Sunday delight

Τα νεότερα από τον γιατρό έχουν ως εξής:
Πιθανή εβδομάδα τοκετού, η πρώτη του 9ου, δηλαδή αρκετά νωρίτερα από τους "επίσημους" επιστημονικούς υπολογισμούς, αλλά πολύ κοντά στο ένστικτο της μαμάς - that would be me, ladies and gents. 
Το νο2 είναι με το κεφάλι κάτω, 1.600, και με κλωτσάει συνέχεια (τί να κλωτσάει δηλαδή, σπρώχνει γιατί δεν θα πολυχωράει το άμοιρο, πολύ κλειστοφοβική φάση η εγκυμοσύνη) στα ίδια 2-3 σημεία με μανία... πολύ εκνευριστικό.  Κάθομαι στο γραφείο και πετάγομαι στον αέρα.  Και δεν φταίει το νο2 αλλά προφανώς το γραφείο... μήπως να το κόψω?
Λίγο αυτά τα κλειστοφοβικά, λίγο ο ήλιος με την υγρασία που με έχουν κουράσει και λίγο η προπόνηση για τον χειμώνα που έρχεται, πρέπει να ήταν η πρώτη Κυριακή που κάτσαμε σπίτι μετά από 4 μήνες.
Και τί έκαναν οι ήρωές μας... Επιδόθηκαν σε ένα εξαιρετικό... brunch!
Οι Κυριακές είναι ωραίες μέρες για brunch.  Είμαστε (και είστε) όλοι μαζί, έχουμε άπλετο χρόνο στην διάθεσή μας και είναι η μέρα που οι διατροφικές απαγορεύσεις λυγίζουν και τα παιδιά κρέμονται από τις αγκαλιές των γονιών τους και λιώνουν στα φιλιά τους, για να τους χορτάσουν.
Άνοιγμα παρένθεσης.  'Οταν πήγαινα σχολείο σιχαινόμουν την Κυριακή.  Ήταν για μένα μία μίζερη μέρα που δεν μπορούσα να ξενυχτήσω, μία μέρα που ξημέρωνε υπό την σκιά της κλεψύδρας του τέλους του ελεύθερου χρόνου και ο ψυχρός προθάλαμος της βαρετής, Αρσακειακής εβδομάδας.  Κλείσιμο παρένθεσης.
Σκέφτηκα λοιπόν, αν κάνουμε καμία brunch-ιακή (?) χαριτωμενιά, να την ποστάρω και να δίνω ιδέες για χειμωνιάτικες Κυριακές με fun 'n' food, ξεκινώντας με πολύ αγαπημένες - είτε πήγαινα σχολείο, ή όχι - ΤΗΓΑΝΙΤΕΣ.
Πήρα λοιπόν τηλέφωνο την μαμά μου, η οποία αφού μου την έσπασε με αυτά τα μαμαδίστικα του τύπου "ε ρε παιδί μου με το μάτι και εσύ, δεν καταλαβαίνεις?" ή "καλά, είναι δυνατόν να πω και το αλάτι, δεν ξέρεις από μόνη σου?", καταλήξαμε στα εξής:
- 2 αυγά
- 1 κουταλάκι μπέικιν
- Λίγο (?) λιγότερο από μισή κούπα ζάχαρη
- 1 κούπα γάλα (το γνωστό... και με το μάτι τον βλέπεις τον χυλό αν θέλει κι άλλο!)
- 1/2 κουταλάκι αλάτι
- 1 κουταλιά βούτυρο (και να έχετε και λίγο για το τηγανάκι, δεν βάλαμε λάδι. βολεύει αυτό το μικρό που εμείς είχαμε... ξέρετε, αυτό που χωράει ένα αυγό τηγανητό)
- Περίπου (γκρρρρ...) 140γρ. αλεύρι. 'Η δύο κούπες.
Για να είμαι ειλικρινής, μετά είπαμε με τον Ντάριο ότι αλεύρι μπορεί να ήθελε και λίγο λιγότερο από 140 γρ. Αλλά δοκιμάστε, δεν θα σας χαλάσει.
Κάποιοι βάζουν και βανίλια, η μαμά μου δεν μου το είπε και άρα δεν βάλαμε.
Λοιπόόόόν... Πανεύκολο.
Ανακατέβεις σ΄ένα μπωλ το γάλα, τα αυγά και το βούτυρο και σε ένα άλλο όλα τα υπόλοιπα.
Σιγά σιγά προσθέτουμε στο μπωλ Α τα περιεχόμενα του μπωλ Βου, μέχρι να γίνει ένας ωραίος, παχύς, γιάμι χυλός. Μετά βάζουμε τον άντρα μας να ζεστάνει λίγο βούτυρο στο τηγάνι σε μέτρια φωτιά για να μην κολλήσει το αριστούργημα, να βάζει περίπου 2 μεγάλες κουταλιές χυλό την φορά και να τουμπάρει την τηγανίτα. Θέλει περίπου 1 λεπτό η μία, τίποτα δηλαδή.... Με αυτά τα υλικά εμείς φτιάξαμε νομίζω 8-9.

Voila!!!!

Για πρώτη φορά, και γιατί βιαζόμασταν να τις φάμε, τις δοκιμάσαμε με διάφορα φρούτα, maple syrup, μέλι και λιωμένη κουβερτούρα με κρέμα γάλακτος.  Ο Ντάριο και με φιλαδέλφεια κριμ τσιζ, και είπε ότι ήταν ωραία.  Δεν έχω γνώμη γι'αυτό, είχα πέσει με τα μούτρα στην γλυκιά βερσιόν.  'Εχω άλλωστε και 14 έξτρα κιλά (ιτ ιζ οφίσιαλ) να προασπιστώ... 
Ο δε υιός, μας σνόμπαρε εντελώς.  Μόνο τα φρούτα έφαγε... Τί να σας πω, πρέπει να φταίει το δικό μου, θα σνομπάραν άλλα παιδάκια τηγανίτα με σοκολάτα?

Αυτή λοιπόν ήταν μία πραγματικά απολαυστική Κυριακή....

Είχε γέλιο, ανακατευτήκαμε όλοι στην κουζίνα, βάλαμε δυνατά

Nikos Diamantopoulos / Moments in Dreams

και εξιτάραμε τις αισθήσεις μας....

Μέχρι τις επόμενες...   Au revoir!

Άντε, τελειώνουμε?

Πω πω, βάρυνα ρε φίλε...
Και όχι απλά χόντρυνα (+13, +14 εξαρτάται από το αν είμαι σε μουντ να κλέψω ή όχι).... "ΒΑΡΥΝΑ".
Βάρυνα στο πώς περπατάω, πώς κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, πώς πάω στην τουαλέτα (το χειρότερό μου μακράν), πώς δένω τα κορδόνια από τα All Star μου, πώς κοιμάμαι στην γωνίτσα μου μαζί με τα άλλα δύο αγόρια μου....
Αλλά "βάρυνα" και στην συμπεριφορά μου - προχθές πήγα για μία μπίρα και δεν με χωρούσε ο τόπος.  Αισθανόμουν σαν να είμαστε πάρα πολλοί, πολύ κολλητά, η τεράστια καρέκλα μου με πίεζε και νόμιζα ότι δεν είχα που να βάλω το στήθος μου. 
Σήμερα πάλι γείωσα πρόσκληση για φαγητό με τέσσερις σούπερ φίλους γιατί ένιωθα την ανάγκη να βουλιάξω στον καναπέ με την μοναξιά μου, με την μπάλα του μπάσκετ που κουβαλάω στην κοιλιά μου, με το blog μου, το τουΐτερ και τα όνειρα του γιού μου, με τα 14 κιλά μου (ρε, μήπως είναι 13?) και τα βογγητά μου κάθε φορά που σηκώνομαι από τα μαξιλάρια.
Δεν είχα όρεξη να κάνω αχ βαχ μπροστά σε φίλους, να πλακουτσώσω τον πωπό μου σε μία άκαπμτη καρέκλα, να θέλω να ξαπλώσω ανάσκελα γιατί η μέση μου με εκδικείται που δεν την φρόντισα όταν έπρεπε και να κάνω την χαριτωμένη όταν η μεγάλη μου έγνοια θα ήταν αν θα ενεργήσει το γάλα μαγνησίας πριν την βάφτιση του Διονύση αύριο.
Είναι αυτό το τρίτο τρίμηνο, το πιο αντιφατικό από όλα.
Γιατί είναι δύσκολο, αργό και νωχελικό, ενώ ταυτόχρονα είναι το τέλος ενός θαυμαστού ταξιδιού, είναι αισιόδοξο και ονειροπόλο.
Αυτή η φάση στην ζωή της εγκύου που όσο φάνκι/τρέντι/κούκου και αν θέλει να είναι, στην πραγματικότητά της κυριαρχούν τα fold-over παντελόνια και η έντονη επιθυμία να σταματήσει να δουλεύει, να αράξει σπίτι πνιγμένη στα μωρουδιακά και να έχει κάποιον να την προσέχει και να την αγκαλιάζει τα βράδια που ξυπνάει κάθε φορά που πρέπει ν'αλλάξει πλευρό.
Είναι τώρα που μετράω μέρες - πόσο είσαι? σε 2 μέρες μπαίνω στον 8ο - μετανιώνω που δεν έκανα στο φουλ τα μαθήματα του ανώδυνου, προετοιμάζομαι να απαιτήσω πράγματα από τον γυναικολόγο μου, την μαία μου, το Λητώ και βάζω στοιχήματα για την τελευταία ημερομηνία.
Τί περίεργο αυτό το τρίτο τρίμηνο, σαν σαλιγκάρι που σέρνεται στα χόρτα μετά την βροχή, σαν πονηρό παιδί που γλείφει αργά μια κουταλιά nutella, σαν ένα αόρατο βαρίδι που βολεύεται στους ώμους σου και σε προστάζει, σαν ένα φως στην άκρη του τούνελ - ένα πανέμορφο μωρό που ξεκαρδίζεται γάργαρα, απλώνει τα χέρια και σε αγκαλιάζει.  Το δικό σου.
Και το τηλέφωνο μου χτυπάει, είναι η φίλη μου, "Μην είσαι μαλάκας, βάλε μια φόρμα κι έλα, μας λείπεις..."
Τί να κάνω, να πάω?  Έχουμε και αυτή την βάφτιση αύριο το πρωί και μόλις έκαψα την πίτσα...

το κλουβί με τις τρελές... ε... με το μωρό ήθελα να πω.

To post αυτό δεν είναι ούτε μακροσκελές, ούτε φιλοσοφικό, ούτε βαθυστόχαστο.
Δεν έχει να κάνει με διαδικτυακή έρευνα, ή με προτάσεις διακόσμησης, μόδας & χειροτεχνίας.
Αλλά μου έκανε τόση εντύπωση, που κάπως έπρεπε να το ποστάρω και να το μοιραστώ!
(συν τοις άλλοις, είμαι στο γραφείο και δουλεύω, μην ξεχνιόμαστε....)
Στην δεκαετία του '30, οι λάτρεις του hygiene κινήματος, προοδευτικοί και ταυτόχρονα οπαδοί αυστηρών εκπαιδευτικών αρχών υποστήριζαν πως τα σπίτια που δεν έχουν κήπο πρέπει να είναι εφοδιασμένα με ένα κλουβί, για να βγαίνει το μωρό να παίρνει αέρα!!!!
Ο λόγος?  Μα φυσικά να επωφελείται των ευεργετικών ιδιοτήτων του ήλιου, του αέρα και της υπαίθρου!  Αυτό θεωρείτο τόσο σημαντικό, που άξιζε προφανώς να "θυσιαστεί" και ένα μωρό στα 100 βρε αδερφέ!  Επίσης η extreme, προοδευτική και μεταμοντέρνα λύση της "βόλτας" μάλλον δεν ήταν αρκετά αποτελεσματική για τους hygienists ή ίσως δεν ήταν αρκετά κουλή για να υποστηρίξει την ανατρεπτικότητα του τρόπου σκέψης τους.
Anyway, το βρήκα στο vintage for kids; μιλάμε ότι εχουν ιδρώσει οι παλάμες μου!!!! 

Εγώ μαμά

Λοιπόν.
Τα τελευταία 3 χρόνια της ζωής μου ακούω διάφορα κουλά σχόλια σχετικά με τις εγκυμοσύνες μου, την προσωπικότητα μου, και άρα και με τα στερεότυπα που οι άλλοι έχουν στο μυαλό τους για τις μαμάδες.
Επίσης βλέπω και διάφορα βλέμματα απορίας και έκπληξης όταν για παράδειγμα κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και αποκαλύπτεται το μεγαλείο που κρύβω από το στήθος και κάτω - χα!
'Ολα αυτά όχι φυσικά γιατί είμαι μικρούλα - καμία σχέση, έχουμε πει ότι σε λίγο θα γίνω 35, αλλά γιατί δεν κάνω fit στην εικόνα που έχει μία μεγάλη μερίδα κόσμου για τις μαμάδες.
Πολύ βασικό κριτήριο ότι δεν ξέρω να μαγειρεύω.  Δεν ξέρω, λέμε.  Ούτε πατάτες τηγανιτές.  Εντάξει, αν ο κόσμος γύρω μου αρχίσει να καταρρέει όπως τα όνειρα του Leo στο Inception, ένα μακαρόνι θα το ρίξω στην κατσαρόλα, αλλά μέχρι εκεί.
Φοράω σκισμένα τζην και ο γιος μου -φυσικά- τα σκίζει και αυτός.
Κάνω παρέα με ανθρώπους που ακόμα πίνουν και τραβιούνται σε μπαρ με δυνατή μουσική - του διαβόλου.
Θέλω να κάνω πολλά τατουάζ.
Δεν με πειράζει αν ο γιος μου τα φοράει τσαλακωμένα.  Είναι η τακτική που ακολουθώ και για τα δικά μου ρούχα, αντί να σιδερώνεις, τόλμησέ το ;-)
Δεν είμαι γραμμένη σε διάφορα groups, συλλόγους, e-κοινότητες κ.λ.π που αναλύουν με σθένος την ποιότητα της μύξας του μωρού και την απορροφητικότητα της τάδε πάνας στο βάθος του χρόνου.
Δεν κράζω όσους έχουν lifestyle που δεν ταιριάζει πλέον με το δικό μου.  Αλλά ούτε νοσταλγώ, γιατί δεν θεωρώ ότι έχουμε ουσιαστικές διαφορές.  Κινδυνεύω να γίνω κουραστική όμως αν ξαναπώ ότι ζηλεύω τις ώρες ύπνου τους.
Δεν κουβαλάω κεφτεδάκια στην παραλία.  Εννοείται ότι δεν αφήνουμε το παιδί μας νηστικό, κάπως αλλιώς τα βολεύουμε. Κεφτεδάκια στην παραλία, πρόκειται btw για το φουλ μαμαδίστικο στερεότυπο. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω και καμία που να το κάνει, αλλά μου άρεσε και είπα να το γράψω ;-)
Βαριέμαι να μιλάω για παιδιά με τις ώρες και βαριέμαι να ακούω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από την ζωή ενός παιδιού που δεν γνωρίζω.
Δεν είμαι παιδίατρος, φαρμακοποιός και ούτε θέλω να γίνω.  Ρωτήστε τους ειδικούς και πιστέψτε με, από όλες αυτές τις μαμάδες ξερόλες θα σας συμβουλέψουν καλύτερα.
Νομίζω ότι δεν έχω πάθει μετάλλαξη από όταν γέννησα.  Νομίζω ότι είμαι η ίδια, απλά μεγαλύτερη, με ελαφρώς πιο παχουλό σώμα, που κουβαλάει όμως τις ίδιες ιδέες, ίσως ωριμότερες.
Αλλά, έχω αλλάξει την ζωή μου για χάρη του παιδιού μου.
Δεν κουράζομαι να τον κρατάω αγκαλιά όλο το βράδυ, αν αυτό τον γεμίζει στοργή και ασφάλεια και να τρέχω άυπνη στην δουλειά το πρωί, ή να περνάω τα Σαββατιάτικα πρωινά στα πάρκα και τις παιδικές χαρές, αν αυτό τον γεμίζει ευτυχία και γέλια.
Δεν με νοιάζει να συναναστρέφομαι ανθρώπους με παιδιά της ηλικίας του - με αυτό να είναι το μοναδικό κριτήριο επιλογής - αν αυτό ενισχύει την κοινωνικότητα και την συντροφικότητα του.
Δεν παραπονιέμαι αν πρέπει να ψάχνω διαρκώς δραστηριότητες και εργαστήρια, ιδέες και κατασκευές, αν αυτό τονώνει την δημιουργικότητά του. 
Δεν εκνευρίζομαι να απαντάω με τον όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένο τρόπο στις ακατάπαυστες απορίες του, αν αυτό βοηθάει στην εξέλιξη του τρόπου ομιλίας και σκέψης του. 
Δεν θυμώνω αν δεν βγαίνω, αν δεν βλέπω καινούργιες ταινίες στο σινεμά, αν αισθάνομαι ότι κάποιες φορές έχω μείνει πίσω, γιατί αυτό μας φέρνει ακόμα πιο κοντά, κάνει την σχέση μας ακόμα πιο αγαπησιάρικη και με γεμίζει περισσότερες αγκαλιές και φιλιά.
Και αδιάσειστο κριτήριο για το ότι την έχω εντελώς ακούσει ως μαμά, είναι ότι δεν μπορώ να ακούσω μωρό/παιδί να κλαίει, ούτε σε ταινία.  Δεν μπορώ ούτε να βλέπω, ούτε να ακούω ιστορίες ή εικόνες δυστυχίας που αφορούν σε παιδιά γιατί ξεκινάω κλάμα με λυγμούς, όπου και αν βρίσκομαι.
Έχω πολλά όνειρα για χαρούμενα παιδιά.  Για παιδιά που δεν τους στερείται η αγκαλιά και που βιώνουν την  ανεμελιά τους σε ένα τρυφερό περιβάλλον, χωρίς σκοτάδια.
Γι'αυτό μην ξανακούσω μαλακίες για το πώς πρέπει να είναι οι μαμάδες.
Και μην ψαρώνετε με εκείνες που τα βάζουν με στρατιωτική πειθαρχία να κοιμούνται από τις 8.  Έχουν δύο νταντάδες στο σπίτι ;-)

Δεν το πιστεύω ότι πια δεν φοβάμαι καθόλου για εμένα, παρά μόνο για το τί θα κάνει εκείνος αν εγώ δεν υπάρχω στην ζωή του.

Φθινόπωρο! it's re-decorating time!

Πέρασα ένα καταπληκτικό σαββατοκύριακο, πραγματικά.
Εκτός από το ότι το σκηνικό του καιρού μου πήγαινε πολύ - απογευματινός καφές στο μισοάδειο Κολωνάκι με ψιλόβροχο και σινεμά την Κυριακή το βράδυ, βούτηξα κυριολεκτικά σε αγαπημένα μου blogs & περιοδικά διακόσμησης.

Περνάω φάσεις με τα διάφορα στυλ.  Τώρα είμαι αφενός στην φάση mix & match τόσο πολύ που ξεθάψαμε έναν απίστευτο, σκαλιστό κόκκινο με χρυσό καθρέφτη από το Μαρόκο για το σαλόνι, έναν πίνακα από την τζιώτικη γκαλερί Βουρκαριανή που μας είχαν κάνει δώρο γάμου και κάτι παλιά δερμάτινα κουτιά που έκανα τραπεζάκι.
Αφετέρου, είμαι στην φάση οργάνωσης όπως έχουμε πει και πολύ γούσταρα την βόλτα στην Ikea, με τα μέτρα τυλιγμένα γύρω από το λαιμό, και τα ξύλινα μολύβια πίσω από το αυτί, σαν μάστορες του παλιού καλού καιρού.  'Η μάλλον σαν αυτόν τον τύπο στην διαφήμιση της Overlay... ένα φσσσσσ με Overlay!  Αν είστε κοριτσόπουλα και δεν θυμάστε, δείτε τον τυπάκο εδώ.

Anyway, είδα απίστευτα σπίτια στο internet.  Απίστευτα σπίτια κοζερίες, που σου δίνουν την αίσθηση απουσίας αυστηρού design - αλλά είναι τόσο προσεγμένα στην πολύχρωμη λεπτομέρειά τους -, με βιβλιοθήκες πλημμυρισμένες από βιβλία και λουλούδια, vintage τραπεζάκια και λαχταριστά, παιδικά δωμάτια. 

Ορμώμενη από αυτά που έχω δει, μάλλον έχω αποφασίσει ν'αφήσω τον γιο μου για άλλο ένα χρόνο περίπου να κοιμάται στο κρεβάτι του αντί να του πάρω ένα bank bed που βρήκα -πού αλλού?- στο internet, και να τοποθετήσω το μωρό νο2 στην οριακά κιτς και εντελώς ροζ somnat κούνια από την Ikea (κάτω). 

Δείτε πιο κάτω και ένα ακόμα παιδικό δωμάτιο που βρήκα στο ohdeedoh, (το ΑΓΑΠΩ αυτό το site) με εντυπωσιακό συνδυασμό θερμών χρωμάτων, στρογγυλά καδράκια με ύφασμα στους τοίχους και υπέροχο φως.  Ένα απόλυτα cute baby room που τελικά δεν χρειάστηκε τυποποιημένες ζωγραφιές στους τοίχους για να είναι πραγματικά ξεχωριστό.

'Εχω πολλά πράγματα να σας δείξω.  Αλλά θα ήθελα να μου δείξετε και εσείς.  'Ισως κάποια παιδική γωνιά που έχετε δημιουργήσει και για την οποία είστε πολύ περήφανοι? 

Εγώ θα συνεχίσω να βάζω και να ψάχνω για να εμπνεόμαστε όλοι.  Α! Και να σημειώσω ότι έγινε και η πρώτη απόπειρα κατασκευής pom pom - θυμάστε?  'Ηταν σχετικά επιτυχής και πολύ εύκολο.  Μόλις τελειοποιηθούν, θα τα ξαναπούμε ;-)

Νέα Γ υ ν α ί κ α (μόνη ψάχνει, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης κ.λ.π)

H Αθηνά ξύπνησε στις 9 το πρωί.  Έτρεξε στο ντους και μετά άνοιξε την μεγάλη ντουλάπα της.
Διάλεξε ένα πολύ φαρδύ, ψηλόμεσο τζην, ένα λευκό φανελάκι και ταμπά πλατφόρμες.
'Εφτιαξε τον καφέ της, δάγκωσε ένα μπισκότο και βγήκε στην βεράντα του διαμερίσματός της στα Ιλίσια για να πάρει τηλέφωνο μία -πάντα- διαθέσιμη φίλη της.  Μίλησαν για λίγο και είπαν να πάνε το βράδυ για ένα ποτό.
"Για άλλο ένα ποτό...  Μήπως να συναντιόμασταν με την Άννα και τον Νικόλα? Μπα, δεν θα έχουν που ν'αφήσουν το παιδί τελευταία στιγμή..." σκέφτηκε η Αθηνά καθώς έμπαινε στο αυτοκινητό της για να οδηγήσει προς την εταιρία.
Στο γραφείο είχε πολύ δουλειά, πολλά τηλέφωνα και μία μαραθώνια -άνευ λόγου- συνάντηση που την άφησε να κοιτάει έξω από το παράθυρο εξαντλημένη και ανίκανη να απαντήσει στην απορία που είχε καρφωθεί στο μυαλό της τον τελευταίο καιρό.
"Ως πότε?"
33 χρονών, εμφανίσιμη, έξυπνη, κοινωνική.  Με φίλους, δικό της σπίτι, καλή επαγγελματική εξέλιξη και νορμάλ οικονομική κατάσταση.  Περνούσε καλά, είχε ενδιαφέροντα και λάτρευε τα ταξίδια.
Στην ζωή της τον τελευταίο καιρό δεν συνέβαινε τίποτα συγκλονιστικό, αλλά και τίποτα τραγικό. 
Στην ζωή της τον τελευταίο καιρό δεν είχε εμφανιστεί κανένας τέλειος, αλλά και κανένας μαλάκας γκόμενος.
Τικ, τακ, τικ, τακ, τικ, τακ....
Άνοιξε το κινητό της και άρχισε να χαζεύει τις επαφές.  Όλοι οι γνωστοί των πέντε τελευταίων χρόνων βρίσκονταν φυλακισμένοι εκεί μέσα - και ήταν αρκετοί.  Έκανε γρήγορα scroll down - α, ναι, αυτός που τελικά ήταν bi (κρίμα, και ντυνόταν ωραία), η κολλητή από το πανεπιστήμιο που πλακωθήκανε, η Ευγενία που παντρεύεται, η Μαρίνα με τα δίδυμα - χαθήκανε, ο psycho που τα φτιάξανε και τα χαλάσανε τρείς φορές από συνήθεια, ο γόης που είχε γκόμενα και την δούλευε για κανένα εξάμηνο, και άλλη φίλη με παιδιά, και άλλη, και άλλη...
Η Αθηνά έμεινε αποσβολωμένη.  274 επαφές και πραγματική επικοινωνία μόνο με καμιά 10αριά ανθρώπους.
274 επαφές τα τελευταία χρόνια και ούτε ένας άντρας που να στήριξε την ανασφάλειά της για το μέλλον, τα συναισθηματικά της όνειρα, την γυναικεία της πολυπλοκότητα.  Στην πραγματικότητα, δεν ήθελαν τα ίδια πράγματα.  Εκείνη δεν τόλμησε ποτέ να ομολογήσει στον εαυτό της τί ήθελε, και οι άλλοι δεν προσπάθησαν ποτέ να την αποκρυπτογραφήσουν.  Έκαναν την ζωή τους, πήγαιναν μπροστά επαγγελματικά, της έπαιρναν ωραία δώρα, πήγαιναν στο θέατρο, έκαναν sex και φτου και από την αρχή.  Η κοινή τους πορεία δεν εξελισσόταν στο ελάχιστο.  Αυτούς δεν τους ένοιαζε και πολύ γιατί το έπαιζαν νέοι και ωραίοι - το "όριο" των 45 χρόνων ήταν ακόμα πολύ μακριά και αυτή η Αθηνά θεωρούσαν ότι αρχίζει να τους τα ζαλίζει.  Παράλληλα εμφανιζόταν και μία "Αθηνούλα" πιο μικρή, πιο ανέμελη, πιο ξεκούραστη.
Και η Αθηνά έπρεπε να βρει κάποιον άλλο, να ξεκινήσει από την αρχή με ακόμα λιγότερες φίλες διαθέσιμες να την ακολουθήσουν στο bar hopping και μία καινούργια ρυτίδα στο μέτωπο.
Και να περνάει κάθε φορά άλλο ένα στάδιο μελαγχολίας και εσωτερικής αναζήτησης... "Τί σκατά έκανα λάθος? Γιατί έχασα τον καιρό μου με αυτόν το μαλάκα? Αφού φαινόταν ότι με κοροϊδεύει... Πότε θα βρεθεί ο ΕΝΑΣ που θα θέλει τα ίδια με μένα?".  Και μετά από αυτό το στάδιο και μερικά cocktails με φίλες, η (αυτο)πεποίθηση ότι τέρμα οι μαλακίες, τώρα θα έρθει, θα καψουρευτούμε, θα αγαπηθούμε, θα κάνουμε οικογένεια...

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ γνωρίζω πολλές Αθηνές.  Γυναίκες που έχουν παλέψει πολύ στην ζωή τους για να είναι ανεξάρτητες, επιθυμητές, μορφωμένες, κοινωνικές.  Που είναι γύρω στα 35, φαίνονται νεότερες (όπως όλη η γενιά μας άλλωστε) και θέλουν δειλά δειλά να κάνουν ένα ακόμα βηματάκι, αλλά δεν τους κάθεται.  Δεν έχω καταλάβει απόλυτα ακόμα τί φταίει. 
Εκτός από το προφανές "όλα τυχερά είναι σε αυτή τη ζωή", δεν μπορεί, θα έχουν συντελέσει και άλλοι παράγοντες στο ότι έχω μια χαρά φίλες που δεν μπορούν να σταυρώσουν έναν γκόμενο περίπου έτσι όπως τον θέλουν. 
Πάντως το πιο σημαντικό ίσως είναι ότι οι άντρες δεν βγαίνουν σε μοντέλο με βιολογικό ρολόι.  Είναι 35αρηδες και τα πίνουν ανέμελοι στην πλατεία Καρύτση, θέλουν να γυρνάνε μόνοι τους σπίτι το βράδυ και η φάση "πατέρας" δεν τους λέει τίποτα για τα επόμενα δέκα χρόνια.  Η δε φάση "γαμπρός" δεν τους λέει/έλεγε τίποτα, ποτέ. 
Κρίμα που οι Αθηνές μου δεν μπορούν να συντονιστούν με τους ελεύθερους, ενδιαφέροντες άντρες εκεί έξω.  Κρίμα που δεν μπορούν να δημιουργηθούν μεγάλες παρέες νέων, μοντέρνων γονιών (ειδικά μπαμπάδων) με αντοχές και με διαφορετικές ιδέες, κρίμα που πλέον οι γυναίκες στα 38 καταθλίβονται γιατί πιστεύουν σοβαρά στο ενδεχόμενο να μείνουν μόνες για την υπόλοιπη ζωή τους, κρίμα που αυτό τις οδηγεί στο να γίνονται αντιδραστικές και παράξενες, αποξενώνοντας ακόμα περισσότερους φίλους από την μεγάλη τους αγκαλιά.
Χθες είχα επέτειο γάμου - 4 χρόνια.  Έβαλα φόρεμα, πήρα ένα φανταστικό δώρο και πέρασα υπέροχα με τον άντρα μου και την κοιλιά μου.
'Ετσι είναι αυτά.... Τυχερά.... Αλήθεια? Το πιστεύετε στ'αλήθεια???

Η μαμά πουλί

Λίγες σκόρπιες σκέψεις καμιά φορά φτιάχνουν ένα post και πολλές σκόρπιες εικόνες (μου) φτιάχνουν το κέφι.
H ζωή μου τελευταία μοιράζεται μεταξύ καταμέτρησης Δευτέρων (7 & έφυγα από το γραφείο), αναζητήσεων ντουλάπας,  ξεφυλλίσματος του Living etc, τρόμου ανάβασης στην ζυγαριά, ήσυχων, κοριτσίστικων εξόδων και βασανιστικών στριφογυρισμάτων στο κρεβάτι.
Χθες πήγα στον γιατρό.  Το μωρό είναι καλά, 1.100kgr και το είδαμε δύο φορές να χασμουριέται.  Μου φάνηκε πολύ αστείο. 
Του μωρού βέβαια τα κιλά είναι μια χαρά.  Τα δικά μου όμως... είναι έντεκα.  Γαμώτο, και ήμουν σίγουρη ότι αυτή την φορά θα τα κατάφερνα καλύτερα από την πρώτη.
Ο "μεγάλος" (και καλά) είναι απίστευτος.  Μένω έκπληκτη από τις ατάκες, την ξέφρενη πρόοδο και την τρυφερότητά του.  Τα κρατάω όλα αυτά μέσα μου, ένα πολύτιμο δώρο που ελπίζω να μπορώ να θυμάμαι για να του διηγηθώ - μου είναι δυστυχώς τρομερά δύσκολο να κρατάω κάτι-σαν-ημερολόγιο και είναι τόσο πολλά αυτά που συμβαίνουν που γλιστρούν από το μυαλό μου όπως το νερό από την σφιχτή χούφτα.  Θα μπορούσα κάτι να γράφω εδώ, αλλά και αυτό μου φαίνεται "κάπως" - πώς τις λένε αυτές τις μαμάδες... κουκουβάγιες? κοκόρια?... 'Η και τα δύο? Κακή και κουραστική κατηγορία.
Το δωμάτιο του νο2 είναι σε καλό δρόμο.  Στο μυαλό μας μόνο βέβαια, γιατί στην πράξη μην φανταστείτε ότι έχει γίνει κάτι περισσότερο εκτός από συμμάζεμα των παπουτσιών.  Α! Ήρθε και η κυρία να πάρει τα final μέτρα για την ντουλάπα και ο γιος μου είχε την εύλογη απορία αν θα κάνουμε ντουλάπα για την Luna - δεν θυμάμαι αν σας την έχω συστήσει, είναι η γάτα μας εδώ και 16 χρόνια!
Πέρασα βέβαια και κάτι φάσεις τρελών νεύρων, γιατί δεν έβρισκα την μαξιλαροθήκη που ήθελα ή γιατί ξεχάσαμε το 128ο μας φτυαράκι στο πάρκο, και "ύποπτων" ενασχολήσεων - τακτοποίησα όλα μου τα συρτάρια. 
ΕΓΩ δεν τα κάνω ΠΟΤΕ αυτά τα πράγματα. 
Πρέπει να είναι αυτό το περιβόητο nesting instinct της εγκυμοσύνης. 
Το nesting instinct λοιπόν, σε αφήνει μαλάκα (μόνο έτσι μπορώ να το πω) για την φύση που όλα με τόσο -πραγματικά- σοφία εποίησε.  Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα θηλυκά του ζωϊκού βασιλείου που εγκυμονούν, έτσι και στις έγκυες γυναίκες, συνήθως από τον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης και μετά, αρχίζει και λειτουργεί μία ανεξέλεγκτη ορμή για καθαριότητα, τακτοποίηση και οργάνωση του μικρόκοσμού τους.  Όπως ακριβώς τα πουλιά ετοιμάζουν με ευλάβεια την φωλιά τους πολύ νωρίτερα για να υποδεχθεί τα αυγά τους, έτσι και οι μαμάδες οργανώνουν το περιβάλλον που θα υποδεχθεί το μωρό τους. 
Ομολογώ ότι ένα βράδυ κοιμήθηκα στις 4 το πρωί γιατί σκεφτόμουν ποια μπλουζάκια πρέπει να πετάξω από το τρίτο ράφι και κάθε μέρα που γυρνάω από το γραφείο ασχολούμαι με την κατηγοριοποίηση των παιχνιδιών του γιου μου - σκουπίδια, κρύψιμο για καμια εβδομάδα, χάρισμα.
ΕΓΩ δεν τα κάνω ΠΟΤΕ αυτά τα πράγματα.
'Εχω διαβάσει δε και παρανοϊκές μαρτυρίες nesting όπου οι δύσμοιρες μαμάδες-to-be καθάριζαν όλο το σπίτι κάθε μέρα με μία οδοντόβουρτσα, ετοίμασαν την τσάντα του μαιευτηρίου πάνω από 50 φορές ή έλιωναν ένα ένα τα μυρμηγκάκια στον κήπο για περισσότερες από μία εβδομάδες.  Χαχαχαχα - θεϊκό?
Τελειώνοντας, να σημειώσω ότι με τις θεόκουλες φίλες μου θα ξεκινήσουμε λέσχη ανάγνωσης βιβλίου.  Το πρώτο βιβλίο (που είχα αγοράσει μία φορά από το Ελ. Βελ. για να διαβάσω σε ένα αεροπορικό ταξίδι αλλά τελικά είδα ταινία) που θα διαβάσουμε/σχολιάσουμε/αλλάξουμε τα φώτα είναι "To μαγαζάκι των αυτοκτονιών".  «Αποτύχατε στη ζωή σας; Mε εμάς θα έχετε έναν πετυχημένο θάνατο!».  Διαβάστε περισσότερα εδώ, θεόκουλο μου φαίνεται.
Να κλείσω τώρα ε??  Να πάω να διπλώσω καμιά πετσέτα και να ταξινομήσω τις κάλτσες ανά χρώμα.
Πλάκα κάνω.  Να διαβάσω καμια σελίδα.  Μην γίνω και ρεζίλι στην Λέσχη!!!
x.

Fashion play - boys

Τελικά το να διαλέξω funky ρούχα για αγοράκια από το internet ήταν εξαιρετικά εύκολο.
Η μόνη διαφορά είναι ότι στα αγόρια, αυτά που βλέπεις κρεμασμένα στις κρεμάστρες ή ακούνητα στις φωτογραφίες πρέπει να τα φανταστείς κάπως.  Με φαρδιές ζώνες, ρεβέρ και denim στο τόσο hot-right-now carrot fit κόψιμο, και παπούτσια που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, τα αγοράκια μας θα ροκάρουν όσο ποτέ άλλοτε τον φετεινό χειμώνα!
(πότε θα αδυνατίσω να εκτονωθώ... πότε???)
1. Goorin Bros Checked fedora hat

Λατρεύω τα αξεσουάρ, και βλέποντας αυτό το καπέλο, είμαι σίγουρη ότι θα απογειώσει την οποιαδήποτε εμφάνιση.
Ξέρω, ξέρω, δεν πρόκειται να το κρατήσει, αλλά... προπονήστε τον!
Έστω να καταφέρνατε να κάνει μόνο θριαμβευτική είσοδο εκεί που πάτε?
Από το λατρεμένο asos.

2. Popupshop grey baggy leggings
Τέλεια εναλλακτική της φόρμας, και ναι, κάνει για casual εμφανίσεις, αρκεί να φοράει μποτάκια με πολύ χαλαρά κορδόνια και δερμάτινο, biker τζάκετ (το οποίο υπάρχει και στο Zara, δεν χρειάζεται να ξοδευτείτε!).
Στο http://www.kidsofluxury.com/






3. AllSaints Kids Portland Long Sleeve Shirt

 Μου αρέσει γιατί είναι slim fit, έχει relaxed ύφος, μαύρα κουμπιά και είναι ιδανικό για όλες τις ώρες και τις περιπτώσεις.
 Στο allsaints.com

4. Khaki cardigan, 100% cashmere από το Elias and Grace - πολύ αγαπημένο μου site... Τα στέλνουν και σε φοβερές συσκευασίες, ακόμα και αν δεν είναι για δώρο.

Αυτό το ζακετάκι έχει υπέροχη αίσθηση και φινέτσα.  Φοριέται με και με tshirts και με πουκάμισα και είναι τόσο κλασικό όσο χρειάζεται.

                                                                               

 5. Black flag jumpsuit.

Tο ξέρω, είναι ένα ολόσωμο φορμάκι, αλλά έχει κάτι!  Μπορεί να είναι η αδυναμία μου στην αγγλική σημαία, το μαύρο χρώμα ή το worn out εφέ, αλλά πιστεύω ότι μπορείτε να υποδεχθείτε χαλαρά φίλους στο σπίτι με αυτό το look!

Στο finger in the nose.

Αυτά και με τα αγόρια... Πρέπει να επανέλθω και με το καυτό θέμα των παπουτσιών καμια φορά... Εννοείται ότι περιμένω και δικές σας προτάσεις για μοναδικό baby styling.  Και φωτογραφίες από μοναδικές εμφανίσεις!

Καλά ψώνια!

Fashion play

Ένα ακόμα στοιχείο για εμένα που δεν γνωρίζουν οι λιγοστοί που διαβάζουν το blog μου και δεν με ξέρουν προσωπικά, είναι ότι αγαπώ την μόδα.
Το θέτω έτσι, γιατί όχι, δεν είμαι junkie, δεν είμαι addicted και δεν κυκλοφορώ με 15ποντα τακούνια με κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας, μόνο και μόνο επειδή το προστάζει ο John Galliano.
Με προκαλεί όμως το πώς ξεφυτρώνουν οι νέες τάσεις τόσο προστακτικά και καθολικά στην αρχή της κάθε σεζόν, ξετρελαίνομαι με το παιχνίδι των χρωμάτων και των διαφορετικών υλικών, με ιντριγκάρει η προσπάθεια αποκρυπτογράφησης των glossy σελίδων για να καταλήξουν στην ντουλάπα μου, με εντυπωσιάζει το πόσο εύκολα κάμπτονται οι προσωπικές μου αντιστάσεις απέναντι στο λεοπάρ και το ρεβέρ, για παράδειγμα.
Και απολαμβάνω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να ΔΙΑΒΑΖΩ την Αγγλική Vogue.
Να απομονώνομαι και να την ρουφάω μέχρι την τελευταία σταγόνα και μετά να την ξεφυλλίζω ξανά και ξανά. Εννοείται πως δεν πετάω ποτέ Αγγλική Vogue. Χωρίς κανέναν απολύτως λόγο όμως, απλά θέλω να υπάρχει βρε αδερφέ. Όπως η κολλητή μου έχει πάντα Kellogg's Eggo Cereal Maple Syrup, και δεν τρώει καν maple syrup. Ξέρω, weird...

Από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου ομολογώ ότι έχω αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην δική του γκαρνταρόμπα, απ'ότι στην δική μου. 'Οπως τα μάτια των παιδιών γυαλίζουν από λαχτάρα με ένα καινούργιο παιχνίδι, έτσι γυαλίζουν και τα δικά μου κάθε φορά που ανακαλύπτω κάτι μοναδικό, ξεχωριστό και απόλυτα in fashion για να ψωνίσω για εκείνον.
Μου αρέσει να διαφοροποιούνται τα παιδιά από πολύ μικρά μέσα από το ντύσιμό τους. Μου αρέσει να ξεχωρίζουν, να έχουν από πολύ νωρίς άποψη, να κάνουν τρέλες και να διαμορφώνουν σιγά σιγά το προσωπικό τους στυλ, όσο τρομακτικά και αν φανεί αυτό σε κάποια φάση της -εφηβικής- μάλλον ζωής τους.
Τα δε αγόρια είναι ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση, καθώς οι επιλογές είναι συγκριτικά περιορισμένες και η στάση των γονιών απέναντί τους, μάλλον συντηρητική. Διαφωνώ κάθετα βέβαια με αυτό. Τα μικρά και μεγάλα αγοράκια μπορούν να εντυπωσιάσουν ακόμα περισσότερο με το στυλ τους από τα κορίτσια, ακριβώς γιατί δεν το περιμένει - και δεν το τολμά - κανείς.

Όλος αυτός ο εντελώς βαθυστόχαστος και πολύ επιφανειακός πρόλογος για την μόδα έχει να κάνει μόνο με το πως πέταξαν λάμψεις πάλι τα μάτια μου στην αρχή και αυτής της σεζόν. Και καθώς εγώ βρίσκομαι στο τελικό στάδιο της φαλαινοποίησης, όλη η μανία μου για έρευνα αγοράς στο διαδίκτυο εκτονώθηκε σε παιδικά sites. Είναι δε τόσο μεγάλη η λαχτάρα και η χαρά μου που θέλω να μοιραστώ τις top 5 internet-ικές επιλογές μου (γι'αυτή την εβδομάδα εννοείται, για να έχουμε να λέμε) για αγόρια & κορίτσια, οπωσδήποτε μαζί σας. Σήμερα τα κορίτσια, γιατί είναι μία και μισή την νύχτα και είπαμε, είναι πιο εύκολη περίπτωση.

In a random order. Ούτε ο Sartorialist να ήμουνα.

Άσχετο, αλλά εντωμεταξύ στην κοιλιά μου συμβαίνει σεισμός. Μάλλον γουστάρει το τόπικ η κόρη.

1. Fafa Tokyo - Odaiba Cardigan in chenille wool.
Μου άρεσε γιατί είναι τόσο funky, όσο και κλασικό. Από το Little Fashion Gallery.

2. Rose Trim Leggings - με μπλε ή πράσινα stripes.
Απίστευτο κολάν για να συνοδεύει τούλινες, ντένιμ ή δαντελένιες φούστες ή σορτσάκια. Από το My Rocking Wardrobe.


















3. Purple tiered tulle ruffle skirt. H rock φούστα που λέγαμε.

Αν και η Stevie είναι μια γλύκα και έτσι, την προτιμώ με φλούο κίτρινα All Star. Από H&M kids.

















4. Fairytale print jumpsuit by Soft Gallery. To απόλυτο statement, και σε ύφος, και σε print.

Aπό το Mini Giants.


5. Και τέλος, μαγιό. Το βρήκα μπροστά μου στο Alice on board, και φοβάμαι ότι μέχρι το επόμενο καλοκαίρι θα το έχω ξεχάσει. Άλλωστε, θα βουτήξετε και τον Σεπτέμβριο... Και είναι τόσο... μα τόσο, ρετρό!


Μου άρεσε αυτή η ματιά στην παιδική μόδα.
Τόσα sites, τόσα blogs, τόσες πολλές, μοναδικές ιδέες, που για άλλη μια φορά από τότε που ανακάλυψα το e-shopping, μου φάνηκε φτωχή η Αθηναϊκή αγορά. Και αν όχι φτωχή, τότε σίγουρα... δειλή.
Πάντως τολμήστε κάτι λίγο πιο εξτρίμ με το παιδί. Θα σας πάρει και εσάς η μπάλα, έχει πλάκα....
Σήμερα ο γιος μου ήθελε να πάει στο πάρκο με μαύρες γαλότσες και τζην βερμούδα - γιατί την φορούσα και εγώ. Και μου έφερε να βάλω τις μαύρες σουέντ μπότες μου με τα κρόσια.
Μην φανταστείτε βέβαια καθόλου την Kate Moss στο Glastonbury, αλλά μέχρι το πάρκο πήγαμε... με φεστιβαλική διάθεση.
Όχι, όχι ο Dario εσπαντρίγιες φορούσε.... Νορμάλ πράγματα.