Η Χλόη ξύπνησε χθες στη 01.15', στις 04.00' και στις 05.20'. Την τελευταία φορά έφαγε και έμεινε ξύπνια μέχρι τις 7 παρά.
Κάπως έτσι, λίγο καλύτερα, λίγο χειρότερα, και ίσως με κάποια διαλείμματα, κυλούν τα βράδια μου τα τελευταία χρόνια.
Σε μία καρέκλα, δίπλα από μία κούνια. Δύσκολα.
Δύσκολα, γιατί θα ήθελα και εγώ να αποκοιμηθώ ανέφελη στην αγκαλιά κάποιου, να μη διακόψει τον ύπνο μου καμία φωνούλα και καμία ανησυχία, να περνάει η ώρα μου τα βράδια χωρίς να κοιτάω αγχωμένη το ρολόι μου και να ξυπνάω το πρωί αφράτη και ξεκούραστη, γεμάτη γαλήνη για να ξεκινήσω την καινούργια μέρα.
Σπάνια συμβαίνει αυτό. Το τελευταίο δε επτάμηνο, ποτέ.
Το τελευταίο επτάμηνο με βρίσκω σε αυτή την καρέκλα, να αποκοιμιέμαι με το κεφάλι στα γόνατα, να θυμώνω που το μωρό δεν κοιμάται και δε ξέρω γιατί, να απελπίζομαι που τα χέρια μου πια δεν αντέχουν να κουνάνε, που τα μάτια μου τσούζουν και που για άλλη μια φορά δεν κοιμήθηκα τις ώρες που κοιμόμουν όταν πήγαινα δημοτικό, μήπως και προλάβω να δω κανένα όνειρο.
Αντ'αυτού, ακούω με αγωνία -για να καταλάβω πότε έγινε βαριά- την ανάσα ενός μωρού, μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που μυρίζει μωρουδίλα, με δυο ζευγάρια παχουλά, μωρουδίστικα χεράκια πάνω στο πρόσωπο και τον ώμο μου να μου γλυκαίνουν την κούραση και ένα μωρουδίστικο μάγουλο που σκύβω πάνω του και ελαφραίνω, ψιθυρίζοντας μωρουδίστικες γλύκες.
Για να περνάω/περνάμε (husband included) τα βράδια μας σε μία καρέκλα, δίπλα από μία κούνια, είναι προφανές ότι έχω αποτύχει σαν μαμά στη βραδινή πειθαρχία του ύπνου. Όχι, δεν θα πω ψέμματα, ζορίζομαι, δεν το απολαμβάνω, αλλά μάλλον αυτό δε στάθηκε αρκετά δυνατό για να με κάνει να αντέξω ώρες γεμάτες ανήμπορα κλάματα και αυστηρά χρονομετρήματα μεταξύ μωρουδίστικων λυγμών. Όσον αφορά σε αυτό το κομμάτι, δεν μετανιώνω ούτε λεπτό. Και σκέφτομαι θετικά.
Αφού θα κάτσω που θα κάτσω σε αυτή την καρέκλα, θα απολαύσω με όλο μου το είναι τον ευαίσθητό μου εαυτό. Αυτόν που άνθρωποι που -νομίζουν ότι- είναι κοντά μου, αμφισβητούν ότι υπάρχει.
Και θα συγκινηθώ με τον αναστεναγμό της κόρης μου, με τις σκέψεις μου που πάντα τρέχουν στους γονείς μου, με τα όνειρα και τις ανησυχίες μου για το μέλλον, με την εικόνα του γιου και του άντρα μου που κοιμούνται αγκαλιασμένοι στο μέσα δωμάτιο.
Θυμάμαι μία συζήτηση με ένα συνάδελφο στο γραφείο κατά τη διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης μου - σύμφωνα με εκείνον, η γέννηση των παιδιών είναι η απόλυτα εγωιστική πράξη ενός ανθρώπου.
Παρακαλώ αυτόν τον αλτρουιστή να έρχεται να μου τα κοιμίζει τα βράδια, να κάθομαι εγώ η εγωίστρια να βλέπω Mad Men. Καληνύχτα, για δυο-τρείς ώρες ακόμα...
πι.ες: Σε αυτές τις βραδινές σκέψεις μου θυμήθηκα πόσο πολύ ήθελα να σας κοινοποιήσω αυτό το κείμενο: http://moodcolor.blogspot.com/2011/01/blog-post.html
O Δημήτρης έγραψε ότι πιο υπέροχο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό για τον ερχομό ενός μωρού στον κόσμο. Και δεν είναι καν μπαμπάς ακόμα. Και δεν είναι καν copy (ακόμα?).
πι.ες2: αφιερωμένο σε εγωιστές και αλτρουιστές. Από το timeline της Miss Gourgourini στο twitter.
Καλημερα Γιολίνα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσυ εχεις ωραία ροζ καρέκλα, εγω στο δωμάτιό τους ειχα ενα ωραιο μικρό άσπρο καναπέ. Για 5 χρόνια με δύο παιδια κάθε βράδυ ξύπναγα , μια για το ενα μια για το άλλο, δεν μπορώ να θυμηθώ αν ποτέ κοιμόμουν πάνω απο δύο ώρες συνεχόμενες. Οταν το έκανα αυτό νομιζα ότι είχα ξεκουραστει. Κα οι φορές που με έπερνε ο ύπνος ήταν πάντα στο καναπέ . Πάντα ο Σταύρος ερχοταν και μου έλεγε "πάλι εγω είσαι?" Φυσικά ποτέ δεν αναπλήρωσα τον χαμένο ύπνο. Στην αρχη ο Νικόλας ήθελε αγκαλιές γιατι είδε ασχημο όνειρο (του πήραν τα παιχνιδια κατι τέρατα), μετα η Ιρις ήθελε γάλα ίσως και δυο φορες μεχρι το πρωι. Ατέλειωτες διαφωνίες με τους γύρω μου που δεν τα αφήνω να κλάψουν δύο βράδυα χωρίς να σηκωθώ για να μάθουν και να σταματήσουν. Με ανάγκασαν να το κάνω ενα βράδυ όπου ξύπνησαν και τα δύο. Εκλαιγαν ασταμάτητα και εγω μαζι στο δικό μου κρεβάτι. Ύστερα παει λίγο ο μπαμπάς τους (που είχε και την ιδέα απο μια φίλη μας) να τα ηρεμήσει, αστείο που δεν πραγματοποιηθηκε ποτέ, μετα απο 20 λεπτά που δεν άντεξα πηγα, τσακώθηκα (πραγματικά απο τις σπάνιες φορές που έχουμε μαλώσει) τον εδιωξα, και έδωσα γάλα στην Ιρις τα πήρα αγκαλια και μετα κοιμήθηκαν!! Φυσικά το πρωι δεν ανταλλάξαμε κουβέντα για το συμβάν. Το μόνο που είπα ειναι ότι απο την στιγμή που εγω μόνο ξυπνάω χωρις να παραπονεθώ και κανένας άλλος , εγω θα αποφασίσω τι θα κάνω, αλλιως αν ξυπνάει ο μπαμπάς τους να βρει τρόπο να μην ξυπνάμε όλοι. Αυτο κράτησε σχεδόν 5 χρόνια ατέλειωτου καναπέ, αγκαλιά με την Ιρις και ένα μπιμπερο σκεπασμένη στην κουβέρτα και μετά το Νικόλα να του λέω ιστορίες να κοιμηθεί. Ηταν απο τα πιο όμορφα βραδυα - ξενύχτια γιατι ήμουν μόνη μου χωρίς να πρέπει να κάνω κατι αλλο παράλληλα , ηρεμη με απόλυτη ησυχία που ελεγα στα παιδιά μου τι πραγματικά νοιώθω και πόσο ευτυχισμένη είμαι που τα έχω. Για κάποιο λόγο ξύπναγαν και ήθελαν αγκαλια,τίποτα άλλο μόνο αυτό και εγω τους την πρόσφερα και τους την προσφέρω ακόμη και σήμερα αν την χρειαστουν. Τα πιο αληθινά βραδυα!! Υπέροχα, αξιζε ο υπνος που έχανα και δεν με νοιάζει αν τον χάσω. Τωρα πια κοιμούνται στα κρεβατια τους το κάθε ενα στο δωμάτιο τους και αν ποτέ θελήσουν κάτι, σηκώνονται ερχονται στο κρεββατι μου, μου δίνουν ενα φιλακι για να ξυπνήσω και μου λενε ότι θέλουν! Πιστεύω ότι τα παιδια μου ειναι τρομερά ηρερα, δεν υπάρχουν ποτέ εντάσεις στο σπίτι και αυτο οφείλετε και στην ηρεμία που εχουν και τα βραδυα που ξυπνάνε. Για αυτό Γιολινάκι μου πάρε ενα καναπέ πολυθρόνα, μια κουβέρτα και αγκαλια την Χλόη και να κοιμάστε αγκαλια. Ολα με το καιρο θα μπουν στο πρόγραμμα. Μην τα πιέζεις... Φιλιά στη Χλόη και στον Βάλτερ!!
Μηλένη
Kai poly kali mama eisai...
ΑπάντησηΔιαγραφήKai evaisthiti eisai...
Kai fantastiki parea...
kai ta paidakia sou einai yperoxa...
LA
Λυπαμαι πολυ που το διαβάζω, πιστευω οτι το μικρό ησυχούλι ειναι καλό και στο ύπνο. Ακόμα τρώει τα βράδια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ panton chair είναι σούπερ, είναι όμως η πιο αναπαυτικη για βραδινά πεσίματα; Εγώ δεν εχω πολυθρόνα στο δωμάτιο του, ευτυχως δε χρειάζεται τώρα αλλα την επόμενη φορά θα πάρω, αν καταφέρω να τη χωρέσω.
Κάτι τέτοια (να τον αφήνω να κλαίει τα βράδυα μέχρι να μάθει να κοιμάται μόνος του) μού έλεγαν τότε που το μωρό ξυπνούσε κάθε δέκα λεπτά και ήθελε χάδι στο μαγουλο για να ηρεμήσει. Κανείς μας δεν είχε φανταστεί πως το μωρό έχει αρρυθμία και το ξυπνούσε η καρδούλα του που έκανε "μπουπ" μέσα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά κι αυτό να μην ήταν, δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω το μωρό μου να κλαίει λες και είναι ορφανό και δεν νοιάζεται κανείς γι' αυτό.
Καρέκλα δεν έχω στο δωμάτιο του αλλά κοιμάμαι τόσο ελαφριά που τον ακούω με το πρώτο αχ που θα κάνει. Σηκώνομαι, στέκομαι λίγα λεπτά πάνω από την κούνια με την παλάμη στο μάγουλό του και μετά ξανά στο κρεβάτι μου.
Υπομονή και κουράγιο, θα μεγαλώσουν και θα κοιμηθούμε κι εμείς.
Κουράγιο... Eγώ απλά σκέφτομαι πως θα χορτάσω ύπνο όταν πάει πανεπιστήμιο!! (Χμμμ, ή μήπως τότε θα ξενυχτάω και πάλι γιατί θα με τρώει η αγωνία??)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη λύση του να λαγοκοιμάσαι κι εσύ στην κούνια την έχεις σκεφτεί? Είναι λίγο στριμόκωλα αλλά ενδείκνυται για στενές, αγαπουλιάρικες αγκαλιές!! (Αρκεί να αντέχει η κούνια :D)
mama_Anna
χαίρομαι που το κάνει κι άλλος γιατί αυτή η μέθοδος κλάματος και χρονομετρήματος δε μου άρεσε κι ας λένε όλοι ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έχεις ηρεμήσει και κοιμούνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζω τα άρθρα σας με εξαιρετικό ενδιαφέρον! Συνεχίστε έτσι! Εκτιμώ τη στήριξη σας στην αγάπη μου για τα παιδιά και το παιχνίδι. Αυτός είναι και ο λόγος που δημιούργησα το Παίζουμε μαζί. http://paizoumemazi.blogspot.com/
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να το επισκεφτείτε και να ακούσω τη γνώμη σας. Αν δεν το έχετε ήδη κάνει, θα χαρώ να σας κερδίσω και να γίνετε αναγνώστες του Παίζουμε μαζί κάνοντάς μας Follow!
Πάντα χαμόγελα, πάντα ελπίδα και ζωή και παιχνίδι!
Ραφτοπούλου Ζέφη
Μαμά της Αντριάνας 3 ½ ετών Δασκάλα
Αχ βρε μανούλα! Θα περάσουν όλα αυτά και σχεδόν δεν θα τα θυμάσαι (μόνο όταν θα θες να του πεις: "στη μάνα σου βρε μιλάς έτσι, που εγώ όταν ήσουν μωρό, κερί αναμένο στεκόμουν δίπλα στην κούνια σου........". Αν σου δίνει κουράγιο αυτό, όλες οι μανούλες τα ίδια περνάμε (εκτός φυσικά από εκείνες που έχουν τα super μωρά που δεν κλαίνε, δεν βγάζουν γουλίτσες γάλα, κοιμούνται μόνα τους, τρώνε, δεν γκρινιάζουν, δεν... δεν..... δεν..... - δεν υπάρχουν τέτοια μωρά, αλλά έτσι λένε οι μαμάδες τους..... -). Πολλούς μαμαδίστικους χαιρετισμούς από μια κουρασμένη - εργαζόμενη - απλήρωτη για 4 μήνες μανούλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Δεν μπόρεσα ποτέ να τα αφήσω να κλαίνε και εγώ να κοιμάμαι! Ο μεγάλος είναι 7 ετών και το τελευταίο 5 μηνο κοιμάται σερί. Η μικρή σουσού 4,5 ετών, έρχεται δίπλα μου και μου λέει: κάνε πιο πέρα, δεν χωράω!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ τα πρώτα Χριστούγεννα της Αθηνάς, ενός έτους τότε, το πρώτο βράδυ με το στολισμένο δέντρο, ΟΛΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, το περάσαμε αγκαλιά και να με ρωτάει: ΑΤΟ ΤΙΝΑΙ;;;; (μετάφραση: αυτό τι είναι;" "ΑΓΓΕΛΑΚΙ". "ΑΤΟ ΤΙΝΑΙ;;;;" "ΑΣΤΕΡΑΚΙ". Με ρώτησε για όοοοοολα τα στολίδια του δέντρου ένα προς ένα!!!!!! Και μετά ήθελε "κατω μαμα, κατω", να καθήσω στο χαλί να βλέπουμε τα φωτάκια!!!!!! ΟΟΟΟΟΟΟΛΗ ΝΥΧΤΑ!!!!!!!!!!!!