..............................

Άλλο post ήθελα να γράψω το Σαββατοκύριακο και άλλη ώρα ήθελα να κάτσω να το γράψω.

Είναι ξημερώματα Δευτέρας και δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Πέρασα μία υπέροχη, πραγματικά υπέροχη Κυριακή με τον άντρα μου και τον γιο μου.
Είμασταν όλη μέρα στην θάλασσα, παίξαμε πάρα πολύ, αγκαλιαστήκαμε πάρα πολύ, γελάσαμε πάρα πολύ. Μόνο για στιγμές το μυαλό μου σκοτείνιασε λίγο, αλλά ακόμα και το βράδυ που γυρίσαμε σπίτι με θυμάμαι να ξεκαρδίζομαι.
Το πρώτο καρέ που με γύρισε πίσω στα της Παρασκευής, και ντροπή μου που το γράφω αλλά έτσι αισθάνομαι καλύτερα, ήταν με το θέαμα μίας άλλης εγκύου στην παραλία. Ήταν προς το τέλος της εγκυμοσύνης της, πολύ κουρασμένη και πολύ βαριά, που κρατούσε από το χέρι ένα 5χρονο αγοράκι και ήταν πολύ... μεγάλη. Κοντά στα 50. Αν είμαι υπερβολική, σίγουρα πατημένα 45.
"Αυτή δηλαδή δεν είχε πρόβλημα και έχω εγώ?" σκέφτηκα αβίαστα.
Μετά ταΐζαμε ένα γατάκι έξω από τον Ζάχο της Βουλιαγμένης. Ο Βάλτερ το κοίταξε πολύ τρυφερά.
"Τί ωραία μάτια που έχει το γατάκι, μαμά. Και τί ωραίο πρόσωπο."
Μία πολύ καλοστεκούμενη γιαγιά που έσπρωχνε ένα καρότσι σταμάτησε και του χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο. Ο Βάλτερ της το ανταπέδωσε με λίγο νάζι.
"Μα τί καθαρά που μιλάει. Πόσο είναι?"
" 'Εχει κλείσει τα 2 πριν 3 μήνες"
" Να σου ζήσει κούκλα μου. Και βλέπω περιμένεις κι άλλο. Πότε με το καλό?"
" Εεεε... το Νοέμβριο.."
" Μπράβο! Καλή Λευτεριά!"
Πρέπει να το ψέλλισα το ευχαριστώ.
Μετά την Παρασκευή προσπαθώ απλά να αποσυντονίζω την σκέψη μου. Να κάνω την μέρα να περνάει ανώδυνα και για μένα και για τους γύρω μου, μέχρι να φτάσει η άλλη Τρίτη.
Δεν ανησυχώ για την αμνιοπαρακέντηση, ειλικρινά. Ανησυχώ για το μετά και αυτό το μετά δεν μπορώ ούτε να το γράψω προς το παρών.
Το μωρό μου, κοριτσάκι τελικά ή αλλιώς νο2, παρουσίασε κατά το υπερηχογράφημα β'επιπέδου μία ανωμαλία στην καρδιά που σε απλά αγγλικά λέγεται golf ball sign σε συνδιασμό με φύσημα.
Ούτε το golf ball είναι απαραίτητα κάτι από μόνο του, ούτε το φύσημα. Ο συνδιασμός τους όμως είναι που προβλημάτισε τον γιατρό και μου πρότεινε αμνιοπαρακέντηση, με ποσοστά 1:371, "περίεργο" νούμερο για όσες έχουν γεννήσει και γνωρίζουν, μία πάρα πολύ μικρή στατιστική πιθανότητα για όσους ορκίζονται μαθηματικά. Σε αυτό το δεύτερο βασίζομαι για να μην τρελαθώ. Προσπαθώ να το εκλογικεύσω και να μην ψάχνω ούτε για κρυμμένα μηνύματα, ούτε να αποκωδικοποιώ συμπεριφορές.
Μία στις τριακόσιες εβδομήντα μία.
Μέχρι την Τρίτη θα ήθελα να σταματούσε να κουνιέται, η κοιλιά μου να ξεφούσκωνε και να γινόμουν όπως παλιά. Τίποτα πάνω μου να μην μου θύμιζε ότι διανύω τον 6ο μήνα και να έκανα όλο βουτιές στα κύματα με τους δυο άντρες της ζωής μου. Να γελάω, να ξεκαρδίζομαι και να μην σκοτεινιάζω καθόλου.
Έτσι είναι η ζωή. Πρέπει μάλλον να περάσεις τα δύσκολα για να εκτιμήσεις τα αυτονόητα.
Μέχρι την Τρίτη θα ήθελα να σταματούσα να κλαίω.
Με τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου είμαι σε καλό δρόμο.