Ζέστη. Κάνει.

Ο γιος μου σήμερα μου είπε ότι η θάλασσα είναι μία πισίνα που δεν είναι μέσα σε κύβο.  Και ότι του αρέσουν και τα δύο, αλλά προτιμάει τον κύβο όταν κάνει κρύο.
Εκτός από το ότι το βρήκα πανέξυπνο, ως περήφανη μάνα, ξεκίνησα να σκέφτομαι διάφορα, περιμένοντάς τον να κοιμηθεί.
Αρχικά, ότι του έκανε πολύ καλό το baby swim στο ΟΑΚΑ.  Η φάση εκεί είναι λίγο κάπως, με την έννοια ότι κάποιες μέρες είναι μπάχαλο από τον κόσμο και πολύ συχνά περνάει από το μυαλό σου (συγκεκριμένα από το μυαλό του μπαμπά μας που έχει ταχθεί σε αυτό το τασκ) η απορία αν καταφέρνεις τίποτα με τις μισές φορές που ο Walter δεν γκρινιάζει, κυνηγώντας να πνίξει ένα ψεύτικο μωρό και αδιαφορώντας για τις φωνές της Μαριλούς (call me και δασκάλα) να γυρίσει μπρούμυτα και να χτυπήσει τα πόδια του, αλλά τελικά... δουλεύει.
Δουλεύει, γιατί δεν φοβήθηκε τη θάλασσα ποτέ.  Δεν πέρασε ποτέ τη φάση του "δεν μπαίνω" και σε αντίθεση με άλλα παιδάκια, όλη η πλάκα για τον Walter είναι εκεί μέσα.  Φοράει τη ζώνη του, όχι μπρατσάκια, γιατί μας είπε η Μαριλού ότι δεν βοηθάνε καθόλου στην εκμάθηση, το αντίθετο μάλιστα, και τρέχει στα βαθιά ατρόμητος, τόσο ατρόμητος που πολλές φορές ξεχνάει και τη ζώνη μέχρι που εγώ τσιρίζω πανικόβλητη, κολυμπάει, βουτάει, γελάει, τραγουδάει φουλ τσίτα, θαλασσοπνίγεται, μουλιάζει, το πηγούνι του τρέμει.  Αλλά, εκεί.  Μπορείς να τον αφήσεις μέσα για 2 ώρες και να κάνει χορευτικά, τρισευτυχισμένος.
Θεωρώ ότι ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της εξοικείωσης και της αγάπης, την οφείλω στο baby swim.  Άρα, go for it.  Εμείς πλέον, τελειώσαμε το baby και από Σεπτέμβρη η μαμά και ο μπαμπάς θα είναι απλοί θεατές στα κολυμβητικά κατορθώματα του γιου τους.  Αν υπάρχει χρόνος θα ξεκινήσουμε με τρέλα την κόρη.
Και το άλλο που σκέφτηκα, αφού τελικά αποκοιμήθηκε, είναι τί σκατά κάνει εδώ το παιδί την τελευταία μέρα του Ιουλίου και δεν πλατσουρίζει κάθε μέρα σε κάποια, κρύα, καταγάλανα νερά.  Πόσο πρέπει να βαριούνται τη ζωή τους τα καημένα, μέσα στα αθηναίικα διαμερίσματα με τα κλιματιστικά και τις απαγορεύσεις, γιατί όπως και να το κάνουμε καλώς ή κακώς τα σπίτια δεν μετατρέπονται σε τσαντίρια το καλοκαίρι, και τους φίλους που δεν είναι πια στα πάρκα.
Και μετανιώνω και σιχτιρίζω όλα τα σαββατοκύριακα που μπορούσα και τεμπέλιασα, και δεν πετάχτηκα στο οικογενειακό σπίτι στο νησί, γιατί τη μία πού να τρέχουμε με το μωρό και κυρίως με τα τσιμπράγκαλά του, την άλλη ο άντρας μου είχε δουλειά και την τρίτη μας είχαν καλέσει στην Αθήνα κάτι φίλοι, και εντάξει μωρέ, θα περάσει η Κυριακή.
Τέλος πάντων, στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλό, το οικογενειακό σπίτι στο νησί έχει κάποια limitations, αλλά και αυτό το αγόρι (το δικό μου) που θέλει να σπάσει τους τοίχους και να προσγειωθεί με τη ζώνη με τα μαξιλαράκια πάνω σε ένα ανώδυνο κύμα, και να τρέχει όλη μέρα σε χώματα και κήπους, έχει τα δίκια του όταν βαράει κάτι μεσημεριάτικα τάντρουμ και δεν ξέρουμε πώς να το ηρεμήσουμε.  Με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε μεταξύ μας βεβαίως, για να μην τσακωθούμε με κανένα τρίχρονο.
Γι'αυτό σας λέω.
Το καλοκαίρι δεν το αγαπώ.  Τη ζέστη, τη μισώ.  Το καλοκαίρι στην Αθήνα με ζέστη και παιδιά, το σιχαίνομαι. 
Και τα παιδιά, το καλοκαίρι, στην Αθήνα με ζέστη, μας σιχαίνονται και αυτά.
Πάω να πιω μια μπίρα τώρα, με πήρε από κάτω.
Αύριο το πρωί θα τον ρωτήσω αν με αγαπάει ακόμα.

All messed up (και το κλέβω και από James)

'Ημουν με μία αλλοπρόσαλλη παρέα προχθές, με την έννοια ότι μια χαρά ήταν οι άνθρωποι, αλλά ο καθένας μόνος του.  All together το αποτέλεσμα μπορούσες να το πεις και αυτοκτονικό ή έστω τρομακτικό - έχεις μασήσει ένα σακουλάκι μανιτάρια και μετά περπατήσει μόνος σου ένα τρίωρο στους δρόμους του 'Αμστερνταμ? Έτσι.
Ξεκινάμε με ζεύγος ταμένο στις αρχές του πατρίς, θρησκεία, οικογενεία.  Με τρία παιδάκια (είχαν μαζί τους μόνο το μεγαλύτερο, ένα ήσυχο κοριτσάκι 6 ετών) και λουκ έχω-βγει-από-διαφήμιση-μαργαρίνης, clean cut, ευτυχισμένοι, απλοί, χωρίς νεύρα (γιατί τα παιδιά είναι χαρά) και χωρίς πολλές απαιτήσεις.  Μου άρεσε πάντως που φαινόταν να αγαπούν αυτή την απλή ζωή τους.  Που δεν σκάνε για πολλά, αρκεί να παρέχουν στα παιδιά όσο περισσότερα μπορούν.
Συνεχίζουμε με ζεύγος κουκουρούκου και trendy, που είναι μαζί μια πενταετία δηλώνοντας ότι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά.  Δεν τα γουστάρουν ρε αδερφέ.  Δεν θυσιάζουν τη γαμάτη ζωή, πνιγμένη στα ταξίδια και σε όλων των ειδών τα activities για τίποτα και για κανέναν στον κόσμο.  Η τύπισσα είναι 35 και εκείνος 40 και πίνοντας το τέταρτο σφηνάκι grappa υποστηρίζουν ότι θα κάνουν snowboard εύκολα μέχρι τα 70.  Δεν ξέρω αν είναι ερωτευμένοι τύπου στα κάγκελα, αλλά ταιριάζουν απόλυτα και με όλα αυτά με τα οποία ασχολούνται δεν νομίζω να προλαβαίνουν καν να εξετάσουν τί είναι αυτό που τους κρατάει πραγματικά μαζί, εκτός από το snowboard.
Μετά έχουμε τον χωρισμένο μπαμπά με ένα γιο, παιδί χωρισμένων γονιών που δεν πήρε ποτέ τις σχέσεις του στα σοβαρά, που ήταν πάντα αυτός ο τύπος γόη για τον οποίο οι γυναίκες ενδιαφέρονται, αλλά μετά το τρίμηνο σιχτιρίζουν.  Μία τέτοια γυναίκα θέλησε να κάνει μαζί του ένα παιδί για να καταλάβει λίγο αργότερα ότι δεν θέλει να προσπαθήσει άλλο.  Ο μπαμπάς μιλάει για τον γιο του και η φωνή του σπάει.  Τη γυναίκα του, ούτε να την δει.
Ο άλλος χωρισμένος στην παρέα, είναι μαμά.  Και δεν είναι ακριβώς χωρισμένη, αλλά σε διάσταση περιμένοντας να βγει το χαρτί, με ένα μωρό, ένα χαρούμενο, χαμογελαστό αγοράκι, μόλις 6 μηνών.  Δεν θέλει να πει πολλά, η κατάσταση πρέπει να έγινε πολύ ζόρικη και επικίνδυνη, αλλά στεναχωριέται που αυτούς τους πρώτους μήνες της ζωής του μωρού της δεν θα τους θυμάται ποτέ με γλύκα.  Θα ήθελε να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να μην τον έχει παντρευτεί ποτέ, τον άντρα που ήταν για πάντα ένα κακομαθημένο αγόρι.  Αλλά τότε πως θα έκανε το γιο της?  Τον κοιτάει που κοιμάται στο καρότσι και του φιλάει το χεράκι.  Ίσως και να μη γύριζε πίσω το χρόνο, και οι νύχτες γεμάτες απειλές, χαλάλι. 
Και μετά εμείς και τα παιδιά που είχαν τη φαεινή ιδέα να μας καλέσουν.  Ψιλονορμάλ, ο Dario με ζοχάδα γιατί δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό από τις 4 το πρωί και μετά, εγώ ψιλοντίρλα με αχ βαχ τί ωραία που ήταν τότε που βγαίναμε και πίναμε και ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΑΝ, η Χλόη να γελάει σε όλους ακατάπαυστα και να σώζει ενίοτε και στιγμές αμηχανίας (ο W. λείπει... και μου λείπει) και οι οικοδεσπότες μας στο ίδιο μήκος κύματος, μόνο που ίσως το τραβούσαν ενίοτε, τύπου ασταδιάλα-εμείς-δεν-κάνουμε-δεύτερο-τα-έχουμε-δει-όλα.
Μόνιμο θέμα συζήτησης, τα παιδιά.  Κάποιες φορές είτε εμείς, ή ο χωρισμένος μπαμπάς προσπαθούσαμε να αποπροσανατολίσουμε τη συζήτηση, αλλά το θέμα γύριζε πάντα εκεί.  Και οι γονείς των τριών έλεγαν ότι θα πάνε ακόμα μια φορά στη Νάξο (που δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά καθόλου δεν τη γουστάρω) και το trendy ζευγάρι χαμογελούσε ειρωνικά επειδή εκείνοι είχαν κλείσει Κένυα με ένα στοπ "Λονδινάκι" - μη λέτε το Λονδίνο, Λονδινάκι, με κάνετε τρελή. 
Αυτοί πάλι με ύφος θέλω-να-τσατίσω-όλους-τους-υπόλοιπους, εκτός από τον χωρισμένο μπαμπά που δύο σαββατοκύριακα είχε το παιδί το μήνα, μην τρελαίνεσαι, έπαθαν μία φρενίτιδα αραδιάσματος events, συναυλιών και ταινιών που είχαν παρευρεθεί το τελευταίο τρίμηνο, αλλά, σας το ορκίζομαι και ας με πιστεύετε, η υπερπροσπάθεια του "περνάμε και μόνοι μας καλά" ήταν τόσο φανερή, όση και αυτή της μάνας που έσφιγγε το κοριτσάκι της αγκαλιά λίγο πριν αποκοιμηθεί στο απίθανο fatboy bean bag ξανά και ξανά δείχνοντάς τους πόσο δεν την νοιάζει.
Με τα πολλά, με τα κρασιά, τις μπίρες, τη grappa και τις μαστίχες, κάποιος αναρωτήθηκε πώς αισθάνονται που θα γεράσουν (και θα πεθάνουν, αλλά δεν το'πε) μόνοι.  Ναι, αλήθεια, έσκασε αυτή η ερώτηση.  Εκείνοι είπαν ότι θα έχουν για πάντα ο ένας τον άλλον, τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις τους, φίλους σε όλο τον κόσμο και γυμνασμένα σώματα.  Οι άλλοι δύο, οι τραντίσιοναλ, κοίταξαν τις φωτογραφίες στην οθόνη του κινητού και δήλωσαν με σθένος ότι ξεκίνησαν να ζουν μόλις γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί.  Και ότι η γνώση και η σοφία αυτού του rollercoaster δε συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο.
Οι χωρισμένοι, αλλού.  Ο μπαμπάς δεν έχει αποφασίσει αν θέλει να περνάει καλά, ή να βρει μια άλλη μεγάλη αγάπη και συνεπάγεται να ξανακάνει οικογένεια, και αφού δεν έχει αποφασίσει αυτός προφανώς και θα του κάθονται όλα τα στραβά.  Αλλά το καθήκον του ως γονιός το έχει κάνει, και άρα, όχι, δεν θα πεθάνει μόνος, τονίζοντας ότι για τις μαμάδες είναι διαφορετικά τα πράγματα.  Η μαμά βέβαια, θέλει μια μεγάλη αγάπη.  Και έναν άντρα-φτερούγα, να κάνει μια ωραία οικογένεια, και γιατί όχι, και άλλα ωραία παιδάκια.  Τα παιδιά είναι υπέροχα, είναι ζωή, είναι ο λόγος για να μη σε παίρνει ποτέ από κάτω, ακόμα και στα πιο δύσκολα.
Τα δικά μας, τα ξέρετε.  Τόσο απλά, αν δεν τα θέλαμε, δεν θα τα κάναμε.  Είχαμε ζωή και πριν, έχουμε και τώρα.  Και το να έχεις τα παιδιά, δε σημαίνει αυτόματα ότι θα είναι για πάντα στο πλάι σου.  Πρέπει να επενδύσεις για να είναι εκεί.  Εμείς με αυτό το σπορ ασχολούμαστε τώρα.  Θέλουμε να χτίσουμε την τέλεια σχέση, να τα γεμίσουμε αγάπη, αυτοπεποίθηση και κατανόηση, που να μην αδειάσει ούτε στην εφηβεία.  Πάνω απ'όλα να είμαστε εμείς εκεί για αυτά, πριν αναρωτηθούμε πού θα είναι εκείνα σε τριάντα χρόνια.
Σε ένα Marie Claire κόσμο, αυτή η βραδιά θα έκρυβε τη μεγάλη ανατροπή.
Το πολύτεκνο ζευγάρι θα πάθαινε κρίση για όλα αυτά που δεν είναι τέλεια, και οι άτεκνοι τύποι θα ομολογούσαν με δάκρυα στα μάτια πως δεν τους αρέσει η ιστιοπλοΐα, αλλά όποτε είναι οι δυο τους τσακώνονται ανελέητα.  Ο χωρισμένος μπαμπάς θα την έπεφτε στη χωρισμένη μαμά και την επόμενη μέρα θα έκαναν σεξ.  Ο γάμος, με όλους εμάς καλεσμένους επί των τιμών, θα γινόταν σε ένα ξωκλήσι το επόμενο καλοκαίρι.  Και οι υπόλοιποι τέσσερις, θα ξαπλώναμε ικανοποιημένοι που τελικά εμείς είμαστε αυτοί που έχουν κάνει το σωστό.
Αυτά σε ένα Marie Claire κόσμο. 
Στον δικό μας φύγαμε με τα παιδιά κοιμισμένα στους ώμους, στα καρότσια, σιχτιρίζοντας κάποιοι κάποιους άλλους απλά και μόνο γιατί ήταν διαφορετικοί, με τα κεφάλια βαριά και τα κουτσομπολιά να περιμένουν στα αυτοκίνητα, και οι χωρισμένοι δεν αντάλλαξαν καν τηλέφωνα. 
Μην σου πω πως ούτε φίλοι στο facebook δεν παίζει να γίνουν.

Τούμπα.

Περίεργη εβδομάδα αυτή που πέρασε.
Δεν θέλω να την πω κακή, γιατί είχαμε πολύ ωραίες στιγμές - παίξαμε τρελά στη θάλασσα, πήγαμε μεγάλες βόλτες με τα καρότσια (ο W. θυμάται το μωρό που άφησε πίσω του τώρα που έχει μπει η αδελφή του στη ζωή μας), η μικρή Κλο έβγαλε το πρώτο της δοντάκι, πήραμε την αίτηση για το μεγάλο βήμα του Βάλτερ, τον παιδικό σταθμό, ήπιαμε ένα μπουκάλι παγωμένη μαστίχα με τις φίλες μου στη βεράντα...
Αλλά είχε και πολλά ζόρια.
Αυτά τα ζόρια που αν δεν είσαι μαμά και ειδικά αν είσαι λίγο σαν εμένα, ή μάλλον σαν αυτό που ήμουν εγώ πριν, δεν τα πολυκαταλαβαίνεις.  Εγώ είμαι πολύ ψύχραιμος άνθρωπος, εντυπωσιάζομαι δύσκολα και έχω εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μου.  Επίσης, βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο, θεωρώ ότι για όλα υπάρχουν λύσεις, τραγουδάω μέσα μου τρα-λα-λα τρα-λα-λο και ρουφάω με  μισό καλαμάκι ένα classic lime daiquiri.
'Ομως πολλά αλλάζουν όταν γίνεσαι μαμά. 
Και στους εφιάλτες του τύπου "θα χάσω την δουλειά μου" δε γίνεται να τινάξεις το μαλλί προς τα πίσω και να απαντήσεις με απόλυτη ειλικρίνεια ότι θα κάτσεις να χαζεύεις τα ταβάνια του σπιτιού πίνοντας μπίρες από το περίπτερο και λιώνοντας σοκολατάκια με το πιστολάκι α λα conn-x. 
Ξαφνικά, τα θεμέλια του παιδικού σταθμού του W. τρίζουν επικίνδυνα και η κοπέλα που λατρεύει να κρατάει την Κλο, δεν κουνιέται ρούπι από την Κυψέλη.
Και το σενάριο που εσύ μεταμορφώνεσαι σε δυναμική γυναίκα, με μεγάλες ιδέες, καλοχτενισμένα μαλλιά και καινούργια τζην παντελόνια που οδηγείς με τσίτα μουσικές προς τον Παράδεισο-call-me-εργασία-και-χαρά Αμαρουσίου για να ξεδιπλώσεις το ταλέντο σου και να πληρωθείς στο τέλος του μήνα, κλειδώνεται για πάντα στα συρτάρια της εταιρείας παραγωγής και το τρώει το σαράκι.
Η ζωή γυρνάει τούμπα.  Τα δάνεια, οι πιστωτικές κάρτες, οι βενζίνες και οι λογαριασμοί, μεταμορφώνονται σε αδυσώπητα πιράνχας που έρχονται να σου ροκανίσουν τα κόκκαλα, ενώ πιο παλιά ήταν κάτι ασήμαντα χαρτιά που απλά... μπορούσαν να περιμένουν.
Τώρα τίποτα δεν μπορεί να περιμένει.  Ούτε τα παιδιά, ούτε οι καθημερινές τους απαιτήσεις, ούτε η μόρφωση, ούτε η καλοπέρασή τους.
Ναι, οι εποχές είναι δύσκολες και ναι, όπως προφανώς καταλάβατε η εταιρεία που δουλεύω τα τελευταία 8 χρόνια μάλλον ετοιμάζεται να βυθιστεί για να βρει τον θησαυρό της χαμένης Ατλαντίδας μαζί με άλλα φαντάσματα του παρελθόντος. 
Θυμώνω γιατί της άξιζε πολύ πολύ καλύτερη τύχη.  Και θυμώνω γιατί περίμενα περισσότερα από κάποιους ανθρώπους, εκτός απ'το να δω τον καπνό του αυτοκινήτου τους την ώρα που φεύγουν από το πάρκινγκ.  Περίμενα ηθική υποστήριξη και ουσιαστική παρουσία, μαζί μας, και ας μην μπορούσαν να κάνουν πλέον τίποτα άλλο.  Ας είναι.  Ο Ντ'Αρντανιάν δεν είναι πολύ trendy στις μέρες μας.  'Οσο για 'μενα, η ιδιότητα της μαμάς μάλλον ανέσυρε απ'τα σκοτάδια εκτός από την ώριμη πλευρά του εαυτού μου, και την ρομαντική.
Picture that:  Είμαι στη βεράντα, γραφώ ό,τι μπορώ γιατί ήθελα να γράψω περισσότερα και ειλικρινέστερα, και το μωρό είναι κολλημένο πάνω μου στο ring sling, ενώ ψήνεται στον πυρετό.  Το πρώτο θύμα του ντόμινο της ίωσης με καύσωνα (γιακ), ο γιος μου, κοιμάται στο κρεβάτι του αποκαμωμένος από την αφαγία και εξαντλημένος από τα ξενύχτια των προηγούμενων ημερών.  Κι εγώ πίνω μοσχοφίλερο θυμωμένη, ενώ ήθελα να έχω πάει στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο το σαββατοκύριακο. 
Για μουσική υπόκρουση προτείνω το Ζαβαρακατρανέμια, αντί του Life is a flower. 
Είπαμε, ήταν μαλακισμένη η εβδομάδα.

Κοιλιές. Απλά.

Επειδή εμπνεύστηκε κόσμος από προηγούμενο ποστ, πάρτο και σε εικόνα.
Μου το έστειλε η Πέπη το πρωί, ενώ ακούω Last Days of Disco , πίνω χυμό με τα απομεινάρια της φρουτόκρεμας και νιώθω γαργαλιστικό αεράκι all over. 
Έτσι πρέπει να είναι όλο το καλοκαίρι.  Και το βράδυ να παίζει ζακετάκι.
Καλημέρα και bonjour και buongiorno (λόγω οικογενειακών δεσμών, καταλαβαίνεις).

Τα βράδια μου όλα....

.... είναι πλεόν μία ροζ καρέκλα δίπλα από μία κούνια.

Η Χλόη ξύπνησε χθες στη 01.15', στις 04.00' και στις 05.20'.  Την τελευταία φορά έφαγε και έμεινε ξύπνια μέχρι τις 7 παρά.
Κάπως έτσι, λίγο καλύτερα, λίγο χειρότερα, και ίσως με κάποια διαλείμματα, κυλούν τα βράδια μου τα τελευταία χρόνια.
Σε μία καρέκλα, δίπλα από μία κούνια.  Δύσκολα.
Δύσκολα, γιατί θα ήθελα και εγώ να αποκοιμηθώ ανέφελη στην αγκαλιά κάποιου, να μη διακόψει τον ύπνο μου καμία φωνούλα και καμία ανησυχία, να περνάει η ώρα μου τα βράδια χωρίς να κοιτάω αγχωμένη το ρολόι μου και να ξυπνάω το πρωί αφράτη και ξεκούραστη, γεμάτη γαλήνη για να ξεκινήσω την καινούργια μέρα.
Σπάνια συμβαίνει αυτό.  Το τελευταίο δε επτάμηνο, ποτέ.
Το τελευταίο επτάμηνο με βρίσκω σε αυτή την καρέκλα, να αποκοιμιέμαι με το κεφάλι στα γόνατα, να θυμώνω που το μωρό δεν κοιμάται και δε ξέρω γιατί, να απελπίζομαι που τα χέρια μου πια δεν αντέχουν να κουνάνε, που τα μάτια μου τσούζουν και που για άλλη μια φορά δεν κοιμήθηκα τις ώρες που κοιμόμουν όταν πήγαινα δημοτικό, μήπως και προλάβω να δω κανένα όνειρο.
Αντ'αυτού, ακούω με αγωνία -για να καταλάβω πότε έγινε βαριά- την ανάσα ενός μωρού, μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που μυρίζει μωρουδίλα, με δυο ζευγάρια παχουλά, μωρουδίστικα χεράκια πάνω στο πρόσωπο και τον ώμο μου να μου γλυκαίνουν την κούραση και ένα μωρουδίστικο μάγουλο που σκύβω πάνω του και ελαφραίνω, ψιθυρίζοντας μωρουδίστικες γλύκες.
Για να περνάω/περνάμε (husband included) τα βράδια μας σε μία καρέκλα, δίπλα από μία κούνια, είναι προφανές ότι έχω αποτύχει σαν μαμά στη βραδινή πειθαρχία του ύπνου.  Όχι, δεν θα πω ψέμματα, ζορίζομαι, δεν το απολαμβάνω, αλλά μάλλον αυτό δε στάθηκε αρκετά δυνατό για να με κάνει να αντέξω ώρες γεμάτες ανήμπορα κλάματα και αυστηρά χρονομετρήματα μεταξύ μωρουδίστικων λυγμών.  Όσον αφορά σε αυτό το κομμάτι, δεν μετανιώνω ούτε λεπτό.  Και σκέφτομαι θετικά.
Αφού θα κάτσω που θα κάτσω σε αυτή την καρέκλα, θα απολαύσω με όλο μου το είναι τον ευαίσθητό μου εαυτό.  Αυτόν που άνθρωποι που -νομίζουν ότι- είναι κοντά μου, αμφισβητούν ότι υπάρχει.
Και θα συγκινηθώ με τον αναστεναγμό της κόρης μου, με τις σκέψεις μου που πάντα τρέχουν στους γονείς μου, με τα όνειρα και τις ανησυχίες μου για το μέλλον, με την εικόνα του γιου και του άντρα μου που κοιμούνται αγκαλιασμένοι στο μέσα δωμάτιο.
Θυμάμαι μία συζήτηση με ένα συνάδελφο στο γραφείο κατά τη διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης μου - σύμφωνα με εκείνον, η γέννηση των παιδιών είναι η απόλυτα εγωιστική πράξη ενός ανθρώπου.
Παρακαλώ αυτόν τον αλτρουιστή να έρχεται να μου τα κοιμίζει τα βράδια, να κάθομαι εγώ η εγωίστρια να βλέπω Mad Men.  Καληνύχτα, για δυο-τρείς ώρες ακόμα...

πι.ες: Σε αυτές τις βραδινές σκέψεις μου θυμήθηκα πόσο πολύ ήθελα να σας κοινοποιήσω αυτό το κείμενο: http://moodcolor.blogspot.com/2011/01/blog-post.html 
O Δημήτρης έγραψε ότι πιο υπέροχο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό για τον ερχομό ενός μωρού στον κόσμο.  Και δεν είναι καν μπαμπάς ακόμα.  Και δεν είναι καν copy (ακόμα?).

πι.ες2: αφιερωμένο σε εγωιστές και αλτρουιστές.  Από το timeline της Miss Gourgourini στο twitter.