Ωραίες παρέες

'Οταν γεννήθηκα εγώ, ζούσα μαζί με τους γονείς μου σε ένα μεγάλο δωμάτιο.
Δούλευαν και οι δύο, οι δικοί τους δεν βρισκόντουσαν στην Αθήνα και οι γυναίκες που βοηθούσαν ήταν πάντα part time.  Με λίγα λόγια η μαμά μου διαλυόταν για να είναι όλα στην εντέλεια.
Όταν ήμουν εγώ μικρή, ήμουν το αξεσουάρ των γονιών μου σε όλες τις εξόδους τους.  Ο νονός μου - παιδίατρος να σημειώσω - με είχε από μωρό στον ώμο του ενώ κάπνιζε και έπαιζε κουμ καν, η Λέλια μου διάβαζε στοίβες παραμυθιών για να με κρατά απασχολημένη όσο έλειπε η μαμά μου και γέμιζε με φωτογραφίες μου το σαλόνι της, τα κομπινεζόν της Στέφης σε παλ χρώματα και οι πέρλες της ήταν τα αγαπημένα μου για ατελείωτες μεταμορφώσεις, και η νονά μου με άφηνε να μπουσουλάω στο ινστιτούτο ενώ έκανε καθαρισμό σε κάποια διάσημη πελάτισσά της.
Ήμουν παρούσα σε πάρτι, δείπνα, απογευματινά τσάι και ατελείωτα τηλεφωνήματα.  Περιτριγυρισμένη από φίλους των γονιών μου που με σκέπαζαν για πολλά χρόνια με απεριόριστη αγάπη και τρυφερότητα, που έκαναν τα πάντα για να είμαι χαρούμενη, που για κάποιους ήμουν ο λόγος να προχωρήσουν την σχέση τους και να κάνουν παιδί γνωρίζοντας μέσα από εμένα πόσο καψούρικο είναι να υπάρχει ένα παιδί στη ζωή τους.
Πολλοί από αυτούς τους φίλους δεν είναι πια στην ζωή και δεν έχω πει ούτε στους γονείς μου πόσο ταράχτηκε η ψυχή μου που δεν είχα ποτέ συνειδητοποιήσει πόσο πολύ τους αγαπώ.  Γιατί ήταν πάντα εκεί, γιατί θυσιάζονταν και εκείνοι με τον τρόπο τους για να βοηθούν τους γονείς μου να ξετυλίγουν αρμονικά τις μέρες τους.
Τότε τα πράγματα ήταν έτσι.  Οι παρέες ήταν ένα κουβάρι χωρίς σαφή προσδιορισμό, μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι αγαπιόντουσαν.  Τόσο απλά.
Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς.  Σαν να προσπαθούμε όλοι πολύ να μην ενοχλούμε οι μεν τους δε.  Να μην ανακατευόμαστε, για να μην κομπλεξαριστούμε.  Να μην υποχωρούμε, για να μην διαταράξουμε τον μικρόκοσμό μας - σαν να θέλουμε να τον κάνουμε ακόμα πιο μικρό.
'Οπου οι μεν αυτοί με παιδιά, και οι δε, αυτοί άνευ.  Και τούμπαλιν.
Την Κυριακή φάγαμε μαζί με άλλους 14 φίλους και άλλα 6 παιδιά, εκτός των δικών μας δύο.
Πρώτη φορά νομίζω γίναμε τόσο κουβάρια.  Στο τραπέζι ανακατεύτηκαν τα μπιμπερόν με τα σφηνάκια που ξεχείλιζαν grappa, οι καφέδες με τα ρυζάλευρα, η Vogue με την Kοκκινοσκουφίτσα και ο Mcqueen με τα i-phone.
Τις συζητήσεις για τον Κυνόδοντα και την Cheap Art διέκοπταν παιδικές γκρίνιες, ζωγραφιές με νερομπογιές και σπαρακτικές παρακλήσεις για ακόμα μία μπουκιά.
Ωραία ήταν.  Πρέπει όλοι να ξεκολλήσουμε λίγο.  Η ζωή προχωράει και εξελίσσεται και αυτά τα θορυβώδη, πανέξυπνα, mini ανθρωπάκια είναι όχι μόνο κομμάτι, αλλά και συνέχεια της.
Και ναι κουκλίτσα μου, μην χαμογελάς βαριεστημένα, θα σου διηγηθώ ότι τραβάω ζόρια με τον θηλασμό και τον μικρό ταλιμπάν που δεν πάει ακόμα παιδικό σταθμό, αλλά και εσύ μαμά ξερόλα πάψε για λίγο και απόλαυσε τις εικόνες που σου μεταφέρουν κάποιοι που κοινωνικοποιούνται αν όχι λίγο περισσότερο, σίγουρα πιο πολύπλευρα από εσένα.
Φύγαμε στις 8 παρά και ενώ τα μάτια του γιου μου ακόμα σπινθήριζαν και είχε μείνει το τελευταίο δίωρο μόνος με τους "μεγάλους".
Νομίζω ότι ήταν εκστασιασμένος όχι μόνο γιατί έπαιξε σαν να μην υπάρχει αύριο, ζωγράφισε, μουντζουρώθηκε και αγκάλιασε άλλα παιδάκια, αλλά γιατί τον αγκάλιασαν εξίσου και οι φίλοι της μαμάς και του μπαμπά, χωρίς ούτε ένα χασμουρητό ανίας.  Τον αντιμετώπισαν σαν ισότιμο και κατάφεραν να εξισορροπήσουν τον χρόνο τους, χωρίς να τον κάνουν λεπτό να αισθανθεί παραμελημένος ή... μικρός.
Κατάλαβα για λίγο πόσο ωραία περνούσα όταν ήμουν μικρή και γιατί παρότι και οι δύο γονείς μου δούλευαν ασταμάτητα δεν αισθάνθηκα ότι δεν τους είχα κοντά μου ούτε για ένα λεπτό.
Τότε που με κρατούσαν όλοι τους οι φίλοι επί ένα μήνα εναλλάξ για να τους βοηθήσουν να κάνουν οικονομία και να καταφέρουν να πάρουν πλυντήριο.