Οι διαβολοβδομάδες είναι πολλές.

Τον τελευταίο μήνα περιμένω τα σαββατοκύριακα σαν τον ισοβίτη το επισκεπτήριο.
Προφανώς ζω και εγώ με ανεπάρκεια χρόνου ή αλλιώς συμμετοχή σε διαγωνισμό πόσο-ακόμα-μπορείτε-να-πήξετε-ένα-24ωρο.
Ξυπνάω το πρωί και ετοιμάζω το γιο μου για το σχολείο.  Αυτό είναι μία διαδικασία που μόλις σήμερα σταμάτησε να γίνεται εντελώς ψυχοφθόρα, δραματική και καταστροφική για όλη την υπόλοιπη ημέρα μου.  Επίσης, μη με ρωτήσετε γιατί είμαστε έτοιμοι 9 και 10, ενώ ξυπνάμε μία ώρα πριν.  Νομίζω ότι είναι η ώρα του twilight zone στο σπίτι μας, ή της μαύρης τρύπας που μας καταπίνει ή κάτι τόσο εξωφρενικού τέλος πάντων.
Μετά, ασχολούμαι με τη μικρή, που την ψιλοαγνοώ είναι αλήθεια μέχρι να επιβιβαστεί ο mini αλ Ζαουάχρι στο κίτρινο όχημα με σήμα την κάμπια, και λίγο ξεχνιέμαι, λίγο χαμογελάω.
Μέχρι να μπω στο αυτοκίνητο και να μπήξω τα κλάματα στη διαδρομή.  Εκεί που συνήθως θα έπρεπε να χαλαρώνω, να βάζω τις μουσικές μου (αυτά που έγραφα, ξέρετε) και να χαμογελάω στον εαυτό μου στον καθρέφτη βάζοντας lip gloss στο φανάρι.
Και έτσι χαρωπή και πάνω απ'όλα ανέμελη, πάω στη δουλειά.  Η οποία δουλειά, σε μία φυσιολογική εταιρεία, με κάποιες πιο φυσιολογικές συνθήκες από το ένα βήμα πριν το φούντο, μερικά χρόνια πριν, τη λες και fun.  Τώρα, τη λες και ισορροπία σε σκοινί πάνω από το λάκο με τα φίδια.
Και ενώ όλα τα events που έγιναν την εβδομάδα που πέρασε στέφθησαν με απόλυτη επιτυχία και υπό νορμάλ συνθήκες εγώ θα έπρεπε να τουιτάρω spicy detail from backstage, εμένα ο νους μου έτρεχε αλλού.  Στο συντονισμό του baby sitting, στους φυσιολογικούς ορούς και τα aerolin, στα κλάματα και στα τηλέφωνα πού είσαι και τί ώρα θα γυρίσεις, στο αν μπήκε το πάπλωμα και βγήκε η πιπίλα, στο ότι ειδικά τα βράδια ήθελα να είμαι εκεί και όχι αλλού.
Έτσι είναι οι εργαζόμενες μαμάδες. Έχουμε τα πάνω κάτω μας.  Τη μία εξυμνούμε την ισορροπία και την άλλη αναρωτιόμαστε αν μπορεί ποτέ αυτή να υπάρξει.  Το συζητούσα με τη mama 35+ διαδικτυακά, και με ρώτησε αν η γνώμη μου για τη full time εργασία ισχύει.
Γενικότερα, τη γνώμη μου δεν την αλλάζω πολύ εύκολα.  'Οχι για να μη γίνω ρόμπα στο blog, αλλά γιατί έτσι είμαι.  Αργώ να σε συμπαθήσω, να το ξέρεις, και το όλοι φίλοι, πιαρίστικα, δεν ισχύει στην περίπτωσή μου, αλλά μόλις συμβεί αυτό πολύ δύσκολα θα σε ξεράσω.  Εκτός αν το προσπαθήσεις, το επιδιώξεις, άθελά σου ή και όχι, το σπρώξεις να πάει προς τα εκεί, ξεχνώντας αυτά τα σημαντικά, τα ουσιαστικά, τα όχι φλύαρα που εχω κάνει εγώ για 'σενα (μερικοί το έχουν κάνει σε αυτή τη ζωή και στην άλλη, τότε που θα είμαστε κάμπιες και σκουλήκια και θα θέλουμε όλοι να κάνουμε παρέα φαγοπότια με άλλα μαμούνια σε ένα παρθένο δάσος, θα το μετανιώσουν. είμαι σίγουρη.)
Μ'αυτά και μ'αυτά, εγώ κάποτε, είχα γράψει ένα ποστ.  Αυτό.  Επίσης, κάποτε, είχα μιλήσει για τους ίδιους λόγους στο event του Deconstructing Mummy και είχα απαντήσει σε ερωτήσεις, λέγοντας ότι όταν είμαι γραφείο προτεραιότητα είναι η δουλειά μου και όταν είμαι σπίτι τα παιδιά μου.  Ούτε κινητό δε σηκώνω μετά τις 7 το απόγευμα, τόσο ξεκάθαρα.
Ισχύει.  Και τώρα που η διαβολοβδομάδα πέρασε (και θα 'ρθουν κι άλλες, το ξέρω) και λίγο όλοι χαλαρώσαμε και ο γιος μου πάει σχολείο με λίγο λιγότερο κλάμα, αν ξανακάναμε events, θα ανέβαζα τουίτς σαν τρελή.  Το έκανα, το είδα, με στεναχώρησε που αλλού ήμουν και αλλού θα ήθελα να είμαι, με ζόρισαν οι καυγάδες και οι γκρίνιες στο σπίτι, αλλά έτσι είναι η ζωή της εργαζόμενης μαμάς.
Με 24ωρα που έπρεπε να είναι 48ωρα, με διαδρομές που δε φαντάζεται ούτε ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ όταν δεν απεργεί, με ψυχολογική πίεση αδιανόητη για να είναι όλοι χαρούμενοι - το οποίο προφανώς δεν πετυχαίνει.  Και ναι, θα το παραδεχτώ, και ας σας γκρεμοτσακίσω από το ροζ συννεφάκι της γλυκιάς μητρότητας, κάποιες φορές είναι το σπίτι αυτό που χάνει και τα παιδιά που παραπονιούνται.
Αλλά, ρεφάρω, αγαπώντας σαν τρελή, με όλο μου το είναι.  Και το ξέρουν αυτό, το νιώθουν, μου το ανταποδίδουν.
'Ολα καλά λοιπόν.  Μόλις δε θα 'μαι, θα το καταλάβετε.  Ή που δε θα γράφω ή που θα αρχίσω τα γαμωσταυρίδια εδώ μέσα για να εκτονωθούμε λίγο.
Καλή εβδομάδα πίπολ.  Και να μην είναι του διαβόλου.