Μπαίνει ο Σεπτέμβριος για τους άλλους και ο 7ος από προχθές για μένα.
Έτσι μετράω πλέον.
Μετά από ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι, ετοιμάζομαι να καλωσορίσω έναν... "ροζ" χειμώνα.
Άλλοι δυο μήνες το πολύ στην δουλειά, ή καλύτερα... 8 Δευτέρες max όπως είπα και στον άντρα μου και πανικοβλήθηκε, γεμάτοι με σχέδια, με ανυπομονησία, με έξοδα και με καρδιοχτύπια.
Το έχω λίγο στο μυαλό μου - θα ζοριστούμε. Και αυτά τα ξυπνήματα μέσα στην χειμωνιάτικη, θεοσκότεινη, παγωμένη νύχτα θέλω να τα περάσω σε fast forward. Για την δε αποστείρωση σκέφτομαι την εξάλειψή της σε παγκόσμια πρώτη αποκλειστικότητα από την πρώτη εβδομάδα επιστροφής στο σπίτι. Από την άλλη, μάλλον πρέπει να το βουλώσω η αχάριστη. Όλα είναι καλά και αυτό έχει σημασία. ΄Ετσι είναι τα μωρά, κυρία μου. Έχουν ζόρια και αϋπνίες και κωλικούς και κλάμματα. Πριν λίγες μέρες σπάραζες από την δυστυχία μην τυχόν και πάει κάτι στραβά, τώρα σκάσε και κολύμπα.
Για το κολύμπι δεν ξέρω πόσο ακόμα θα το εξασκήσω, αλλά επί του θέματος θα σκάσω.
Λοιπόν, για πείτε, σας έλειψε καθόλου η πόλη?
Σας έλειψαν τα αθηναϊκά (ή άλλα) μπαράκια, η λαχτάρα μπροστά από τις τόσο 40's βιτρίνες, τα εφέ του Inception στις οθόνες των multiplex, το ξαναμάζεμα της συμμορίας του πάρκου?
Απλά ρωτάω, γιατί εγώ τα γουστάρω όλα αυτά. Μπορεί βέβαια η ανωμαλία μου να φουντώνει και λόγω της άλλης, της μεγάλης προσμονής, αλλά από πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μελαγχολεί στο πλοίο της επιστροφής.
Είχα ήδη βαρεθεί τις βουτιές στην θάλασσα, το καλαμαράκι γόνο και τις havaianas και ονειρευόμουν ένα αξιοπρεπές κινέζικο, βραδιές με πολλές caipiroska και gossip και χοντρά κασκόλ χωρίς μπουφάν - γιατί η Ελλάδα δεν τα "σηκώνει" και τα δύο, δεν υπάρχει λόγος κρεμμυδοποίησης...
Μ'αρέσει η Αθήνα. Μ'αρέσει και τον Αύγουστο, και τον Δεκέμβριο και τον Απρίλιο.
Στα παιδικά μου χρόνια δεν είχαμε ποτέ εξοχικό, ούτε συγκεκριμένο προορισμό και για διάφορους λόγους μέναμε στην Αθήνα αρκετό καιρό. Ίσως και γι'αυτό να έμαθα να εφευρίσκω προκλήσεις για τους χειμώνες που ερχόντουσαν, γεγονότα που θα με έκαναν ευτυχισμένη.
Ίσως και η ζωή μου να με βοήθησε, να ήταν πάντα γεμάτη και ρόδινη, χωρίς σημαντικές ανησυχίες και ανικανοποίητα συναισθήματα.
'Ισως και απλά να είμαι your typical city girl. Το Λονδίνο βέβαια μάλλον θα μου πήγαινε περισσότερο, αλλά είπαμε... όχι άλλη γκρίνια.
Άντε λοιπόν, να έρθει και το Φθινόπωρο/Χειμώνας 2011. Να έρθει και το νο2, να έχουμε να λέμε, να παίζουμε και να γράφουμε. Γιατί αυτές τις άυπνες, παγωμένες νύχτες η έμπνευση θα ξεχειλίσει.......
Stay tuned.
12.8.10
το ελληνοϊταλικό αερόστατο έτοιμο για απογείωση!
Δεν έχω πια λόγια, ό,τι και αν γράψω μου φαίνεται λίγο και μίζερο.
ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ.
Έκανα την αμνιοπαρακέντηση και πήρα τα αποτελέσματα "που σας καλύπτουν κατά 98%" όπως μου είπε η γραμματέας του ιδιωτικού κέντρου που την έκανα, μία στρουμπουλή και ψιλοαναίσθητη κοπελίτσα.
Την αγάπησα αυτή την κοπελίτσα. Ήταν η "ιδιοκτήτρια" της φωνής που μου ανακοίνωσε στο κινητό πως "τα αποτελέσματα είναι απολύτως φυσιολογικά και το μωρό σας είναι κοριτσάκι."
Ε, μετά, τα γνωστά. Πολλά δάκρυα, αλλά χαράς αυτή την φορά, σφιχτή αγκαλιά με τον Ντάριο - τί τράβηξε και αυτός όλες αυτές τις μέρες - τηλέφωνα, χαμόγελα, αγάπη, ευτυχία, ευτυχία, ευτυχία...!
Είχα σταματήσει να σκέφτομαι, δεν τολμούσα να κοιτάω αδελφάκια στην παραλία, να λέω τί θα ήθελα να κάνω την επόμενη εβδομάδα, την επόμενη μέρα, τί ώρα είχε καράβι επιστροφής στο νησί.
Είχα σταματήσει να ονειρεύομαι, γαμώτο.
Δεν μπορούσα να ελέγξω τα νεύρα μου, τα κλάματά μου, ούτε την σιωπή μου... Βρισκόμουν σε ένα υπέροχο περιβάλλον με πρόσωπα πολύ αγαπημένα και αν δεν μιλούσα στον γιο μου... ήμουν μουγκή. Αν δεν υπήρχε και αυτός, τόσο τρυφερός, τόσο γλυκός, τόσο υπέροχος, θα είχα τρελαθεί....
Ήμουν άλλη, ήμουν αλλιώς. Και πολύ δυστυχισμένη.
Και βαθιά μέσα μου το ήξερα, ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι δεν μπορεί, κάτι θα είχα καταλάβει, κάπως το ένστικτό μου θα με είχε ταρακουνήσει, κάτι με τον τρόπο του θα με είχε προειδοποιήσει.
Έπαιρνα και τόσες ευχές, τόση θετική σκέψη από τους γύρω μου (έβλεπα και την ultra psychic μαμά μου να είναι σε γενικές γραμμές κουλ), αλλά άλλο αυτό και άλλο να σου το λέει η στρουμπουλή, ψιλοαναίσθητη γραμματέας.
Φτάνει με αυτά που περάσαμε, τέλος.
Πάμε για άλλα.
Πάμε να δούμε πως είναι η ζωή και με ένα κοριτσάκι, και με δεύτερο μωράκι, πάμε να ζήσουμε υπέροχα επόμενα Χριστούγεννα, πάμε να κάνουμε όνειρα χρωματιστά με διπλά παιδικά χαμόγελα, πάμε να φουσκώσουμε την οικογένειά μας με χαρά και να κάνουμε βόλτα με το ελληνοϊταλικό αερόστατό μας στα σύννεφα του γέλιου και της αισιοδοξίας.
Σας ευχαριστώ όλους πολύ. Κάθε μήνυμα και κάθε σχόλιο με βοηθούσε απίστευτα.
Καλό υπόλοιπο, ανέμελο, ξέφρενο καλοκαίρι.
Dario, σ' αγαπώ πολύ.
http://www.youtube.com/watch?v=EX3v4D9CbcA
ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ.
Έκανα την αμνιοπαρακέντηση και πήρα τα αποτελέσματα "που σας καλύπτουν κατά 98%" όπως μου είπε η γραμματέας του ιδιωτικού κέντρου που την έκανα, μία στρουμπουλή και ψιλοαναίσθητη κοπελίτσα.
Την αγάπησα αυτή την κοπελίτσα. Ήταν η "ιδιοκτήτρια" της φωνής που μου ανακοίνωσε στο κινητό πως "τα αποτελέσματα είναι απολύτως φυσιολογικά και το μωρό σας είναι κοριτσάκι."
Ε, μετά, τα γνωστά. Πολλά δάκρυα, αλλά χαράς αυτή την φορά, σφιχτή αγκαλιά με τον Ντάριο - τί τράβηξε και αυτός όλες αυτές τις μέρες - τηλέφωνα, χαμόγελα, αγάπη, ευτυχία, ευτυχία, ευτυχία...!
Είχα σταματήσει να σκέφτομαι, δεν τολμούσα να κοιτάω αδελφάκια στην παραλία, να λέω τί θα ήθελα να κάνω την επόμενη εβδομάδα, την επόμενη μέρα, τί ώρα είχε καράβι επιστροφής στο νησί.
Είχα σταματήσει να ονειρεύομαι, γαμώτο.
Δεν μπορούσα να ελέγξω τα νεύρα μου, τα κλάματά μου, ούτε την σιωπή μου... Βρισκόμουν σε ένα υπέροχο περιβάλλον με πρόσωπα πολύ αγαπημένα και αν δεν μιλούσα στον γιο μου... ήμουν μουγκή. Αν δεν υπήρχε και αυτός, τόσο τρυφερός, τόσο γλυκός, τόσο υπέροχος, θα είχα τρελαθεί....
Ήμουν άλλη, ήμουν αλλιώς. Και πολύ δυστυχισμένη.
Και βαθιά μέσα μου το ήξερα, ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι δεν μπορεί, κάτι θα είχα καταλάβει, κάπως το ένστικτό μου θα με είχε ταρακουνήσει, κάτι με τον τρόπο του θα με είχε προειδοποιήσει.
Έπαιρνα και τόσες ευχές, τόση θετική σκέψη από τους γύρω μου (έβλεπα και την ultra psychic μαμά μου να είναι σε γενικές γραμμές κουλ), αλλά άλλο αυτό και άλλο να σου το λέει η στρουμπουλή, ψιλοαναίσθητη γραμματέας.
Φτάνει με αυτά που περάσαμε, τέλος.
Πάμε για άλλα.
Πάμε να δούμε πως είναι η ζωή και με ένα κοριτσάκι, και με δεύτερο μωράκι, πάμε να ζήσουμε υπέροχα επόμενα Χριστούγεννα, πάμε να κάνουμε όνειρα χρωματιστά με διπλά παιδικά χαμόγελα, πάμε να φουσκώσουμε την οικογένειά μας με χαρά και να κάνουμε βόλτα με το ελληνοϊταλικό αερόστατό μας στα σύννεφα του γέλιου και της αισιοδοξίας.
Σας ευχαριστώ όλους πολύ. Κάθε μήνυμα και κάθε σχόλιο με βοηθούσε απίστευτα.
Καλό υπόλοιπο, ανέμελο, ξέφρενο καλοκαίρι.
Dario, σ' αγαπώ πολύ.
http://www.youtube.com/watch?v=EX3v4D9CbcA
2.8.10
..............................
Άλλο post ήθελα να γράψω το Σαββατοκύριακο και άλλη ώρα ήθελα να κάτσω να το γράψω.
Είναι ξημερώματα Δευτέρας και δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Πέρασα μία υπέροχη, πραγματικά υπέροχη Κυριακή με τον άντρα μου και τον γιο μου.
Είμασταν όλη μέρα στην θάλασσα, παίξαμε πάρα πολύ, αγκαλιαστήκαμε πάρα πολύ, γελάσαμε πάρα πολύ. Μόνο για στιγμές το μυαλό μου σκοτείνιασε λίγο, αλλά ακόμα και το βράδυ που γυρίσαμε σπίτι με θυμάμαι να ξεκαρδίζομαι.
Το πρώτο καρέ που με γύρισε πίσω στα της Παρασκευής, και ντροπή μου που το γράφω αλλά έτσι αισθάνομαι καλύτερα, ήταν με το θέαμα μίας άλλης εγκύου στην παραλία. Ήταν προς το τέλος της εγκυμοσύνης της, πολύ κουρασμένη και πολύ βαριά, που κρατούσε από το χέρι ένα 5χρονο αγοράκι και ήταν πολύ... μεγάλη. Κοντά στα 50. Αν είμαι υπερβολική, σίγουρα πατημένα 45.
"Αυτή δηλαδή δεν είχε πρόβλημα και έχω εγώ?" σκέφτηκα αβίαστα.
Μετά ταΐζαμε ένα γατάκι έξω από τον Ζάχο της Βουλιαγμένης. Ο Βάλτερ το κοίταξε πολύ τρυφερά.
"Τί ωραία μάτια που έχει το γατάκι, μαμά. Και τί ωραίο πρόσωπο."
Μία πολύ καλοστεκούμενη γιαγιά που έσπρωχνε ένα καρότσι σταμάτησε και του χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο. Ο Βάλτερ της το ανταπέδωσε με λίγο νάζι.
"Μα τί καθαρά που μιλάει. Πόσο είναι?"
" 'Εχει κλείσει τα 2 πριν 3 μήνες"
" Να σου ζήσει κούκλα μου. Και βλέπω περιμένεις κι άλλο. Πότε με το καλό?"
" Εεεε... το Νοέμβριο.."
" Μπράβο! Καλή Λευτεριά!"
Πρέπει να το ψέλλισα το ευχαριστώ.
Μετά την Παρασκευή προσπαθώ απλά να αποσυντονίζω την σκέψη μου. Να κάνω την μέρα να περνάει ανώδυνα και για μένα και για τους γύρω μου, μέχρι να φτάσει η άλλη Τρίτη.
Δεν ανησυχώ για την αμνιοπαρακέντηση, ειλικρινά. Ανησυχώ για το μετά και αυτό το μετά δεν μπορώ ούτε να το γράψω προς το παρών.
Το μωρό μου, κοριτσάκι τελικά ή αλλιώς νο2, παρουσίασε κατά το υπερηχογράφημα β'επιπέδου μία ανωμαλία στην καρδιά που σε απλά αγγλικά λέγεται golf ball sign σε συνδιασμό με φύσημα.
Ούτε το golf ball είναι απαραίτητα κάτι από μόνο του, ούτε το φύσημα. Ο συνδιασμός τους όμως είναι που προβλημάτισε τον γιατρό και μου πρότεινε αμνιοπαρακέντηση, με ποσοστά 1:371, "περίεργο" νούμερο για όσες έχουν γεννήσει και γνωρίζουν, μία πάρα πολύ μικρή στατιστική πιθανότητα για όσους ορκίζονται μαθηματικά. Σε αυτό το δεύτερο βασίζομαι για να μην τρελαθώ. Προσπαθώ να το εκλογικεύσω και να μην ψάχνω ούτε για κρυμμένα μηνύματα, ούτε να αποκωδικοποιώ συμπεριφορές.
Μία στις τριακόσιες εβδομήντα μία.
Μέχρι την Τρίτη θα ήθελα να σταματούσε να κουνιέται, η κοιλιά μου να ξεφούσκωνε και να γινόμουν όπως παλιά. Τίποτα πάνω μου να μην μου θύμιζε ότι διανύω τον 6ο μήνα και να έκανα όλο βουτιές στα κύματα με τους δυο άντρες της ζωής μου. Να γελάω, να ξεκαρδίζομαι και να μην σκοτεινιάζω καθόλου.
Έτσι είναι η ζωή. Πρέπει μάλλον να περάσεις τα δύσκολα για να εκτιμήσεις τα αυτονόητα.
Μέχρι την Τρίτη θα ήθελα να σταματούσα να κλαίω.
Με τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου είμαι σε καλό δρόμο.
Είναι ξημερώματα Δευτέρας και δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Πέρασα μία υπέροχη, πραγματικά υπέροχη Κυριακή με τον άντρα μου και τον γιο μου.
Είμασταν όλη μέρα στην θάλασσα, παίξαμε πάρα πολύ, αγκαλιαστήκαμε πάρα πολύ, γελάσαμε πάρα πολύ. Μόνο για στιγμές το μυαλό μου σκοτείνιασε λίγο, αλλά ακόμα και το βράδυ που γυρίσαμε σπίτι με θυμάμαι να ξεκαρδίζομαι.
Το πρώτο καρέ που με γύρισε πίσω στα της Παρασκευής, και ντροπή μου που το γράφω αλλά έτσι αισθάνομαι καλύτερα, ήταν με το θέαμα μίας άλλης εγκύου στην παραλία. Ήταν προς το τέλος της εγκυμοσύνης της, πολύ κουρασμένη και πολύ βαριά, που κρατούσε από το χέρι ένα 5χρονο αγοράκι και ήταν πολύ... μεγάλη. Κοντά στα 50. Αν είμαι υπερβολική, σίγουρα πατημένα 45.
"Αυτή δηλαδή δεν είχε πρόβλημα και έχω εγώ?" σκέφτηκα αβίαστα.
Μετά ταΐζαμε ένα γατάκι έξω από τον Ζάχο της Βουλιαγμένης. Ο Βάλτερ το κοίταξε πολύ τρυφερά.
"Τί ωραία μάτια που έχει το γατάκι, μαμά. Και τί ωραίο πρόσωπο."
Μία πολύ καλοστεκούμενη γιαγιά που έσπρωχνε ένα καρότσι σταμάτησε και του χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο. Ο Βάλτερ της το ανταπέδωσε με λίγο νάζι.
"Μα τί καθαρά που μιλάει. Πόσο είναι?"
" 'Εχει κλείσει τα 2 πριν 3 μήνες"
" Να σου ζήσει κούκλα μου. Και βλέπω περιμένεις κι άλλο. Πότε με το καλό?"
" Εεεε... το Νοέμβριο.."
" Μπράβο! Καλή Λευτεριά!"
Πρέπει να το ψέλλισα το ευχαριστώ.
Μετά την Παρασκευή προσπαθώ απλά να αποσυντονίζω την σκέψη μου. Να κάνω την μέρα να περνάει ανώδυνα και για μένα και για τους γύρω μου, μέχρι να φτάσει η άλλη Τρίτη.
Δεν ανησυχώ για την αμνιοπαρακέντηση, ειλικρινά. Ανησυχώ για το μετά και αυτό το μετά δεν μπορώ ούτε να το γράψω προς το παρών.
Το μωρό μου, κοριτσάκι τελικά ή αλλιώς νο2, παρουσίασε κατά το υπερηχογράφημα β'επιπέδου μία ανωμαλία στην καρδιά που σε απλά αγγλικά λέγεται golf ball sign σε συνδιασμό με φύσημα.
Ούτε το golf ball είναι απαραίτητα κάτι από μόνο του, ούτε το φύσημα. Ο συνδιασμός τους όμως είναι που προβλημάτισε τον γιατρό και μου πρότεινε αμνιοπαρακέντηση, με ποσοστά 1:371, "περίεργο" νούμερο για όσες έχουν γεννήσει και γνωρίζουν, μία πάρα πολύ μικρή στατιστική πιθανότητα για όσους ορκίζονται μαθηματικά. Σε αυτό το δεύτερο βασίζομαι για να μην τρελαθώ. Προσπαθώ να το εκλογικεύσω και να μην ψάχνω ούτε για κρυμμένα μηνύματα, ούτε να αποκωδικοποιώ συμπεριφορές.
Μία στις τριακόσιες εβδομήντα μία.
Μέχρι την Τρίτη θα ήθελα να σταματούσε να κουνιέται, η κοιλιά μου να ξεφούσκωνε και να γινόμουν όπως παλιά. Τίποτα πάνω μου να μην μου θύμιζε ότι διανύω τον 6ο μήνα και να έκανα όλο βουτιές στα κύματα με τους δυο άντρες της ζωής μου. Να γελάω, να ξεκαρδίζομαι και να μην σκοτεινιάζω καθόλου.
Έτσι είναι η ζωή. Πρέπει μάλλον να περάσεις τα δύσκολα για να εκτιμήσεις τα αυτονόητα.
Μέχρι την Τρίτη θα ήθελα να σταματούσα να κλαίω.
Με τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου είμαι σε καλό δρόμο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)