All messed up (και το κλέβω και από James)

'Ημουν με μία αλλοπρόσαλλη παρέα προχθές, με την έννοια ότι μια χαρά ήταν οι άνθρωποι, αλλά ο καθένας μόνος του.  All together το αποτέλεσμα μπορούσες να το πεις και αυτοκτονικό ή έστω τρομακτικό - έχεις μασήσει ένα σακουλάκι μανιτάρια και μετά περπατήσει μόνος σου ένα τρίωρο στους δρόμους του 'Αμστερνταμ? Έτσι.
Ξεκινάμε με ζεύγος ταμένο στις αρχές του πατρίς, θρησκεία, οικογενεία.  Με τρία παιδάκια (είχαν μαζί τους μόνο το μεγαλύτερο, ένα ήσυχο κοριτσάκι 6 ετών) και λουκ έχω-βγει-από-διαφήμιση-μαργαρίνης, clean cut, ευτυχισμένοι, απλοί, χωρίς νεύρα (γιατί τα παιδιά είναι χαρά) και χωρίς πολλές απαιτήσεις.  Μου άρεσε πάντως που φαινόταν να αγαπούν αυτή την απλή ζωή τους.  Που δεν σκάνε για πολλά, αρκεί να παρέχουν στα παιδιά όσο περισσότερα μπορούν.
Συνεχίζουμε με ζεύγος κουκουρούκου και trendy, που είναι μαζί μια πενταετία δηλώνοντας ότι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά.  Δεν τα γουστάρουν ρε αδερφέ.  Δεν θυσιάζουν τη γαμάτη ζωή, πνιγμένη στα ταξίδια και σε όλων των ειδών τα activities για τίποτα και για κανέναν στον κόσμο.  Η τύπισσα είναι 35 και εκείνος 40 και πίνοντας το τέταρτο σφηνάκι grappa υποστηρίζουν ότι θα κάνουν snowboard εύκολα μέχρι τα 70.  Δεν ξέρω αν είναι ερωτευμένοι τύπου στα κάγκελα, αλλά ταιριάζουν απόλυτα και με όλα αυτά με τα οποία ασχολούνται δεν νομίζω να προλαβαίνουν καν να εξετάσουν τί είναι αυτό που τους κρατάει πραγματικά μαζί, εκτός από το snowboard.
Μετά έχουμε τον χωρισμένο μπαμπά με ένα γιο, παιδί χωρισμένων γονιών που δεν πήρε ποτέ τις σχέσεις του στα σοβαρά, που ήταν πάντα αυτός ο τύπος γόη για τον οποίο οι γυναίκες ενδιαφέρονται, αλλά μετά το τρίμηνο σιχτιρίζουν.  Μία τέτοια γυναίκα θέλησε να κάνει μαζί του ένα παιδί για να καταλάβει λίγο αργότερα ότι δεν θέλει να προσπαθήσει άλλο.  Ο μπαμπάς μιλάει για τον γιο του και η φωνή του σπάει.  Τη γυναίκα του, ούτε να την δει.
Ο άλλος χωρισμένος στην παρέα, είναι μαμά.  Και δεν είναι ακριβώς χωρισμένη, αλλά σε διάσταση περιμένοντας να βγει το χαρτί, με ένα μωρό, ένα χαρούμενο, χαμογελαστό αγοράκι, μόλις 6 μηνών.  Δεν θέλει να πει πολλά, η κατάσταση πρέπει να έγινε πολύ ζόρικη και επικίνδυνη, αλλά στεναχωριέται που αυτούς τους πρώτους μήνες της ζωής του μωρού της δεν θα τους θυμάται ποτέ με γλύκα.  Θα ήθελε να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να μην τον έχει παντρευτεί ποτέ, τον άντρα που ήταν για πάντα ένα κακομαθημένο αγόρι.  Αλλά τότε πως θα έκανε το γιο της?  Τον κοιτάει που κοιμάται στο καρότσι και του φιλάει το χεράκι.  Ίσως και να μη γύριζε πίσω το χρόνο, και οι νύχτες γεμάτες απειλές, χαλάλι. 
Και μετά εμείς και τα παιδιά που είχαν τη φαεινή ιδέα να μας καλέσουν.  Ψιλονορμάλ, ο Dario με ζοχάδα γιατί δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό από τις 4 το πρωί και μετά, εγώ ψιλοντίρλα με αχ βαχ τί ωραία που ήταν τότε που βγαίναμε και πίναμε και ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΑΝ, η Χλόη να γελάει σε όλους ακατάπαυστα και να σώζει ενίοτε και στιγμές αμηχανίας (ο W. λείπει... και μου λείπει) και οι οικοδεσπότες μας στο ίδιο μήκος κύματος, μόνο που ίσως το τραβούσαν ενίοτε, τύπου ασταδιάλα-εμείς-δεν-κάνουμε-δεύτερο-τα-έχουμε-δει-όλα.
Μόνιμο θέμα συζήτησης, τα παιδιά.  Κάποιες φορές είτε εμείς, ή ο χωρισμένος μπαμπάς προσπαθούσαμε να αποπροσανατολίσουμε τη συζήτηση, αλλά το θέμα γύριζε πάντα εκεί.  Και οι γονείς των τριών έλεγαν ότι θα πάνε ακόμα μια φορά στη Νάξο (που δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά καθόλου δεν τη γουστάρω) και το trendy ζευγάρι χαμογελούσε ειρωνικά επειδή εκείνοι είχαν κλείσει Κένυα με ένα στοπ "Λονδινάκι" - μη λέτε το Λονδίνο, Λονδινάκι, με κάνετε τρελή. 
Αυτοί πάλι με ύφος θέλω-να-τσατίσω-όλους-τους-υπόλοιπους, εκτός από τον χωρισμένο μπαμπά που δύο σαββατοκύριακα είχε το παιδί το μήνα, μην τρελαίνεσαι, έπαθαν μία φρενίτιδα αραδιάσματος events, συναυλιών και ταινιών που είχαν παρευρεθεί το τελευταίο τρίμηνο, αλλά, σας το ορκίζομαι και ας με πιστεύετε, η υπερπροσπάθεια του "περνάμε και μόνοι μας καλά" ήταν τόσο φανερή, όση και αυτή της μάνας που έσφιγγε το κοριτσάκι της αγκαλιά λίγο πριν αποκοιμηθεί στο απίθανο fatboy bean bag ξανά και ξανά δείχνοντάς τους πόσο δεν την νοιάζει.
Με τα πολλά, με τα κρασιά, τις μπίρες, τη grappa και τις μαστίχες, κάποιος αναρωτήθηκε πώς αισθάνονται που θα γεράσουν (και θα πεθάνουν, αλλά δεν το'πε) μόνοι.  Ναι, αλήθεια, έσκασε αυτή η ερώτηση.  Εκείνοι είπαν ότι θα έχουν για πάντα ο ένας τον άλλον, τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις τους, φίλους σε όλο τον κόσμο και γυμνασμένα σώματα.  Οι άλλοι δύο, οι τραντίσιοναλ, κοίταξαν τις φωτογραφίες στην οθόνη του κινητού και δήλωσαν με σθένος ότι ξεκίνησαν να ζουν μόλις γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί.  Και ότι η γνώση και η σοφία αυτού του rollercoaster δε συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο.
Οι χωρισμένοι, αλλού.  Ο μπαμπάς δεν έχει αποφασίσει αν θέλει να περνάει καλά, ή να βρει μια άλλη μεγάλη αγάπη και συνεπάγεται να ξανακάνει οικογένεια, και αφού δεν έχει αποφασίσει αυτός προφανώς και θα του κάθονται όλα τα στραβά.  Αλλά το καθήκον του ως γονιός το έχει κάνει, και άρα, όχι, δεν θα πεθάνει μόνος, τονίζοντας ότι για τις μαμάδες είναι διαφορετικά τα πράγματα.  Η μαμά βέβαια, θέλει μια μεγάλη αγάπη.  Και έναν άντρα-φτερούγα, να κάνει μια ωραία οικογένεια, και γιατί όχι, και άλλα ωραία παιδάκια.  Τα παιδιά είναι υπέροχα, είναι ζωή, είναι ο λόγος για να μη σε παίρνει ποτέ από κάτω, ακόμα και στα πιο δύσκολα.
Τα δικά μας, τα ξέρετε.  Τόσο απλά, αν δεν τα θέλαμε, δεν θα τα κάναμε.  Είχαμε ζωή και πριν, έχουμε και τώρα.  Και το να έχεις τα παιδιά, δε σημαίνει αυτόματα ότι θα είναι για πάντα στο πλάι σου.  Πρέπει να επενδύσεις για να είναι εκεί.  Εμείς με αυτό το σπορ ασχολούμαστε τώρα.  Θέλουμε να χτίσουμε την τέλεια σχέση, να τα γεμίσουμε αγάπη, αυτοπεποίθηση και κατανόηση, που να μην αδειάσει ούτε στην εφηβεία.  Πάνω απ'όλα να είμαστε εμείς εκεί για αυτά, πριν αναρωτηθούμε πού θα είναι εκείνα σε τριάντα χρόνια.
Σε ένα Marie Claire κόσμο, αυτή η βραδιά θα έκρυβε τη μεγάλη ανατροπή.
Το πολύτεκνο ζευγάρι θα πάθαινε κρίση για όλα αυτά που δεν είναι τέλεια, και οι άτεκνοι τύποι θα ομολογούσαν με δάκρυα στα μάτια πως δεν τους αρέσει η ιστιοπλοΐα, αλλά όποτε είναι οι δυο τους τσακώνονται ανελέητα.  Ο χωρισμένος μπαμπάς θα την έπεφτε στη χωρισμένη μαμά και την επόμενη μέρα θα έκαναν σεξ.  Ο γάμος, με όλους εμάς καλεσμένους επί των τιμών, θα γινόταν σε ένα ξωκλήσι το επόμενο καλοκαίρι.  Και οι υπόλοιποι τέσσερις, θα ξαπλώναμε ικανοποιημένοι που τελικά εμείς είμαστε αυτοί που έχουν κάνει το σωστό.
Αυτά σε ένα Marie Claire κόσμο. 
Στον δικό μας φύγαμε με τα παιδιά κοιμισμένα στους ώμους, στα καρότσια, σιχτιρίζοντας κάποιοι κάποιους άλλους απλά και μόνο γιατί ήταν διαφορετικοί, με τα κεφάλια βαριά και τα κουτσομπολιά να περιμένουν στα αυτοκίνητα, και οι χωρισμένοι δεν αντάλλαξαν καν τηλέφωνα. 
Μην σου πω πως ούτε φίλοι στο facebook δεν παίζει να γίνουν.