Με λίγα λόγια...

Βγήκε. 
Με έπαιξε στα δάχτυλα του ενός χεριού, μου έκλεισε ικανοποιημένη το μάτι που με ψάρωσε τόσο πολύ, και τελικά.... βγήκε.
Μόνη της. 
Όταν πια όλα τα στοιχήματα είχαν κλείσει και όλες οι προθεσμίες μου είχαν γυρίσει την πλάτη, εκείνη μου έβγαλε κοροϊδευτικά την γλώσσα και... βγήκε.
Τρίτη, όπως ο αδελφός της.
30, όπως ο μπαμπάς της.
Νοέμβριο, όπως ο nonno της.
Τοξότης, σαν τον παππού της.
Και κούκλα.  Σαν την μαμά της ;-)
(αυτό το τελευταίο δεν το λέω μόνη μου ε.)
Έγιναν όλα σχεδόν όπως τα ήθελα.  Και λέω σχεδόν, γιατί μάλλον έγιναν όλα πολύ καλύτερα.
Ξύπνησα το πρωί με ένα γλυκό συναίσθημα, με μία αδιόρατη διαίσθηση και μία περίεργη σιγουριά ότι αυτό το πρωινό είναι το δικό μας.
Πήγα στο Λητώ ήρεμη, για να κάνω ένα NST test λόγω του ότι είχα κλείσει πια τον 9ο, αλλά μόνο εγώ ήξερα ότι πήγα στο Λητώ για να γεννήσω.  Ήταν ωραία μέρα και ωραία ώρα για να γεννήσεις.  Ηλιόλουστη, φωτεινή και ανέφελη, εντελώς εκτός εποχής, αλλά εμένα με πλημμύριζε με χαρά.  Πρέπει να ήμουν η μόνη που δεν σιχτίριζε για την ζέστη 25 μέρες πριν τα Χριστούγεννα.
Όλα προχώρησαν πολύ γρήγορα.  Με είχε ταλαιπωρήσει αρκετά ψυχολογικά αυτή η εγκυμοσύνη, αλλά τώρα η κόρη μου μού το χρωστούσε.  Δεν θα με ζόριζε άλλο.
12.30' περίπου κάναμε εισαγωγή τελικά, δεν υπήρχε άλλωστε ούτε χρόνος, ούτε λόγος για κάτι διαφορετικό, και στις 3 θήλαζε στην αγκαλιά μου μέσα στο χειρουργείο - κάποιου το τυχερό νούμερο είναι αδιαμφισβήτητα το 3!

Καλώς ήρθες μικρή μας. 

Και σ'ευχαριστώ για μια υπέροχη εμπειρία.
Μόνο τον decaf lungo δεν πρόλαβα να πιω, αλλά δεν πειράζει, τον ήπιαμε σπίτι.