφω.
Ας μην με διαβάζει κανένας, θα γράφω για μένα, με καρφωμένη πάντα στο μυαλό μου την απόλυτα υπέροχη φράση της Emily Dickinson: “I know nothing in the world that has as much power as a word. Sometimes I write one, and I look at it, until it begins to shine.”
Και αν με διαβάσει και κάποιος... Τόσο το καλύτερο.