Αύγουστος vs. Αύγουστος.

Σήμερα η Χλόη μου έγινε 9 μηνών.
Η νορμάλ αντίδραση κάθε νοήμoνος ανθρώπου (συμπεριλαμβανομένης και εμού της ιδίας) θα ήταν, Big Fucking Deal, ή αλλιώς, και άλλες γεννήσανε κουκλίτσα μου, δεν έκαναν έτσι.  Το ακούω.
Απλά με έπιασαν τα συναισθηματικά ΜΟΥ και θα τα βγάλω στο μπλογκ ΜΟΥ.
Γιατί πέρυσι τον Αύγουστο, η Χλόη μου δεν ξέραμε καν αν θα γινόταν ποτέ 9 μηνών.  Και αν θα γινόταν, δεν ξέραμε καν αν θα είναι ένα υγιές, φυσιολογικό (κατά τη γενική πεποίθηση/αντίληψη) μωρό. (διαβάστε εδώ, το σχετικό ποστ).
Εκείνες οι 10 μέρες του Αυγούστου ήταν για εμένα εφιαλτικές.  Και ενώ πολύ πολύ βαθιά μέσα μου κάτι μου έλεγε ότι δεν μπορεί, δεν μπορεί αυτό το υπέροχο μωρό να μην είναι καλά, η μαθηματική πιθανότητα του 1:371 θρυμμάτιζε κάθε ψίχουλο αισιοδοξίας και με τσάκιζε κάθε λεπτό της ώρας που περνούσε.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τί φορούσα, σε ποιο δωμάτιο ήμουν και τί έκανα (προσπαθούσα να κρατηθώ να μην κλάψω, αυτό έκανα όλη μέρα, κάθε μέρα) τη στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο και με πήραν να μου ανακοινώσουν τα αποτελέσματα της αμνιοπαρακέντησης.  Δε θα ξεχάσω ποτέ, πώς κοίταξα τον άντρα μου εκείνο το δευτερόλεπτο, πώς εκείνος κατάλαβε, πώς αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και αρχίσαμε να κλαίμε ασταμάτητα. (έχουμε και χαρούμενο πόστ, εδώ).
Εκείνες οι 10 μέρες του Αυγούστου είναι το κακό μου όνειρο.
Με αυτόν εδώ τον Αύγουστο πήγα στο ραντεβού πολύ ευτυχισμένη.  Ελαφρώς αδυνατισμένη, ήρεμη (και ας ταλαιπωρούμαι στη δουλειά λόγω μη λήψης αποφάσεων), με ένα genius γιο και μία πανγλυκιά κόρη, σαν κρέπα nutella μπανάνα, από αυτά τα περιστατικά που βγαίνουν στους δρόμους και βλέπεις όλο τον κόσμο να λιώνει, να σκύβει, να χαιρετάει, να ξεκαρδίζεται, επειδή κοιτάει το καρότσι σου.
Σκέφτομαι εκείνο το πέρυσι και την σφίγγω, την καμαρώνω, τη φιλάω και την ξαναφιλάω, την τρελαίνω από την αγκαλιά μου.  Σκέφτομαι εκείνο το πέρυσι και πόσοι άνθρωποι μου στάθηκαν πραγματικά, και μέσα από την real ζωή και μέσω αυτού εδώ του μπλογκ και λέω ένα μεγάλο, μεγάλο ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μου όλο αυτό (πάρτε το τώρα γιατί η επόμενη ευκαιρία είναι τα όσκαρ, και είναι χλωμή) και στείλατε τόση θετική ενέργεια στο μωρό μου... που δεν είχε άλλη επιλογή.
Απ'το να έρθει σε αυτό τον κόσμο και να ομορφύνει τη ζωή μας.
Κλο, you are a star.  Συνέχισε να χαμογελάς, να μας ξετρελαίνεις και να κάνεις την αγάπη αδιανόητη.
Μακάρι τα παιδιά όλου του κόσμου να είναι καλά.  Αυτό δε ξέρω, μου βγήκε, μη διαισθανθώ κανένα ειρωνικό σχόλιο, σας έφαγα.
Σας φιλώ folks.