Ιστορίες από πολύ παλιά

Καταρχήν να πούμε κάποιες αλήθειες για μένα ξεκινώντας με το ότι είμαι παιδί της πόλης. 
Δεν μου αρέσουν ούτε τα χωριάτικα, ούτε τα "μεταξύ μας".  Δεν εκτίμησα ποτέ τη μυρωδιά του ζυμωτού ψωμιού από τη γιαγιά μου, ούτε την ορεινή, αρκαδική θέα του σπιτιού μας στο χωριό.
Η μαμά μου, ακόμα και τώρα, προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου για τις ονομασίες των δέντρων και την ομορφιά των διαδρομών στη φύση, αλλά μάλλον μάταια και ο μπαμπάς μου κάνει πάρτυ αν επισκεφθώ το αμπέλι του μια φορά το χρόνο.  Καλά βέβαια τώρα πια όλα αυτά έχουν λίγο αλλάξει, όπως ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ, λόγω παιδιών - ο μπαμπάς μου παίρνει την εκδίκησή του μέσω του εγγονού του, που τρελαίνεται για το κλάδεμα, τον ήχο από τις κίσσες, τα αγριολούλουδα και την γνωριμία με κάθε γραφικό συγχωριανό που σουλατσάρει στην πλατεία. 
Κάποτε δε η κατάσταση μου ήταν τόσο extreme, που όταν πήγα να σπουδάσω στην Αγγλία σε μία υπέροχη, παραθαλάσσια πόλη 165.000 κατοίκων, τις πρώτες μέρες με είχε πιάσει κατάθλιψη και έβριζα την τότε κολλητή μου που με είχε παρασύρει μαζί της σε αυτό το... χωριό.  Καλά, πέρασα συγκλονιστικά εννοείται, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση.  Ή μάλλον... για άλλο blog ;-)
Επίσης, βίωνα με μία κάποια αδιαφορία και όλες αυτές τις διηγήσεις σχετικά με το τί και πώς γινόντουσαν παλιά τα διάφορα, τις παραδόσεις και τις συνήθειες του τότε και τα σεντόνια με δαντέλα της προγιαγιάς που μύριζαν κλεισούρα.  'Ολα αυτά βέβαια είναι και χαρακτηριστικά γνωρίσματα του νεαρού της ηλικίας.  Έτσι μοντέρνα το έπαιζε και η μάνα μου μικρή (έβαφε τούφα μαλλιού Παναγιωταρέα ίδιο χρώμα με το outfit που θα φορούσε) και τώρα θέλει να πηγαίνει στο χωριό να πίνουν με τον μπαμπά μου λεμονάδα στο σταθμό του τρένου που πνίγεται από τα πλατάνια.
Προχθές λοιπόν συζητούσα με την πρώην μοντέρνα μάνα μου, περί θηλασμού, με αφορμή το προηγούμενο ποστ.  Να σημειώσω εδώ ότι οι γονείς μου δε διαβάζουν το μπλογκ μου. Κουλό ε?
Μου διηγήθηκε λοιπόν τί έκαναν οι μαμάδες τότε, μαζί με όλα τα άλλα που έκαναν μέσα στο απίστευτα σκληρό, υπερφορτωμένο και κουραστικό 24ωρο τους που σκορπιζόταν ανάμεσα σε πέντε παιδιά, οικιακές δουλειές και αγροτικές εργασίες παντός καιρού, δια στόματος της πεθεράς της.
Τα σπίτια στο χωριό είναι χτισμένα αμφιθεατρικά, αγκαλιάζουν τον κάμπο και κοιτούν το βουνό και τις ράγες του τρένου που κάποτε έκανε συχνά δρομολόγια.
Όλοι οι κάτοικοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, δούλευαν σε αυτό τον κάμπο.  Η γιαγιά μου άφηνε τα έξι παιδιά της το πρωί, με τα μεγαλύτερα να φροντίζουν τα μικρότερα με υπευθυνότητα και έτρεχε έξω, στα δύσκολα, με το μυαλό καρφωμένο στο σπίτι.  Με τόσα παιδιά, πάντα κάποιο θα σου απασχολεί το μυαλό για κάποιο λόγο.
Μέχρις ότου στο πιο ψηλό σημείο του σπιτιού υψωνόταν ένα ξύλινο κοντάρι με δεμένο πάνω του ένα κατακόκκινο πανί.  Αν δεν το έβλεπε εκείνη ακριβώς την ώρα η γιαγιά μου, όλο και κάποιας συγχωριανής της που έσκαβε στο χωράφι το έπαιρνε το μάτι της.
Και άρχιζε να στριγγλίζει: Γιωργιώώώώώώώώώ, κόκκινο πανίίίίίίίίίί!!!!!!!!
Και τότε πέταγε η γιαγιά μου τα δρεπάνια, σήκωνε ψηλά τα μαύρα τα φουστάνια και έτρεχε προς το σπίτι το γεμάτο από παιδιά, με υψωμένο λάβαρο ένα κόκκινο πανί κόντρα στον άνεμο, για να θηλάσει το μικρό της. 
Αυτό ήταν το σινιάλο τους.  Ένα κόκκινο πανί σημαία, να μαρτυράει τη λαχτάρα του μωρού για το γάλα της μάνας του και ένα χάδι μέχρι εκείνη να ξαναγυρίσει να το σφίξει στην αγκαλιά της, φορτωμένη με τα καλούδια και τις δυσκολίες των χωραφιών.
Μαγικό μου φάνηκε αυτό το σκηνικό.  Και συγκινητικό, και μοναδικό και γεμάτο από το μεγαλείο της μάνας των παλιών χρόνων που πάλευε κάθε μέρα τόσο μόνη και παράλληλα, τόσο γεμάτη.
Με μισή ντουζίνα παιδιά, χέρια τσακισμένα από τις αγροτικές δουλειές και ένα κόκκινο πανί να την καλεί στο καθήκον που τότε ερχόταν τόσο αβίαστα, ρουφώντας τουλάχιστον δέκα χρόνια από τη ζωή της.  Και εμείς ούτε για ένα χρόνο δεν μπορούμε να το καταφέρουμε...
Επίσης, συμπληρωματικά και δια στόματος της μαμάς μου πάλι, τότε στα χωριά, αν άκουγαν κανένα μωρό να κλαίει μόνο του, όχι γιατί η μαμά του ήταν υπέρμαχος της μεθόδου της Gina Ford (μακριά από μας), αλλά γιατί στην καλή περίπτωση τάιζε τα ζώα, μπούκαραν μέσα στο σπίτι, το θήλαζαν οι γειτόνισσες και το ανακούφιζαν από την πείναι και τη μοναξιά του.  Και αυτό μαγικό.
Άλλωστε, όταν γίνεσαι μαμά, γίνεσαι μαμά για τα παιδιά όλου του κόσμου που έχουν την ανάγκη σου.  Και το δάκρυ σου κάθε φορά, είναι για όλα τα παιδιά που υποφέρουν, που πονάνε, που στερούνται της μητρικής αγκαλιάς που εσύ τόσο απλόχερα θέλεις να τους χαρίσεις.  Στην ουσία αυτό έκαναν τότε οι μαμάδες του χωριού του μπαμπά μου - και προφανώς όλων των χωριών του κόσμου.  Ξεχείλιζε από το στήθος τους η αγάπη.

πι.ες: και για να με τιμωρήσει ο Θεός για όλες αυτές τις μαλακίες που έχω πει για το χωριό όλα αυτά τα χρόνια και την περιφρόνηση που του έχω ρίξει κατάμουτρα, αφενός έχει κάνει το γιο μου να το λατρέψει και αφετέρου Πάσχα πάλι εκεί θα με στείλει φέτος.