5 1/2 εβδομάδες.

Και καμία σχέση με τις 9 1/2.
Εδώ δεν υπάρχουν λευκά, μεταξωτά κομπινεζόν που διαγράφουν υπέροχα, sexy σώματα, ούτε  σιρόπια και μέλια που λειτουργούν αφροδισιακά για τον γκόμενο.  Και φυσικά δεν υπάρχει η Kim Basinger.
Στις 5 1/2 εβδομάδες πρωταγωνιστώ εγώ, τεντόπανα σουτιέν θηλασμού και ξαναζεσταμενο φαγητό στον φούρνο για τον μπαμπά.
Άλλα τα πράγματα έχουν γίνει λίγο πιο ανέφελα, πιο γλυκά και πιο απαλά, σε σχέση με την τελευταία φορά που έγραψα.  Αισθάνομαι πως και τα νεύρα μου έχουν λίγο χαλαρώσει, οι ορμόνες μου κάπως μαλακώσει και η διάθεσή μου αρχίζει δειλά να διαγράφει ανοδική πορεία.
Τώρα είμαστε λίγο πιο οικογένεια.  Δεν είμαστε δύο πανικόβλητοι γονείς που ψάχνουμε να βρούμε τους ρυθμούς μας, χαμένους μέσα σε τόνους αϋπνίας και απελπισίας.  Έχουμε πάρει απόφαση ότι δεν θα λειτουργούν όλα σαν αυτόματο Rolex, αλλά σαν απομίμηση Submariner αγορασμένο από έναν ψηλό Νιγηριανό λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια.  Τί να κάνουμε, έχουν λόγο ύπαρξης και οι μαϊμούδες σε αυτή την ζωή.  Είναι γι'αυτούς που δεν μπορούν να αγγίξουν το τέλειο.
Η συγκατοίκησή των τεσσάρων μας λοιπόν, γίνεται όλο και πιο γκλιτεράτη.  Ξεπερνώντας τις εμμονές μου με τον θηλασμό, επιμένω ακόμα σθεναρά απλά δεν κλαίω αν καμια φορά την ημέρα δεν τα καταφέρω, ξεμυτίσαμε και με το νιού μπέιμπι, αλλά και οι υπόλοιποι τρείς σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς.
Εγώ έβαψα τα μαλλιά μου, με Apivita αυτή τη φορά (καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά μου βγήκε πολύ σκούρο σε σχέση με αυτό που περίμενα γμτ), συμφιλιώθηκα προσωρινά με τα κιλά μου και πήρα έναν μούφα ορό της Kiehl's για να απλώνω το βράδυ στα μούτρα μου και να ξυπνάω όμορφη και λαμπερή (come again...?).
Όσο για την κόρη μου, έχει κάνει μαγουλάκια, είναι πολύ χαριτωμένη όταν γελάει, πολύ αστεία όταν αλληθωρίζει και είναι δυνατή σαν ταυράκι.  Έχουμε δεθεί τρομακτικά, λόγω των συνθηκών.  Ο μπαμπάς έχει αναλάβει τον γιο για να έχω εγώ χρόνο μαζί της, και παρόλο που σε κάποιες φάσεις με πνίγουν οι τύψεις, ξέρω ότι εκείνη σε αυτή την φάση της ζωής της με χρειάζεται περισσότερο.  Συν τοις άλλοις, δεν της δίνει και κανείς άλλος τόση σημασία όση έδιναν στον πρωτότοκο.  Άρα μένω εγώ να την αγκαλιάσω, να την νανουρίσω, να της τραγουδήσω, να την κάνω μπάνιο, να την ταΐσω, να την φιλήσω (την έχω λιώσει στα φιλιά, είναι ακαταμάχητη), να ξαπλώσω πλάι της, να την παρηγορήσω.  Φοβάμαι πως όταν μεγαλώσει λίγο θα είναι από εκείνα τα παιδιά που βλέπω στην Νταντά Άμεσου Δράσης στον Σκάι, που κρέμονται/σέρνονται από τα πόδια της μαμάς τους η οποία στην πραγματικότητα θα ήθελε να τους δώσει μία δυνατή κλωτσιά και να τα προσγειώσει κατευθείαν με πλυμένα δόντια, στο κρεβάτι τους.
Α, ναι!  Και τα αδέλφια είναι πολύ αγαπημένα - τί ανακούφιση.  Ο Βάλτερ απλά την λατρεύει.  Της μιλάει με τόση αληθινή τρυφερότητα που θα έκανε και παγωτό να λιώσει στην Γροιλανδία μέσα σε δύο δευτερόλεπτα.  Και ελέγχει πάντα ότι είναι καλά.  Αν δε κλάψει ελάχιστα, με μαλώνει που δεν την έχω πάρει ήδη αγκαλιά.  Χειρότερα από αυτόν μου φαίνεται ότι θα την μάθουμε...
Είμαι περήφανη για τον γιο μου, πραγματικά.  Είμαι περήφανη που είναι ένα τόσο εξαιρετικό και ευγενικό παιδί, και είμαι περήφανη και για εμάς, που του έχουμε δώσει τόση αγάπη, του έχουμε δείξει τόση εμπιστοσύνη και τον έχουμε στηρίξει τόσο ολοκληρωτικά σε όλες τις ανάγκες του, θωρακίζοντάς τον με αυτοπεποίθηση και σιγουριά απέναντι σε συναισθήματα όπως η ζήλια, η αμφιβολία και η απόρριψη.
Αυτά λοιπόν, λίγο καθυστερημένα από την περήφανη μάνα.
Στην πραγματικότητα ο τίτλος αυτού του ποστ έπρεπε να είναι 6 εβδομάδες (τις κλείνουμε αύριο), αλλά αφενός τον έγραψα πριν από κάποιες μέρες, και πάντα πάθαινε αυτό το πράγμα ο Δίας που δεν καταφέρνεις να πληκτρολογήσεις ούτε γραμμή, και αφετέρου δεν θα "έπαιζα" με τις 9 1/2 εβδομάδες έτσι, αλλά με το 6 feet under. 
Λίγο μακάβριο για μωροανάρτηση.