Φίλες και φίλοι, γειά σας.
Τις τελευταίες εβδομάδες ζω μέσα σε μία δίνη.
Η κατάσταση στο γραφείο είναι άπαιχτη, σουρεαλιστική και εξοργιστική. Αυτό είναι το ένα.
Το άλλο είναι ότι το σύμπαν όλο κάνει στις ελεύθερες φίλες μου πλάκα και τα προβληματικά γκομενοσκηνικά σκάνε σαν κομήτες στη μαύρη τρύπα.
Και εγώ είμαι απ'έξω, με την έννοια ότι ακούω και συμμετέχω θεωρητικά, για να κάνω και ένα διάλειμμα από το δικό μου το ζόρι, το γιο μου. Ναι, έχει προσωπικότητα, ναι, έχει άποψη, ναι, έχει φωνή, ναι, έχει επιχειρήματα, αλλά μάλλον παραέχει. Αυτά προς το παρών και θα επανέλθω.
Και αναρωτιέμαι... Σχέσεις γίνονται στην εποχή μας, στο target group μας, σε αυτό το μικρόκοσμο που ο καθένας ζει τέλος πάντων?
Ναι ρε, με την απλή, με την ουσιαστική και με τη ρομαντική έννοια του όρου.
Γιατί εγώ βλέπω να κλείνονται deals.
Ναι, να σε παίρνω τηλέφωνο, αλλά όχι κάθε μέρα.
Ναι, να κάνουμε sex, αλλά μόνο όταν δεν έχω kung fu/ ραντεβού για μανικιούρ/ ματσάκι στην τηλεόραση/ τεκίλα στην Καρύτση.
Ναι, να είμαστε μονογαμικοί, αλλά αν δεν κάτσει κανένας καλύτερος/η.
Ναι, να βλεπόμαστε, αλλά όχι και δυο φορές την εβδομάδα.
Ναι, να κανονίζουμε, αλλά και όταν ακυρώνουμε να μην τρέχει τίποτα. Και το λέιζερ χαλάλι σου, μάγκα μου.
Ναι, να σου μαγειρέψω, αλλά μόνο αν τρως φαγητό που μου αρέσει.
Ναι, να αγκαλιαζόμαστε, να φιλιόμαστε, αλλά όχι μπροστά στους κολλητούς. Μη σε περάσουν και για βδέλλα.
Ναι, ν'αγαπιόμαστε, αλλά όχι πολύ. Μη μας περάσουν και για μαλάκες.
Και έτσι τριγυρνάω ανάμεσα σε φίλους ελεύθερους, και φίλες ελεύθερες.
Από αυτούς που φοβούνται να μιλήσουν με ειλικρίνεια και φοβούνται να μείνουν μόνοι. Αντ'αυτού, κλείνουν συμφωνίες.
Λοιπόν, από την μέχρι τώρα μικρή εμπειρία μου, σας ενημερώνω ότι κανένα από αυτά τα deal δεν πρόκειται να προχωρήσει. Είναι για κάτι τόσο αμφίδρομο (αυτή είναι η μοναδική προϋπόθεση), που το πνίγουμε μέσα σε τόσους ατομικούς κανόνες, οδηγώντας το με μαθηματική ακρίβεια στο αδιέξοδο. Και μετά υπάρχει και η εύκολη ατάκα απενοχοποίησης: "Πάλι σε μαλάκα έπεσα" και φτου κι απ'την αρχή να πάμε να κλείσουμε το επόμενο συμβόλαιο.
Ουφ, αν δεν υποστηρίξουμε το κίνημα ας είμαστε μαζί και όπου, και αν μας βγάλει, δε βλέπω ελπίδα.
Και έχω κάτι καλά κομμάτια ρε γαμώτο και θα πάνε άκλαφτα.
το ποστ είναι εντελώς σχετικό, μην ακούω αηδίες. κάντε λίγο το συλλογισμό ανάποδα, βγαίνει σε μαμαδίστικο.
Τέτοιους τύπους θα τους συμπονούσα, αν δεν ήταν τόσο επικριτικοί και δήθεν υπεράνω της οικογενειακής ζωής. Ξέρεις, που οτι κάνεις εσύ λέγεται με υποκοριστικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπερα, επεσα τυχαια στο μπλογκ και ξεκινησα να διαβαζω και μου αρεσει πολυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα μικρο σχολιο θα κανω..εγω δεν το βλεπω ως συμφωνιες (επι το ελληνικον)..Απλα πειραματιζεσαι, γνωριζεις, αλλος σου κανει, αλλος οχι, στην αρχη δινεις λιγο χρονο, τσεκαρεις αν αξιζει παραπανω κλπ κλπ..Αν κατι ειναι καλο πιθανον απο την αρχη να μη χρειαστει καν την δοκιμαστικη περιοδο...Δεν μου αρεσει η λογικη του πως εχουν γινει οι σχεσεις σημερα, δεν υπαρχουν αληθινες σχεσεις κλπ κλπ..Τα παντα υπαρχουν αρκει να θελεις να τα βρεις..
Φιλικα απο την Ουγκαντα (χωρις πλακα, απο την Ουγκαντα σου γραφω..)
καλημέρα !
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνω οτι δεν ειναι σχεσεις αυτες...καλως ή κακως προσωπικά εχω μείνει στο 1995 (τοτε ερωτευτηκα τελευταια φορα)
οταν είσαι με τον αλλον εισαι ολοκληρωτικα μαζι του. Τουτέστιν :
- να γουσταρεις να τον ακους καθε μερα
στο τηλεφωνο,
- να είσαι μαζι του στο κρεβατι οσο πιο συχνα γινεται
- να γουστάεις να τον βλέπεις καθημερινα, αν το επιτρεπουν οι συνθηκες δουλειας
- να αγαπιεσαι τρελα, να φιλιεασι διαρκως , να αγκαλιαζεσαι διαρκως κλπ.κλπ.....
δεν ξερω αν ειμαι λαθος ή αν το 1995 ειανι τόσο μακρινο πλεον ;-P
@loretta:
ΑπάντησηΔιαγραφήτί ανάγκη έχεις εσύ, έχεις τον αντρούλι σου, το σπιτάκι σου, το παιδάκι σου ;-)
@fran:
σήμερα σε διάβαζα. είσαι τοπ.
δεν είπα πώς έχουν γίνει οι σχέσεις σήμερα, αλλά γιατί έχουν μεταλλαχθεί σε φυλλάδιο οδηγιών για να σετάρεις το dvd, που το παίρνεις από το μαγαζί. πριν καν ανοίξεις το κουτί.
@avra:
για να είμαι ειλικρινής για εμένα δεν έχει τόση σημασία ούτε το να φιλιέσαι διαρκώς, ούτε να αγκαλιάζεσαι διαρκώς. απλά να κάνεις ό,τι σου βγαίνει, όπως σου βγαίνει, χωρίς να αισθάνεσαι ότι πρέπει να ενημερώσεις πριν.