Και κλαίγοντας και παίζοντας.

'Ολος ο κόσμος γύρω μου, όλοι όσοι ζουν και αναπνέουν στην Ελλάδα, είναι πλεόν εντελώς ζοχαδιασμένοι.  Και εγώ μέσα σε αυτούς είμαι και επίσης δεν είμαι και καθόλου Πολυάννα τελευταία.  Δε με πνίγει η απαισιοδοξία και η μαυρίλα, γιατί απλά δεν το κάνω αυτό, αλλά πιάνω τον εαυτό μου να συμπεριφέρεται ώρες ώρες σαν την τυπική μανιοκαταθλιπτική σε τρανς.
Τα αυτιά μου ρουφάνε συνεχώς εκρήξεις γκρίνιας, κραυγές απελπισίας, σιχτίρια και γαμωσταυρίδια για τους εργοδότες, για ΟΛΟΥΣ τους εργοδότες, για τον ΓΑΠ και τους φίλους του και επικίνδυνες αντιδράσεις που πυροδοτούνται από το απόλυτο τίποτα.  Άσε που είμαι σίγουρη ότι κάποια μέρα σύντομα, θα γίνει φονικό στα φανάρια γιατί κάποιος δεν ξεκίνησε με αυτόματη ανάφλεξη οκτώ τούρμπο ρουκετών στην εξάτμιση με το που άναψε το πράσινο.
Θυμός, πολύς θυμός.  Και κατήφεια, και δυστυχία και απόγνωση.  Και παιδιά που δεν τα παίρνουν στους δημόσιους παιδικούς σταθμούς, που οι μαμάδες τους καθαρίζουν τουαλέτες και οι μπαμπάδες τους κάνουν ό,τι προκύψει, γιατί κάποιοι άλλοι έχουν βάλει βύσμα για να καπαρώσουν τη θέση, να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια και να εξοικονομούν μηνιαία έξοδα για ν'αγοράζουν ακόμα πιο πολλά μπλουζάκια.  Τέλος πάντων.  Και αυτά θα μου πεις, δεν είναι τίποτα.
Μέσα σε όλα τα ζόρια, παίζει μπάλα και ο W. με τα προβλήματά του.  Με το εξής ένα, δηλαδή.  Το προ-προνήπιο.  Όπου σήμερα γίνεται για πρώτη φορά αυτό το σκηνικό που βάζεις το παιδί στο σχολικό, το παιδί μωβίζει από το κλάμα, εσύ γυρνάς την πλάτη "αδιάφορη" και μέχρι που στρίβει το σχολικό στη γωνία ακούς από μέσα αυτόν τον ήχο που σου ψυχοπλακώνει το σύστημα πιο πολύ και από την εξαγγελία του επόμενου φορολογικού πακέτου επί 5.
Μετά από αυτή την αισιόδοξη εικόνα, ανεβαίνω πάνω με τα πόδια να σέρνουν μπάλες μολύβδου.  Ρίχνω μία γρήγορη διαφωνία με τον σύζυγο, στο πνεύμα των ημερών που λέγαμε, κάνω μπάνιο.  Παίρνω τηλέφωνο στο σχολείο με μισοβουρκωμένη φωνή, που προσπαθώ να την πουλήσω ως αγουροξυπνημένη. Και ρωτάω το γνωστό.  Τί γίνεται με αυτό το τρελό αγόρι.
- Έκανε όλο το σχολείο να κλάψει ο Walter σήμερα. Όταν τον αφήσατε στο σχολικό σταμάτησε το κλάμα, και άρχισε το δράμα (δεν μου το είπε ακριβώς έτσι η γυναίκα, αλλά το νόημα θέλουμε).  Άρχισε να λέει πόσο πολύ σας αγαπάει και πόσο θέλει να γυρίσει πίσω και να κάνει στη μαμά του την πιο σφιχτή αγκαλιά του κόσμου και να δώσει στον μπαμπά του ένα τεράστιο φιλί (από εδώ μέχρι τα αστέρια του ουρανού), να σας δει λίγο και... "μετά να με ξαναπάρετε. αλήθεια σας λέω, θα ξαναγυρίσω".
Στο επόμενο καρέ φυσικά, όλοι οι κουλ συνεπιβάτες του παρασύρθηκαν από τον δραματικό μονόλογο του υιού, και έβαλαν τα κλάματα, το γνωστό παιδικό ντόμινο.  Και έφτασαν όλοι στο σχολείο μέσα στη μαύρη απελπισία, κοπέλας που συνοδεύει συμπεριλαμβανομένης, καθώς θυμήθηκε και εκείνη ότι η μαμά της είναι σε κάποιο νησί μακριά και της λείπει τρελά.
Μετά βέβαια τη φοβερή ανακάλυψη οπαδών και επιρροής, το αγόρι πέρασε υπέροχα.  Τόσο υπέροχα που μέχρι και mms λάμβανα από τις δασκάλες για να πιστέψω και να καταφέρω την επανάληψη της διαδικασίας και την επόμενη μέρα.
Συγγραφέας να γίνει.  Χειρίζεται ωραία το λόγο.  'Οχι, περίμενε, ηθοποιός.  Θα διαπρέψει στην τραγωδία.  Μήπως να πολιτικός - τότε θα έχει γυρίσει το γενικό perception, θα είναι καλά μάλλον τα χρόνια.
Στοοοοπ, ξέφυγα, αλλά όνειρα θα κάνω πλουμιστά - δε θέλω άλλο γκρι.