Εμείς οι Κινέζοι.

Τον τελευταίο καιρό, διαβάζοντας διάφορα άρθρα σε εφημερίδες, μπλογκς και πόρταλς, ανακαλύπτω πόσο πολύ όλοι εμείς έχουμε διαγράψει με μία χοντρή, μαύρη μολυβιά το παρελθόν μας όλο, και αποποιούμαστε με ευκολία την υπηκόοτητά μας.
Με λίγα και απλά λόγια, το παίζουμε Κινέζοι.
Το παίζουμε πολίτες υπεράνω κουλτούρας, αστείρευτης παιδείας και πολιτισμού, που ζούσαμε σε μία σούπερ οργανωμένη χώρα με τέλειους, απαράβατους κανόνες και συνθήκες υψηλού βιωτικού επιπέδου - μας ζήλευαν οι Καναδοί, οι Σουηδοί και όλοι αυτοί οι λαοί με τα φαρδιά πεζοδρόμια, το ρούφηγμα των βιβλίων στο μετρό και τα πλουσιοπάροχα επιδόματα τέλος πάντων.
Ξαφνικά, στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, των ατελείωτων απεργιών και της δυσωδίας στους δρόμους, γράφουμε τεράστια Κατηγορώ για την κατάσταση αυτή που... ούπς, έσκασε σαν ωρολογιακή βόμβα στις ζωές μας.
Οι αθώοι.  Οι ανυποψίαστοι.  Οι τόσο-πολύ-που-θέλω-να-φύγω Θε μου, αλλά όταν με έστελνε η μανούλα μου με τα λεφτάκια της στην Αγγλία να ξεστραβωθώ, αντί να χτίσω καριέρα νοσταλγούσα τον φραπέ και το τζατζίκι και συμμετείχα σε μαραθώνιους μπίρας σε κάποια σκοτεινή pub που μύριζε κατρουλιό, παρέα με ένα σωρό ευγενικούς, πολιτισμένους και μορφωμένους Άγγλους.  Έλα, μην τρελαθώ τώρα.
Γκρίνια. Γκρίνια και κριτική. Γκρίνια, κριτική και μετανάστευση.  Οι τρείς λέξεις που κυριαρχούν σε ό,τι διαβάζω τον τελευταίο καιρό.  Όπου όλοι οι συγγραφείς ψάχνουν εναγωνίως τον στοιχειώδη σεβασμό λες και θα τον έβρισκαν στα γαριδάκια.
Εγώ θα σας τη σπάσω.  Θα δηλώσω ότι είμαι από τους "άλλους", αυτούς τους άξεστους, τους κακότροπους, τους κακόγουστους, γιατί κάποιος πρέπει να είναι και με αυτούς ρε φίλε.  Είστε τόσοι πολλοί οι ιδανικοί πολίτες που ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί αυτή η χώρα δεν λειτουργούσε στην εντέλεια τόσο καιρό και δε σουλατσάραμε όλοι με χαμόγελο colgate στα σύννεφα.

Έχω διπλοπαρκάρει για να πάρω σοκολάτα από το περίπτερο - και προφανώς την έχω σπάσει στους από πίσω.
Έχω ζήσει σε σπίτι που στο πίσω μπαλκόνι είχε μεταλλική ντουλάπα από το πράκτικερ, γιατί δεν είχα πού να βάλω τα πράγματά μου και έκανε 50 ευρώ.
Έχω παρκάρει σε θέση μόνιμου κατοίκου στο Κολωνάκι γιατί βαρέθηκα να ψάχνω.
Μπαίνω στο δακτύλιο.
Έχω βάλει σκούπα 3 η ώρα το μεσημέρι.
Έχω τινάξει τραπεζομάντηλο με ψίχουλα από το μπαλκόνι.
Έχω κάνει πάρτυ που έχει τινάξει τις ώρες κοινής ησυχίας στον αέρα.
Έχω παρατήσει στο σούπερ μάρκετ σερβιέτες στο ράφι των τυριών.
Κατέβασα σκουπίδια στον κάδο πριν πέντε μέρες.
Έχω κάψει με τσιγάρο το καλσόν σπαστικής γκόμενας στο μπαρ.
Έχω πλασαριστεί σε καλύτερη θέση σε ουρά στο ΙΚΑ γιατί ένας τύπος που το έπαιζε ιστορία, χάζευε.

Τέλος πάντων, μη με μισήσετε που είμαι ένας απλός, καθημερινός, Έλληνας κάφρος.
Και βιβλία πολλά έχω διαβάσει στη ζωή μου και σε πορείες για την παγκόσμια ειρήνη έχω κατέβει, και έχω σπάσει τα νεύρα των μπάτσων της περιοχής μου για τα μηχανάκια που μπαίνουν ασταμάτητα στο πάρκο.  Αυτά είναι τα όπλα μου, να παλεύω για τα καθημερινά και τα ουσιαστικά συνάμα και όχι να δηλώνω βαρύγδουπα πώς τίποτα σε αυτή τη χώρα δε λειτουργεί, πώς οι συμπολίτες μου στερούνται ευρωπαϊκού επιπέδου και παιδείας και πως θα την κάνω για να πάω σε μία χώρα που εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό την έχω εξιδανικεύσει ως φωτεινό άστρο του παγκόσμιου πολιτισμού.
Δεν αντέχω άλλες κραυγές από παγώνια, από Κινέζους και από όλους αυτούς που απλά συντηρούν με την ύπαρξή τους ό,τι μας ξενερώνει.  Μιλάνε οι δημοσιογράφοι για λαμογιές.  Και εγώ κλείνω τα αυτιά μου, και σφυρίζω αμέριμνη. 
Βαρέθηκα τα Κατηγορώ όλων αυτών, τα επόμενα βήματα ψάχνω με λαιμαργία να διαβάσω από όλα αυτά τα μεγάλα κεφάλια αλλά δεν τα βρίσκω πουθενά.
Τελικά μάλλον αυτό χρειάζεται η Ελλάδα.  Να μείνουμε εδώ οι απολίτιστοι και οι απολιτίκ και να τη ξαναχτίσουμε από την αρχή.  Δανείζουμε τους επικριτές της καθημερινότητάς μας και τα μεγάλα πνεύματα της διανόησης σε άλλους πολιτισμούς, που μπορούν πραγματικά να τους εκτιμήσουν. 
Μη σου πω και σε άλλο γαλαξία, να βάλουν τα γυαλιά στους Μάγια.