Η μαμά υποφέρει και το δηλώνει ευθαρσώς.

Το ποστ μπαναλαρία, τα έχετε δει, τα έχετε διαβάσει και τα έχετε ξαναδιαβάσει - bear with me.
Αλλά εμένα η εμπειρία μου μοναδική.
Ο μικρός μου πήγε σχολείο. 
Κάναμε όλο το σετ προετοιμασίας - διάλεξε μόνος του την τσάντα του (αν και πήγε κατευθυνόμενα σε μαγαζί που δεν είχε μακουήνηδες, ντόρες και τα τοιαύτα γιατί διαφορετικά το ξέρουμε το αποτέλεσμα), του κάναμε την απαραίτητη (τόσο όσο) πλύση εγκεφάλου για τον ξεχωριστό κόσμο που θα ανοιχτεί μπροστά στα μάτια του, για το πώς μεγαλώνει και πόσο υπέροχο είναι αυτό, για όλα αυτά τα μαγικά, μοναδικά πράγματα που θα μάθει.
Και πήγαμε σχολείο.  Σίγουροι και οι δύο ότι το έχουμε.  Με χαρά τις πρώτες μέρες και τόση δύναμη και αυτοπεποίθηση που ήταν περίεργη.  Με λαχτάρα για να μείνει, να παίξει, να τραγουδήσει και με μία μαμά (εμένα), άνετη, ευτυχισμένη, γερή σα βράχο.
Και μετά από τις πρώτες μέρες, ο μικρός μου άρχισε να ζορίζεται.  Να εκδηλώνει δυσαρέσκεια, να έχει ανάγκη από αγκαλιά την ώρα που μπαίναμε στην αυλή, να επινοεί κοιλόπονους και κούραση, να μην θέλει.  Να μην θέλει να είναι μόνος του.
Μέχρι που σήμερα τον άφησα και έκλαψε.  Έκλαψε πολύ δυνατά και πολύ πολύ λίγο - έμεινα εκεί για ν'ακούσω.  Μετά άρχισε να φτιάχνει κούκλες για το κουκλοθέατρο που ετοιμάζουν - έμεινα εκεί για να παραμονέψω.
Και πιο μετά, εγώ κατέβηκα κάτω, άρχισα να παίρνω βαθιές αναπνοές στο διάδρομο, να νιώθω αυτό το σφίξιμο γροθιά στο στομάχι και να δαγκώνω τα χείλη για να κρατηθώ.  Αλλά εγώ, δεν τα κατάφερα.  Μάλλον εκείνος τα κατάφερε καλύτερα από 'μένα.  Ξέσπασα φίλε σε κλάματα, ρούφαγα μύξες με τις βρεγμένες χαρτοπετσέτες και προσπαθούσα να κρυφτώ για να μη με δει κανείς από το crew και μου πουν το συνηθισμένο: αφού κάνετε έτσι εσείς, το παιδί το εισπράττει.
'Οχι, σας το ορκίζομαι, ήμουν κι εγώ πολύ δυνατή.  Η φωνή μου δεν έσπαγε όταν τον άφηνα και τα χέρια μου δεν ίδρωναν όταν τον κατέβαζα από την αγκαλιά μου.  Ήμουν/είμαι πολύ δυνατή.  Δεν μου το περίμενα αυτό.  
Τί μεγάλο βήμα πρέπει να διανύσουμε τελικά.  Τί συναισθηματικό ζόρι είναι αυτό που αφήνεις κάπου το παιδί σου, με ανθρώπους αγνώστους ουσιαστικά που για κάποιο λόγο ελπίζω ότι σ'έχουν πρωτύτερα εμπνεύσει ότι θα το φροντίσουν με ειλικρίνεια, ίσως και να το αγαπήσουν με ειλικρίνεια στην πορεία, σ'ένα περιβάλλον που θα παλέψει για να γίνει πρωταγωνιστής.
Τί μεγάλη πίκρα είναι αυτή που δεν μπορείς να τον βλέπεις όταν ζωγραφίζει, όταν προσπαθεί να κάνει φίλους, όταν καβαλάει τα αυτοκινητάκια στον κήπο, όταν ζητάει μια αγκαλιά.  Όταν είναι μόνος του, όχι κάτω από τις δικές σου φτερούγες, αλλά όταν προσπαθήσει να ανοίξει τα φτεράκια του, τα δικά του, με τα εφόδια τα ολόδικά του, που μόνο τρία χρόνια του τα μεταγγίζεις - έχεις προλάβει?
Τί μεγάλη απόφαση είναι αυτή να τον ξεκολλήσεις από την αγκαλιά σου.  Να τον ξεκολλήσεις και να τον αφήσεις.  Είναι τόσο στιγμιαίο και τόσο για πάντα.  Είναι τόσο απλό και τόσο, μα τόσο περίπλοκο.
Σε αδειάζει και ταυτόχρονα σε γεμίζει με συναισθήματα ικανά να σε φορτίσουν για αυτόματη ανάφλεξη. 
Δε ξέρω πως θα εξελιχθεί όλο αυτό, αλλά τελικά το σφίξιμο στο στομάχι πρέπει να είναι νορμάλ.  Το μωρό μου μεγάλωσε, δεν είναι μωρό, ξεκινάει το ταξίδι του σε έναν οριοθετημένο μικρόκοσμο, μια πιο οργανωμένη μικρή κοινωνία και εγώ δεν είμαι πια καπετάνιος.
"That's one small step for a mom, one giant leap for motherhood" :-)
Να βράσω το κούλνες, είμαι πιο ευάλωτη από αυτόν τελικά.

πι.ες: Αριάδνη, με καθυστέρηση 4 ημερών, νομίζω ότι τελικά απάντησα στην ερώτησή σου (κάτι δικά μας).