Φοβάμαι.

Ρε μπιπ μου, κάτι πιο χαρούμενο ήθελα να γράψω πάλι σήμερα, αλλά δε μου βγαίνει.
Και κουνάω το κεφάλι μου να φύγουν τα άσχημα, αλλά κάτι γίνεται, και αυτόματα κάνω reload.
Να, εμείς είμαστε μία παρέα μαμάδων από το πάρκο.
Γνωριστήκαμε πριν 3 χρόνια περίπου, όταν πηγαινοφέρναμε τα μωρά να κοινωνικοποιηθούν και να χαζέψουν τα δέντρα, όλες με τις ίδιες απορίες, όλες στις ίδιες ηλικίες, όλες γειτόνισσες.
Η παρέα έδεσε, τα μωρά μεγάλωσαν και έγιναν φίλοι και ξεκίνησε η ανταλλαγή επισκέψεων εκείνα τα μουντά, having-nothing-to-do χειμερινά απογεύματα και οι προσκλήσεις για τα φασαριόζικα γενέθλια πάρτυ.
Γενικά, μοιραζόμασταν χαρές.  Δεν μπαίναμε η μία ιδιαίτερα στη ζωή της άλλης, αλλά λέγαμε και κανένα παραπονάκι παραπάνω αν τύχαινε ποτέ να πιούμε μία μαργαρίτα εκεί κοντά στο πάρκο.
Μέχρι την ημέρα που η μαμά της Λένας πήγε στην τράπεζα να βγάλει λεφτά από το μηχάνημα, για να γυρίσει γρήγορα στο σπίτι να κρατήσει τις εγγονές της, αργά το μεσημέρι.  Και άνοιξε την πόρτα σε κάποιον άντρα, από ευγένεια.  Η μαμά της Λένας ήταν μία πολύ καθώς πρέπει, ευγενική κυρία, όμορφη, στυλάτη και λεπτεπίλεπτη.  Γι'αυτό του άνοιξε και την πόρτα του ασανσέρ, προφανώς από τους καλούς της τρόπους τον ρώτησε και σε ποιόν όροφο πηγαίνει για να ανέβουν μαζί.
Αυτός ο κάποιος άντρας μάλλον της απάντησε ουδέτερα.  Η φωνή του μάλλον δεν έσπασε και τα χέρια του μάλλον δεν έτρεμαν όταν με το που βγήκε η γυναίκα στον όροφό της της άρπαξε την τσάντα και τη χτύπησε πολλές φορές στο κεφάλι με ακατανόητη μανία.
Κατέβηκε κάτω κυριλέ, ίσως και χαρούμενος που η αποστολή εξετελέσθη και στην τσέπη του είχε 150 ευρώ επιπλέον.  Ναι, γι'αυτά τα λεφτά μιλάμε.  150 ευρώ. 
Η μαμά της Λένας μπήκε στην εντατική και εκείνο το απόγευμα δεν είδε ποτέ τις εγγονές της.
Η μαμά της Λένας δεν κατάφερε να ξαναδεί ποτέ, κανέναν από την οικογένειά της.  'Εφυγε από τη ζωή μετά από 10 μέρες.
Δεν είμαι τώρα στη φάση να ακούσω ούτε για αυτούς που πεινάνε, ούτε για το κωλοκράτος που τους κατάντησε έτσι, γιατί δεν μπορώ καν να διανοηθώ το περιστατικό.  Το κρίμα, το άδικο, το γιατί, το γαμώ την πουτάνα μου με τους σκατανθρώπους που δολοφονούν ανυπεράσπιστες μεγάλες γυναίκες που δεν μπορούν να αντισταθούν και να προστατέψουν τα αυτονόητα.  Θέλω μόνο να βροντοφωνάξω πόσο πολύ εύχομαι αυτός ο δολοφόνος να σαπίζει μέρα με την ημέρα αργά και βασανιστικά για το μεγάλο αυτό κακό που έκανε σε αυτή την οικογένεια.
Και σε όλους εμάς, που πλέον φοβόμαστε τη σκιά μας.  Φοβόμαστε να ανοίξουμε τις πόρτες μας, είμαστε καχύποπτοι απέναντι στην Καλημέρα, τρέμουμε τα ανοιχτά παράθυρα, γινόμαστε μυστήριοι με τα πλατιά χαμόγελα.
Φταίει που έγινα και μαμά και οι φόβοι μου και οι στεναχώριες μου έχουν διογκωθεί, φοβάμαι τώρα για τέσσερις, στεναχωριέμαι για τα προβλήματα κάθε ηλικιακής φάσης που θα διανύσουμε μέχρι το τέλος και μέσα σε όλο αυτό, την μεγάλη εικόνα, κλαίω σιωπηλά κάθε στιγμή για την Λένα, τη μαμά της, τα παιδιά της που κάθε απόγευμα το περνούσαν με τη γιαγιά.
Όλοι εσείς που γίνατε τόσο αδίστακτοι, εύχομαι μόνο να πάτε κάπου να θαφτείτε και να μας αφήσετε ήσυχους να ξεκλειδώνουμε χωρίς να κοιτάμε πίσω από την πλάτη μας.
Και μπαμπά, τώρα καταλαβαίνω γιατί ανησυχούσες.  Γιατί με έπαιρνες τηλέφωνο στην Αγγλία δέκα φορές συνεχόμενες μέχρι να το σηκώσω και εγώ σου έλεγα απλά: Μα ήμουν σε ένα μπαρ, πού ν'ακούσω το τηλέφωνο?  Ενώ από μέσα μου έλεγα: Mου τα 'πρηξες.
Σ'αγαπώ.