Παραλία γονέων.

Τελικά, υπάρχουν πολύ κακοί γονείς.  Θα έλεγα κάκιστοι, και μάλιστα όχι με το "τελικά" να ξεκινάει την πρόταση, αλλά με το όντως.
'Οντως, υπάρχουν κάκιστοι γονείς.
Και τους (ξανα)ανακαλύπτεις κάθε καλοκαίρι στην παραλία, εκεί που δεν διαλέγεις με ποιόν θα συναναστραφείς, εκεί που στη διπλανή ξαπλώστρα μπορεί να απλώνει την κορμάρα του ο δράκος του Σέιχ Σου ή η Μήδεια, εκεί όπου όλοι νομίζουν πως τα πολλά μποφόρ παίρνουν τα λόγια τους μακριά και εκεί που το παιδί ξετρελαίνεται, απελευθερώνεται και ψάχνεις να βρεις τρόπους να το μαζέψεις. 
Να το μαζέψεις? Γιατί?
Γιατί έτσι.  Γιατί είμαι γονιός και κάνω ό,τι γουστάρω.
Για άλλη μια φορά το φετεινό καλοκαίρι συνειδητοποίησα πόσο πολύ λατρεύουν οι άνθρωποι να καταπιέζουν τους άλλους, και άρα, και τα ίδια τους τα παιδιά.
Είδα παιδάκια να τσιρίζουν, να μην μπορούν να μιλήσουν από τους λυγμούς και τα αναφιλητά, να λυγίζουν υπό την απειλή τεντωμένου χεριού, να κάνουν κωλοπαιδισμούς και να ακούν βρισιές και προσβολές, για εξαιρετικά - βεβαίως - σημαντικούς λόγους.  Όπως ότι δεν ήθελαν να φύγουν, δεν ήθελαν να βγουν από τη θάλασσα, δεν ήθελαν να σταματήσουν να παίζουν στην άμμο, δεν ήθελαν να κολυμπήσουν, δεν ήθελαν να βάλουν μπρατσάκια, δεν ήθελαν να σταματήσουν να κυνηγάνε το φίλο τους στην παραλία.  Και όλα αυτά εννοείται, έπρεπε να τα κάνουν αυτόματα.  Χωρίς καμία προειδοποίηση του τύπου επειδή ο ήλιος καίει και είναι βλαβερός, μπλα μπλα, σε πέντε λεπτά θα έρθω να σου πω να ξεκινήσεις να πλένεις τα κουβαδάκια σου, μπλα μπλα, αλλά με ύφος αυστηρό, ξέρετε, αυτό το δασκαλίστικο το χειρότερό μου, μάζεψέ τα, φεύγουμε. ΤΩΡΑ.
Σώπα μωρή κακομοίρα.  Εσύ όταν βγαίνεις για καφεδάκι με τη φίλη σου τη Λίτσα, έχει έρθει κανένας να σε κλωτσήσει από την καρέκλα?  Και μην μου πεις ότι εσύ είσαι από αυτές που δεν έχουν ποτέ χρησιμοποιήσει την έκφραση, έλα μωρέ, ένα τελευταίο τσιγάρο, γιατί δεν θα σε πιστέψω.
Αυτό το τελευταίο τσιγάρο να μην το κάνουν τα παιδιά δηλαδή? (καρά-lol)
Κάποιοι γονείς δεν θέλουν ποτέ να προσπαθήσουν να γίνουν παιδιά, γαμώτο.  Ή ίσως αγνοούν πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί πρώτα να το κατανοήσεις και μετά να του συπεριφερθείς σαν ισάξιο ενήλικα.  Θέλει χρόνο και υπομονή και δεν πετυχαίνει πάντα και σε όλες τις καταστάσεις.  Άλλα οι γονείς που έχουν επενδύσει σε αυτή τη σχέση, φαίνονται, και την ώρα που θα χάσουν την μπάλα και θα βάλουν τις φωνές - εννοείται πως αυτό συμβαίνει σε όλους.
Και οι άλλοι, αυτοί που έχουν μεγαλώσει ένα παιδί με τιμωρίες, χαστούκια και απειλές, και αυτοί φαίνονται.  Φαίνονται από το πώς ανάβουν τσιγάρο την ώρα που μπουκώνουν το παιδί με το κεφτεδάκι, από το πώς του πετάνε τα παιχνίδια στην άμμο μοστράροντας το φούξια, μυτερό νύχι, από το πώς του χτυπάνε το κεφάλι με τη διπλωμένη εφημερίδα που ακουμπούσε στη μεγάλη, τριχωτή κοιλιά, από το πώς δεν αγκαλιάζονται ποτέ μεταξύ τους, από το πώς δε λένε Ευχαριστώ Πολύ, όταν τους σκουπίζει ο παραλία μαν την ξαπλώστρα.
Είδα διάφορα αυτό το καλοκαίρι.  Ή μάλλον, παρατήρησα διάφορα, γιατί αυτό το φαινόμενο των γονιών που τα παιδιά τους τους εκνευρίζουν που υπάρχουν, δυστυχώς δε λέει να εκλείψει.  Και άκουσα μαμά με σιλικονάτο βυζί, αποστεωμένο σώμα και σουφρωμένα χείλη να αποκαλεί το κοριτσάκι της κωλόπαιδο και μαλακισμένο.  Και ήθελα εκείνη την ώρα να την κάνω πατητή μέχρι να βγει από το στόμα της το πράσινο μανιτάρι των πνιγμένων.
Σταματήστε να λέτε ότι η παραλία είναι χάλια γιατί είναι τίγκα στα παιδάκια. Είναι γεμάτη με μαλάκες γονείς, θα είναι η νέα έκφραση. Και μετά να πέφτει γιούχα.

Εμείς, καμία σχέση, ευτυχώς αράξαμε.  Απολαύσαμε τα μπιρόνια μας στην παραλία με παρέα φίλων χωρίς παιδιά, και άρα με ανεξάντλητες αντοχές να ασχολούνται με τα δικά μας, χα! και χαλαρώσαμε.  Και ας πήγε το μεσημεριανό στις πέντε το απόγευμα, γι'αυτά εγώ δε ζοχαδιάζω, πιστέψτε με.  Ας ποτίσει η αλμύρα το σώμα του, ας γελάσει με την καρδιά του, ας φτύσει θαλασσινό νερό μέχρι τα μάτια να θολώσουν και θα τρώμε στην ώρα μας το χειμώνα.